Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zajął się w grudniu skargą inwestora, który nie zgadzał się z treścią wydanej decyzji w sprawie warunków zabudowy. Spór dotyczył m.in. szerokości elewacji frontowej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami – szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy, co do zasady, na podstawie średniej szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym z tolerancją do 20 proc.

W przedmiotowej sprawie, po przeprowadzeniu analizy zauważono, że szerokość elewacji frontowych okolicznych budynków jest bardzo zróżnicowana i wynosi od 3,5 do 80 metrów. Ostatecznie ustalono szerokość elewacji dla nowej inwestycji na 20 metrów. Inwestor zaskarżył jednak decyzję m.in. w powyższym zakresie.

WSA zauważył, że nie wskazano prawnych podstaw powyższych ustaleń i nie wyjaśniono dostatecznie przyjętej wartości. Jak WSA pisze w uzasadnieniu: Okoliczność, że na wskazanych działkach występuje zabudowa o zbliżonych parametrach nie jest wystarczającym uzasadnieniem dla uznania, że dla planowanej inwestycji, najbardziej właściwą będzie elewacja o szerokości zbliżonej do 20 m.

Co ważne, Sąd wskazał możliwość określenia w decyzji dotyczącej warunków zabudowy także jedynie przybliżonych wartości. Jeżeli organ uzna za konieczne określenie parametru w sposób pozostawiający inwestorowi pewną swobodę, zasadne jest określenie widełek wartości w jakich ma mieścić się dany parametr. Dozwolona swoboda nie może być jednak zbyt duża, by nie naruszać istoty i celu wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Powyższe rozumowanie dotyczy zatem nie tylko szerokości elewacji frontowych, ale także i innych parametrów określanych w drodze decyzji.