Sprawa toczyła się wiele lat. W trakcie postępowania ustalono, że budynek spełnia wymagania do zamieszkiwania, posiada dostęp do energii elektrycznej, wodę oraz własne ujęcia na szambo. Ostatecznie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał reformatoryjną decyzję, w której nałożył obowiązek doprowadzenia budynku do stanu zgodnego ze zgłoszeniem.

Skargę na tę decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Park Narodowy, zarzucając przede wszystkim: 1) niezbadanie dogłębnie stanu faktycznego, co skutkować będzie legalizacją budynku powstałego niezgodnie z przepisami prawa; 2) pominięcie zakazów wynikających z ustawy z dnia 16.04.2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2018 r. poz. 142); 3) pominięcie w uzasadnieniu istotnych dla sprawy okoliczności w postaci faktu, że lokalizacja zgłoszenia znajduje się na obszarze parku narodowego, gdzie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w którym przedmiotowe działki przeznaczone są w całości pod tereny leśne, objęte zakazem zabudowy obiektów budowlanych.

Skarga została uwzględniona. Sąd ustalił, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie jest możliwe w świetle obowiązujących przepisów doprowadzenie do sytuacji zgodności budowy z obowiązującymi przepisami prawa. Zgodnie z przyjętym planem zagospodarowania przestrzennego przedmiotowej gminy, dla terenów leśnych obowiązuje zakaz zabudowy kubaturowej z wyjątkiem istniejących obiektów związanych z gospodarką leśną, ponadto ponieważ działki znajdują się na terenie Parku Narodowego, zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1  o ochronie przyrody – przedmiotowy obszar jest terenem objętym zakazem budowy obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym przepisem, w parkach narodowych zabrania się budowy lub przebudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody. WSA uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu pierwszej instancji.