Rynek wtórny
Rynek pierwotny
Rynek komercyjny
Projekty domów
Rodzaj nieruchomości
Rodzaj transakcji
Powierzchnia (m2)
Cena
Pokoje
Miejscowość lub region
Dzielnice i ulice
Okolice
MÓJ KRN


szukaj po słowie:

w dziale:




   
powrót do listy

Kiedy legalizacja samowoli budowlanej jest konieczna?
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego (PINB) podczas oględzin przeprowadzonych 26 listopada 2007 r., ustalił, że na terenie działek podmiot „X” po 1 stycznia 2005 r. wybudował 8 obiektów budowlanych, w tym 6 obiektów drewnianej konstrukcji, nietrwale związanych z gruntem, pełniących funkcję rekreacji indywidualnej wraz z tarasami oraz 2 obiekty budowlane, nietrwale związane z gruntem, drewnianej konstrukcji, pełniące funkcję sanitariatów. Podczas kolejnych oględzin przeprowadzonych 27 czerwca 2016 r., PINB ustalił, że stan zabudowy nie uległ zmianie od poprzedniej wizji. PINB postanowieniem wstrzymał budowę powyższych obiektów i nałożył na „X” obowiązek przedłożenia dokumentów w ramach legalizacji samowoli budowlanej.

„X” nie dopełnił wyżej wymienionych obowiązków, w związku z czym PINB nakazał dokonania rozbiórki wszystkich obiektów budowlanych wzniesionych bez wymaganego pozwolenia na budowę. Od decyzji tej „X” wniósł odwołanie, wskazując, że wybudowanie przedmiotowych obiektów nie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę. Podczas oględzin w trakcie postępowania przed II instancją okazało się, że 2 obiekty pełniące funkcje sanitariatów zostały już rozebrane. Wobec powyższego Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił decyzję PINB po to, aby wydać nakaz rozbiórki pozostałych budynków, czyli de facto uznał stanowisko PINB za zasadne. Na powyższą decyzję „X” wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

W postępowaniu sądowym ustalono, że zaskarżony nakaz Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 20 września 2018 r. jest zgodny z prawem.

Prawo o obiektach budowlanych

Zdaniem Sądu znajdujące się na terenie przedmiotowych działek obiekty, nietrwale związane z gruntem, wraz z zadaszonymi tarasami, o konstrukcji drewnianej, pełniące funkcję rekreacji indywidualnej, są obiektami budowlanymi w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, co do których zastosowanie znajduje przepis art. 48 ustawy Prawo budowlane.

Sąd przyznał rację orzekającym w sprawie organom, że przedmiotowe obiekty są tymczasowymi obiektami budowlanymi, a nie budynkami, ponieważ nie są trwale związane z gruntem. Sąd podkreślił, że przepis art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane wyjaśnia, że obiektem budowlanym jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane przez tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Sąd wyjaśnia przy tym, że o tym, czy dany obiekt budowlany jest trwale połączony z gruntem decyduje nie tyle sposób i metoda jego związania z gruntem, czy też technologia wykonania fundamentu (która w aktualnym stanie wiedzy technicznej może być różna oraz możliwości techniczne przeniesienia tego obiektu budowlanego w inne miejsce), ale to, czy jego wielkość, konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania.

W związku z powyższym zdaniem Sądu przedmiotowych obiektów nie można zakwalifikować jako wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej, rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku, o powierzchni zabudowy do 35 mkw., których to liczba na działce nie może przekraczać 2 na każde 500 mkw. powierzchni działki, a które można realizować na podstawie zgłoszenia po zmianie Prawa budowlanego obowiązującej dopiero od 28 czerwca 2015 r., stosownie do treści art. 29 ust. 1 pkt 2a ustawy Prawo budowlane.

Sąd wskazał, że zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, wyżej wspomniane obiekty nie stanowią budynku, lecz tymczasowy obiekt budowlany. Jednocześnie Sąd podkreślił, że ocena, czy miała miejsce samowola budowlana, dokonywana jest zawsze według przepisów Prawa budowlanego obowiązujących w momencie dokonania samowoli. Jak wskazano powyżej, przedmiotowa nowelizacja weszła w życie dawno po dokonaniu samowoli.

Sąd podkreślił również, że „X” nie dopełnił obowiązków wynikających z procedury legalizacyjnej. Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 17 kwietnia 2019, II SA/Gd 706/18.

Krzysztof Janowski, radca prawny, Kancelaria Janowski Markiewicz

08.07.2019

ZAPISZ SIĘ DO BIULETYNU
W darmowym biuletynie KRN.pl co tydzień
otrzymasz najświeższe informacje.
Zobacz przykładowy biuletyn.