Będąc współwłaścicielem nieruchomości można wystąpić do sądu o zasiedzenie pozostałej części. Jednak konieczne jest co najmniej wykazanie posiadania samoistnego, czyli faktu władania całą nieruchomością, tak jakby było się jedynym właścicielem. Posiadaniem takim jest niewątpliwie władztwo uzewnętrzniające się poprzez płacenie podatków od całej nieruchomości, ujawnianie swojego stanu posiadania w ewidencji gruntów (post. SN z dnia 18 kwietnia 1997 r., III CKN 35/97, OSNC 1997/10/150), ponoszenie wydatków związanych z ubezpieczeniem budynków (post. SN z dnia 23 lutego 1998 roku, III CKN 384/97, OSNC 1998/10/164), rozbudowywanie i remonty budynków na gruncie.
Należy jednak zwrócić uwagę, że sam fakt okresu zamieszkiwania w budynku nie ma tu większego znaczenia, gdyż datą, od której liczony powinien być okres zasiedzenia, będzie data faktycznego objęcia w wyłączne posiadanie całej nieruchomości. Ponadto posiadanie to musi być nieprzerwane i musi trwać co najmniej trzydzieści lat, gdyż moim zdaniem, w tym przypadku nie da się wykazać dobrej wiary uzasadniającej krótszy, dwudziestoletni okres zasiedzenia. W tym wypadku mamy do czynienia ze złą wiarą, gdyż osoba ma świadomość, że nie przysługuje jej prawo własności co do całości albo – nawet jakby tej świadomości nie miała, to powinna ją mieć, gdyby postępowała z należytą starannością i zgodnie z zasadami współżycia społecznego (por. wyrok SN z dnia 14.04.1956 r., III CR 810/55, OSN 1956, poz. 117).