Kodeks rodzinny i opiekuńczy.
Dz.U.2017.682 t.j. z dnia 2017.03.30
Status: Akt obowiązujący
Wersja od: 1 marca 2019r. do: 19 września
2019r.
Wejście
w życie:
1
stycznia 1965 r.
USTAWA
z
dnia 25 lutego 1964 r.
Kodeks
rodzinny i opiekuńczy
Tytuł
I
MAŁŻEŃSTWO
DZIAŁ
I
Zawarcie
małżeństwa
Art.
1. [Przesłanki zawarcia małżeństwa]
§
1. Małżeństwo
zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie
obecni złożą przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego oświadczenia, że wstępują ze sobą
w związek małżeński.
§
2. Małżeństwo
zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i
kobieta zawierający związek małżeński
podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo
innego związku wyznaniowego w obecności duchownego
oświadczą wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa
podlegającego prawu polskiemu i kierownik urzędu stanu
cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa.
Gdy zostaną spełnione powyższe przesłanki,
małżeństwo uważa się za zawarte w chwili
złożenia oświadczenia woli w obecności
duchownego.
§
3. Przepis
paragrafu poprzedzającego stosuje się, jeżeli
ratyfikowana umowa
międzynarodowa lub ustawa
regulująca stosunki między państwem a kościołem
albo innym związkiem wyznaniowym przewiduje możliwość
wywołania przez związek małżeński
podlegający prawu wewnętrznemu tego kościoła albo
innego związku wyznaniowego takich skutków, jakie pociąga
za sobą zawarcie małżeństwa przed kierownikiem
urzędu stanu cywilnego.
§
4. Mężczyzna
i kobieta, będący obywatelami polskimi przebywającymi
za granicą, mogą zawrzeć małżeństwo
również przed polskim konsulem lub przed osobą
wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula.
Art.
2. [Powództwo o ustalenie nieistnienia małżeństwa]
Jeżeli
mimo niezachowania przepisów artykułu poprzedzającego
został sporządzony akt małżeństwa, każdy,
kto ma w tym interes prawny, może wystąpić z
powództwem o ustalenie nieistnienia małżeństwa.
Art.
3. [Dokumenty niezbędne do zawarcia małżeństwa]
§
1. Osoby
zamierzające zawrzeć małżeństwo powinny
złożyć lub przedstawić kierownikowi urzędu
stanu cywilnego dokumenty niezbędne do zawarcia małżeństwa,
określone w odrębnych przepisach.
§
2. Jeżeli
otrzymanie dokumentu, który osoba zamierzająca zawrzeć
małżeństwo jest obowiązana złożyć
lub przedstawić kierownikowi urzędu stanu cywilnego,
napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody, sąd
może zwolnić tę osobę od obowiązku złożenia
lub przedstawienia tego dokumentu.
§
3. Kierownik
urzędu stanu cywilnego wyjaśnia osobom zamierzającym
zawrzeć małżeństwo doniosłość
związku małżeńskiego, przepisy regulujące
prawa i obowiązki małżonków oraz przepisy o
nazwisku małżonków i o nazwisku ich dzieci.
Art.
4. [Okres wyczekiwania]
Małżeństwo
przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego nie może być
zawarte przed upływem miesiąca od dnia, kiedy osoby, które
zamierzają je zawrzeć, złożyły kierownikowi
urzędu stanu cywilnego pisemne zapewnienie, że nie wiedzą
o istnieniu okoliczności wyłączających zawarcie
tego małżeństwa. Jednakże kierownik urzędu
stanu cywilnego może zezwolić na zawarcie małżeństwa
przed upływem tego terminu, jeżeli przemawiają za tym
ważne względy.
Art.
41.
[Małżeństwo wyznaniowe – zaświadczenie]
§
1. Osobom
zamierzającym zawrzeć małżeństwo w sposób
określony w art. 1 § 2 i 3 kierownik urzędu stanu
cywilnego wydaje zaświadczenie stwierdzające brak
okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa
oraz treść i datę złożonych przed nim
oświadczeń w sprawie nazwisk przyszłych małżonków
i ich dzieci.
§
2. Zaświadczenie
traci moc po upływie sześciu miesięcy od dnia jego
wydania.
§
3. Wydając
zaświadczenie kierownik urzędu stanu cywilnego informuje
strony o dalszych czynnościach koniecznych do zawarcia
małżeństwa.
Art.
5. [Odmowa przyjęcia oświadczeń od nupturientów]
Kierownik
urzędu stanu cywilnego, który dowiedział się o
istnieniu okoliczności wyłączającej zawarcie
zamierzonego małżeństwa, odmówi przyjęcia
oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński
lub wydania zaświadczenia, o którym mowa w art. 41,
a w razie wątpliwości zwróci się do sądu o
rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być
zawarte.
Art.
6. [Zawarcie małżeństwa przez pełnomocnika]
§
1. Z
ważnych powodów sąd może zezwolić, żeby
oświadczenie o wstąpieniu w związek małżeński
lub oświadczenie przewidziane w art. 1 § 2 zostało
złożone przez pełnomocnika.
§
2. Pełnomocnictwo
powinno być udzielone na piśmie z podpisem urzędowo
poświadczonym i wymieniać osobę, z którą
małżeństwo ma być zawarte.
Art.
7. [Zawarcie małżeństwa przed kierownikiem
urzędu stanu cywilnego]
§
1. Jeżeli
małżeństwo jest zawierane przed kierownikiem urzędu
stanu cywilnego, oświadczenia o wstąpieniu w związek
małżeński powinny być złożone
publicznie w obecności dwóch pełnoletnich świadków.
§
2. Kierownik
urzędu stanu cywilnego zapytuje mężczyznę i
kobietę, czy zamierzają zawrzeć ze sobą
małżeństwo, a gdy oboje odpowiedzą na to pytanie
twierdząco, wzywa ich do złożenia oświadczeń
o wstąpieniu w związek małżeński oraz
oświadczeń w sprawie nazwisk małżonków i
ich dzieci.
§
3. Każda
z osób zawierających małżeństwo składa
oświadczenie o wstąpieniu w związek małżeński,
powtarzając za kierownikiem urzędu stanu cywilnego treść
oświadczenia lub odczytując je na głos:
"Świadomy/Świadoma
praw i obowiązków wynikających z zawarcia małżeństwa
uroczyście oświadczam, że wstępuję w związek
małżeński z (imię i nazwisko drugiej z osób
wstępujących w związek małżeński) i
przyrzekam, że uczynię wszystko, aby nasze małżeństwo
było zgodne, szczęśliwe i trwałe.".
Osoba
niemogąca mówić składa oświadczenie o
wstąpieniu w związek małżeński, podpisując
protokół przyjęcia oświadczeń o wstąpieniu
w związek małżeński.
§
4. Po
złożeniu oświadczeń o wstąpieniu w związek
małżeński przez obie strony kierownik urzędu
stanu cywilnego ogłasza, że wskutek zgodnych oświadczeń
obu stron małżeństwo zostało zawarte.
Art.
8. [Zawarcie małżeństwa przed duchownym]
§
1. Duchowny,
przed którym zawierany jest związek małżeński
podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo
innego związku wyznaniowego, nie może przyjąć
oświadczeń przewidzianych w art. 1 § 2 - bez
uprzedniego przedstawienia mu zaświadczenia stwierdzającego
brak okoliczności wyłączających zawarcie
małżeństwa, sporządzonego przez kierownika urzędu
stanu cywilnego.
§
2. Niezwłocznie
po złożeniu oświadczeń, o których mowa w §
1, duchowny sporządza zaświadczenie stwierdzające, że
oświadczenia zostały złożone w jego obecności
przy zawarciu związku małżeńskiego podlegającego
prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku
wyznaniowego. Zaświadczenie to podpisują duchowny,
małżonkowie i dwaj pełnoletni świadkowie obecni
przy złożeniu tych oświadczeń.
§
3. Zaświadczenie,
o którym mowa w § 2, wraz z zaświadczeniem
sporządzonym przez kierownika urzędu stanu cywilnego na
podstawie art. 41
§ 1, duchowny przekazuje do urzędu stanu cywilnego przed
upływem pięciu dni od dnia zawarcia małżeństwa;
nadanie jako przesyłki poleconej w polskiej placówce
pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy
z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2016 r. poz.
1113, 1250, 1823 i 1948) jest równoznaczne z przekazaniem do
urzędu stanu cywilnego. Jeżeli zachowanie tego terminu nie
jest możliwe z powodu siły wyższej, bieg terminu ulega
zawieszeniu przez czas trwania przeszkody. Przy obliczaniu biegu
terminu nie uwzględnia się dni uznanych ustawowo za wolne
od pracy.
Art.
9. [Zawarcie małżeństwa w przypadku
niebezpieczeństwa grożącego bezpośrednio życiu
nupturienta]
§
1. W
razie niebezpieczeństwa grożącego bezpośrednio
życiu jednej ze stron, oświadczenia o wstąpieniu w
związek małżeński mogą być złożone
niezwłocznie przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego bez
złożenia lub przedstawienia dokumentów niezbędnych
do zawarcia małżeństwa. Jednakże i w tym wypadku
strony są obowiązane złożyć zapewnienie, że
nie wiedzą o istnieniu okoliczności wyłączających
zawarcie małżeństwa.
§
2. W
razie niebezpieczeństwa grożącego bezpośrednio
życiu jednej ze stron oświadczenia przewidziane w art. 1 §
2 mogą być złożone przed duchownym bez
przedstawienia zaświadczenia sporządzonego przez kierownika
urzędu stanu cywilnego, stwierdzającego brak okoliczności
wyłączających zawarcie małżeństwa. W
takim wypadku strony składają przed duchownym zapewnienie,
że nie wiedzą o istnieniu okoliczności wyłączających
zawarcie małżeństwa. Przepisy art. 1 § 3 oraz
art. 2 i art. 8 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
Art.
10. [Przeszkoda wieku]
§
1. Nie
może zawrzeć małżeństwa osoba niemająca
ukończonych lat osiemnastu. Jednakże z ważnych powodów
sąd opiekuńczy może zezwolić na zawarcie
małżeństwa kobiecie, która ukończyła
lat szesnaście, a z okoliczności wynika, że zawarcie
małżeństwa będzie zgodne z dobrem założonej
rodziny.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa zawartego przez mężczyznę,
który nie ukończył lat osiemnastu, oraz przez
kobietę, która nie ukończyła lat szesnastu albo
bez zezwolenia sądu zawarła małżeństwo po
ukończeniu lat szesnastu, lecz przed ukończeniem lat
osiemnastu, może żądać każdy z małżonków.
§
3. Nie
można unieważnić małżeństwa z powodu
braku przepisanego wieku, jeżeli małżonek przed
wytoczeniem powództwa ten wiek osiągnął.
§
4. Jeżeli
kobieta zaszła w ciążę, jej mąż nie
może żądać unieważnienia małżeństwa
z powodu braku przepisanego wieku.
Art.
11. [Przeszkoda ubezwłasnowolnienia]
§
1. Nie
może zawrzeć małżeństwa osoba
ubezwłasnowolniona całkowicie.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa z powodu ubezwłasnowolnienia może
żądać każdy z małżonków.
§
3. Nie
można unieważnić małżeństwa z powodu
ubezwłasnowolnienia, jeżeli ubezwłasnowolnienie
zostało uchylone.
Art.
12. [Przeszkoda choroby psychicznej lub niedorozwoju
umysłowego]
§
1. Nie
może zawrzeć małżeństwa osoba dotknięta
chorobą psychiczną albo niedorozwojem umysłowym.
Jeżeli jednak stan zdrowia lub umysłu takiej osoby nie
zagraża małżeństwu ani zdrowiu przyszłego
potomstwa i jeżeli osoba ta nie została ubezwłasnowolniona
całkowicie, sąd może jej zezwolić na zawarcie
małżeństwa.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa z powodu choroby psychicznej albo
niedorozwoju umysłowego jednego z małżonków
może żądać każdy z małżonków.
§
3. Nie
można unieważnić małżeństwa z powodu
choroby psychicznej jednego z małżonków po ustaniu
tej choroby.
Art.
13. [Przeszkoda pozostawania w związku małżeńskim]
§
1. Nie
może zawrzeć małżeństwa, kto już
pozostaje w związku małżeńskim.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa z powodu pozostawania przez jednego z
małżonków w poprzednio zawartym związku
małżeńskim może żądać każdy,
kto ma w tym interes prawny.
§
3. Nie
można unieważnić małżeństwa z powodu
pozostawania przez jednego z małżonków w poprzednio
zawartym związku małżeńskim, jeżeli
poprzednie małżeństwo ustało lub zostało
unieważnione, chyba że ustanie tego małżeństwa
nastąpiło przez śmierć osoby, która
zawarła ponowne małżeństwo pozostając w
poprzednio zawartym związku małżeńskim.
Art.
14. [Przeszkoda pokrewieństwa lub powinowactwa]
§
1. Nie
mogą zawrzeć ze sobą małżeństwa krewni
w linii prostej, rodzeństwo ani powinowaci w linii prostej.
Jednakże z ważnych powodów sąd może
zezwolić na zawarcie małżeństwa między
powinowatymi.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa z powodu pokrewieństwa między
małżonkami może żądać każdy, kto
ma w tym interes prawny.
§
3. Unieważnienia
małżeństwa z powodu powinowactwa między
małżonkami może żądać każdy z
małżonków.
Art.
15. [Przeszkoda przysposobienia]
§
1. Nie
mogą zawrzeć ze sobą małżeństwa
przysposabiający i przysposobiony.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa z powodu stosunku przysposobienia między
małżonkami może żądać każdy z
małżonków.
§
3. Nie
można unieważnić małżeństwa z powodu
stosunku przysposobienia między małżonkami, jeżeli
stosunek ten ustał.
Art.
151.
[Unieważnienie małżeństwa z powodu wad
oświadczenia woli]
§
1. Małżeństwo
może być unieważnione, jeżeli oświadczenie o
wstąpieniu w związek małżeński lub
oświadczenie przewidziane w art. 1 § 2 zostało
złożone:
1)
przez osobę, która z jakichkolwiek powodów
znajdowała się w stanie wyłączającym
świadome wyrażenie woli;
2)
pod wpływem błędu co do tożsamości drugiej
strony;
3)
pod wpływem bezprawnej groźby drugiej strony lub osoby
trzeciej, jeżeli z okoliczności wynika, że składający
oświadczenie mógł się obawiać, że
jemu samemu lub innej osobie grozi poważne niebezpieczeństwo
osobiste.
§
2. Unieważnienia
małżeństwa z powodu okoliczności wymienionych w §
1 może żądać małżonek, który
złożył oświadczenie dotknięte wadą.
§
3. Nie
można żądać unieważnienia małżeństwa
po upływie sześciu miesięcy od ustania stanu
wyłączającego świadome wyrażenie woli, od
wykrycia błędu lub ustania obawy wywołanej groźbą
- a w każdym wypadku po upływie lat trzech od zawarcia
małżeństwa.
Art.
16. [Unieważnienie małżeństwa zawartego
przez pełnomocnika]
W
razie zawarcia małżeństwa przez pełnomocnika
mocodawca może żądać unieważnienia
małżeństwa, jeżeli brak było zezwolenia sądu
na złożenie oświadczenia o wstąpieniu w związek
małżeński przez pełnomocnika albo jeżeli
pełnomocnictwo było nieważne lub skutecznie odwołane.
Jednakże nie można z tego powodu żądać
unieważnienia małżeństwa, jeżeli małżonkowie
podjęli wspólne pożycie.
Art.
17. [Katalog zamknięty przyczyn unieważnienia
małżeństwa]
Małżeństwo
może być unieważnione tylko z przyczyn przewidzianych
w przepisach działu niniejszego.
Art.
18. [Unieważnienie małżeństwa po jego
ustaniu]
Nie
można unieważnić małżeństwa po jego
ustaniu. Nie dotyczy to jednak unieważnienia z powodu
pokrewieństwa między małżonkami oraz z powodu
pozostawania przez jednego z małżonków w chwili
zawarcia małżeństwa w zawartym poprzednio związku
małżeńskim.
Art.
19. [Unieważnienie małżeństwa po śmierci
małżonka]
§
1. Jeżeli
jeden z małżonków wytoczył powództwo o
unieważnienie małżeństwa, unieważnienie może
nastąpić także po śmierci drugiego małżonka,
na którego miejsce w procesie wstępuje kurator
ustanowiony przez sąd.
§
2. W
razie śmierci małżonka, który wytoczył
powództwo o unieważnienie małżeństwa,
unieważnienia mogą dochodzić jego zstępni.
Art.
20. [Zła wiara małżonka]
§
1. Orzekając
unieważnienie małżeństwa, sąd orzeka także,
czy i który z małżonków zawarł
małżeństwo w złej wierze.
§
2. Za
będącego w złej wierze uważa się małżonka,
który w chwili zawarcia małżeństwa wiedział
o okoliczności stanowiącej podstawę jego
unieważnienia.
Art.
21. [Odpowiednie stosowanie przepisów o rozwodzie]
Do
skutków unieważnienia małżeństwa w
zakresie stosunku małżonków do wspólnych
dzieci oraz w zakresie stosunków majątkowych między
małżonkami stosuje się odpowiednio przepisy o
rozwodzie, przy czym małżonek, który zawarł
małżeństwo w złej wierze, traktowany jest tak,
jak małżonek winny rozkładu pożycia małżeńskiego.
Art.
22. [Legitymacja czynna prokuratora]
Powództwo
o unieważnienie oraz ustalenie istnienia lub nieistnienia
małżeństwa może wytoczyć także
prokurator.
DZIAŁ
II
Prawa
i obowiązki małżonków
Art.
23. [Równość praw i obowiązków]
Małżonkowie
mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie.
Są obowiązani do wspólnego pożycia, do
wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania
dla dobra rodziny, którą przez swój związek
założyli.
Art.
24. [Rozstrzyganie o istotnych sprawach rodziny]
Małżonkowie
rozstrzygają wspólnie o istotnych sprawach rodziny; w
braku porozumienia każdy z nich może zwrócić
się o rozstrzygnięcie do sądu.
Art.
25. [Nazwisko małżonka]
§
1. O
nazwisku, które każdy z małżonków będzie
nosił po zawarciu małżeństwa, decyduje jego
oświadczenie złożone przed kierownikiem urzędu
stanu cywilnego. Oświadczenie może być złożone
bezpośrednio po zawarciu małżeństwa albo przed
sporządzeniem przez kierownika urzędu stanu cywilnego
zaświadczenia stwierdzającego brak okoliczności
wyłączających zawarcie małżeństwa.
§
2. Małżonkowie
mogą nosić wspólne nazwisko będące
dotychczasowym nazwiskiem jednego z nich. Każdy z małżonków
może również zachować swoje dotychczasowe
nazwisko albo połączyć z nim dotychczasowe nazwisko
drugiego małżonka. Nazwisko utworzone w wyniku połączenia
nie może składać się z więcej niż dwóch
członów.
§
3. W
razie niezłożenia oświadczenia w sprawie nazwiska,
każdy z małżonków zachowuje swoje dotychczasowe
nazwisko.
Art.
26.
(uchylony)
Art.
27. [Obowiązek przyczyniania się do zaspokajania
potrzeb rodziny]
Oboje
małżonkowie obowiązani są, każdy według
swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i
majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb
rodziny, którą przez swój związek założyli.
Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać
także, w całości lub w części, na osobistych
staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym
gospodarstwie domowym.
Art.
28. [Wypłata wynagrodzenia do rąk drugiego małżonka]
§
1. Jeżeli
jeden z małżonków pozostających we wspólnym
pożyciu nie spełnia ciążącego na nim
obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb
rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za
pracę albo inne należności przypadające temu
małżonkowi były w całości lub w części
wypłacane do rąk drugiego małżonka.
§
2. Nakaz,
o którym mowa w paragrafie poprzedzającym, zachowuje moc
mimo ustania po jego wydaniu wspólnego pożycia małżonków.
Sąd może jednak na wniosek każdego z małżonków
nakaz ten zmienić albo uchylić.
Art.
281.
[Prawo do korzystania z mieszkania]
Jeżeli
prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi,
drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego
mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Przepis ten stosuje
się odpowiednio do przedmiotów urządzenia domowego.
Art.
29. [Działanie w sprawach zwykłego zarządu]
W
razie przemijającej przeszkody, która dotyczy jednego z
małżonków pozostających we wspólnym
pożyciu, drugi małżonek może za niego działać
w sprawach zwykłego zarządu, w szczególności
może bez pełnomocnictwa pobierać przypadające
należności, chyba że sprzeciwia się temu
małżonek, którego przeszkoda dotyczy. Względem
osób trzecich sprzeciw jest skuteczny, jeżeli był im
wiadomy.
Art.
30. [Odpowiedzialność solidarna]
§
1. Oboje
małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za
zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w
sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb
rodziny.
§
2. Z
ważnych powodów sąd może na żądanie
jednego z małżonków postanowić, że za
powyższe zobowiązania odpowiedzialny jest tylko ten
małżonek, który je zaciągnął.
Postanowienie to może być uchylone w razie zmiany
okoliczności.
§
3. Względem
osób trzecich wyłączenie odpowiedzialności
solidarnej jest skuteczne, jeżeli było im wiadome.
DZIAŁ
III
Małżeńskie
ustroje majątkowe
Rozdział
I
Ustawowy
ustrój majątkowy
Art.
31. [Wspólność ustawowa; majątek wspólny]
§
1. Z
chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między
małżonkami z mocy ustawy wspólność
majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca
przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje
małżonków lub przez jednego z nich (majątek
wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością
ustawową należą do majątku osobistego każdego
z małżonków.
§
2. Do
majątku wspólnego należą w szczególności:
1)
pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności
zarobkowej każdego z małżonków;
2)
dochody z majątku wspólnego, jak również z
majątku osobistego każdego z małżonków;
3)
środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego
funduszu emerytalnego każdego z małżonków;
4)
kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym
mowa w art.
40a
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn.
zm.).
Art.
32.
(uchylony).
Art.
33. [Majątek osobisty]
Do
majątku osobistego każdego z małżonków
należą:
1)
przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności
ustawowej;
2)
przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub
darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej
postanowił;
3)
prawa majątkowe wynikające ze wspólności
łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4)
przedmioty majątkowe służące wyłącznie
do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5)
prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać
tylko jednej osobie;
6)
przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała
lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu
zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy
to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z
powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności
do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego
potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7)
wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z
tytułu innej działalności zarobkowej jednego z
małżonków;
8)
przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste
osiągnięcia jednego z małżonków;
9)
prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności
przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10)
przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku
osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Art.
34. [Przedmioty zwykłego urządzenia domowego]
Przedmioty
zwykłego urządzenia domowego służące do
użytku obojga małżonków są objęte
wspólnością ustawową także w wypadku, gdy
zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę,
chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił.
Art.
341.
[Współposiadanie i korzystanie z rzeczy wchodzących
w skład majątku wspólnego]
Każdy
z małżonków jest uprawniony do współposiadania
rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego
oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się
pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy
przez drugiego małżonka.
Art.
35. [Zakaz podziału majątku wspólnego podczas
trwania wspólności ustawowej]
W
czasie trwania wspólności ustawowej żaden z
małżonków nie może żądać
podziału majątku wspólnego. Nie może również
rozporządzać ani zobowiązywać się do
rozporządzania udziałem, który w razie ustania
wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym
lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego
majątku.
Art.
36. [Zarząd majątkiem wspólnym]
§
1. Oboje
małżonkowie są obowiązani współdziałać
w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności
udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku
wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym
i o zobowiązaniach obciążających majątek
wspólny.
§
2. Każdy
z małżonków może samodzielnie zarządzać
majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe
stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności,
które dotyczą przedmiotów majątkowych
należących do majątku wspólnego, w tym
czynności zmierzające do zachowania tego majątku.
§
3. Przedmiotami
majątkowymi służącymi małżonkowi do
wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej
małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie
przemijającej przeszkody drugi małżonek może
dokonywać niezbędnych bieżących czynności.
Art.
361.
[Sprzeciw małżonka wobec czynności zarządu
majątkiem wspólnym]
§
1. Małżonek
może sprzeciwić się czynności zarządu
majątkiem wspólnym zamierzonej przez drugiego małżonka,
z wyjątkiem czynności w bieżących sprawach życia
codziennego lub zmierzającej do zaspokojenia zwykłych
potrzeb rodziny albo podejmowanej w ramach działalności
zarobkowej.
§
2. Sprzeciw
jest skuteczny wobec osoby trzeciej, jeżeli mogła się
z nim zapoznać przed dokonaniem czynności prawnej.
§
3. Przepis
art. 39 stosuje się odpowiednio.
Art.
37. [Czynności wymagające zgody drugiego małżonka]
§
1. Zgoda
drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania:
1)
czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia,
odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania
wieczystego, jak również prowadzącej do oddania
nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków;
2)
czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia,
odpłatnego nabycia prawa rzeczowego, którego przedmiotem
jest budynek lub lokal;
3)
czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia,
odpłatnego nabycia i wydzierżawienia gospodarstwa rolnego
lub przedsiębiorstwa;
4)
darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych
darowizn zwyczajowo przyjętych.
§
2. Ważność
umowy, która została zawarta przez jednego z małżonków
bez wymaganej zgody drugiego, zależy od potwierdzenia umowy
przez drugiego małżonka.
§
3. Druga
strona może wyznaczyć małżonkowi, którego
zgoda jest wymagana, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje
się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu.
§
4. Jednostronna
czynność prawna dokonana bez wymaganej zgody drugiego
małżonka jest nieważna.
Art.
38. [Ochrona osoby trzeciej]
Jeżeli
na podstawie czynności prawnej dokonanej przez jednego małżonka
bez wymaganej zgody drugiego osoba trzecia nabywa prawo lub zostaje
zwolniona od obowiązku, stosuje się odpowiednio przepisy
o ochronie osób, które w dobrej wierze dokonały
czynności prawnej z osobą nieuprawnioną do
rozporządzania prawem.
Art.
39. [Zezwolenie przez sąd na dokonanie czynności bez
zgody drugiego małżonka]
Jeżeli
jeden z małżonków odmawia zgody wymaganej do
dokonania czynności, albo jeżeli porozumienie z nim
napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody, drugi
małżonek może zwrócić się do sądu
o zezwolenie na dokonanie czynności. Sąd udziela
zezwolenia, jeżeli dokonania czynności wymaga dobro
rodziny.
Art.
40. [Pozbawienie samodzielnego zarządu majątkiem
wspólnym]
Z
ważnych powodów sąd może na żądanie
jednego z małżonków pozbawić drugiego małżonka
samodzielnego zarządu majątkiem wspólnym; może
również postanowić, że na dokonanie czynności
wskazanych w art. 37 § 1 zamiast zgody małżonka będzie
potrzebne zezwolenie sądu. Postanowienia te mogą być
uchylone w razie zmiany okoliczności.
Art.
41. [Odpowiedzialność małżonków za
zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich]
§
1. Jeżeli
małżonek zaciągnął zobowiązanie za
zgodą drugiego małżonka, wierzyciel może żądać
zaspokojenia także z majątku wspólnego małżonków.
§
2. Jeżeli
małżonek zaciągnął zobowiązanie bez
zgody drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego z
małżonków nie wynika z czynności prawnej,
wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku
osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z
dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej
działalności zarobkowej, jak również z korzyści
uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9, a
jeżeli wierzytelność powstała w związku z
prowadzeniem przedsiębiorstwa, także z przedmiotów
majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa.
§
3. Jeżeli
wierzytelność powstała przed powstaniem wspólności
lub dotyczy majątku osobistego jednego z małżonków,
wierzyciel może żądać zaspokojenia z majątku
osobistego dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z
dochodów uzyskanych przez dłużnika z innej
działalności zarobkowej, jak również z korzyści
uzyskanych z jego praw, o których mowa w art. 33 pkt 9.
Art.
42. [Wyłączenie możliwości zaspokojenia się
z udziału małżonka w czasie trwania wspólności
ustawowej]
Wierzyciel
małżonka nie może w czasie trwania wspólności
ustawowej żądać zaspokojenia z udziału, który
w razie ustania wspólności przypadnie temu małżonkowi
w majątku wspólnym lub w poszczególnych
przedmiotach należących do tego majątku.
Art.
43. [Udziały w majątku wspólnym]
§
1. Oboje
małżonkowie mają równe udziały w majątku
wspólnym.
§
2. Jednakże
z ważnych powodów każdy z małżonków
może żądać, ażeby ustalenie udziałów
w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem
stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się
do powstania tego majątku. Spadkobiercy małżonka mogą
wystąpić z takim żądaniem tylko w wypadku, gdy
spadkodawca wytoczył powództwo o unieważnienie
małżeństwa albo o rozwód lub wystąpił
o orzeczenie separacji.
§
3. Przy
ocenie, w jakim stopniu każdy z małżonków
przyczynił się do powstania majątku wspólnego,
uwzględnia się także nakład osobistej pracy przy
wychowaniu dzieci i we wspólnym gospodarstwie domowym.
Art.
44.
(uchylony)
Art.
45. [Zwrot wydatków i nakładów]
§
1. Każdy
z małżonków powinien zwrócić wydatki i
nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego
majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów
koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód.
Może żądać zwrotu wydatków i nakładów,
które poczynił ze swojego majątku osobistego na
majątek wspólny. Nie można żądać
zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu
zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły
wartość majątku w chwili ustania wspólności.
§
2. Zwrotu
dokonuje się przy podziale majątku wspólnego,
jednakże sąd może nakazać wcześniejszy
zwrot, jeżeli wymaga tego dobro rodziny.
§
3. Przepisy
powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy dług
jednego z małżonków został zaspokojony z
majątku wspólnego.
Art.
46. [Odpowiednie stosowanie przepisów o wspólności
majątku spadkowego i dziale spadku]
W
sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od
chwili ustania wspólności ustawowej do majątku,
który był nią objęty, jak również
do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio
przepisy
o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku.
Rozdział
II
Umowne
ustroje majątkowe
Oddział
1
Przepisy
ogólne
Art.
47. [Umowa majątkowa małżeńska]
§
1. Małżonkowie
mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego
wspólność ustawową rozszerzyć lub
ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową
lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem
dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może
poprzedzać zawarcie małżeństwa.
§
2. Umowa
majątkowa małżeńska może być zmieniona
albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania
małżeństwa, powstaje między małżonkami
wspólność ustawowa, chyba że strony postanowiły
inaczej.
Art.
471.
[Skuteczność małżeńskich umów
majątkowych względem osób trzecich]
Małżonek
może powoływać się względem innych osób
na umowę majątkową małżeńską, gdy
jej zawarcie oraz rodzaj były tym osobom wiadome.
Oddział
2
Wspólność
majątkowa
Art.
48. [Odpowiednie stosowanie przepisów o wspólności
ustawowej]
Do
ustanowionej umową wspólności majątkowej
stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności
ustawowej, z zachowaniem przepisów niniejszego oddziału.
Art.
49. [Ograniczenia przedmiotowe umowy rozszerzającej
wspólność]
§
1. Nie
można przez umowę majątkową małżeńską
rozszerzyć wspólności na:
1)
przedmioty majątkowe, które przypadną małżonkowi
z tytułu dziedziczenia, zapisu lub darowizny;
2)
prawa majątkowe, które wynikają ze wspólności
łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
3)
prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać
tylko jednej osobie;
4)
wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała
lub wywołanie rozstroju zdrowia, o ile nie wchodzą one do
wspólności ustawowej, jak również
wierzytelności z tytułu zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę;
5)
niewymagalne jeszcze wierzytelności o wynagrodzenie za pracę
lub z tytułu innej działalności zarobkowej każdego
z małżonków.
§
2. W
razie wątpliwości uważa się, że przedmioty
służące wyłącznie do zaspokajania osobistych
potrzeb jednego z małżonków nie zostały
włączone do wspólności.
Art.
50. [Uprawnienia wierzyciela w razie rozszerzenia wspólności]
Jeżeli
wierzytelność powstała przed rozszerzeniem wspólności,
wierzyciel, którego dłużnikiem jest tylko jeden
małżonek, może żądać zaspokojenia także
z tych przedmiotów majątkowych, które należałyby
do majątku osobistego dłużnika, gdyby wspólność
majątkowa nie została rozszerzona.
Art.
501.
[Udziały małżonków po ustaniu wspólności]
W
razie ustania wspólności, udziały małżonków
są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska
stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art.
43 § 2 i 3.
Oddział
3
Rozdzielność
majątkowa
Art.
51. [Umowna rozdzielność majątkowa]
W
razie umownego ustanowienia rozdzielności majątkowej, każdy
z małżonków zachowuje zarówno majątek
nabyty przed zawarciem umowy, jak i majątek nabyty później.
Art.
511.
[Samodzielny zarząd swoim majątkiem]
Każdy
z małżonków zarządza samodzielnie swoim
majątkiem.
Oddział
4
Rozdzielność
majątkowa z wyrównaniem dorobków
Art.
512.
[Odpowiednie stosowanie przepisów o rozdzielności
majątkowej]
Do
rozdzielności majątkowej z wyrównaniem dorobków
stosuje się przepisy o rozdzielności majątkowej, z
zachowaniem przepisów niniejszego oddziału.
Art.
513.
[Dorobek małżonka]
§
1. Dorobkiem
każdego z małżonków jest wzrost wartości
jego majątku po zawarciu umowy majątkowej.
§
2. Jeżeli
umowa majątkowa nie stanowi inaczej, przy obliczaniu dorobków
pomija się przedmioty majątkowe nabyte przed zawarciem
umowy majątkowej i wymienione w art. 33 pkt 2, 5-7, 9 oraz
przedmioty nabyte w zamian za nie, natomiast dolicza się
wartość:
1)
darowizn dokonanych przez jednego z małżonków, z
wyłączeniem darowizn na rzecz wspólnych zstępnych
małżonków oraz drobnych zwyczajowo przyjętych
darowizn na rzecz innych osób;
2)
usług świadczonych osobiście przez jednego z małżonków
na rzecz majątku drugiego małżonka;
3)
nakładów i wydatków na majątek jednego
małżonka z majątku drugiego małżonka.
§
3. Dorobek
oblicza się według stanu majątku z chwili ustania
rozdzielności majątkowej i według cen z chwili
rozliczenia.
Art.
514.
[Sposób wyrównania dorobków]
§
1. Po
ustaniu rozdzielności majątkowej małżonek,
którego dorobek jest mniejszy niż dorobek drugiego
małżonka, może żądać wyrównania
dorobków przez zapłatę lub przeniesienie prawa.
§
2. Z
ważnych powodów każdy z małżonków
może żądać zmniejszenia obowiązku wyrównania
dorobków.
§
3. W
razie braku porozumienia między stronami co do sposobu lub
wysokości wyrównania, rozstrzyga sąd.
Art.
515.
[Wyrównanie dorobków w razie śmierci jednego z
małżonków]
§
1. W
razie śmierci jednego z małżonków, wyrównanie
dorobków następuje między jego spadkobiercami a
małżonkiem pozostałym przy życiu.
§
2. Spadkobiercy
małżonka mogą wystąpić z żądaniem
zmniejszenia obowiązku wyrównania dorobków tylko
wtedy, gdy spadkodawca wytoczył powództwo o unieważnienie
małżeństwa albo o rozwód lub wystąpił
o orzeczenie separacji.
Rozdział
III
Przymusowy
ustrój majątkowy
Art.
52. [Ustanowienie rozdzielności majątkowej przez sąd]
§
1. Z
ważnych powodów każdy z małżonków
może żądać ustanowienia przez sąd
rozdzielności majątkowej.
§
1a. Ustanowienia
przez sąd rozdzielności majątkowej może żądać
także wierzyciel jednego z małżonków, jeżeli
uprawdopodobni, że zaspokojenie wierzytelności stwierdzonej
tytułem wykonawczym wymaga dokonania podziału majątku
wspólnego małżonków.
§
2. Rozdzielność
majątkowa powstaje z dniem oznaczonym w wyroku, który ją
ustanawia. W wyjątkowych wypadkach sąd może ustanowić
rozdzielność majątkową z dniem wcześniejszym
niż dzień wytoczenia powództwa, w szczególności,
jeżeli małżonkowie żyli w rozłączeniu.
§
3. Ustanowienie
rozdzielności majątkowej przez sąd na żądanie
jednego z małżonków nie wyłącza zawarcia
przez małżonków umowy majątkowej małżeńskiej.
Jeżeli rozdzielność majątkowa została
ustanowiona na żądanie wierzyciela, małżonkowie
mogą zawrzeć umowę majątkową małżeńską
po dokonaniu podziału majątku wspólnego lub po
uzyskaniu przez wierzyciela zabezpieczenia, albo zaspokojenia
wierzytelności, lub po upływie trzech lat od ustanowienia
rozdzielności.
Art.
53. [Rozdzielność majątkowa z mocy prawa]
§
1. Rozdzielność
majątkowa powstaje z mocy prawa, w razie ubezwłasnowolnienia
lub ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.
§
2. W
razie uchylenia ubezwłasnowolnienia, a także umorzenia,
ukończenia lub uchylenia postępowania upadłościowego,
między małżonkami powstaje ustawowy ustrój
majątkowy.
Art.
54. [Rozdzielność majątkowa wskutek orzeczenia
separacji]
§
1. Orzeczenie
separacji powoduje powstanie między małżonkami
rozdzielności majątkowej.
§
2. Z
chwilą zniesienia separacji powstaje między małżonkami
ustawowy ustrój majątkowy. Na zgodny wniosek małżonków
sąd orzeka o utrzymaniu między małżonkami
rozdzielności majątkowej.
DZIAŁ
IV
Ustanie
małżeństwa
Art.
55. [Uznanie małżonka za zmarłego]
§
1. W
razie uznania jednego z małżonków za zmarłego
domniemywa się, że małżeństwo ustało z
chwilą, która w orzeczeniu o uznaniu tego małżonka
za zmarłego została oznaczona jako chwila jego śmierci.
§
2. Jeżeli
po uznaniu jednego z małżonków za zmarłego
drugi małżonek zawarł nowy związek małżeński,
związek ten nie może być unieważniony z tego
powodu, że małżonek uznany za zmarłego żyje
albo że jego śmierć nastąpiła w innej chwili
aniżeli chwila oznaczona w orzeczeniu o uznaniu za zmarłego.
Przepisu tego nie stosuje się, jeżeli w chwili zawarcia
nowego związku małżeńskiego strony wiedziały,
że małżonek uznany za zmarłego pozostaje przy
życiu.
Art.
56. [Rozwód]
§
1. Jeżeli
między małżonkami nastąpił zupełny i
trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków
może żądać, ażeby sąd rozwiązał
małżeństwo przez rozwód.
§
2. Jednakże
mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód
nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby
ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci
małżonków albo jeżeli z innych względów
orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego.
§
3. Rozwód
nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda
go małżonek wyłącznie winny rozkładu
pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę
na rozwód albo że odmowa jego zgody na rozwód jest
w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia
społecznego.
Art.
57. [Wina rozkładu pożycia]
§
1. Orzekając
rozwód sąd orzeka także, czy i który z
małżonków ponosi winę rozkładu pożycia.
§
2. Jednakże
na zgodne żądanie małżonków sąd
zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki
takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił
winy.
Art.
58. [Inne rozstrzygnięcia sądu rozwodowego]
§
1. W
wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy
rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga
małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem
oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków
jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i
wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie
małżonków o sposobie wykonywania władzy
rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po
rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo
powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro
dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.
§
1a. W
braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd,
uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje
rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania
władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z
dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie
władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając
władzę rodzicielską drugiego do określonych
obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka,
jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.
§
1b. Na
zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów
z dzieckiem.
§
2. Jeżeli
małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd
w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego
mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania
rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych,
gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym
postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie,
sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie
drugiego małżonka. Na zgodny wniosek stron sąd może
w wyroku orzekającym rozwód orzec również o
podziale wspólnego mieszkania albo o przyznaniu mieszkania
jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek
wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu
zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź
jego przyznanie jednemu z małżonków są możliwe.
§
3. Na
wniosek jednego z małżonków sąd może w
wyroku orzekającym rozwód dokonać podziału
majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego
podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.
§
4. Orzekając
o wspólnym mieszkaniu małżonków sąd
uwzględnia przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka,
któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej.
Art.
59. [Powrót do poprzedniego nazwiska]
W
ciągu trzech miesięcy od chwili uprawomocnienia się
orzeczenia rozwodu małżonek rozwiedziony, który
wskutek zawarcia małżeństwa zmienił swoje
dotychczasowe nazwisko, może przez oświadczenie złożone
przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego lub konsulem powrócić
do nazwiska, które nosił przed zawarciem małżeństwa.
Art.
60. [Alimenty]
§
1. Małżonek
rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie
winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w
niedostatku, może żądać od drugiego małżonka
rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie
odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz
możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.
§
2. Jeżeli
jeden z małżonków został uznany za wyłącznie
winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za
sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka
niewinnego, sąd na żądanie małżonka
niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie
winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim
zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka
niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w
niedostatku.
§
3. Obowiązek
dostarczania środków utrzymania małżonkowi
rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka
nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym
jest małżonek rozwiedziony, który nie został
uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten
wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia
rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności
sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży
wymieniony termin pięcioletni.
Art.
61. [Odpowiednie stosowanie przepisów o obowiązku
alimentacyjnym między krewnymi]
Z
zastrzeżeniem przepisu artykułu poprzedzającego do
obowiązku dostarczania środków utrzymania przez
jednego z małżonków rozwiedzionych drugiemu stosuje
się odpowiednio przepisy o obowiązku alimentacyjnym między
krewnymi.
DZIAŁ
V
Separacja
Art.
611.
[Przesłanki orzeczenia separacji]
§
1. Jeżeli
między małżonkami nastąpił zupełny
rozkład pożycia, każdy z małżonków
może żądać, ażeby sąd orzekł
separację.
§
2. Jednakże
mimo zupełnego rozkładu pożycia orzeczenie separacji
nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niej miałoby
ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci
małżonków albo jeżeli z innych względów
orzeczenie separacji byłoby sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego.
§
3. Jeżeli
małżonkowie nie mają wspólnych małoletnich
dzieci, sąd może orzec separację na podstawie zgodnego
żądania małżonków.
Art.
612.
[Separacja a rozwód]
§
1. Jeżeli
jeden z małżonków żąda orzeczenia
separacji, a drugi orzeczenia rozwodu i żądanie to jest
uzasadnione, sąd orzeka rozwód.
§
2. Jeżeli
jednak orzeczenie rozwodu nie jest dopuszczalne, a żądanie
orzeczenia separacji jest uzasadnione, sąd orzeka separację.
Art.
613.
[Rozstrzygnięcia zawarte w orzeczeniu o separacji]
§
1. Przy
orzekaniu separacji stosuje się przepisy art. 57 i art. 58.
§
2. Orzekając
separację na podstawie zgodnego żądania małżonków,
sąd nie orzeka o winie rozkładu pożycia. W tym wypadku
następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków
nie ponosił winy.
Art.
614.
[Skutki orzeczenia separacji]
§
1. Orzeczenie
separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa
przez rozwód, chyba że ustawa stanowi inaczej.
§
2. Małżonek
pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa.
§
3. Jeżeli
wymagają tego względy słuszności, małżonkowie
pozostający w separacji obowiązani są do wzajemnej
pomocy.
§
4. Do
obowiązku dostarczania środków utrzymania przez
jednego z małżonków pozostających w separacji
drugiemu stosuje się odpowiednio przepisy art. 60, z wyjątkiem
§ 3.
§
5. Przepisu
art. 59 nie stosuje się.
Art.
615.
(uchylony).
Art.
616.
[Zniesienie separacji]
§
1. Na
zgodne żądanie małżonków sąd orzeka o
zniesieniu separacji.
§
2. Z
chwilą zniesienia separacji ustają jej skutki.
§
3. Znosząc
separację, sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad
wspólnym małoletnim dzieckiem małżonków.
Tytuł
II
POKREWIEŃSTWO
I POWINOWACTWO
DZIAŁ
I
Przepisy
ogólne
Art.
617.
[Pokrewieństwo]
§
1. Krewnymi
w linii prostej są osoby, z których jedna pochodzi od
drugiej. Krewnymi w linii bocznej są osoby, które
pochodzą od wspólnego przodka, a nie są krewnymi w
linii prostej.
§
2. Stopień
pokrewieństwa określa się według liczby urodzeń,
wskutek których powstało pokrewieństwo.
Art.
618.
[Powinowactwo]
§
1. Z
małżeństwa wynika powinowactwo między małżonkiem
a krewnymi drugiego małżonka. Trwa ono mimo ustania
małżeństwa.
§
2. Linię
i stopień powinowactwa określa się według linii i
stopnia pokrewieństwa.
DZIAŁ
Ia
Rodzice
i dzieci
Rozdział
I
Pochodzenie
dziecka
Oddział
1
Macierzyństwo
Art.
619.
[Macierzyństwo]
Matką
dziecka jest kobieta, która je urodziła.
Art.
6110.
[Ustalenie macierzyństwa]
§
1. Jeżeli
sporządzono akt urodzenia dziecka nieznanych rodziców
albo macierzyństwo kobiety wpisanej w akcie urodzenia dziecka
jako jego matka zostało zaprzeczone, można żądać
ustalenia macierzyństwa.
§
2. Powództwo
o ustalenie macierzyństwa wytacza dziecko przeciwko matce, a
jeżeli matka nie żyje - przeciwko kuratorowi ustanowionemu
przez sąd opiekuńczy.
§
3. Matka
wytacza powództwo o ustalenie macierzyństwa przeciwko
dziecku.
Art.
6111.
[Zakaz wytoczenia powództwa o ustalenie macierzyństwa po
uzyskaniu pełnoletności przez dziecko]
Matka
nie może wytoczyć powództwa o ustalenie
macierzyństwa po osiągnięciu przez dziecko
pełnoletności.
Art.
6112.
[Zaprzeczenie macierzyństwa]
§
1. Jeżeli
w akcie urodzenia jest wpisana jako matka kobieta, która
dziecka nie urodziła, można żądać
zaprzeczenia macierzyństwa.
§
2. Powództwo
o zaprzeczenie macierzyństwa dziecko wytacza przeciwko kobiecie
wpisanej w akcie urodzenia dziecka jako jego matka, a jeżeli
kobieta ta nie żyje - przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez
sąd opiekuńczy.
§
3. Matka
wytacza powództwo przeciwko kobiecie wpisanej w akcie
urodzenia dziecka jako jego matka i przeciwko dziecku, a jeżeli
kobieta ta nie żyje - przeciwko dziecku.
§
4. Kobieta
wpisana w akcie urodzenia dziecka jako jego matka wytacza powództwo
przeciwko dziecku.
§
5. Mężczyzna,
którego ojcostwo zostało ustalone z uwzględnieniem
macierzyństwa kobiety wpisanej w akcie urodzenia dziecka jako
jego matka, wytacza powództwo przeciwko dziecku i tej
kobiecie, a jeżeli ona nie żyje - przeciwko dziecku.
Art.
6113.
[Termin do wytoczenia powództwa o zaprzeczenie macierzyństwa
przez rodziców]
§
1. Matka
albo kobieta wpisana w akcie urodzenia dziecka jako jego matka może
wytoczyć powództwo o zaprzeczenie macierzyństwa w
ciągu sześciu miesięcy od dnia sporządzenia aktu
urodzenia dziecka.
§
2. Mężczyzna,
którego ojcostwo zostało ustalone z uwzględnieniem
macierzyństwa kobiety wpisanej w akcie urodzenia dziecka jako
jego matka, może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie
macierzyństwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w
którym dowiedział się, że kobieta wpisana w
akcie urodzenia dziecka nie jest matką dziecka, nie później
jednak niż do osiągnięcia przez dziecko pełnoletności.
§
3. Przepisy
art. 64 i 65 stosuje się odpowiednio.
Art.
6114.
[Termin do wytoczenia powództwa o zaprzeczenie macierzyństwa
przez dziecko]
§
1. Dziecko
może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie macierzyństwa
w ciągu trzech lat od osiągnięcia pełnoletności.
§
2. Przepisy
art. 64 i 65 stosuje się odpowiednio.
Art.
6115.
[Zakaz ustalenia i zaprzeczenia macierzyństwa po śmierci
dziecka]
Ustalenie
i zaprzeczenie macierzyństwa nie jest dopuszczalne po śmierci
dziecka. Jednakże w razie śmierci dziecka, które
wytoczyło powództwo, ustalenia macierzyństwa mogą
dochodzić jego zstępni.
Art.
6116.
[Legitymacja czynna prokuratora]
Powództwo
o ustalenie lub zaprzeczenie macierzyństwa może wytoczyć
także prokurator, jeżeli wymaga tego dobro dziecka lub
ochrona interesu społecznego; wytoczenie powództwa o
zaprzeczenie macierzyństwa nie jest dopuszczalne po śmierci
dziecka.
Oddział
2
Ojcostwo
Art.
62. [Domniemanie pochodzenia dziecka z małżeństwa]
§
1. Jeżeli
dziecko urodziło się w czasie trwania małżeństwa
albo przed upływem trzystu dni od jego ustania lub
unieważnienia, domniemywa się, że pochodzi ono od męża
matki. Domniemania tego nie stosuje się, jeżeli dziecko
urodziło się po upływie trzystu dni od orzeczenia
separacji.
§
2. Jeżeli
dziecko urodziło się przed upływem trzystu dni od
ustania lub unieważnienia małżeństwa, lecz po
zawarciu przez matkę drugiego małżeństwa,
domniemywa się, że pochodzi ono od drugiego męża.
Domniemanie to nie dotyczy przypadku, gdy dziecko urodziło się
w następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, na
którą wyraził zgodę pierwszy mąż
matki.
§
3. Domniemania
powyższe mogą być obalone tylko na skutek powództwa
o zaprzeczenie ojcostwa.
Art.
63. [Zaprzeczenie ojcostwa przez męża matki]
Mąż
matki może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie
ojcostwa w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym
dowiedział się o urodzeniu dziecka przez żonę,
nie później jednak niż do osiągnięcia
przez dziecko pełnoletności.
Art.
64. [Zaprzeczenie ojcostwa przez męża matki
całkowicie ubezwłasnowolnionego]
§
1. Jeżeli
mąż matki został całkowicie ubezwłasnowolniony
z powodu choroby psychicznej lub innego rodzaju zaburzeń
psychicznych, na które zapadł w ciągu terminu do
wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa, powództwo
może wytoczyć jego przedstawiciel ustawowy. Termin do
wytoczenia powództwa wynosi w tym wypadku sześć
miesięcy od dnia ustanowienia przedstawiciela ustawowego, a
jeżeli przedstawiciel powziął wiadomość o
urodzeniu się dziecka dopiero później - sześć
miesięcy od dnia, w którym tę wiadomość
powziął.
§
2. Jeżeli
przedstawiciel ustawowy męża całkowicie
ubezwłasnowolnionego nie wytoczył powództwa o
zaprzeczenie ojcostwa, mąż może wytoczyć
powództwo po uchyleniu ubezwłasnowolnienia. Termin do
wytoczenia powództwa wynosi w tym wypadku sześć
miesięcy od dnia uchylenia ubezwłasnowolnienia, a jeżeli
mąż powziął wiadomość o urodzeniu się
dziecka dopiero później - sześć miesięcy
od dnia, w którym tę wiadomość powziął.
Art.
65. [Zaprzeczenie ojcostwa przez męża matki chorego
psychicznie]
Jeżeli
mąż matki zapadł na chorobę psychiczną lub
innego rodzaju zaburzenia psychiczne w ciągu terminu do
wytoczenia powództwa o zaprzeczenie ojcostwa i mimo istnienia
podstaw do ubezwłasnowolnienia całkowitego nie został
ubezwłasnowolniony, może on wytoczyć powództwo
w ciągu sześciu miesięcy od ustania choroby lub
zaburzeń, a gdy powziął wiadomość o
urodzeniu się dziecka dopiero później - w ciągu
sześciu miesięcy od dnia, w którym tę wiadomość
powziął.
Art.
66. [Legitymacja bierna w procesie o zaprzeczenie ojcostwa
wszczętym przez męża matki]
Mąż
matki powinien wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa
przeciwko dziecku i matce, a jeżeli matka nie żyje -
przeciwko dziecku.
Art.
67. [Sposób zaprzeczenia ojcostwa]
Zaprzeczenie
ojcostwa następuje przez wykazanie, że mąż matki
nie jest ojcem dziecka.
Art.
68. [Niedopuszczalność zaprzeczenia ojcostwa dziecka
poczętego w wyniku procedury medycznie wspomaganej prokreacji]
Zaprzeczenie
ojcostwa nie jest dopuszczalne, jeżeli dziecko urodziło się
w następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, na
którą mąż matki wyraził zgodę.
Art.
69. [Legitymacja czynna matki]
§
1. Matka
może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa
swego męża w ciągu sześciu miesięcy od
urodzenia dziecka.
§
2. Matka
powinna wytoczyć powództwo o zaprzeczenie ojcostwa
przeciwko mężowi i dziecku, a jeżeli mąż nie
żyje - przeciwko dziecku.
§
3. Przepisy
art. 64 i 65 stosuje się odpowiednio.
Art.
70. [Legitymacja czynna dziecka]
§
1. 1
Dziecko
po dojściu do pełnoletności może wytoczyć
powództwo o zaprzeczenie ojcostwa męża swojej matki,
nie później jednak niż w ciągu trzech lat od
osiągnięcia pełnoletności.
§
2. Dziecko
powinno wytoczyć powództwo przeciwko mężowi
swojej matki i matce, a jeżeli matka nie żyje - przeciwko
jej mężowi. Jeżeli mąż matki nie żyje,
powództwo powinno być wytoczone przeciwko kuratorowi
ustanowionemu przez sąd opiekuńczy.
§
3. Przepisy
art. 64 i 65 stosuje się odpowiednio.
Art.
71.
(utracił
moc).
Art.
72. [Ustalenie ojcostwa]
§
1. Jeżeli
nie zachodzi domniemanie, że ojcem dziecka jest mąż
jego matki, albo gdy domniemanie takie zostało obalone,
ustalenie ojcostwa może nastąpić albo przez uznanie
ojcostwa albo na mocy orzeczenia sądu.
§
2. Uznanie
ojcostwa nie może nastąpić, jeżeli toczy się
sprawa o ustalenie ojcostwa.
Art.
73. [Uznanie ojcostwa przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego]
§
1. Uznanie
ojcostwa następuje, gdy mężczyzna, od którego
dziecko pochodzi, oświadczy przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, że jest ojcem dziecka, a matka dziecka potwierdzi
jednocześnie albo w ciągu trzech miesięcy od dnia
oświadczenia mężczyzny, że ojcem dziecka jest ten
mężczyzna.
§
2. Kierownik
urzędu stanu cywilnego wyjaśnia osobom zamierzającym
złożyć oświadczenia konieczne do uznania ojcostwa
przepisy regulujące obowiązki i prawa wynikające z
uznania, przepisy o nazwisku dziecka oraz różnicę
pomiędzy uznaniem ojcostwa a przysposobieniem dziecka.
§
3. Kierownik
urzędu stanu cywilnego odmawia przyjęcia oświadczeń
koniecznych do uznania ojcostwa, jeżeli uznanie jest
niedopuszczalne albo gdy powziął wątpliwość
co do pochodzenia dziecka.
§
4. Uznanie
ojcostwa może nastąpić także przed sądem
opiekuńczym, a za granicą również przed polskim
konsulem lub osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji
konsula, jeżeli uznanie dotyczy dziecka, którego oboje
rodzice albo jedno z nich są obywatelami polskimi. Przepisy §
1-3 stosuje się odpowiednio.
Art.
74. [Uznanie ojcostwa przed notariuszem albo urzędnikiem]
§
1. W
razie niebezpieczeństwa grożącego bezpośrednio
życiu matki dziecka lub mężczyzny, od którego
dziecko pochodzi, oświadczenie konieczne do uznania ojcostwa
może zostać zaprotokołowane przez notariusza albo
złożone do protokołu wobec wójta (burmistrza,
prezydenta miasta), starosty, marszałka województwa,
sekretarza powiatu albo gminy. Przepisy art. 73 § 1-3 stosuje
się odpowiednio.
§
2. Protokół
podpisuje osoba, która przyjęła oświadczenie,
oraz osoba, która je złożyła, chyba że nie
może ona go podpisać. Przyczynę braku podpisu należy
podać w protokole.
§
3. Protokół
zawierający oświadczenie konieczne do uznania ojcostwa
powinien być niezwłocznie przekazany do urzędu stanu
cywilnego właściwego do sporządzenia aktu urodzenia
dziecka.
§
4. Jeżeli
oświadczenie konieczne do uznania ojcostwa zostało złożone
przed urodzeniem dziecka poczętego, lecz nieurodzonego, protokół
zawierający to oświadczenie jest przekazywany do urzędu
stanu cywilnego właściwego ze względu na miejsce
sporządzenia aktu urodzenia matki dziecka lub do urzędu
stanu cywilnego właściwego dla miasta stołecznego
Warszawy - gdy rejestracja urodzenia matki nie nastąpiła na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art.
75. [Uznanie ojcostwa dziecka poczętego]
§
1. Można
uznać ojcostwo przed urodzeniem się dziecka już
poczętego.
§
2. Jeżeli
dziecko urodziło się po zawarciu przez matkę
małżeństwa z innym mężczyzną niż
ten, który uznał ojcostwo, przepisu art. 62 nie stosuje
się.
Art.
751.
[Uznanie ojcostwa dziecka urodzonego w następstwie procedury
medycznie wspomaganej prokreacji]
§
1. Uznanie
ojcostwa następuje z dniem urodzenia się dziecka także
wtedy, gdy przed przeniesieniem do organizmu kobiety komórek
rozrodczych pochodzących od anonimowego dawcy albo zarodka
powstałego z komórek rozrodczych pochodzących od
anonimowego dawcy albo z dawstwa zarodka mężczyzna
oświadczy przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, że
będzie ojcem dziecka, które urodzi się w następstwie
procedury medycznie wspomaganej prokreacji z zastosowaniem tych
komórek albo tego zarodka, a kobieta ta potwierdzi
jednocześnie albo w ciągu trzech miesięcy od dnia
oświadczenia mężczyzny, że ojcem dziecka będzie
ten mężczyzna.
§
2. Oświadczenia
są skuteczne, jeżeli dziecko urodziło się w
następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, o której
mowa w § 1, w ciągu dwóch lat od dnia złożenia
oświadczenia przez mężczyznę.
§
3. Jeżeli
dziecko urodziło się po zawarciu przez matkę
małżeństwa z innym mężczyzną niż
ten, który uznał ojcostwo, przepisu art. 62 nie stosuje
się.
§
4. Przepisów
art. 73 § 1 i 4 oraz art. 74 nie stosuje się.
Art.
76. [Zakaz uznania ojcostwa po osiągnięciu przez
dziecko pełnoletności]
§
1. Uznanie
ojcostwa nie może nastąpić po osiągnięciu
przez dziecko pełnoletności.
§
2. Jeżeli
dziecko zmarło przed osiągnięciem pełnoletności,
uznanie ojcostwa może nastąpić w ciągu sześciu
miesięcy od dnia, w którym mężczyzna składający
oświadczenie o uznaniu dowiedział się o śmierci
dziecka, nie później jednak niż do dnia, w którym
dziecko osiągnęłoby pełnoletność.
Art.
77. [Zdolność do złożenia oświadczenia
o uznaniu ojcostwa]
§
1. Oświadczenie
konieczne do uznania ojcostwa może złożyć osoba,
która ukończyła szesnaście lat i nie istnieją
podstawy do jej całkowitego ubezwłasnowolnienia.
§
2. Osoba,
o której mowa w § 1, jeżeli nie ma pełnej
zdolności do czynności prawnych, może złożyć
oświadczenie konieczne do uznania ojcostwa tylko przed sądem
opiekuńczym.
Art.
78. [Powództwo ojca o ustalenie bezskuteczności
uznania ojcostwa]
§
1. Mężczyzna,
który uznał ojcostwo, może wytoczyć powództwo
o ustalenie bezskuteczności uznania w terminie sześciu
miesięcy od dnia, w którym dowiedział się, że
dziecko od niego nie pochodzi. W razie uznania ojcostwa przed
urodzeniem się dziecka już poczętego bieg tego terminu
nie może rozpocząć się przed urodzeniem się
dziecka.
§
2. Przepisy
art. 64 i 65 stosuje się odpowiednio.
Art.
79. [Odpowiednie stosowanie]
Przepisy
o ustaleniu bezskuteczności uznania ojcostwa stosuje się
odpowiednio do matki dziecka, która potwierdziła
ojcostwo.
Art.
80. [Zakaz wytaczania powództwa o ustalenie
bezskuteczności uznania ojcostwa po osiągnięciu przez
dziecko pełnoletności]
Po
osiągnięciu przez dziecko pełnoletności powództwo
o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa nie może być
wytoczone ani przez matkę dziecka, ani przez mężczyznę,
który uznał ojcostwo.
Art.
81. [Żądanie przez dziecko ustalenia bezskuteczności
uznania ojcostwa]
§
1. Dziecko
może żądać ustalenia bezskuteczności uznania
ojcostwa, jeżeli uznający mężczyzna nie jest jego
ojcem.
§
2. Z
żądaniem tym dziecko może wystąpić po
dojściu do pełnoletności, nie później
jednak niż w ciągu trzech lat od jej osiągnięcia.
§
3. Przepisy
art. 64 i 65 stosuje się odpowiednio.
Art.
811.
[Ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa w przypadku
procedury medycznie wspomaganej prokreacji]
W
przypadku gdy uznanie ojcostwa nastąpiło na podstawie art.
751,
ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa jest dopuszczalne
jedynie wówczas, gdy dziecko nie urodziło się w
następstwie procedury medycznie wspomaganej prokreacji, o której
mowa w art. 751
§ 1.
Art.
82. [Legitymacja bierna w procesie o ustalenie bezskuteczności
uznania ojcostwa]
§
1. Mężczyzna,
który uznał ojcostwo, wytacza powództwo o
ustalenie bezskuteczności uznania przeciwko dziecku i matce, a
jeżeli matka nie żyje - przeciwko dziecku.
§
2. Matka
wytacza powództwo o ustalenie bezskuteczności uznania
ojcostwa przeciwko dziecku i mężczyźnie, który
uznał ojcostwo, a jeżeli mężczyzna ten nie żyje
- przeciwko dziecku.
§
3. Dziecko
wytacza powództwo o ustalenie bezskuteczności uznania
ojcostwa przeciwko mężczyźnie, który uznał
ojcostwo i przeciwko matce, a gdy matka nie żyje - tylko
przeciwko temu mężczyźnie. Jeżeli mężczyzna
ten nie żyje, powództwo powinno być wytoczone
przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy.
Art.
83. [Niedopuszczalność ustalenia bezskuteczności
uznania ojcostwa po śmierci dziecka]
§
1. Po
śmierci dziecka ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa
nie jest dopuszczalne.
§
2. Jeżeli
uznanie ojcostwa nastąpiło po śmierci dziecka, stosuje
się odpowiednio przepisy art. 82 § 1 i 2, przy czym
powództwo powinno być wytoczone nie później
niż do dnia, w którym dziecko osiągnęłoby
pełnoletność, przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez
sąd opiekuńczy na miejsce dziecka.
Art.
84. [Powództwo o ustalenie ojcostwa]
§
1. Sądowego
ustalenia ojcostwa może żądać dziecko, jego matka
oraz domniemany ojciec dziecka. Jednakże matka ani domniemany
ojciec nie mogą wystąpić z takim żądaniem po
śmierci dziecka lub po osiągnięciu przez nie
pełnoletności.
§
2. Dziecko
albo matka wytacza powództwo o ustalenie ojcostwa przeciwko
domniemanemu ojcu, a gdy ten nie żyje - przeciwko kuratorowi
ustanowionemu przez sąd opiekuńczy.
§
3. Domniemany
ojciec dziecka wytacza powództwo o ustalenie ojcostwa
przeciwko dziecku i matce, a gdy matka nie żyje - przeciwko
dziecku.
§
4. W
razie śmierci dziecka, które było powodem w sprawie
o ustalenie ojcostwa, ustalenia mogą dochodzić jego
zstępni.
Art.
85. [Domniemanie ojcostwa]
§
1. Domniemywa
się, że ojcem dziecka jest ten, kto obcował z matką
dziecka nie dawniej niż w trzechsetnym, a nie później
niż w sto osiemdziesiątym pierwszym dniu przed urodzeniem
się dziecka, albo ten, kto był dawcą komórki
rozrodczej w przypadku dziecka urodzonego w wyniku dawstwa
partnerskiego w procedurze medycznie wspomaganej prokreacji.
§
2. Okoliczność,
że matka w tym okresie obcowała także z innym
mężczyzną, może być podstawą do
obalenia domniemania tylko wtedy, gdy z okoliczności wynika, że
ojcostwo innego mężczyzny jest bardziej prawdopodobne.
Art.
86. [Legitymacja czynna prokuratora]
Powództwo
o ustalenie lub zaprzeczenie ojcostwa oraz o ustalenie
bezskuteczności uznania ojcostwa może wytoczyć także
prokurator, jeżeli wymaga tego dobro dziecka lub ochrona
interesu społecznego; wytoczenie powództwa o zaprzeczenie
ojcostwa oraz o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa nie
jest dopuszczalne po śmierci dziecka. Jeżeli uznanie
ojcostwa nastąpiło po śmierci dziecka, prokurator może
wytoczyć powództwo o ustalenie bezskuteczności
uznania.
Rozdział
II
Stosunki
między rodzicami a dziećmi
Oddział
1
Przepisy
ogólne
Art.
87. [Obowiązek wzajemnego szacunku i wspierania się]
Rodzice
i dzieci są obowiązani do wzajemnego szacunku i wspierania
się.
Art.
88. [Nazwisko dziecka]
§
1. Dziecko,
co do którego istnieje domniemanie, że pochodzi od męża
matki, nosi nazwisko będące nazwiskiem obojga małżonków.
Jeżeli małżonkowie mają różne
nazwiska, dziecko nosi nazwisko wskazane w ich zgodnych
oświadczeniach. Małżonkowie mogą wskazać
nazwisko jednego z nich albo nazwisko utworzone przez połączenie
nazwiska matki z nazwiskiem ojca dziecka.
§
2. Oświadczenia
w sprawie nazwiska dziecka są składane jednocześnie z
oświadczeniami o nazwiskach, które będą nosić
małżonkowie. Jeżeli małżonkowie nie złożyli
zgodnych oświadczeń w sprawie nazwiska dziecka, nosi ono
nazwisko składające się z nazwiska matki i dołączonego
do niego nazwiska ojca.
§
3. Przy
sporządzeniu aktu urodzenia pierwszego wspólnego dziecka
małżonkowie mogą złożyć przed
kierownikiem urzędu stanu cywilnego zgodne oświadczenia o
zmianie wskazanego przez nich nazwiska dziecka albo oświadczenia,
o których mowa w § 1, jeżeli nazwisko dziecka nie
zostało przez nich wskazane.
§
4. Przepisy
§ 1-3 stosuje się odpowiednio do nazwiska dziecka, którego
rodzice zawarli małżeństwo po urodzeniu się
dziecka. Do zmiany nazwiska dziecka, którego rodzice zawarli
małżeństwo po ukończeniu przez dziecko trzynastu
lat, jest potrzebna jego zgoda.
Art.
89. [Nazwisko dziecka uznanego; nadanie nazwiska przez sąd]
§
1. Jeżeli
ojcostwo zostało ustalone przez uznanie, dziecko nosi nazwisko
wskazane w zgodnych oświadczeniach rodziców, składanych
jednocześnie z oświadczeniami koniecznymi do uznania
ojcostwa. Rodzice mogą wskazać nazwisko jednego z nich albo
nazwisko utworzone przez połączenie nazwiska matki z
nazwiskiem ojca dziecka. Jeżeli rodzice nie złożyli
zgodnych oświadczeń w sprawie nazwiska dziecka, nosi ono
nazwisko składające się z nazwiska matki i dołączonego
do niego nazwiska ojca. Do zmiany nazwiska dziecka, które w
chwili uznania już ukończyło trzynaście lat, jest
potrzebna jego zgoda.
§
2. W
razie sądowego ustalenia ojcostwa sąd nadaje dziecku
nazwisko w wyroku ustalającym ojcostwo, stosując
odpowiednio przepisy § 1. Jeżeli dziecko ukończyło
trzynaście lat, do zmiany nazwiska jest potrzebna jego zgoda.
§
3. Jeżeli
ojcostwa nie ustalono, dziecko nosi nazwisko matki.
§
4. Dziecku
nieznanych rodziców nazwisko nadaje sąd opiekuńczy.
Art.
891.
[Nazwisko dzieci pochodzących od tych samych rodziców]
Dzieci
pochodzące od tych samych rodziców noszą takie samo
nazwisko, z zastrzeżeniem przepisów, które do
zmiany nazwiska dziecka wymagają jego zgody.
Art.
90. [Nadanie nazwiska dziecku w przypadku zawarcia małżeństwa]
§
1. Jeżeli
matka małoletniego dziecka zawarła małżeństwo
z mężczyzną, który nie jest ojcem tego dziecka,
małżonkowie mogą złożyć przed
kierownikiem urzędu stanu cywilnego lub przed konsulem zgodne
oświadczenia, że dziecko będzie nosiło takie samo
nazwisko, jakie zgodnie z art. 88 nosi albo nosiłoby ich wspólne
dziecko. Do zmiany nazwiska dziecka, które ukończyło
trzynaście lat, jest potrzebna jego zgoda.
§
2. Nadanie
dziecku nazwiska, o którym mowa w § 1, nie jest
dopuszczalne, jeżeli nosi ono nazwisko ojca albo nazwisko
utworzone na podstawie zgodnych oświadczeń rodziców
dziecka przez połączenie nazwiska matki z nazwiskiem ojca
dziecka.
§
3. Przepisy
§ 1 i 2 stosuje się odpowiednio, gdy ojciec małoletniego
dziecka zawarł małżeństwo z kobietą, która
nie jest matką tego dziecka.
Art.
901.
[Dwuczłonowe nazwisko dziecka]
Nazwisko
dziecka utworzone przez połączenie nazwiska matki z
nazwiskiem ojca dziecka albo przez połączenie nazwiska
jednego z rodziców z nazwiskiem jego małżonka, od
którego dziecko nie pochodzi, nie może składać
się z więcej niż dwóch członów; w
skład nazwiska dziecka wchodzą pierwsze człony nazwisk
podlegających połączeniu, chyba że w wyniku
połączenia powstałoby nazwisko, którego człony
są jednakowe.
Art.
91. [Obowiązek przyczyniania się do pokrywania
kosztów utrzymania rodziny]
§
1. Dziecko,
które ma dochody z własnej pracy, powinno przyczyniać
się do pokrywania kosztów utrzymania rodziny, jeżeli
mieszka u rodziców.
§
2. Dziecko,
które pozostaje na utrzymaniu rodziców i mieszka u
nich, jest obowiązane pomagać im we wspólnym
gospodarstwie.
Oddział
2
Władza
rodzicielska
Art.
92. [Okres pozostawania pod władza rodzicielską]
Dziecko
pozostaje aż do pełnoletności pod władzą
rodzicielską.
Art.
93. [Uprawnieni do sprawowania władzy rodzicielskiej]
§
1. Władza
rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom.
§
2. Jeżeli
wymaga tego dobro dziecka, sąd w wyroku ustalającym
pochodzenie dziecka może orzec o zawieszeniu, ograniczeniu lub
pozbawieniu władzy rodzicielskiej jednego lub obojga rodziców.
Przepisy art. 107 i art. 109-111 stosuje się odpowiednio.
Art.
94. [Władza rodzicielska jednego z rodziców]
§
1. Jeżeli
jedno z rodziców nie żyje albo nie ma pełnej
zdolności do czynności prawnych, władza rodzicielska
przysługuje drugiemu z rodziców. To samo dotyczy wypadku,
gdy jedno z rodziców zostało pozbawione władzy
rodzicielskiej albo gdy jego władza rodzicielska uległa
zawieszeniu.
§
2. (uchylony)
§
3. Jeżeli
żadnemu z rodziców nie przysługuje władza
rodzicielska albo jeżeli rodzice są nieznani, ustanawia się
dla dziecka opiekę.
Art.
95. [Zakres władzy rodzicielskiej]
§
1. Władza
rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i
prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i
majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem
jego godności i praw.
§
2. Dziecko
pozostające pod władzą rodzicielską winno
rodzicom posłuszeństwo, a w sprawach, w których może
samodzielnie podejmować decyzje i składać oświadczenia
woli, powinno wysłuchać opinii i zaleceń rodziców
formułowanych dla jego dobra.
§
3. Władza
rodzicielska powinna być wykonywana tak, jak tego wymaga dobro
dziecka i interes społeczny.
§
4. Rodzice
przed powzięciem decyzji w ważniejszych sprawach
dotyczących osoby lub majątku dziecka powinni je wysłuchać,
jeżeli rozwój umysłowy, stan zdrowia i stopień
dojrzałości dziecka na to pozwala, oraz uwzględnić
w miarę możliwości jego rozsądne życzenia.
Art.
96. [Piecza nad dzieckiem]
§
1. Rodzice
wychowują dziecko pozostające pod ich władzą
rodzicielską i kierują nim. Obowiązani są
troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i
przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa
odpowiednio do jego uzdolnień.
§
2. Rodzice,
którzy nie mają pełnej zdolności do czynności
prawnych uczestniczą w sprawowaniu bieżącej pieczy nad
osobą dziecka i w jego wychowaniu, chyba że sąd
opiekuńczy ze względu na dobro dziecka postanowi inaczej.
Art.
961.
[Zakaz stosowania kar cielesnych]
Osobom
wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym
opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się
stosowania kar cielesnych.
Art.
97. [Wykonywanie władzy rodzicielskiej]
§
1. Jeżeli
władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde
z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.
§
2. Jednakże
o istotnych sprawach dziecka rodzice rozstrzygają wspólnie;
w braku porozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy.
Art.
98. [Reprezentacja dziecka przez rodziców]
§
1. Rodzice
są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod
ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje
pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde
z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel
ustawowy dziecka.
§
2. Jednakże
żadne z rodziców nie może reprezentować
dziecka:
1)
przy czynnościach prawnych między dziećmi
pozostającymi pod ich władzą rodzicielską;
2)
przy czynnościach prawnych między dzieckiem a jednym z
rodziców lub jego małżonkiem, chyba że czynność
prawna polega na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz dziecka albo
że dotyczy należnych dziecku od drugiego z rodziców
środków utrzymania i wychowania.
§
3. Przepisy
paragrafu poprzedzającego stosuje się odpowiednio w
postępowaniu przed sądem lub innym organem państwowym.
Art.
99. [Reprezentacja dziecka przez kuratora]
Jeżeli
żadne z rodziców nie może reprezentować dziecka
pozostającego pod władzą rodzicielską,
reprezentuje je kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy.
Art.
100. [Udzielenie pomocy rodzicom]
§
1. Sąd
opiekuńczy i inne organy władzy publicznej są
obowiązane udzielać pomocy rodzicom, jeżeli jest ona
potrzebna do należytego wykonywania władzy rodzicielskiej.
W szczególności każde z rodziców może
zwrócić się do sądu opiekuńczego o
odebranie dziecka od osoby nieuprawnionej, a także zwrócić
się do sądu opiekuńczego lub innego właściwego
organu władzy publicznej o zapewnienie dziecku pieczy
zastępczej.
§
2. W
wypadkach, o których mowa w § 1, sąd opiekuńczy
lub inne organy władzy publicznej zawiadamiają jednostkę
organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej,
w rozumieniu przepisów
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, o potrzebie
udzielenia rodzinie dziecka odpowiedniej pomocy. Właściwa
jednostka organizacyjna wspierania rodziny i systemu pieczy
zastępczej jest obowiązana informować sąd o
rodzajach udzielanej pomocy i jej rezultatach.
Art.
101. [Zarząd majątkiem dziecka]
§
1. Rodzice
obowiązani są sprawować z należytą
starannością zarząd majątkiem dziecka
pozostającego pod ich władzą rodzicielską.
§
2. Zarząd
sprawowany przez rodziców nie obejmuje zarobku dziecka ani
przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku.
§
3. Rodzice
nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać
czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu
ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności
przez dziecko.
Art.
102. [Wyłączenie przedmiotów spod zarządu]
W
umowie darowizny albo w testamencie można zastrzec, że
przedmioty przypadające dziecku z tytułu darowizny lub
testamentu nie będą objęte zarządem sprawowanym
przez rodziców. W wypadku takim, gdy darczyńca lub
spadkodawca nie wyznaczył zarządcy, sprawuje zarząd
kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy.
Art.
103. [Czysty dochód; nadwyżka]
Czysty
dochód z majątku dziecka powinien być przede
wszystkim obracany na utrzymanie i wychowanie dziecka oraz jego
rodzeństwa, które wychowuje się razem z nim,
nadwyżka zaś na inne uzasadnione potrzeby rodziny.
Art.
104. [Inwentarz majątku dziecka]
§
1. Sąd
opiekuńczy może nakazać rodzicom, żeby
sporządzili inwentarz majątku dziecka i przedstawili go
sądowi oraz zawiadamiali sąd o ważniejszych zmianach w
stanie tego majątku, w szczególności o nabyciu przez
dziecko przedmiotów majątkowych o znacznej wartości.
§
2. Sąd
opiekuńczy może w uzasadnionych wypadkach ustalić
wartość rozporządzeń dotyczących ruchomości,
pieniędzy i papierów wartościowych, których
dziecko lub rodzice mogą dokonywać każdego roku bez
zezwolenia sądu opiekuńczego, z zastrzeżeniem art.
103.
Art.
105. [Zwrot majątku dziecka; rachunek z zarządu]
Po
ustaniu zarządu rodzice obowiązani są oddać
dziecku lub jego przedstawicielowi ustawowemu zarządzany przez
nich majątek dziecka. Na żądanie dziecka lub jego
przedstawiciela ustawowego, zgłoszone przed upływem roku od
ustania zarządu, rodzice obowiązani są złożyć
rachunek z zarządu. Żądanie to nie może jednak
dotyczyć dochodów z majątku pobranych w czasie
wykonywania władzy rodzicielskiej.
Art.
106. [Zmiana orzeczenia o władzy rodzicielskiej]
Jeżeli
wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy może zmienić
orzeczenie o władzy rodzicielskiej i sposobie jej wykonywania
zawarte w wyroku orzekającym rozwód, separację bądź
unieważnienie małżeństwa, albo ustalającym
pochodzenie dziecka.
Art.
107. [Ograniczenie władzy rodzicielskiej]
§
1. Jeżeli
władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym
w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze
względu na dobro dziecka określić sposób jej
wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd
pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli
przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie
wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów
z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się
wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego
rozstrzygnięcia.
§
2. W
braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd,
uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje
rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania
władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z
dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy
rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę
rodzicielską drugiego do określonych obowiązków
i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro
dziecka za tym przemawia.
§
3. Na
zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów
z dzieckiem.
Art.
108. [Władza rodzicielska nad całkowicie
ubezwłasnowolnionym]
Rodzice,
którzy wykonywają władzę rodzicielską nad
dzieckiem ubezwłasnowolnionym całkowicie, podlegają
takim ograniczeniom, jakim podlega opiekun.
Art.
109. [Zagrożone dobro dziecka – zarządzenia
sądu]
§
1. Jeżeli
dobro dziecka jest zagrożone, sąd opiekuńczy wyda
odpowiednie zarządzenia.
§
2. Sąd
opiekuńczy może w szczególności:
1)
zobowiązać rodziców oraz małoletniego do
określonego postępowania, w szczególności do
pracy z asystentem rodziny, realizowania innych form pracy z rodziną,
skierować małoletniego do placówki wsparcia
dziennego, określonych w przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej lub skierować
rodziców do placówki albo specjalisty zajmujących
się terapią rodzinną, poradnictwem lub świadczących
rodzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniem
sposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń;
2)
określić, jakie czynności nie mogą być przez
rodziców dokonywane bez zezwolenia sądu, albo poddać
rodziców innym ograniczeniom, jakim podlega opiekun;
3)
poddać wykonywanie władzy rodzicielskiej stałemu
nadzorowi kuratora sądowego;
4)
skierować małoletniego do organizacji lub instytucji
powołanej do przygotowania zawodowego albo do innej placówki
sprawującej częściową pieczę nad dziećmi;
5)
zarządzić umieszczenie małoletniego w rodzinie
zastępczej, rodzinnym domu dziecka albo w instytucjonalnej
pieczy zastępczej albo powierzyć tymczasowo pełnienie
funkcji rodziny zastępczej małżonkom lub osobie,
niespełniającym warunków dotyczących rodzin
zastępczych, w zakresie niezbędnych szkoleń,
określonych w przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej albo zarządzić
umieszczenie małoletniego w zakładzie
opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie
pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie
rehabilitacji leczniczej.
§
3. Sąd
opiekuńczy może także powierzyć zarząd
majątkiem małoletniego ustanowionemu w tym celu kuratorowi.
§
4. W
przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 5, a także w
razie zastosowania innych środków określonych w
przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, sąd
opiekuńczy zawiadamia o wydaniu orzeczenia właściwą
jednostkę organizacyjną wspierania rodziny i systemu pieczy
zastępczej, która udziela rodzinie małoletniego
odpowiedniej pomocy i składa sądowi opiekuńczemu, w
terminach określonych przez ten sąd, sprawozdania dotyczące
sytuacji rodziny i udzielanej pomocy, w tym prowadzonej pracy z
rodziną, a także współpracuje z kuratorem
sądowym.
Art.
110. [Zawieszenie władzy rodzicielskiej]
§
1. W
razie przemijającej przeszkody w wykonywaniu władzy
rodzicielskiej sąd opiekuńczy może orzec jej
zawieszenie.
§
2. Zawieszenie
będzie uchylone, gdy jego przyczyna odpadnie.
Art.
111. [Pozbawienie i przywrócenie władzy
rodzicielskiej]
§
1. Jeżeli
władza rodzicielska nie może być wykonywana z powodu
trwałej przeszkody albo jeżeli rodzice nadużywają
władzy rodzicielskiej lub w sposób rażący
zaniedbują swe obowiązki względem dziecka, sąd
opiekuńczy pozbawi rodziców władzy rodzicielskiej.
Pozbawienie władzy rodzicielskiej może być orzeczone
także w stosunku do jednego z rodziców.
§
1a. Sąd
może pozbawić rodziców władzy rodzicielskiej,
jeżeli mimo udzielonej pomocy nie ustały przyczyny
zastosowania art. 109 § 2 pkt 5, a w szczególności
gdy rodzice trwale nie interesują się dzieckiem.
§
2. W
razie ustania przyczyny, która była podstawą
pozbawienia władzy rodzicielskiej, sąd opiekuńczy może
władzę rodzicielską przywrócić.
Art.
112. [Rozstrzygnięcie o władzy rodzicielskiej w
wyroku orzekającym rozwód, separację, unieważnienie
małżeństwa]
Pozbawienie
władzy rodzicielskiej lub jej zawieszenie może być
orzeczone także w wyroku orzekającym rozwód,
separację albo unieważnienie małżeństwa.
Oddział
2a
Piecza
zastępcza
Art.
1121.
[Podmioty sprawujące pieczę zastępczą]
§
1. Obowiązek
i prawo wykonywania bieżącej pieczy nad dzieckiem:
1)
umieszczonym w pieczy zastępczej, jego wychowania i
reprezentowania w tych sprawach, a w szczególności w
dochodzeniu świadczeń przeznaczonych na zaspokojenie jego
potrzeb, należą do rodziny zastępczej, prowadzącego
rodzinny dom dziecka albo kierującego placówką
opiekuńczo-wychowawczą, regionalną placówką
opiekuńczo-terapeutyczną lub interwencyjnym ośrodkiem
preadopcyjnym;
2)
pozbawionym opieki i wychowania rodziców umieszczonym w
zakładzie opiekuńczo-leczniczym, w zakładzie
pielęgnacyjno-opiekuńczym lub w zakładzie
rehabilitacji leczniczej, jego wychowania i reprezentowania w tych
sprawach, a w szczególności w dochodzeniu świadczeń
przeznaczonych na zaspokojenie jego potrzeb, należą do
kierującego odpowiednio zakładem opiekuńczo-leczniczym,
zakładem pielęgnacyjno-opiekuńczym lub zakładem
rehabilitacji leczniczej.
Pozostałe
obowiązki i prawa wynikające z władzy rodzicielskiej
należą do rodziców dziecka.
§
2. Przepisu
§ 1 nie stosuje się, jeżeli sąd opiekuńczy
postanowił inaczej.
Art.
1122.
[Dobór rodzin zastępczych]
Organizację,
funkcjonowanie oraz finansowanie rodzin zastępczych, rodzinnych
domów dziecka, placówek opiekuńczo-wychowawczych,
regionalnych placówek opiekuńczo-terapeutycznych i
interwencyjnych ośrodków preadopcyjnych oraz zasady
określające kryteria wiekowe dzieci umieszczanych w tych
placówkach i ośrodkach regulują przepisy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej.
Art.
1123.
[Możliwość umieszczenia w pieczy zastępczej]
§
1. Umieszczenie
dziecka w pieczy zastępczej może nastąpić jedynie
wówczas, gdy uprzednio stosowane inne środki przewidziane
w art. 109 § 2 pkt 1-4 oraz formy pomocy rodzicom dziecka, o
których mowa w przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, nie
doprowadziły do usunięcia stanu zagrożenia dobra
dziecka, chyba że konieczność niezwłocznego
zapewnienia dziecku pieczy zastępczej wynika z poważnego
zagrożenia dobra dziecka, w szczególności zagrożenia
jego życia lub zdrowia.
§
2. Umieszczenie
dziecka w pieczy zastępczej wbrew woli rodziców wyłącznie
z powodu ubóstwa nie jest dopuszczalne.
Art.
1124.
[Okres umieszczenia w pieczy zastępczej]
Dziecko
umieszcza się w pieczy zastępczej do czasu zaistnienia
warunków umożliwiających jego powrót do
rodziny albo umieszczenia go w rodzinie przysposabiającej.
Art.
1125.
[Osoby sprawujące pieczę]
§
1. Sąd
może powierzyć sprawowanie pieczy zastępczej małżonkom
albo osobie niepozostającej w związku małżeńskim,
którzy są wstępnymi albo rodzeństwem dziecka.
Sprawowanie pieczy zastępczej sąd może także
powierzyć małżonkom albo osobie niepozostającej w
związku małżeńskim, którzy nie są
wstępnymi albo rodzeństwem dziecka, jeżeli osoby te
zostały wpisane do rejestru osób zakwalifikowanych do
pełnienia funkcji rodziny zastępczej zawodowej, rodziny
zastępczej niezawodowej, prowadzenia rodzinnego domu dziecka
albo pełnią już funkcję rodziny zastępczej
zawodowej lub rodziny zastępczej niezawodowej oraz prowadzących
rodzinny dom dziecka.
§
2. Jeżeli
jest to uzasadnione dobrem dziecka sąd może tymczasowo, nie
dłużej jednak niż na 6 miesięcy, powierzyć
pełnienie funkcji rodziny zastępczej małżonkom
albo osobie niepozostającej w związku małżeńskim,
którzy nie są wstępnymi albo rodzeństwem
dziecka, niespełniającym warunku niezbędnych szkoleń,
określonego w przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, dotyczących
rodzin zastępczych.
Art.
1126.
[Pierwszeństwo w sprawowaniu pieczy]
Piecza
zastępcza nad dzieckiem posiadającym orzeczenie o
niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarkowanym lub
znacznym stopniu niepełnosprawności jest powierzana przede
wszystkim rodzinie zastępczej zawodowej.
Art.
1127.
[Instytucjonalna piecza zastępcza]
§
1. Sąd
umieszcza dziecko w instytucjonalnej pieczy zastępczej, jeżeli
brak jest możliwości umieszczenia dziecka w rodzinnej
pieczy zastępczej lub z innych ważnych względów
nie jest to zasadne.
§
2. W
miarę możliwości sąd umieszcza dziecko w pieczy
zastępczej na terenie powiatu miejsca zamieszkania dziecka.
Art.
1128.
[Rodzeństwo]
Rodzeństwo
powinno być umieszczone w tej samej rodzinie zastępczej,
rodzinnym domu dziecka, placówce opiekuńczo-wychowawczej
lub regionalnej placówce opiekuńczo-terapeutycznej, chyba
że byłoby to sprzeczne z dobrem dziecka.
Oddział
3
Kontakty
z dzieckiem
Art.
113. [Prawo i obowiązek utrzymywania kontaktów]
§
1. Niezależnie
od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają
prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów.
§
2. Kontakty
z dzieckiem obejmują w szczególności przebywanie z
dzieckiem (odwiedziny, spotkania, zabieranie dziecka poza miejsce
jego stałego pobytu) i bezpośrednie porozumiewanie się,
utrzymywanie korespondencji, korzystanie z innych środków
porozumiewania się na odległość, w tym ze środków
komunikacji elektronicznej.
Art.
1131.
[Ustalenie sposobu utrzymywania kontaktów z dzieckiem]
§
1. Jeżeli
dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób
utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego z nich
rodzice określają wspólnie, kierując się
dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne
życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy.
§
2. Przepisy
§ 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli dziecko nie
przebywa u żadnego z rodziców, a pieczę nad nim
sprawuje opiekun lub gdy zostało umieszczone w pieczy
zastępczej.
Art.
1132.
[Ograniczenie utrzymywania kontaktów z dzieckiem]
§
1. Jeżeli
wymaga tego dobro dziecka, sąd opiekuńczy ograniczy
utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem.
§
2. Sąd
opiekuńczy może w szczególności:
1)
zakazać spotykania się z dzieckiem;
2)
zakazać zabierania dziecka poza miejsce jego stałego
pobytu;
3)
zezwolić na spotykanie się z dzieckiem tylko w obecności
drugiego z rodziców albo opiekuna, kuratora sądowego lub
innej osoby wskazanej przez sąd;
4)
ograniczyć kontakty do określonych sposobów
porozumiewania się na odległość;
5)
zakazać porozumiewania się na odległość.
Art.
1133.
[Zakaz utrzymywania kontaktów z dzieckiem]
Jeżeli
utrzymywanie kontaktów rodziców z dzieckiem poważnie
zagraża dobru dziecka lub je narusza, sąd zakaże ich
utrzymywania.
Art.
1134.
[Zobowiązanie rodziców do określonego postępowania]
Sąd
opiekuńczy, orzekając w sprawie kontaktów z
dzieckiem, może zobowiązać rodziców do
określonego postępowania, w szczególności
skierować ich do placówek lub specjalistów
zajmujących się terapią rodzinną, poradnictwem
lub świadczących rodzinie inną stosowną pomoc z
jednoczesnym wskazaniem sposobu kontroli wykonania wydanych
zarządzeń.
Art.
1135.
[Zmiana rozstrzygnięcia o kontaktach z dzieckiem]
Sąd
opiekuńczy może zmienić rozstrzygnięcie w sprawie
kontaktów, jeżeli wymaga tego dobro dziecka.
Art.
1136.
[Odpowiednie stosowanie do innych sprawujących pieczę nad
dzieckiem]
Przepisy
niniejszego oddziału stosuje się odpowiednio do kontaktów
rodzeństwa, dziadków, powinowatych w linii prostej, a
także innych osób, jeżeli sprawowały one przez
dłuższy czas pieczę nad dzieckiem.
DZIAŁ
II
Przysposobienie
Art.
114. [Dobro i małoletność przysposabianego]
§
1. Przysposobić
można osobę małoletnią, tylko dla jej dobra.
§
2. Wymaganie
małoletności powinno być spełnione w dniu
złożenia wniosku o przysposobienie.
Art.
1141.
[Wymogi stawiane przysposabiającemu]
§
1. Przysposobić
może osoba mająca pełną zdolność do
czynności prawnych, jeżeli jej kwalifikacje osobiste
uzasadniają przekonanie, że będzie należycie
wywiązywała się z obowiązków
przysposabiającego oraz posiada opinię kwalifikacyjną
oraz świadectwo ukończenia szkolenia organizowanego przez
ośrodek adopcyjny, o którym mowa w przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, chyba że
obowiązek ten jej nie dotyczy.
§
2. Między
przysposabiającym a przysposobionym powinna istnieć
odpowiednia różnica wieku.
Art.
1142.
[Adopcja zagraniczna]
§
1. Przysposobienie,
które spowoduje zmianę dotychczasowego miejsca
zamieszkania przysposabianego w Rzeczypospolitej Polskiej na miejsce
zamieszkania w innym państwie, może nastąpić
wówczas, gdy tylko w ten sposób można zapewnić
przysposabianemu odpowiednie zastępcze środowisko rodzinne.
§
2. Przepis
§ 1 nie ma zastosowania, jeżeli między
przysposabiającym a przysposabianym istnieje stosunek
pokrewieństwa lub powinowactwa albo gdy przysposabiający
już przysposobił siostrę lub brata przysposabianego.
Art.
115. [Przysposobienie wspólne]
§
1. Przysposobić
wspólnie mogą tylko małżonkowie.
§
2. Przysposobienie
ma skutki przysposobienia wspólnego także wtedy, gdy
osoba przysposobiona przez jednego z małżonków
zostaje następnie przysposobiona przez drugiego małżonka.
§
3. Sąd
opiekuńczy może na wniosek przysposabiającego orzec,
że przysposobienie ma skutki przysposobienia wspólnego,
jeżeli przysposabiający był małżonkiem
osoby, która wcześniej dziecko przysposobiła, a
małżeństwo ustało przez śmierć
małżonka, który już dokonał
przysposobienia.
Art.
116. [Zgoda małżonka na przysposobienie]
Przysposobienie
przez jednego z małżonków nie może nastąpić
bez zgody drugiego małżonka, chyba że ten nie ma
zdolności do czynności prawnych albo że porozumienie
się z nim napotyka trudne do przezwyciężenia
przeszkody.
Art.
117. [Orzeczenie o przysposobieniu]
§
1. Przysposobienie
następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na
żądanie przysposabiającego.
§
2. Orzeczenie
nie może być wydane po śmierci przysposabiającego
lub osoby, która ma być przysposobiona.
§
3. Po
śmierci przysposabiającego orzeczenie o przysposobieniu
może być wydane wyjątkowo, jeżeli z żądaniem
przysposobienia wystąpili oboje małżonkowie, jeden z
nich zmarł po wszczęciu postępowania, a drugi żądanie
przysposobienia wspólnie przez małżonków
podtrzymuje oraz gdy przez dłuższy czas przed wszczęciem
postępowania przysposabiany pozostawał pod pieczą
wnioskodawców lub tylko zmarłego wnioskodawcy i między
stronami powstała więź jak między rodzicami a
dzieckiem.
§
4. Na
miejsce zmarłego w postępowaniu wstępuje kurator
ustanowiony przez sąd opiekuńczy.
§
5. Przysposobienie,
o którym mowa w § 3, ma takie same skutki jak orzeczone
przed śmiercią małżonka.
Art.
1171.
[Przysposobienie ponowne]
Przysposobienie
nie stoi na przeszkodzie ponownemu przysposobieniu po śmierci
przysposabiającego.
Art.
118. [Zgoda przysposabianego]
§
1. Do
przysposobienia potrzebna jest zgoda przysposabianego, który
ukończył lat trzynaście.
§
2. Sąd
opiekuńczy powinien wysłuchać przysposabianego, który
nie ukończył lat trzynastu, jeżeli może on pojąć
znaczenie przysposobienia.
§
3. Sąd
opiekuńczy może wyjątkowo orzec przysposobienie bez
żądania zgody przysposabianego lub bez jego wysłuchania,
jeżeli nie jest on zdolny do wyrażenia zgody lub jeżeli
z oceny stosunku między przysposabiającym a przysposabianym
wynika, że uważa się on za dziecko przysposabiającego,
a żądanie zgody lub wysłuchanie byłoby sprzeczne
z dobrem przysposabianego.
Art.
119. [Zgoda rodziców przysposabianego]
§
1. Do
przysposobienia jest potrzebna zgoda rodziców
przysposabianego, chyba że zostali oni pozbawieni władzy
rodzicielskiej lub są nieznani albo porozumienie się z nimi
napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody.
§
2. Sąd
opiekuńczy może, ze względu na szczególne
okoliczności, orzec przysposobienie mimo braku zgody rodziców,
których zdolność do czynności prawnych jest
ograniczona, jeżeli odmowa zgody na przysposobienie jest
oczywiście sprzeczna z dobrem dziecka.
Art.
1191.
[Zgoda blankietowa]
§
1. Rodzice
mogą przed sądem opiekuńczym wyrazić zgodę
na przysposobienie swego dziecka w przyszłości bez
wskazania osoby przysposabiającego. Rodzicom, którzy
wyrazili taką zgodę, władza rodzicielska i prawo do
kontaktów z dzieckiem nie przysługują. Zgodę tę
mogą odwołać przez oświadczenie złożone
przed sądem opiekuńczym, nie później jednak niż
przed wszczęciem sprawy o przysposobienie.
§
2. Przepisy
o przysposobieniu za zgodą rodziców bez wskazania osoby
przysposabiającego stosuje się odpowiednio, jeżeli
jedno z rodziców wyraziło taką zgodę, a zgoda
drugiego nie jest do przysposobienia potrzebna. Przepisu tego nie
stosuje się, jeżeli porozumienie się z drugim rodzicem
napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody.
§
3. Przepisy
o przysposobieniu za zgodą rodziców bez wskazania osoby
przysposabiającego stosuje się odpowiednio również
wtedy, gdy rodzice przysposabianego są nieznani albo nie żyją,
jeżeli sąd opiekuńczy w orzeczeniu o przysposobieniu
tak postanowi.
Art.
1191a.
[Wskazanie przez rodziców osoby przysposabiającego]
Rodzice
mogą przed sądem opiekuńczym wskazać osobę
przysposabiającego, którą może być
wyłącznie krewny rodziców dziecka za zgodą tej
osoby złożoną przed tym sądem. Osobą
wskazaną może być również małżonek
jednego z rodziców.
Art.
1192.
[Okres wyczekiwania]
Zgoda
rodziców na przysposobienie dziecka nie może być
wyrażona wcześniej niż po upływie sześciu
tygodni od urodzenia się dziecka.
Art.
120. [Zgoda opiekuna]
Jeżeli
dziecko pozostaje pod opieką, do przysposobienia potrzebna jest
zgoda opiekuna. Jednakże sąd opiekuńczy może, ze
względu na szczególne okoliczności, orzec
przysposobienie nawet mimo braku zgody opiekuna, jeżeli wymaga
tego dobro dziecka.
Art.
1201.
[Okres osobistej styczności]
§
1. Przed
orzeczeniem przysposobienia sąd opiekuńczy może
określić sposób i okres osobistej styczności
przysposabiającego z przysposabianym.
§
2. W
wypadku określenia styczności w formie pieczy nad dzieckiem
stosuje się odpowiednio przepisy
o rodzinach zastępczych, z tym że całkowite koszty
utrzymania przysposabianego obciążają
przysposabiającego.
§
3. Jeżeli
jednak przez przysposobienie przysposabiany ma zmienić
dotychczasowe miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej Polskiej na
miejsce zamieszkania w innym państwie, przysposobienie może
być orzeczone po upływie określonego przez sąd
opiekuńczy okresu osobistej styczności przysposabiającego
z przysposabianym w dotychczasowym miejscu zamieszkania
przysposabianego lub w innej miejscowości w Rzeczypospolitej
Polskiej.
§
4. Przy
wykonywaniu nadzoru nad przebiegiem styczności
przysposabiającego z przysposabianym sąd opiekuńczy
korzysta z pomocy ośrodka adopcyjnego oraz, w razie potrzeby,
organu pomocniczego w sprawach opiekuńczych.
Art.
121. [Skutki przysposobienia pełnego]
§
1. Przez
przysposobienie powstaje między przysposabiającym a
przysposobionym taki stosunek, jak między rodzicami a dziećmi.
§
2. Przysposobiony
nabywa prawa i obowiązki wynikające z pokrewieństwa w
stosunku do krewnych przysposabiającego.
§
3. Ustają
prawa i obowiązki przysposobionego wynikające z
pokrewieństwa względem jego krewnych, jak również
prawa i obowiązki tych krewnych względem niego.
§
4. Skutki
przysposobienia rozciągają się na zstępnych
przysposobionego.
Art.
1211.
[Przysposobienie pasierba]
§
1. Przepisu
art. 121 § 3 nie stosuje się względem małżonka,
którego dziecko zostało przysposobione przez drugiego
małżonka, ani względem krewnych tego małżonka,
także w razie przysposobienia po ustaniu małżeństwa
przez śmierć tego małżonka.
§
2. W
wypadku gdy małżonek przysposobił dziecko swego
małżonka po śmierci drugiego z rodziców
przysposobionego, przepisu art. 121 § 3 nie stosuje się
względem krewnych zmarłego, jeżeli w orzeczeniu o
przysposobieniu sąd opiekuńczy tak postanowił.
Art.
122. [Nazwisko przysposobionego]
§
1. Przysposobiony
otrzymuje nazwisko przysposabiającego, a jeżeli został
przysposobiony przez małżonków wspólnie albo
jeżeli jeden z małżonków przysposobił
dziecko drugiego małżonka - nazwisko, które noszą
albo nosiłyby dzieci zrodzone z tego małżeństwa.
§
2. Na
żądanie osoby, która ma być przysposobiona, i
za zgodą przysposabiającego sąd opiekuńczy w
orzeczeniu o przysposobieniu postanawia, że przysposobiony nosić
będzie nazwisko złożone z jego dotychczasowego
nazwiska i nazwiska przysposabiającego. Jeżeli
przysposabiający albo przysposobiony nosi złożone
nazwisko, sąd opiekuńczy rozstrzyga, który człon
tego nazwiska wejdzie w skład nazwiska przysposobionego.
Przepisu tego nie stosuje się w razie sporządzenia nowego
aktu urodzenia przysposobionego z wpisaniem przysposabiających
jako jego rodziców.
§
3. Na
wniosek przysposabiającego sąd opiekuńczy może w
orzeczeniu o przysposobieniu zmienić imię lub imiona
przysposobionego. Jeżeli przysposobiony ukończył lat
trzynaście, może to nastąpić tylko za jego zgodą.
Przepis art. 118 § 2 stosuje się odpowiednio.
Art.
123. [Ustanie dotychczasowej władzy rodzicielskiej]
§
1. Przez
przysposobienie ustaje dotychczasowa władza rodzicielska lub
opieka nad przysposobionym.
§
2. Jeżeli
jeden z małżonków przysposobił dziecko drugiego
małżonka, władza rodzicielska przysługuje obojgu
małżonkom wspólnie.
Art.
124. [Przysposobienie niepełne]
§
1. Na
żądanie przysposabiającego i za zgodą osób,
których zgoda jest do przysposobienia potrzebna, sąd
opiekuńczy orzeka, że skutki przysposobienia polegać
będą wyłącznie na powstaniu stosunku między
przysposabiającym a przysposobionym. Jednakże i w tym
wypadku skutki przysposobienia rozciągają się na
zstępnych przysposobionego.
§
2. Nie
jest dopuszczalne ograniczenie skutków przysposobienia w
wypadku, gdy rodzice przysposobionego wyrazili przed sądem
opiekuńczym zgodę na przysposobienie dziecka bez wskazania
osoby przysposabiającego.
§
3. Na
żądanie przysposabiającego i za zgodą osób,
których zgoda jest do przysposobienia potrzebna, sąd
opiekuńczy może w okresie małoletności
przysposobionego zmienić przysposobienie orzeczone stosownie do
§ 1 na przysposobienie, którego skutki podlegają
przepisom art. 121-123.
Art.
1241.
[Przysposobienie całkowite]
W
wypadku gdy rodzice przysposobionego wyrazili przed sądem
opiekuńczym zgodę na jego przysposobienie bez wskazania
osoby przysposabiającego, nie jest dopuszczalne ustalenie
pochodzenia przysposobionego przez uznanie ojcostwa, sądowe
ustalenie lub zaprzeczenie jego pochodzenia, ustalenie
bezskuteczności uznania ojcostwa.
Art.
125. [Rozwiązanie przysposobienia]
§
1. Z
ważnych powodów zarówno przysposobiony, jak i
przysposabiający mogą żądać rozwiązania
stosunku przysposobienia przez sąd. Rozwiązanie stosunku
przysposobienia nie jest dopuszczalne, jeżeli wskutek niego
miałoby ucierpieć dobro małoletniego dziecka.
Orzekając rozwiązanie stosunku przysposobienia, sąd
może, stosownie do okoliczności, utrzymać w mocy
wynikające z niego obowiązki alimentacyjne.
§
2. Po
śmierci przysposobionego lub przysposabiającego rozwiązanie
stosunku przysposobienia nie jest dopuszczalne, chyba że
przysposabiający zmarł po wszczęciu sprawy o
rozwiązanie stosunku przysposobienia. W wypadku takim na miejsce
przysposabiającego w procesie wstępuje kurator ustanowiony
przez sąd.
Art.
1251.
[Zakaz rozwiązania przysposobienia całkowitego]
§
1. Nie
jest dopuszczalne rozwiązanie przysposobienia, na które
rodzice przysposobionego wyrazili przed sądem opiekuńczym
zgodę bez wskazania osoby przysposabiającego.
§
2. Takie
przysposobienie nie stoi na przeszkodzie ponownemu przysposobieniu za
życia przysposabiającego.
Art.
126. [Skutki rozwiązania przysposobienia]
§
1. Z
chwilą rozwiązania stosunku przysposobienia ustają
jego skutki. Jeżeli rozwiązanie nastąpiło po
śmierci przysposabiającego, uważa się, że
skutki przysposobienia ustały z chwilą jego śmierci.
§
2. Przysposobiony
zachowuje nazwisko nabyte przez przysposobienie oraz otrzymane w
związku z przysposobieniem imię lub imiona. Jednakże z
ważnych powodów sąd na wniosek przysposobionego lub
przysposabiającego może w orzeczeniu o rozwiązaniu
stosunku przysposobienia postanowić, że przysposobiony
powraca do nazwiska, które nosił przed orzeczeniem
przysposobienia. Na wniosek przysposobionego sąd orzeka o jego
powrocie do poprzednio noszonego imienia lub imion.
Art.
127. [Legitymacja czynna prokuratora]
Powództwo
o rozwiązanie przysposobienia może wytoczyć także
prokurator.
DZIAŁ
III
Obowiązek
alimentacyjny
Art.
128. [Treść obowiązku alimentacyjnego]
Obowiązek
dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby
także środków wychowania (obowiązek
alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz
rodzeństwo.
Art.
129. [Kolejność]
§
1. Obowiązek
alimentacyjny obciąża zstępnych przed wstępnymi,
a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku
zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych
stopniem przed dalszymi.
§
2. Krewnych
w tym samym stopniu obciąża obowiązek alimentacyjny w
częściach odpowiadających ich możliwościom
zarobkowym i majątkowym.
Art.
130. [Pierwszeństwo obowiązku alimentacyjnego
małżonka]
Obowiązek
jednego małżonka do dostarczania środków
utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub
unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu
separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego
małżonka.
Art.
131. [Obowiązek alimentacyjny w przysposobieniu niepełnym]
§
1. Jeżeli
skutki przysposobienia polegają wyłącznie na powstaniu
stosunku między przysposabiającym a przysposobionym,
obowiązek alimentacyjny względem przysposobionego obciąża
przysposabiającego przed wstępnymi i rodzeństwem
przysposobionego, a obowiązek alimentacyjny względem
wstępnych i rodzeństwa obciąża przysposobionego
dopiero w ostatniej kolejności.
§
2. Jeżeli
jeden z małżonków przysposobił dziecko drugiego
małżonka, przysposobienie nie ma wpływu na obowiązek
alimentacyjny między przysposobionym a tym drugim małżonkiem
i jego krewnymi.
Art.
132. [Zobowiązany w dalszej kolejności]
Obowiązek
alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje
dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej
kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić
zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na
czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest
niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami.
Art.
133. [Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec
dziecka]
§
1. Rodzice
obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych
względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie
utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku
dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i
wychowania.
§
2. Poza
powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń
alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.
§
3. Rodzice
mogą uchylić się od świadczeń
alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli
są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem
lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania
możności samodzielnego utrzymania się.
Art.
134. [Obowiązek alimentacyjny wobec rodzeństwa]
W
stosunku do rodzeństwa zobowiązany może uchylić
się od świadczeń alimentacyjnych, jeżeli są
one połączone z nadmiernym uszczerbkiem dla niego lub dla
jego najbliższej rodziny.
Art.
135. [Zakres świadczeń alimentacyjnych]
§
1. Zakres
świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych
potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych
możliwości zobowiązanego.
§
2. Wykonanie
obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które
nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo
wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości
lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o
wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie
alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na
pokrywaniu w całości lub w części kosztów
utrzymania lub wychowania uprawnionego.
§
3. Na
zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają:
1)
świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu
alimentacyjnego, o którym mowa w ustawie
z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów (Dz. U. z 2016 r. poz. 169, 195 i 1579 oraz z 2017
r. poz. 60), podlegające zwrotowi przez zobowiązanego do
alimentacji;
2)
świadczenia, wydatki i inne środki finansowe związane
z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, o których
mowa w przepisach
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej;
3)
świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie
z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci
(Dz. U. poz. 195 i 1579 oraz z 2017 r. poz. 60 i 245);
4)
świadczenia rodzinne, o których mowa w ustawie
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z
2016 r. poz. 1518 i 1579 oraz z 2017 r. poz. 60);
5)
2
rodzicielskie świadczenie uzupełniające, o
którym mowa w ustawie
z dnia 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu
uzupełniającym (Dz. U. poz. 303).
Art.
136. [Ochrona interesu osoby uprawnionej do alimentów]
Jeżeli
w ciągu ostatnich trzech lat przed sądowym dochodzeniem
świadczeń alimentacyjnych osoba, która była już
do tych świadczeń zobowiązana, bez ważnego powodu
zrzekła się prawa majątkowego lub w inny sposób
dopuściła do jego utraty albo jeżeli zrzekła się
zatrudnienia lub zmieniła je na mniej zyskowne, nie uwzględnia
się wynikłej stąd zmiany przy ustalaniu zakresu
świadczeń alimentacyjnych.
Art.
137. [Przedawnienie roszczeń alimentacyjnych]
§
1. Roszczenia
o świadczenia alimentacyjne przedawniają się z upływem
lat trzech.
§
2. Niezaspokojone
potrzeby uprawnionego z czasu przed wniesieniem powództwa o
alimenty sąd uwzględnia zasądzając odpowiednią
sumę pieniężną. W uzasadnionych wypadkach sąd
może rozłożyć zasądzone świadczenie na
raty.
Art.
138. [Zmiana orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku
alimentacyjnego]
W
razie zmiany stosunków można żądać zmiany
orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego.
Art.
139. [Wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego]
Obowiązek
alimentacyjny nie przechodzi na spadkobierców zobowiązanego.
Art.
140. [Roszczenia zwrotne]
§
1. Osoba,
która dostarcza drugiemu środków utrzymania lub
wychowania nie będąc do tego zobowiązana albo będąc
zobowiązana z tego powodu, że uzyskanie na czas świadczeń
alimentacyjnych od osoby zobowiązanej w bliższej lub tej
samej kolejności byłoby dla uprawnionego niemożliwe
lub połączone z nadmiernymi trudnościami, może
żądać zwrotu od osoby, która powinna była
te świadczenia spełnić.
§
2. Roszczenie
przewidziane w paragrafie poprzedzającym przedawnia się z
upływem lat trzech.
Art.
141. [Roszczenia matki dziecka pozamałżeńskiego]
§
1. Ojciec
niebędący mężem matki obowiązany jest
przyczynić się w rozmiarze odpowiadającym
okolicznościom do pokrycia wydatków związanych z
ciążą i porodem oraz kosztów trzymiesięcznego
utrzymania matki w okresie porodu. Z ważnych powodów
matka może żądać udziału ojca w kosztach
swego utrzymania przez czas dłuższy niż trzy miesiące.
Jeżeli wskutek ciąży lub porodu matka poniosła
inne konieczne wydatki albo szczególne straty majątkowe,
może ona żądać, ażeby ojciec pokrył
odpowiednią część tych wydatków lub strat.
Roszczenia powyższe przysługują matce także w
wypadku, gdy dziecko urodziło się nieżywe.
§
2. Roszczenia
matki przewidziane w paragrafie poprzedzającym przedawniają
się z upływem lat trzech od dnia porodu.
Art.
142. [Roszczenie w przypadku uwiarygodnionego ojcostwa]
Jeżeli
ojcostwo mężczyzny niebędącego mężem
matki zostało uwiarygodnione, matka może żądać,
ażeby mężczyzna ten jeszcze przed urodzeniem się
dziecka wyłożył odpowiednią sumę pieniężną
na koszty utrzymania matki przez trzy miesiące w okresie porodu
oraz na koszty utrzymania dziecka przez pierwsze trzy miesiące
po urodzeniu. Termin i sposób zapłaty tej sumy określa
sąd.
Art.
143. [Jednoczesne dochodzenie roszczeń majątkowych i
ustalenia ojcostwa]
Jeżeli
ojcostwo mężczyzny, który nie jest mężem
matki, nie zostało ustalone, zarówno dziecko, jak i matka
mogą dochodzić roszczeń majątkowych związanych
z ojcostwem tylko jednocześnie z dochodzeniem ustalenia
ojcostwa. Nie dotyczy to roszczeń matki, gdy dziecko urodziło
się nieżywe.
Art.
144. [Świadczenia alimentacyjne ojczymów, macoch,
pasierbów]
§
1. Dziecko
może żądać świadczeń alimentacyjnych od
męża swojej matki, niebędącego jego ojcem, jeżeli
odpowiada to zasadom współżycia społecznego.
Takie samo uprawnienie przysługuje dziecku w stosunku do żony
swego ojca, niebędącej jego matką.
§
2. Mąż
matki dziecka, niebędący jego ojcem, może żądać
od dziecka świadczeń alimentacyjnych, jeżeli
przyczyniał się do wychowania i utrzymania dziecka, a
żądanie jego odpowiada zasadom współżycia
społecznego. Takie samo uprawnienie przysługuje żonie
ojca dziecka, niebędącej matką dziecka.
§
3. Do
obowiązku świadczeń przewidzianego w poprzedzających
paragrafach stosuje się odpowiednio przepisy o obowiązku
alimentacyjnym między krewnymi.
Art.
1441.
[Uchylenie się od wykonania obowiązku alimentacyjnego]
Zobowiązany
może uchylić się od wykonania obowiązku
alimentacyjnego względem uprawnionego, jeżeli żądanie
alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego. Nie dotyczy to obowiązku rodziców
względem ich małoletniego dziecka.
TYTUŁ
III
OPIEKA
I KURATELA
DZIAŁ
I
Opieka
nad małoletnim
Rozdział
I
Ustanowienie
opieki
Art.
145. [Przesłanki ustanowienia opieki dla małoletniego]
§
1. Opiekę
ustanawia się dla małoletniego w wypadkach przewidzianych w
tytule II niniejszego kodeksu.
§
2. Opiekę
ustanawia sąd opiekuńczy, skoro tylko poweźmie
wiadomość, że zachodzi prawny po temu powód.
Art.
146. [Opiekun]
Opiekę
sprawuje opiekun. Wspólne sprawowanie opieki nad dzieckiem sąd
może powierzyć tylko małżonkom.
Art.
147. [Ochrona majątku; ustanowienie kuratora]
Jeżeli
dobro pozostającego pod opieką tego wymaga, sąd
opiekuńczy wydaje niezbędne zarządzenia dla ochrony
jego osoby lub majątku aż do czasu objęcia opieki
przez opiekuna; w szczególności sąd opiekuńczy
może ustanowić w tym celu kuratora.
Art.
148. [Negatywne przesłanki podmiotowe]
§
1. Nie
może być ustanowiona opiekunem osoba, która nie ma
pełnej zdolności do czynności prawnych albo została
pozbawiona praw publicznych.
§
1a. Opiekunem
małoletniego nie może być ustanowiona także
osoba, która została pozbawiona władzy
rodzicielskiej albo skazana za przestępstwo przeciwko wolności
seksualnej lub obyczajności albo za umyślne przestępstwo
z użyciem przemocy wobec osoby lub przestępstwo popełnione
na szkodę małoletniego lub we współdziałaniu
z nim, albo osoba, wobec której orzeczono zakaz prowadzenia
działalności związanej z wychowywaniem, leczeniem,
edukacją małoletnich lub opieką nad nimi, lub
obowiązek powstrzymywania się od przebywania w określonych
środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z
określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego
miejsca pobytu bez zgody sądu.
§
2. Nie
może być ustanowiony opiekunem ten, w stosunku do kogo
zachodzi prawdopodobieństwo, że nie wywiąże się
należycie z obowiązków opiekuna.
Art.
149. [Pierwszeństwo w objęciu opieki]
§
1. Gdy
wzgląd na dobro pozostającego pod opieką nie stoi temu
na przeszkodzie, opiekunem małoletniego powinna być
ustanowiona przede wszystkim osoba wskazana przez ojca lub matkę,
jeżeli nie byli pozbawieni władzy rodzicielskiej.
§
2. Jeżeli
opiekunem nie została ustanowiona osoba wymieniona w paragrafie
poprzedzającym, opiekun powinien być ustanowiony spośród
krewnych lub innych osób bliskich pozostającego pod
opieką albo jego rodziców.
§
3. W
braku takich osób sąd opiekuńczy zwraca się o
wskazanie osoby, której opieka mogłaby być
powierzona, do właściwej jednostki organizacyjnej pomocy
społecznej albo do organizacji społecznej, do której
należy piecza nad małoletnimi, a jeżeli pozostający
pod opieką przebywa w placówce opiekuńczo-wychowawczej
albo innej podobnej placówce, w zakładzie poprawczym lub
w schronisku dla nieletnich sąd może się zwrócić
także do tej placówki albo do tego zakładu lub
schroniska.
§
4. W
razie potrzeby ustanowienia opieki dla małoletniego
umieszczonego w pieczy zastępczej, sąd powierza sprawowanie
opieki, przede wszystkim:
1)
w przypadku umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej -
rodzicom zastępczym,
2)
w przypadku umieszczenia dziecka w rodzinnym domu dziecka - osobom
prowadzącym ten dom,
3)
w przypadku umieszczenia dziecka w placówce
opiekuńczo-wychowawczej typu rodzinnego - osobom prowadzącym
tę placówkę,
4)
w przypadku umieszczenia dziecka w placówce
opiekuńczo-wychowawczej: socjalizacyjnej,
specjalistyczno-terapeutycznej, interwencyjnej lub regionalnej
placówce opiekuńczo-terapeutycznej - osobom bliskim
dziecka
-
w terminie 7 dni od uprawomocnienia się postanowienia o
pozbawieniu władzy rodzicielskiej.
§
5. W
wypadku, o którym mowa w art. 1191
§ 1, nie stosuje się przepisów § 1, 2 i 4 pkt
4.
Art.
150.
(uchylony)
Art.
151. [Opiekun kilku osób; opieka nad rodzeństwem]
Sąd
opiekuńczy może ustanowić jednego opiekuna dla kilku
osób, jeżeli nie ma sprzeczności między ich
interesami. Opieka nad rodzeństwem powinna być w miarę
możności powierzona jednej osobie.
Art.
152. [Obowiązek objęcia opieki]
Każdy,
kogo sąd opiekuńczy ustanowi opiekunem, obowiązany
jest opiekę objąć. Z ważnych powodów sąd
opiekuńczy może zwolnić od tego obowiązku.
Art.
153. [Sposób objęcia opieki]
Objęcie
opieki następuje przez złożenie przyrzeczenia przed
sądem opiekuńczym. Opiekun powinien objąć swe
obowiązki niezwłocznie.
Rozdział
II
Sprawowanie
opieki
Art.
154. [Należyta staranność]
Opiekun
obowiązany jest wykonywać swe czynności z należytą
starannością, jak tego wymaga dobro pozostającego pod
opieką i interes społeczny.
Art.
155. [Piecza nad osobą i majątkiem]
§
1. Opiekun
sprawuje pieczę nad osobą i majątkiem pozostającego
pod opieką; podlega przy tym nadzorowi sądu opiekuńczego.
§
2. Do
sprawowania opieki stosuje się odpowiednio przepisy o władzy
rodzicielskiej z zachowaniem przepisów poniższych.
Art.
156. [Zezwolenie sądu opiekuńczego]
Opiekun
powinien uzyskiwać zezwolenie sądu opiekuńczego we
wszelkich ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby
lub majątku małoletniego.
Art.
157. [Przemijająca przeszkoda w sprawowaniu opieki]
Jeżeli
opiekun doznaje przemijającej przeszkody w sprawowaniu opieki,
sąd opiekuńczy może ustanowić kuratora.
Art.
158. [Obowiązek informowania rodziców]
O
decyzjach w ważniejszych sprawach, które dotyczą
osoby lub majątku małoletniego opiekun powinien informować
jego rodziców, którzy uczestniczą w sprawowaniu
bieżącej pieczy nad osobą dziecka i w jego wychowaniu.
Art.
159. [Wyłączenie prawa reprezentacji]
§
1. Opiekun
nie może reprezentować osób pozostających pod
jego opieką:
1)
przy czynnościach prawnych między tymi osobami;
2)
przy czynnościach prawnych między jedną z tych osób
a opiekunem albo jego małżonkiem, zstępnymi, wstępnymi
lub rodzeństwem, chyba że czynność prawna polega
na bezpłatnym przysporzeniu na rzecz osoby pozostającej pod
opieką.
§
2. Przepisy
powyższe stosuje się odpowiednio w postępowaniu przed
sądem lub innym organem państwowym.
Art.
160. [Inwentarz majątku podopiecznego]
§
1. Niezwłocznie
po objęciu opieki opiekun obowiązany jest sporządzić
inwentarz majątku osoby pozostającej pod opieką i
przedstawić go sądowi opiekuńczemu. Przepis powyższy
stosuje się odpowiednio w razie późniejszego nabycia
majątku przez osobę pozostającą pod opieką.
§
2. Sąd
opiekuńczy może zwolnić opiekuna od obowiązku
sporządzenia inwentarza, jeżeli majątek jest
nieznaczny.
Art.
161. [Złożenie do depozytu sądowego]
§
1. Sąd
opiekuńczy może zobowiązać opiekuna do złożenia
do depozytu sądowego kosztowności, papierów
wartościowych i innych dokumentów należących do
pozostającego pod opieką. Przedmioty te nie mogą być
odebrane bez zezwolenia sądu opiekuńczego.
§
2. Gotówka
pozostającego pod opieką, jeżeli nie jest potrzebna do
zaspokajania jego uzasadnionych potrzeb, powinna być złożona
przez opiekuna w instytucji bankowej. Opiekun może podejmować
ulokowaną gotówkę tylko za zezwoleniem sądu
opiekuńczego.
Art.
162. [Wynagrodzenie opiekuna]
§
1. Sąd
opiekuńczy przyzna opiekunowi za sprawowanie opieki na jego
żądanie stosowne wynagrodzenie okresowe albo wynagrodzenie
jednorazowe w dniu ustania opieki lub zwolnienia go od niej.
§
2. Wynagrodzenia
nie przyznaje się, jeżeli nakład pracy opiekuna jest
nieznaczny lub gdy sprawowanie opieki jest związane z pełnieniem
funkcji rodziny zastępczej albo czyni zadość zasadom
współżycia społecznego.
§
3. Wynagrodzenie
pokrywa się z dochodów lub z majątku osoby, dla
której opieka została ustanowiona, a jeżeli osoba ta
nie ma odpowiednich dochodów lub majątku, wynagrodzenie
jest pokrywane ze środków publicznych na podstawie
przepisów
o pomocy społecznej.
Art.
163. [Nakłady i wydatki związane ze sprawowaniem
opieki]
§
1. Opiekun
może żądać od pozostającego pod opieką
zwrotu nakładów i wydatków związanych ze
sprawowaniem opieki. Do roszczeń z tego tytułu stosuje się
odpowiednio przepisy o zleceniu.
§
2. Roszczenia
powyższe przedawniają się z upływem lat trzech od
ustania opieki lub zwolnienia opiekuna.
§
3. Przepis
art. 162 § 3 stosuje się odpowiednio.
Art.
164. [Przedawnienie roszczeń]
Roszczenie
osoby pozostającej pod opieką o naprawienie szkody
wyrządzonej nienależytym sprawowaniem opieki przedawnia się
z upływem lat trzech od ustania opieki lub zwolnienia opiekuna.
Rozdział
III
Nadzór
nad sprawowaniem opieki
Art.
165. [Sposób sprawowania nadzoru]
§
1. Sąd
opiekuńczy wykonywa nadzór nad sprawowaniem opieki,
zaznajamiając się bieżąco z działalnością
opiekuna oraz udzielając mu wskazówek i poleceń.
§
2. Sąd
opiekuńczy może żądać od opiekuna wyjaśnień
we wszelkich sprawach należących do zakresu opieki oraz
przedstawiania dokumentów związanych z jej sprawowaniem.
Art.
166. [Sprawozdania z opieki; rachunki z zarządu]
§
1. Opiekun
obowiązany jest, w terminach oznaczonych przez sąd
opiekuńczy, nie rzadziej niż co roku, składać
temu sądowi sprawozdania dotyczące osoby pozostającego
pod opieką oraz rachunki z zarządu jego majątkiem.
§
2. Jeżeli
dochody z majątku nie przekraczają prawdopodobnych kosztów
utrzymania i wychowania pozostającego pod opieką, sąd
opiekuńczy może zwolnić opiekuna od przedstawiania
szczegółowych rachunków z zarządu; w wypadku
takim opiekun składa tylko ogólne sprawozdanie o
zarządzie majątkiem.
Art.
167. [Badanie sprawozdań i rachunków]
§
1. Sąd
opiekuńczy bada sprawozdania i rachunki opiekuna pod względem
rzeczowym i rachunkowym, zarządza w razie potrzeby ich
sprostowanie i uzupełnienie oraz orzeka, czy i w jakim zakresie
rachunki zatwierdza.
§
2. Zatwierdzenie
rachunku przez sąd opiekuńczy nie wyłącza
odpowiedzialności opiekuna za szkodę wyrządzoną
nienależytym sprawowaniem zarządu majątkiem.
Art.
168. [Zarządzenia sądu opiekuńczego]
Jeżeli
opiekun nie sprawuje należycie opieki, sąd opiekuńczy
wyda odpowiednie zarządzenia.
Rozdział
IV
Zwolnienie
opiekuna i ustanie opieki
Art.
169. [Zwolnienie z opieki]
§
1. Z
ważnych powodów sąd opiekuńczy może na
żądanie opiekuna zwolnić go z opieki.
§
2. Sąd
opiekuńczy zwolni opiekuna, jeżeli z powodu przeszkód
faktycznych lub prawnych opiekun jest niezdolny do sprawowania opieki
albo dopuszcza się czynów lub zaniedbań, które
naruszają dobro pozostającego pod opieką.
§
3. Jeżeli
sąd opiekuńczy nie postanowił inaczej, opiekun
obowiązany jest prowadzić nadal pilne sprawy związane
z opieką aż do czasu jej objęcia przez nowego
opiekuna.
Art.
170. [Ustanie opieki z mocy prawa]
Gdy
małoletni osiągnie pełnoletność albo gdy
przywrócona zostanie nad nim władza rodzicielska, opieka
ustaje z mocy prawa.
Art.
171. [Obowiązek dalszego zarządzenia majątkiem]
Jeżeli
w chwili ustania opieki zachodzi przeszkoda do natychmiastowego
przejęcia zarządu majątkiem przez osobę, która
pozostawała pod opieką, albo przez jej przedstawiciela
ustawowego lub spadkobierców, opiekun obowiązany jest
nadal prowadzić pilne sprawy związane z zarządem
majątku, chyba że sąd opiekuńczy postanowi
inaczej.
Art.
172. [Rachunek końcowy z opieki]
§
1. W
razie zwolnienia opiekuna lub ustania opieki opiekun obowiązany
jest złożyć w ciągu trzech miesięcy rachunek
końcowy z zarządu majątkiem.
§
2. Do
rachunku końcowego stosuje się odpowiednio przepisy o
rachunku rocznym.
Art.
173. [Zwolnienie z rachunku końcowego]
Sąd
opiekuńczy może zwolnić opiekuna od obowiązku
składania rachunku końcowego.
Art.
174. [Obowiązek niezwłocznego oddania majątku]
Niezwłocznie
po swym zwolnieniu lub po ustaniu opieki opiekun obowiązany jest
oddać osobie, która pozostawała pod opieką,
albo jej przedstawicielowi ustawowemu lub spadkobiercom zarządzany
przez siebie majątek tej osoby.
DZIAŁ
II
Opieka
nad ubezwłasnowolnionym całkowicie
Art.
175. [Odpowiednie stosowanie przepisów o opiece nad
małoletnim]
Do
opieki nad ubezwłasnowolnionym całkowicie stosuje się
odpowiednio przepisy o opiece nad małoletnim z zachowaniem
przepisów poniższych.
Art.
176. [Opiekun ubezwłasnowolnionego całkowicie]
Jeżeli
wzgląd na dobro pozostającego pod opieką nie stoi temu
na przeszkodzie, opiekunem ubezwłasnowolnionego całkowicie
powinien być ustanowiony przede wszystkim jego małżonek,
a w braku tegoż - jego ojciec lub matka.
Art.
177. [Ustanie opieki z mocy prawa]
Opieka
nad ubezwłasnowolnionym całkowicie ustaje z mocy prawa w
razie uchylenia ubezwłasnowolnienia lub zmiany
ubezwłasnowolnienia całkowitego na częściowe.
DZIAŁ
III
Kuratela
Art.
178. [Przesłanki ustanowienia kuratora]
§
1. Kuratora
ustanawia się w wypadkach w ustawie
przewidzianych.
§
2. W
zakresie nieuregulowanym przez przepisy,
które przewidują ustanowienie kuratora, stosuje się
odpowiednio do kurateli przepisy o opiece z zachowaniem przepisów
poniższych.
Art.
179. [Wynagrodzenie kuratora]
§
1. Organ
państwowy, który ustanowił kuratora, przyzna mu na
jego żądanie stosowne wynagrodzenie za sprawowanie
kurateli. Wynagrodzenie pokrywa się z dochodów lub z
majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony, a
jeżeli osoba ta nie ma odpowiednich dochodów lub majątku,
wynagrodzenie pokrywa ten, kto żądał ustanowienia
kuratora.
§
2. Wynagrodzenia
nie przyznaje się, jeżeli nakład pracy kuratora jest
nieznaczny, a sprawowanie kurateli czyni zadość zasadom
współżycia społecznego.
Art.
180. [Uchylenie i ustanie kurateli]
§
1. Z
zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych,
organ państwowy, który ustanowił kuratora, uchyli
kuratelę, gdy odpadnie jej cel.
§
2. Jeżeli
kurator został ustanowiony do załatwienia poszczególnej
sprawy, kuratela ustaje z chwilą ukończenia tej sprawy.
Art.
181. [Kurator osoby ubezwłasnowolnionej częściowo]
§
1. Kurator
osoby ubezwłasnowolnionej częściowo jest powołany
do jej reprezentowania i do zarządu jej majątkiem tylko
wtedy, gdy sąd opiekuńczy tak postanowi.
§
2. W
razie uchylenia ubezwłasnowolnienia kuratela ustaje z mocy
prawa.
Art.
182. [Kurator dziecka poczętego]
Dla
dziecka poczętego, lecz jeszcze nieurodzonego, ustanawia się
kuratora, jeżeli jest to potrzebne do strzeżenia przyszłych
praw dziecka. Kuratela ustaje z chwilą urodzenia się
dziecka.
Art.
183. [Kurator osoby niepełnosprawnej]
§
1. Dla
osoby niepełnosprawnej ustanawia się kuratora, jeżeli
osoba ta potrzebuje pomocy do prowadzenia wszelkich spraw albo spraw
określonego rodzaju lub do załatwienia poszczególnej
sprawy. Zakres obowiązków i uprawnień kuratora
określa sąd opiekuńczy.
§
2. Kuratelę
uchyla się na żądanie osoby niepełnosprawnej, dla
której była ustanowiona.
Art.
184. [Kurator osoby nieobecnej]
§
1. Dla
ochrony praw osoby, która z powodu nieobecności nie może
prowadzić swoich spraw, a nie ma pełnomocnika, ustanawia
się kuratora. To samo dotyczy wypadku, gdy pełnomocnik
nieobecnego nie może wykonywać swoich czynności albo
gdy je wykonywa nienależycie.
§
2. Kurator
powinien przede wszystkim postarać się o ustalenie miejsca
pobytu osoby nieobecnej i zawiadomić ją o stanie jej spraw.
§
3. Nie
ustanawia się kuratora dla ochrony praw osoby, jeżeli
istnieją przesłanki uznania jej za zmarłą.
1 Art.·70·§·1
częściowo został uznany za niezgody z art.
30
w związku z art.
47
w związku z art.
31 ust. 3
Konstytucji RP, wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16
maja 2018 r. sygn. akt SK 18/17 (Dz.U.2018.950) z dniem 19 maja 2018
r. Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis traci moc w
zakresie, w jakim określa termin do wytoczenia powództwa
o zaprzeczenie ojcostwa męża matki niezależnie od daty
powzięcia wiadomości przez pełnoletnie dziecko o tym,
że nie pochodzi od męża matki.
2 Art.
135 § 3 pkt 5 dodany przez art. 14 ustawy z dnia 31 stycznia
2019 r. (Dz.U.2019.303) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1
marca 2019 r.