Zgodnie ze stanowiskiem Inspektora Nadzoru Budowlanego (organu odwoławczego), art. 52 Prawa budowlanego stanowi, że adresatem postanowienia zmierzającego do legalizacji samowoli może być inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego. Wprawdzie inwestorem omawianego balkonu był poprzedni właściciel budynku, to jednak skarżąca jako następca prawny, może być adresatem tego obowiązku. W ten sposób zarzut skarżącej okazał się nieprawdziwy.

W skardze do sądu właścicielka podniosła więc zarzut braku legalnej definicji „rozbudowy lokalu” i zawnioskowała o uznanie robót za remont i rozstrzygnięcie wątpliwości na korzyść inwestora. Wojewódzki sąd administracyjny był jednak odmiennego zdania. Wskazał on, że zarówno „przebudowa", jak i „rozbudowa" oznaczają szerszy niż w przypadku remontu lub adaptacji, zakres ingerencji w budowlę. Taka ingerencja może polegać nie tylko na wymianie elementów konstrukcyjnych, ale także na pewnej zmianie granic budowli.

Sąd uznał więc, że wykonanie elementu konstrukcyjnego w postaci balkonu oraz wykonanie drzwi balkonowych nie kwalifikuje się jako remont, lecz już jako rozbudowa budynku. Dobudowanie do istniejącego obiektu balkonu modyfikuje bowiem zarówno kubaturę budynku, jak i jego powierzchnię zabudowy. W związku z czym omawiane przedsięwzięcie należało zakwalifikować jako rozbudowę budynku.

Rozbudowa obiektu wymaga zaś co do zasady uzyskania pozwolenia na budowę. Jego brak świadczy więc o samowoli budowlanej, którą organy administracyjne oceniły prawidłowo w omawianej sprawie, wszczynając procedurę legalizującą. Słusznie nałożono także obowiązek przedłożenia właściwych dokumentów – zgodnie z Prawem budowlanym skarżąca mogła być adresatem obowiązku jako obecna właścicielka.