Prawo o ruchu drogowym.
Dz.U.2018.1990 t.j. z dnia 2018.10.17
Status: Akt obowiązujący
Wersja od: 1 lipca 2019r. do: 10 lipca 2019r.
-
Wejście
w życie:
1
stycznia 1998 r.,1 lipca 1998 r.,1 stycznia 1999 r.,1 lipca 1999 r.
zobacz:
art.
152
Art.
152. [Wejście w życie ustawy]
Ustawa
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r., z wyjątkiem:
art.
49 ust. 2 pkt 5, art. 80, 99 i 109 ust. 4, które wchodzą
w życie z dniem 1 lipca 1998 r.;
2)
art. 39 ust. 3 i art. 85, które wchodzą w życie z
dniem 1 stycznia 1999 r.;
3)
art. 74 ust. 2 pkt 2 lit. a, art. 77, 87, 88, 90-98 i 100-108, które
wchodzą w życie z dniem 1 lipca 1999 r.
USTAWA
z
dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo
o ruchu drogowym 1
DZIAŁ
I
Przepisy
ogólne
Art.
1. [Zakres przedmiotowy ustawy]
1.
Ustawa określa:
1)
zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w
strefach ruchu;
2)
zasady i warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, a także
działalność właściwych organów i
podmiotów w tym zakresie;
3)
wymagania w stosunku do innych uczestników ruchu niż
kierujący pojazdami;
4)
zasady i warunki kontroli ruchu drogowego.
2.
Przepisy ustawy stosuje się również do ruchu
odbywającego się poza miejscami wymienionymi w ust. 1 pkt
1, w zakresie:
1)
koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa
osób;
2)
wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych.
3.
Zadania samorządu województwa, o których mowa w
art. 75aa-75ac, art. 140g ust. 2, art. 140i i art. 140k, stanowią
zadania z zakresu administracji rządowej.
Art.
2. [Definicje legalne]
Użyte
w ustawie określenia oznaczają:
1)
droga - wydzielony pas terenu składający się z jezdni,
pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów,
łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym
się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju
pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia
zwierząt;
1a)
droga publiczna - drogę w rozumieniu art.
1
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017
r. poz. 2222, z późn. zm.);
1b)
droga wewnętrzna - drogę w rozumieniu art.
8 ust. 1
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych;
2)
droga twarda - drogę z jezdnią o nawierzchni bitumicznej,
betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowcowej oraz z płyt
betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość
nawierzchni przekracza 20 m; inne drogi są drogami gruntowymi;
3)
autostrada - drogę dwujezdniową, oznaczoną
odpowiednimi znakami drogowymi, na której nie dopuszcza się
ruchu poprzecznego, przeznaczoną tylko do ruchu pojazdów
samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca, które
na równej, poziomej jezdni mogą rozwinąć
prędkość co najmniej 40 km/h, w tym również
w razie ciągnięcia przyczep;
4)
droga ekspresowa - drogę dwu- lub jednojezdniową, oznaczoną
odpowiednimi znakami drogowymi, na której skrzyżowania
występują wyjątkowo, przeznaczoną tylko do ruchu
pojazdów samochodowych, z wyłączeniem czterokołowca;
5)
droga dla rowerów - drogę lub jej część
przeznaczoną do ruchu rowerów, oznaczoną
odpowiednimi znakami drogowymi; droga dla rowerów jest
oddzielona od innych dróg lub jezdni tej samej drogi
konstrukcyjnie lub za pomocą urządzeń bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
5a)
pas ruchu dla rowerów - część jezdni
przeznaczoną do ruchu rowerów w jednym kierunku,
oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
5b)
śluza dla rowerów - część jezdni na wlocie
skrzyżowania na całej szerokości jezdni lub wybranego
pasa ruchu przeznaczona do zatrzymania rowerów w celu zmiany
kierunku jazdy lub ustąpienia pierwszeństwa, oznaczona
odpowiednimi znakami drogowymi;
6)
jezdnia - część drogi przeznaczoną do ruchu
pojazdów; określenie to nie dotyczy torowisk wydzielonych
z jezdni;
7)
pas ruchu - każdy z podłużnych pasów jezdni
wystarczający do ruchu jednego rzędu pojazdów
wielośladowych, oznaczony lub nieoznaczony znakami drogowymi;
8)
pobocze - część drogi przyległą do jezdni,
która może być przeznaczona do ruchu pieszych lub
niektórych pojazdów, postoju pojazdów, jazdy
wierzchem lub pędzenia zwierząt;
9)
chodnik - część drogi przeznaczoną do ruchu
pieszych;
10)
skrzyżowanie - przecięcie się w jednym poziomie dróg
mających jezdnię, ich połączenie lub rozwidlenie,
łącznie z powierzchniami utworzonymi przez takie
przecięcia, połączenia lub rozwidlenia; określenie
to nie dotyczy przecięcia, połączenia lub rozwidlenia
drogi twardej z drogą gruntową, z drogą stanowiącą
dojazd do obiektu znajdującego się przy drodze lub z drogą
wewnętrzną;
10a)
szkoda istotna - szkodę w zakresie elementów układu
nośnego, hamulcowego lub kierowniczego pojazdu mającą
wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego, kwalifikującą
pojazd do dodatkowego badania technicznego i stwierdzoną przez
Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny lub przez zakład ubezpieczeń
w związku z otrzymanym zgłoszeniem szkody z tytułu
zawartej umowy ubezpieczenia, o którym mowa w dziale II w
grupach 3 i 10 załącznika
do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności
ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 999, 1000 i
1669);
11)
przejście dla pieszych - powierzchnię jezdni, drogi dla
rowerów lub torowiska przeznaczoną do przechodzenia przez
pieszych, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
12)
przejazd dla rowerzystów - powierzchnię jezdni lub
torowiska przeznaczoną do przejeżdżania przez
rowerzystów, oznaczoną odpowiednimi znakami drogowymi;
13)
przystanek - miejsce zatrzymywania się pojazdów
transportu publicznego, oznaczone odpowiednimi znakami drogowymi;
14)
tunel - budowlę na drodze, oznaczoną odpowiednimi znakami
drogowymi;
15)
obszar zabudowany - obszar oznaczony odpowiednimi znakami drogowymi;
16)
strefa zamieszkania - obszar obejmujący drogi publiczne lub inne
drogi, na którym obowiązują szczególne zasady
ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi
znakami drogowymi;
16a)
strefa ruchu - obszar obejmujący co najmniej jedną drogę
wewnętrzną, na który wjazdy i wyjazdy oznaczone są
odpowiednimi znakami drogowymi;
17)
uczestnik ruchu - pieszego, kierującego, a także inne osoby
przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym
się na drodze;
18)
pieszy - osobę znajdującą się poza pojazdem na
drodze i niewykonującą na niej robót lub czynności
przewidzianych odrębnymi przepisami; za pieszego uważa się
również osobę prowadzącą, ciągnącą
lub pchającą rower, motorower, motocykl, wózek
dziecięcy, podręczny lub inwalidzki, osobę poruszającą
się w wózku inwalidzkim, a także osobę w wieku
do 10 lat kierującą rowerem pod opieką osoby dorosłej;
19)
kolumna pieszych - zorganizowaną grupę pieszych prowadzoną
przez kierownika lub dowódcę;
20)
kierujący - osobę, która kieruje pojazdem lub
zespołem pojazdów, a także osobę, która
prowadzi kolumnę pieszych, jedzie wierzchem albo pędzi
zwierzęta pojedynczo lub w stadzie;
21)
kierowca - osobę uprawnioną do kierowania pojazdem
silnikowym lub motorowerem;
21a)
profil kandydata na kierowcę - profil kandydata na kierowcę
w rozumieniu art.
2 pkt 3
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U.
z 2017 r. poz. 978, z późn. zm.);
22)
szczególna ostrożność - ostrożność
polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu
zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji
zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym
odpowiednio szybkie reagowanie;
23)
ustąpienie pierwszeństwa - powstrzymanie się od ruchu,
jeżeli ruch mógłby zmusić innego kierującego
do zmiany kierunku lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości,
a pieszego - do zatrzymania się, zwolnienia lub przyspieszenia
kroku;
24)
ruch kierowany - ruch otwierany i zamykany za pomocą
sygnalizacji świetlnej albo przez uprawnioną osobę;
25)
niedostateczna widoczność - widoczność
występującą od zmierzchu do świtu, a także w
warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza od świtu do
zmierzchu;
26)
wymijanie - przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu lub
uczestnika ruchu poruszającego się w przeciwnym kierunku;
27)
omijanie - przejeżdżanie (przechodzenie) obok
nieporuszającego się pojazdu, uczestnika ruchu lub
przeszkody;
28)
wyprzedzanie - przejeżdżanie (przechodzenie) obok pojazdu
lub uczestnika ruchu poruszającego się w tym samym
kierunku;
29)
zatrzymanie pojazdu - unieruchomienie pojazdu niewynikające z
warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające
nie dłużej niż 1 minutę, oraz każde
unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub
przepisów;
30)
postój pojazdu - unieruchomienie pojazdu niewynikające z
warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające
dłużej niż 1 minutę;
31)
pojazd - środek transportu przeznaczony do poruszania się
po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego
przystosowane;
32)
pojazd silnikowy - pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem
motoroweru i pojazdu szynowego;
33)
pojazd samochodowy - pojazd silnikowy, którego konstrukcja
umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą
25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego;
34)
pojazd wolnobieżny - pojazd silnikowy, którego
konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, z
wyłączeniem ciągnika rolniczego;
35)
pojazd członowy - zespół pojazdów składający
się z pojazdu silnikowego złączonego z naczepą;
35a)
pojazd nienormatywny - pojazd lub zespół pojazdów,
którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku
są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej
drogi w przepisach o drogach publicznych, lub którego wymiary
lub rzeczywista masa całkowita wraz z ładunkiem lub bez
niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w
przepisach niniejszej ustawy;
35b)
ładunek niepodzielny - ładunek, który bez
niewspółmiernie wysokich kosztów lub ryzyka
powstania szkody nie może być podzielony na dwa lub więcej
mniejszych ładunków;
35c)
pilot - osobę odpowiedzialną za zapewnienie bezpieczeństwa
ruchu drogowego oraz minimalizację utrudnień w ruchu
drogowym w czasie przejazdu pojazdu;
36)
pojazd specjalny - pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone
do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność
dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w
pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy
związane z wykonywaniem tej funkcji;
37)
pojazd używany do celów specjalnych - pojazd samochodowy
przystosowany w sposób szczególny do przewozu osób
lub ładunków, używany przez Siły Zbrojne
Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę
Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego,
Centralne Biuro Antykorupcyjne, Służbę Ochrony
Państwa, Straż Graniczną, Służbę
Celno-Skarbową, jednostki ochrony przeciwpożarowej,
Inspekcję Transportu Drogowego i Służbę
Więzienną;
38)
pojazd uprzywilejowany - pojazd wysyłający sygnały
świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych
i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym
tonie, jadący z włączonymi światłami mijania
lub drogowymi; określenie to obejmuje również
pojazdy jadące w kolumnie, na której początku i na
końcu znajdują się pojazdy uprzywilejowane wysyłające
dodatkowo sygnały świetlne w postaci czerwonego światła
błyskowego;
39)
pojazd zabytkowy - pojazd, który na podstawie odrębnych
przepisów został wpisany do rejestru zabytków lub
znajduje się w wojewódzkiej ewidencji zabytków, a
także pojazd wpisany do inwentarza muzealiów, zgodnie z
odrębnymi przepisami;
40)
samochód osobowy - pojazd samochodowy przeznaczony
konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób
łącznie z kierowcą oraz ich bagażu;
41)
autobus - pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą;
41a)
autobus szkolny - autobus przeznaczony do przewozu dzieci do szkoły,
barwy pomarańczowej, oznaczony z przodu i z tyłu
prostokątnymi tablicami barwy białej, z napisem barwy
czarnej "autobus szkolny";
42)
samochód ciężarowy - pojazd samochodowy przeznaczony
konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to
obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy
przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób
w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą;
42a)
ciągnik samochodowy - pojazd samochodowy przeznaczony
konstrukcyjnie wyłącznie do ciągnięcia przyczepy;
określenie to obejmuje ciągnik siodłowy i ciągnik
balastowy;
42b)
czterokołowiec - pojazd samochodowy przeznaczony do przewozu
osób lub ładunków, z wyłączeniem
samochodu osobowego, ciężarowego i motocykla, którego
masa własna nie przekracza:
a)
w przypadku przewozu rzeczy 550 kg,
b)
w przypadku przewozu osób 400 kg;
42c)
czterokołowiec lekki - czterokołowiec, którego masa
własna nie przekracza 350 kg i konstrukcja ogranicza prędkość
jazdy do 45 km/h;
43)
taksówka - pojazd samochodowy, odpowiednio wyposażony i
oznaczony, przeznaczony do przewozu osób w liczbie nie
większej niż 9 łącznie z kierowcą oraz ich
bagażu podręcznego za ustaloną na podstawie taksometru
opłatą;
44)
ciągnik rolniczy - pojazd silnikowy, którego konstrukcja
umożliwia rozwijanie prędkości nie mniejszej niż
6 km/h, skonstruowany do używania łącznie ze sprzętem
do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych; ciągnik taki
może być również przystosowany do ciągnięcia
przyczep oraz do prac ziemnych;
45)
2
motocykl - pojazd samochodowy dwukołowy kategorii L3e albo
dwukołowy z bocznym wózkiem kategorii L4e, albo
trójkołowy kategorii L5e o symetrycznym rozmieszczeniu
kół, spełniający kryteria klasyfikacji dla
pojazdów odpowiednio dla kategorii L3e albo L4e, albo L5e, o
których mowa w rozporządzeniu
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 168/2013 z dnia 15 stycznia
2013 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów dwu-
lub trzykołowych oraz czterokołowców (Dz. Urz. UE L
60 z 02.03.2013, str. 52, z późn. zm.);
46)
motorower - pojazd dwu- lub trójkołowy zaopatrzony w
silnik spalinowy o pojemności skokowej nieprzekraczającej
50 cm3
lub w silnik elektryczny o mocy nie większej niż 4 kW,
którego konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do
45 km/h;
47)
rower - pojazd o szerokości nieprzekraczającej 0,9 m
poruszany siłą mięśni osoby jadącej tym
pojazdem; rower może być wyposażony w uruchamiany
naciskiem na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany
prądem o napięciu nie wyższym niż 48 V o
znamionowej mocy ciągłej nie większej niż 250 W,
którego moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i
spada do zera po przekroczeniu prędkości 25 km/h;
47a)
wózek rowerowy - pojazd o szerokości powyżej 0,9 m
przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy poruszany siłą
mięśni osoby jadącej tym pojazdem; wózek
rowerowy może być wyposażony w uruchamiany naciskiem
na pedały pomocniczy napęd elektryczny zasilany prądem
o napięciu nie wyższym niż 48 V o znamionowej mocy
ciągłej nie większej niż 250 W, którego
moc wyjściowa zmniejsza się stopniowo i spada do zera po
przekroczeniu prędkości 25 km/h;
48)
wózek inwalidzki - pojazd konstrukcyjnie przeznaczony do
poruszania się osoby niepełnosprawnej, napędzany siłą
mięśni lub za pomocą silnika, którego
konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do prędkości
pieszego;
49)
zespół pojazdów - pojazdy złączone ze
sobą w celu poruszania się po drodze jako całość;
nie dotyczy to pojazdów złączonych w celu holowania;
49a)
kolejka turystyczna - zespół pojazdów składający
się z ciągnika rolniczego, którego konstrukcja
ogranicza prędkość jazdy do 25 km/h, albo pojazdu
wolnobieżnego oraz przyczepy (przyczep) dostosowanej do przewozu
osób, wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności
w zakresie świadczenia usług turystycznych;
50)
przyczepa - pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia
go z innym pojazdem;
51)
przyczepa lekka - przyczepę, której dopuszczalna masa
całkowita nie przekracza 750 kg;
52)
naczepa - przyczepę, której część spoczywa
na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd;
53)
masa własna - masę pojazdu z jego normalnym wyposażeniem,
paliwem, olejami, smarami i cieczami w ilościach nominalnych,
bez kierującego;
54)
dopuszczalna masa całkowita - największą określoną
właściwymi warunkami technicznymi masę pojazdu
obciążonego osobami i ładunkiem, dopuszczonego do
poruszania się po drodze;
55)
rzeczywista masa całkowita - masę pojazdu łącznie
z masą znajdujących się na nim rzeczy i osób;
56)
dopuszczalna ładowność - największą masę
ładunku i osób, jaką może przewozić
pojazd, która stanowi różnicę dopuszczalnej
masy całkowitej i masy własnej pojazdu;
57)
nacisk osi - sumę nacisków, jaką na drogę
wywierają koła znajdujące się na jednej osi;
58)
VIN - numer identyfikacyjny pojazdu nadany i umieszczony przez
producenta;
59)
urządzenie rejestrujące - stacjonarne, przenośne albo
zainstalowane w pojeździe albo na statku powietrznym urządzenie
ujawniające i zapisujące za pomocą technik utrwalania
obrazów naruszenia przepisów ruchu drogowego przez
kierujących pojazdami;
60)
kategoria pojazdu - klasyfikację pojazdu według wymagań
homologacyjnych;
61)
maksymalna masa całkowita - największą masę
pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, określoną
przez producenta pojazdu;
62)
nowy pojazd - pojazd fabrycznie nowy, który nie był
zarejestrowany;
63)
państwo członkowskie - państwo członkowskie Unii
Europejskiej, Konfederację Szwajcarską lub państwo
członkowskie Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) - stronę umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym;
64)
pojazd kompletny - pojazd, który w celu spełnienia
wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech
użytkowych nie wymaga kompletacji;
65)
pojazd marki "SAM" - pojazd zbudowany przy wykorzystaniu
nadwozia, podwozia lub ramy, konstrukcji własnej;
66)
pojazd produkowany w małych seriach - pojazd produkowany w
limitowanej liczbie, określonej w przepisach wydanych na
podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 3;
67)
pojazd niekompletny - pojazd, który w celu spełnienia
wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech
użytkowych powinien przejść co najmniej jeden etap
kompletacji;
68)
pojazd skompletowany - pojazd, który w celu spełnienia
wymagań technicznych oraz uzyskania założonych cech
użytkowych powstał w wyniku co najmniej jednego etapu
kompletacji;
69)
pojazd z końcowej partii produkcji - pojazd będący
częścią zapasów producenta, który nie
spełnia wymagań technicznych z powodu zmiany warunków
stanowiących podstawę do wydania świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu
pojazdu, a świadectwo to utraciło ważność;
70)
przedmiot wyposażenia lub część - rozumie się
przez to układ, oddzielny zespół techniczny lub
część, podlegające wymaganiom technicznym
określonym w dziale III, rozdziale 1a i 1b, przepisach Unii
Europejskiej dotyczących badań homologacyjnych lub
regulaminach EKG ONZ, przeznaczone do zastosowania w pojeździe;
71)
świadectwo homologacji typu - świadectwo homologacji typu
EKG ONZ, świadectwo homologacji typu pojazdu, świadectwo
homologacji typu WE;
72)
świadectwo homologacji typu EKG ONZ - dokument wydany przez
właściwy organ państwa - strony Porozumienia
dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych
dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części,
które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz
wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych
wymagań, sporządzonego w Genewie dnia 20 marca 1958 r. (Dz.
U. z 2001 r. poz. 1135 i 1136), zwanego dalej "Porozumieniem",
stwierdzający, że typ przedmiotu wyposażenia lub
części spełnia wymagania procedury homologacji typu
EKG ONZ określone w regulaminach Europejskiej Komisji
Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG ONZ)
stanowiących załączniki
do tego Porozumienia;
73)
świadectwo homologacji typu pojazdu - dokument wydany przez
właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej stwierdzający,
że typ pojazdu spełnia wymagania procedury homologacji typu
pojazdu;
74)
świadectwo homologacji typu WE - dokument wydany przez właściwy
organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej
stwierdzający, że typ pojazdu, typ przedmiotu jego
wyposażenia lub części, spełnia wymagania
procedury homologacji typu WE;
75)
typ przedmiotu wyposażenia lub części - oznaczenie
przedmiotów wyposażenia lub części,
spełniających tę samą funkcję w pojeździe,
które nie różnią się od siebie pod
względem istotnych cech mających wpływ na
bezpieczeństwo ruchu drogowego lub ochronę środowiska,
jeżeli wymagania określone w przepisach UE dotyczących
badań homologacyjnych lub regulaminy EKG ONZ nie stanowią
inaczej;
76)
świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu - dokument
wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego
Unii Europejskiej stwierdzający, że pojazd spełnia
odpowiednie warunki lub wymagania techniczne procedury dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu;
77)
świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem - dokument
wydany przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej
stwierdzający, że sposób montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem oraz
elementy tej instalacji spełniają wymagania procedury
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem;
78)
typ pojazdu - oznaczenie pojazdów jednej kategorii pojazdu,
które nie różnią się od siebie pod
względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych
na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5;
79)
wprowadzenie do obrotu - odpłatne albo nieodpłatne
przekazanie pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części
po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
użytkownikowi;
80)
wariant pojazdu - oznaczenie pojazdów jednego typu, które
nie różnią się od siebie co najmniej pod
względem istotnych cech, określonych w przepisach wydanych
na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 5;
81)
wersja pojazdu - oznaczenie pojazdów jednego wariantu, o
kompletacji określonej w opisie technicznym typu pojazdu w
świadectwie homologacji typu pojazdu albo świadectwie
homologacji typu WE pojazdu;
82)
tramwaj - pojazd przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy
zasilany energią elektryczną, poruszający się po
szynach na drogach publicznych;
83)
trolejbus - autobus przystosowany do zasilania energią
elektryczną z sieci trakcyjnej;
84)
blokada alkoholowa - urządzenie techniczne uniemożliwiające
uruchomienie silnika pojazdu silnikowego i pojazdu szynowego, w
przypadku gdy zawartość alkoholu w wydychanym przez
kierującego powietrzu wynosi co najmniej 0,1 mg alkoholu w 1
dm3;
85)
kalibracja blokady alkoholowej - ogół czynności
służących wzorcowaniu blokady alkoholowej oraz
regulacji tego urządzenia w sposób umożliwiający
spełnienie wymagania, o którym mowa w pkt 84;
86)
niezgodność - rozbieżność między danymi
zgromadzonymi w centralnej ewidencji pojazdów, centralnej
ewidencji kierowców albo centralnej ewidencji posiadaczy kart
parkingowych a stanem prawnym ustalonym na podstawie dostępnych
danych lub stanem faktycznym.
DZIAŁ
II
Ruch
drogowy
Rozdział
1
Zasady
ogólne
Art.
3. [Zasady zachowania na drodze]
1.
Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są
obowiązani zachować ostrożność albo gdy
ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność,
unikać wszelkiego działania, które mogłoby
spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku
ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem
zakłócić spokój lub porządek publiczny
oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie
rozumie się również zaniechanie.
2.
Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do osoby znajdującej
się w pobliżu drogi, jeżeli jej zachowanie mogłoby
pociągnąć za sobą skutki, o których mowa w
tym przepisie.
3.
Jeżeli uczestnik ruchu lub inna osoba spowodowała jednak
zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, jest obowiązana
przedsięwziąć niezbędne środki w celu
niezwłocznego usunięcia zagrożenia, a gdyby nie mogła
tego uczynić, powinna o zagrożeniu uprzedzić innych
uczestników ruchu.
Art.
4. [Zasada ograniczonego zaufania (zasada względnej
ufności)]
Uczestnik
ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo
liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają
przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności
wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania.
Art.
5. [Hierarchia dyrektyw]
1.
Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są
obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów
dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego
kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków
drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika
inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby,
sygnały świetlne lub znaki drogowe.
2.
Polecenia i sygnały dawane przez osoby kierujące ruchem lub
uprawnione do jego kontroli mają pierwszeństwo przed
sygnałami świetlnymi i znakami drogowymi.
3.
Sygnały świetlne mają pierwszeństwo przed znakami
drogowymi regulującymi pierwszeństwo przejazdu.
Art.
6. [Osoby uprawnione do wydania poleceń i sygnałów]
1.
Polecenia lub sygnały może dawać uczestnikowi ruchu
lub innej osobie znajdującej się na drodze:
1)
policjant;
2)
żołnierz Żandarmerii Wojskowej lub wojskowego organu
porządkowego, zabezpieczający przemarsz lub przejazd
kolumny wojskowej albo w razie akcji związanej z ratowaniem
życia lub mienia;
3)
funkcjonariusz Straży Granicznej;
3a)
inspektor Inspekcji Transportu Drogowego;
3b)
umundurowany funkcjonariusz Służby Celno-Skarbowej;
3c)
strażnik gminny (miejski);
4)
pracownik kolejowy na przejeździe kolejowym;
5)
osoba działająca w imieniu zarządcy drogi lub osoba
wykonująca roboty na drodze na zlecenie lub za zgodą
zarządcy drogi;
6)
osoba nadzorująca bezpieczne przejście dzieci przez
jezdnię, w wyznaczonym miejscu;
7)
kierujący autobusem szkolnym w miejscach postoju związanych
z wsiadaniem lub wysiadaniem dzieci;
7a)
ratownik górski podczas wykonywania czynności związanych
z prowadzeniem akcji ratowniczej;
8)
strażnik leśny lub funkcjonariusz Straży Parku - na
terenie odpowiednio lasu lub parku narodowego;
9)
strażak Państwowej Straży Pożarnej podczas
wykonywania czynności związanych z prowadzeniem akcji
ratowniczej;
10)
członek ochotniczej straży pożarnej podczas
wykonywania czynności związanych z prowadzeniem akcji
ratowniczej;
11)
funkcjonariusz Służby Ochrony Państwa podczas
wykonywania czynności związanych z zapewnieniem
bezpieczeństwa ochranianych osób, obiektów i
urządzeń;
12)
pilot podczas wykonywania czynności związanych z
pilotowaniem przejazdu pojazdu nienormatywnego.
2.
Osoby, o których mowa w ust. 1 i ust. 4 pkt 2, powinny być
łatwo rozpoznawalne i widoczne z dostatecznej odległości,
zarówno w dzień, jak i w nocy.
3.
Przepis ust. 2 w zakresie łatwej rozpoznawalności:
1)
dotyczy osoby wymienionej w ust. 1 pkt 1 tylko poza obszarem
zabudowanym;
2)
nie dotyczy kierującego autobusem szkolnym, jeżeli sygnał
do zatrzymania innych pojazdów dawany jest przez tę osobę
bez wychodzenia z odpowiednio oznaczonego pojazdu.
3a.
Osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 4-8 i 12 oraz ust. 4 pkt 2,
mogą dawać polecenia lub sygnały uczestnikowi ruchu
lub innej osobie znajdującej się na drodze pod warunkiem
ukończenia szkolenia organizowanego przez wojewódzki
ośrodek ruchu drogowego. Pilot zabezpieczający przejazd
pojazdu nienormatywnego będący osobą, o której
mowa w ust. 1 pkt 1-3c i 9, nie podlega szkoleniu.
3b.
Szkolenie, o którym mowa w ust. 3a, może być
przeprowadzone odpłatnie. Opłatę ponosi podmiot
kierujący na szkolenie, a w pozostałych przypadkach - osoba
odbywająca szkolenie. Wysokość maksymalnej opłaty
za szkolenie jednej osoby nie może przekraczać 30%
minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalonego na podstawie
przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.
4.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu, uwzględniając
potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa i porządku w
trakcie kierowania ruchem drogowym oraz sprawnego wykonywania
czynności w tym zakresie, w drodze rozporządzenia:
1)
określi organizację i sposób wykonywania czynności,
o których mowa w ust. 1, program i tryb prowadzenia szkolenia
w tym zakresie, wzór zaświadczenia o ukończeniu
szkolenia, wysokość stawek za szkolenie oraz tryb ich
pobierania i zwrotu, biorąc pod uwagę w szczególności
średnie realne koszty organizacji i przeprowadzania szkolenia;
2)
może upoważnić inne osoby do wykonywania czynności,
o których mowa w ust. 1, oraz określić okoliczności,
szczegółowe warunki, sposób wykonywania czynności
w tym zakresie, jak również warunki, które te
osoby muszą spełniać;
3)
określi wzór ubioru osób, o których mowa w
ust. 1 pkt 4-6.
Art.
7. [Znaki i sygnały obowiązujące w ruchu
drogowym]
1.
Znaki i sygnały drogowe wyrażają ostrzeżenia,
zakazy, nakazy lub informacje.
2.
Minister właściwy do spraw transportu i minister właściwy
do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej, uwzględniając w szczególności
konieczność dostosowania sygnałów drogowych do
postanowień umów międzynarodowych, określi, w
drodze rozporządzenia, znaki i sygnały obowiązujące
w ruchu drogowym, ich znaczenie i zakres obowiązywania.
3.
Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych,
uwzględniając konieczność zapewnienia czytelności
i zrozumiałości znaków i sygnałów
drogowych dla uczestników ruchu drogowego, określi, w
drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
techniczne dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, a także
warunki ich umieszczania na drogach.
Art.
8. [Uprawnienia osób niepełnosprawnych; karta
parkingowa]
1.
Osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą
parkingową kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym tą
kartą, może nie stosować się do niektórych
znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, w
zakresie określonym przepisami o których mowa w art. 7
ust. 2.
2.
Przepis ust. 1 stosuje się również do:
1)
kierującego pojazdem, który przewozi osobę
niepełnosprawną legitymującą się kartą
parkingową;
2)
kierującego pojazdem należącym do placówki, o
której mowa w ust. 3a pkt 3, przewożącego osobę
mającą znacznie ograniczone możliwości
samodzielnego poruszania się, pozostającą pod opieką
takiej placówki.
3.
Kartę parkingową umieszcza się za przednią szybą
pojazdu samochodowego, a jeśli pojazd nie posiada przedniej
szyby - w widocznym miejscu w przedniej części pojazdu, w
sposób eksponujący widoczne zabezpieczenia karty oraz
umożliwiający odczytanie jej numeru i daty ważności.
3a.
Kartę parkingową wydaje się:
1)
osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo
umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej
znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania
się;
2)
osobie niepełnosprawnej, która nie ukończyła 16
roku życia mającej znacznie ograniczone możliwości
samodzielnego poruszania się;
3)
placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją
lub edukacją osób niepełnosprawnych mających
znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania
się.
4.
Kartę parkingową osobie, o której mowa w ust. 3a pkt
1 i 2, wydaje, za opłatą i po uiszczeniu opłaty
ewidencyjnej, przewodniczący powiatowego zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności, o którym mowa w art.
6 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2018 r. poz. 511, 1000 i 1076), na podstawie wydanego przez
zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności:
1)
orzeczenia o niepełnosprawności,
2)
orzeczenia o stopniu niepełnosprawności,
3)
orzeczenia o wskazaniach do ulg i uprawnień
-
wraz ze wskazaniem, o którym mowa w art.
6b ust. 3 pkt 9
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
5.
Kartę parkingową placówce, o której mowa w
ust. 3a pkt 3, wydaje za opłatą i po uiszczeniu opłaty
ewidencyjnej, przewodniczący powiatowego zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności, na podstawie dokumentów
przedstawionych przez wnioskodawcę, przy czym na jeden pojazd
wykorzystywany do przewozu osób niepełnosprawnych wydaje
się jedną kartę.
5a.
(uchylony).
5b.
(uchylony).
5c.
Kartę parkingową wydaje się osobie, o której
mowa w ust. 3a pkt 1 i 2, na okres ważności orzeczenia, o
którym mowa w ust. 4, jednakże nie dłużej niż
na okres 5 lat, a placówce, o której mowa w ust. 3a pkt
3 na okres 3 lat.
5d.
W przypadku zaprzestania wykorzystywania pojazdu do przewozu osób
niepełnosprawnych, mających znacznie ograniczone możliwości
samodzielnego poruszania się, podmiot zarządzający
placówką, o której mowa w art. 8 ust. 3a pkt 3
jest zobowiązany do niezwłocznego zwrotu karty parkingowej
organowi, który ją wydał.
5e.
Karta parkingowa traci ważność:
1)
po upływie terminu ważności karty;
2)
w przypadku zgłoszenia utraty karty przez osobę lub
placówkę, której wydano kartę;
3)
w przypadku zwrotu karty organowi, który ją wydał;
4)
w razie likwidacji placówki, której wydano kartę;
5)
w razie śmierci osoby, której wydano kartę.
5f.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego
dokonuje, z zachowaniem przepisów ustawy
z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych
(Dz. U. z 2017 r. poz. 1579 i 2018 oraz z 2018 r. poz. 1560, 1603,
1669 i 1693), wyboru producenta blankietów kart parkingowych.
6.
Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w stosunku do kierujących
pojazdami zaopatrzonymi w kartę parkingową wydaną za
granicą.
6a.
Opłata za wydanie karty parkingowej nie może przekroczyć
1% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej w poprzednim roku, ogłaszanego do celów
emerytalnych w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
"Monitor Polski" przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego.
6b.
Opłata za wydanie karty parkingowej stanowi dochód
budżetu państwa.
7.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
wzór oraz tryb wydawania kart parkingowych osobom, o których
mowa w ust. 3a pkt 1 i 2 oraz placówkom, o których mowa
w ust. 3a pkt 3, uwzględniając w szczególności
zapewnienie jednolitej procedury wydawania kart parkingowych oraz
konieczność technicznego zabezpieczenia karty w sposób
gwarantujący jej autentyczność oraz ujednolicenia
wzoru karty parkingowej z rozwiązaniami przyjętymi w
krajach europejskich, w celu umożliwienia korzystania osobom
niepełnosprawnym z ulg i przywilejów w ruchu drogowym,
określonych w przepisach prawa krajowego;
2)
zasady nadawania numerów wydawanym kartom parkingowym,
uwzględniając w szczególności konieczność
stworzenia sprawnego systemu wydawania, ewidencjonowania i kontroli
prawidłowości wykorzystywania kart oraz fakt, że w
przypadku kart, o których mowa w ust. 3a pkt 3 częścią
składową numeru karty jest numer rejestracyjny pojazdu;
3)
tryb postępowania w sprawie zwrotu karty parkingowej, mając
na względzie zapewnienie jednolitej procedury zwrotu kart
parkingowych;
4)
wzór wniosku o wydanie karty parkingowej, mając na uwadze
zapewnienie jednolitej formy składanych wniosków.
8.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu i
ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, rodzaj placówek zajmujących się
opieką, rehabilitacją lub edukacją osób
niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości
poruszania się, uprawnionych do uzyskania karty parkingowej,
mając na względzie zapewnienie wydawania karty właściwym
placówkom.
9.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
wysokość opłaty za wydanie karty parkingowej,
uwzględniając koszty związane z jej produkcją i
dystrybucją;
2)
warunki dystrybucji blankietów kart parkingowych, mając
na uwadze zapewnienie sprawności i bezpieczeństwa procesu
przekazywania tych kart do powiatowych zespołów do spraw
orzekania o niepełnosprawności.
Art.
8a.
(uchylony).
Art.
9. [Obowiązek ułatwienia przejazdu pojazdowi
uprzywilejowanemu]
Uczestnik
ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są
obowiązani ułatwić przejazd pojazdu uprzywilejowanego,
w szczególności przez niezwłoczne usunięcie się
z jego drogi, a w razie potrzeby zatrzymanie się.
Art.
10. [Organy zarządzające ruchem na drogach oraz
wykonywanie nadzoru nad zarządzaniem]
1.
Minister właściwy do spraw transportu sprawuje nadzór
nad zarządzaniem ruchem na drogach krajowych.
2.
Wojewoda sprawuje nadzór nad zarządzaniem ruchem na
drogach:
1)
wojewódzkich;
2)
powiatowych;
3)
gminnych;
4)
publicznych położonych w miastach na prawach powiatu i w
mieście stołecznym Warszawie;
5)
wewnętrznych położonych w strefach ruchu lub strefach
zamieszkania.
3.
Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad zarządza
ruchem na drogach krajowych, z zastrzeżeniem ust. 6.
4.
Marszałek województwa zarządza ruchem na drogach
wojewódzkich, z zastrzeżeniem ust. 6.
5.
Starosta zarządza ruchem na drogach powiatowych i gminnych, z
zastrzeżeniem ust. 6.
6.
Prezydent miasta zarządza ruchem na drogach publicznych
położonych w miastach na prawach powiatu, z wyjątkiem
autostrad i dróg ekspresowych.
7.
Zarządzanie ruchem na drogach wewnętrznych, w tym w strefie
ruchu i strefie zamieszkania, należy do podmiotu zarządzającego
tymi drogami.
8.
Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad może
powierzyć zadania w zakresie zarządzania ruchem na drogach
krajowych marszałkowi województwa.
9.
Drogami krajowymi, wojewódzkimi, powiatowymi i gminnymi są
drogi publiczne określone zgodnie z przepisami o drogach
publicznych.
10.
Organy sprawujące nadzór nad zarządzaniem ruchem na
drogach mogą nakazać zmianę organizacji ruchu ze
względu na ważny interes ogólnospołeczny lub
konieczność zapewnienia ruchu tranzytowego.
10a.
Podmioty zarządzające drogami, o których mowa w ust.
7, ustalając organizację ruchu na tych drogach stosują
znaki i sygnały drogowe oraz zasady ich umieszczania wynikające
z ustawy i jej przepisów wykonawczych. Koszt oznakowania drogi
wewnętrznej ponosi podmiot zarządzający drogą.
11.
Minister właściwy do spraw transportu, mając na uwadze
konieczność ochrony dróg przed zniszczeniem oraz
zapewnienie bezpieczeństwa ruchu w okresie zwiększonego
natężenia ruchu pojazdów osobowych, może
wprowadzić, w drodze rozporządzenia, okresowe ograniczenia
ruchu pojazdów na drogach lub zakaz ruchu niektórych
rodzajów pojazdów.
12.
Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem
Obrony Narodowej, uwzględniając w szczególności:
1)
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim
uczestnikom ruchu drogowego,
2)
potrzebę efektywnego wykorzystania dróg publicznych,
3)
potrzeby społeczności lokalnej,
określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki
zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym
zarządzaniem.
Rozdział
2
Ruch
pieszych
Art.
11. [Obowiązki pieszego]
1.
Pieszy jest obowiązany korzystać z chodnika lub drogi dla
pieszych, a w razie ich braku - z pobocza. Jeżeli nie ma pobocza
lub czasowo nie można z niego korzystać, pieszy może
korzystać z jezdni, pod warunkiem zajmowania miejsca jak
najbliżej jej krawędzi i ustępowania miejsca
nadjeżdżającemu pojazdowi.
2.
Pieszy idący po poboczu lub jezdni jest obowiązany iść
lewą stroną drogi.
3.
Piesi idący jezdnią są obowiązani iść
jeden za drugim. Na drodze o małym ruchu, w warunkach dobrej
widoczności, dwóch pieszych może iść obok
siebie.
4.
Korzystanie przez pieszego z drogi dla rowerów jest dozwolone
tylko w razie braku chodnika lub pobocza albo niemożności
korzystania z nich. Pieszy, z wyjątkiem osoby niepełnosprawnej,
korzystając z tej drogi, jest obowiązany ustąpić
miejsca rowerowi.
4a.
Pieszy poruszający się po drodze po zmierzchu poza obszarem
zabudowanym jest obowiązany używać elementów
odblaskowych w sposób widoczny dla innych uczestników
ruchu, chyba że porusza się po drodze przeznaczonej
wyłącznie dla pieszych lub po chodniku.
5.
Przepisów ust. 1-4a nie stosuje się w strefie
zamieszkania. W strefie tej pieszy korzysta z całej szerokości
drogi i ma pierwszeństwo przed pojazdem.
Art.
12. [Ruch kolumny pieszych]
1.
Kolumna pieszych, z wyjątkiem pieszych w wieku do 10 lat, może
się poruszać tylko prawą stroną jezdni.
2.
Do kolumny pieszych w wieku do 10 lat stosuje się odpowiednio
przepisy art. 11 ust. 1 i 2.
3.
Liczba pieszych idących jezdnią w kolumnie obok siebie nie
może przekraczać 4, a w kolumnie wojskowej - 6, pod
warunkiem że kolumna nie zajmuje więcej niż połowy
szerokości jezdni.
4.
Piesi w wieku do 10 lat mogą iść w kolumnie tylko
dwójkami pod nadzorem co najmniej jednej osoby pełnoletniej.
5.
Długość kolumny pieszych nie może przekraczać
50 m. Odległość między kolumnami nie może
być mniejsza niż 100 m.
6.
Jeżeli przemarsz kolumny pieszych odbywa się w warunkach
niedostatecznej widoczności:
1)
pierwszy i ostatni z idących z lewej strony są obowiązani
nieść latarki:
a)
pierwszy - ze światłem białym, skierowanym do przodu,
b)
ostatni - ze światłem czerwonym, skierowanym do tyłu;
2)
w kolumnie o długości przekraczającej 20 m idący
po lewej stronie z przodu i z tyłu są obowiązani
używać elementów odblaskowych odpowiadających
właściwym warunkom technicznym, a ponadto idący po
lewej stronie są obowiązani nieść dodatkowe
latarki ze światłem białym, rozmieszczone w taki
sposób, aby odległość między nimi nie
przekraczała 10 m;
3)
światło latarek powinno być widoczne z odległości
co najmniej 150 m.
7.
Zabrania się:
1)
ruchu po jezdni kolumny pieszych w czasie mgły; zakaz ten nie
dotyczy kolumny wojskowej lub policyjnej;
2)
ruchu po jezdni kolumny pieszych w wieku do 10 lat w warunkach
niedostatecznej widoczności;
3)
prowadzenia po jezdni kolumny pieszych przez osobę w wieku
poniżej 18 lat.
Art.
13. [Przechodzenie przez jezdnię pieszego]
1.
Pieszy, przechodząc przez jezdnię lub torowisko, jest
obowiązany zachować szczególną ostrożność
oraz, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, korzystać z przejścia
dla pieszych. Pieszy znajdujący się na tym przejściu
ma pierwszeństwo przed pojazdem.
2.
Przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych
jest dozwolone, gdy odległość od przejścia
przekracza 100 m. Jeżeli jednak skrzyżowanie znajduje się
w odległości mniejszej niż 100 m od wyznaczonego
przejścia, przechodzenie jest dozwolone również na
tym skrzyżowaniu.
3.
Przechodzenie przez jezdnię poza przejściem dla pieszych, o
którym mowa w ust. 2, jest dozwolone tylko pod warunkiem, że
nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub
utrudnienia ruchu pojazdów. Pieszy jest obowiązany
ustąpić pierwszeństwa pojazdom i do przeciwległej
krawędzi jezdni iść drogą najkrótszą,
prostopadle do osi jezdni.
4.
Jeżeli na drodze znajduje się przejście nadziemne lub
podziemne dla pieszych, pieszy jest obowiązany korzystać z
niego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
5.
Na obszarze zabudowanym, na drodze dwujezdniowej lub po której
kursują tramwaje po torowisku wyodrębnionym z jezdni,
pieszy przechodząc przez jezdnię lub torowisko jest
obowiązany korzystać tylko z przejścia dla pieszych.
6.
Przechodzenie przez torowisko wyodrębnione z jezdni jest
dozwolone tylko w miejscu do tego przeznaczonym.
7.
Jeżeli wysepka dla pasażerów na przystanku
komunikacji publicznej łączy się z przejściem dla
pieszych, przechodzenie do i z przystanku jest dozwolone tylko po tym
przejściu.
8.
Jeżeli przejście dla pieszych wyznaczone jest na drodze
dwujezdniowej, przejście na każdej jezdni uważa się
za przejście odrębne. Przepis ten stosuje się
odpowiednio do przejścia dla pieszych w miejscu, w którym
ruch pojazdów jest rozdzielony wysepką lub za pomocą
innych urządzeń na jezdni.
Art.
14. [Zakazy dotyczące pieszych]
Zabrania
się:
1)
wchodzenia na jezdnię:
a)
bezpośrednio przed jadący pojazd, w tym również
na przejściu dla pieszych,
b)
spoza pojazdu lub innej przeszkody ograniczającej widoczność
drogi;
2)
przechodzenia przez jezdnię w miejscu o ograniczonej widoczności
drogi;
3)
zwalniania kroku lub zatrzymywania się bez uzasadnionej potrzeby
podczas przechodzenia przez jezdnię lub torowisko;
4)
przebiegania przez jezdnię;
5)
chodzenia po torowisku;
6)
wchodzenia na torowisko, gdy zapory lub półzapory są
opuszczone lub opuszczanie ich rozpoczęto;
7)
przechodzenia przez jezdnię w miejscu, w którym
urządzenie zabezpieczające lub przeszkoda oddzielają
drogę dla pieszych albo chodnik od jezdni, bez względu na
to, po której stronie jezdni one się znajdują.
Art.
15. [Ruch zamknięty dla pojazdów]
Przepisów
art. 11-14 nie stosuje się w razie zamknięcia ruchu
pojazdów na drodze.
Rozdział
3
Ruch
pojazdów
Oddział
1
Zasady
ogólne
Art.
16. [Obowiązki kierującego pojazdem]
1.
Kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny.
2.
Kierujący pojazdem, korzystając z drogi dwujezdniowej, jest
obowiązany jechać po prawej jezdni; do jezdni tych nie
wlicza się jezdni przeznaczonej do dojazdu do nieruchomości
położonej przy drodze.
3.
Kierujący pojazdem, korzystając z jezdni dwukierunkowej co
najmniej o czterech pasach ruchu, jest obowiązany zajmować
pas ruchu znajdujący się na prawej połowie jezdni.
4.
Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać możliwie
blisko prawej krawędzi jezdni. Jeżeli pasy ruchu na jezdni
są wyznaczone, nie może zajmować więcej niż
jednego pasa.
5.
Kierujący pojazdem zaprzęgowym, rowerem, wózkiem
rowerowym, motorowerem, wózkiem ręcznym oraz osoba
prowadząca pojazd napędzany silnikiem są obowiązani
poruszać się po poboczu, chyba że nie nadaje się
ono do jazdy lub ruch pojazdu utrudniałby ruch pieszych.
6.
Kierujący pojazdem znajdującym się na części
jezdni, po której jeżdżą pojazdy szynowe, jest
obowiązany ustąpić miejsca nadjeżdżającemu
pojazdowi szynowemu.
7.
Na skrzyżowaniu i bezpośrednio przed nim kierujący
rowerem, motorowerem lub motocyklem może poruszać się
środkiem pasa ruchu, jeśli pas ten umożliwia
opuszczenie skrzyżowania w więcej niż jednym kierunku,
z zastrzeżeniem art. 33 ust. 1.
Oddział
2
Włączanie
się do ruchu
Art.
17. [Zasady włączania się do ruchu]
1.
Włączanie się do ruchu następuje przy
rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się
niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu
drogowego oraz przy wjeżdżaniu:
1)
na drogę z nieruchomości, z obiektu przydrożnego lub
dojazdu do takiego obiektu, z drogi niebędącej drogą
publiczną oraz ze strefy zamieszkania;
2)
na drogę z pola lub na drogę twardą z drogi gruntowej;
3)
na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów
powolnych;
3a)
na jezdnię lub pobocze z drogi dla rowerów, z wyjątkiem
wjazdu na przejazd dla rowerzystów lub pas ruchu dla rowerów;
4)
pojazdem szynowym - na drogę z zajezdni lub na jezdnię z
pętli.
2.
Kierujący pojazdem, włączając się do ruchu,
jest obowiązany zachować szczególną ostrożność
oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub
uczestnikowi ruchu.
Art.
18. [Obowiązki zbliżającego się do
przystanku autobusowego (trolejbusowego) i kierującego autobusem
(trolejbusem)]
1.
Kierujący pojazdem, zbliżając się do oznaczonego
przystanku autobusowego (trolejbusowego) na obszarze zabudowanym,
jest obowiązany zmniejszyć prędkość, a w
razie potrzeby zatrzymać się, aby umożliwić
kierującemu autobusem (trolejbusem) włączenie się
do ruchu, jeżeli kierujący takim pojazdem sygnalizuje
kierunkowskazem zamiar zmiany pasa ruchu lub wjechania z zatoki na
jezdnię.
2.
Kierujący autobusem (trolejbusem), o którym mowa w ust.
1, może wjechać na sąsiedni pas ruchu lub na jezdnię
dopiero po upewnieniu się, że nie spowoduje to zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art.
18a. [Obowiązki zbliżającego się do miejsca
postoju autobusu szkolnego i kierującego autobusem]
1.
Kierujący pojazdem, zbliżając się do miejsca
postoju autobusu szkolnego, jest obowiązany:
1)
zatrzymać się, o ile kierujący tym autobusem podał
sygnał zatrzymania;
2)
zmniejszyć prędkość, a w razie potrzeby zatrzymać
się, aby umożliwić kierującemu tym autobusem
wjazd na jezdnię lub sąsiedni pas ruchu, o ile sygnalizuje
on zamiar wykonania takiego manewru.
2.
Kierujący autobusem szkolnym w sytuacji, o której mowa w
ust. 1, może wjechać na sąsiedni pas ruchu lub jezdnię
dopiero po upewnieniu się, że nie spowoduje to zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Oddział
3
Prędkość
i hamowanie
Art.
19. [Bezpieczna prędkość. Odstęp między
pojazdami]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością
zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem
warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności:
rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku
pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu.
2.
Kierujący pojazdem jest obowiązany:
1)
jechać z prędkością nieutrudniającą
jazdy innym kierującym;
2)
hamować w sposób niepowodujący zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia;
3)
utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia
zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego
pojazdu.
3.
Poza obszarem zabudowanym, na jezdniach dwukierunkowych o dwóch
pasach ruchu, kierujący pojazdem objętym indywidualnym
ograniczeniem prędkości albo pojazdem lub zespołem
pojazdów o długości przekraczającej 7 m jest
obowiązany utrzymywać taki odstęp od pojazdu
silnikowego znajdującego się przed nim, aby inne
wyprzedzające pojazdy mogły bezpiecznie wjechać w lukę
utrzymywaną między tymi pojazdami. Przepisu tego nie
stosuje się, jeżeli kierujący pojazdem przystępuje
do wyprzedzania lub gdy wyprzedzanie jest zabronione.
4.
Poza obszarem zabudowanym w tunelach o długości
przekraczającej 500 m, kierujący pojazdem jest obowiązany
utrzymywać odstęp od poprzedzającego pojazdu nie
mniejszy niż:
1)
50 m - jeżeli kieruje pojazdem o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t lub autobusem;
2)
80 m - jeżeli kieruje zespołem pojazdów lub pojazdem
niewymienionym w pkt 1.
5.
Organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć
lub zwiększyć za pomocą znaków drogowych
dopuszczalny odstęp, o którym mowa w ust. 4, w zależności
od obowiązującej w tunelu dopuszczalnej prędkości.
Art.
20. [Dopuszczalna prędkość]
1.
Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu
pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 500-2300
wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2.
1a.
Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu
pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 2300-500
wynosi 60 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2.
2.
Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu
pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20 km/h.
3.
Prędkość dopuszczalna poza obszarem zabudowanym, z
zastrzeżeniem ust. 4 i 5, wynosi w przypadku:
1)
samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t:
a)
na autostradzie - 140 km/h,
b)
na drodze ekspresowej dwujezdniowej - 120 km/h,
c)
na drodze ekspresowej jednojezdniowej oraz na drodze dwujezdniowej co
najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego
kierunku ruchu - 100 km/h,
d)
na pozostałych drogach - 90 km/h;
2)
zespołu pojazdów lub pojazdu niewymienionego w pkt 1:
a)
na autostradzie, drodze ekspresowej lub drodze dwujezdniowej co
najmniej o dwóch pasach przeznaczonych dla każdego
kierunku ruchu - 80 km/h,
b)
na pozostałych drogach - 70 km/h.
4.
Dopuszczalna prędkość autobusu spełniającego
dodatkowe warunki techniczne określone w przepisach, o których
mowa w art. 66 ust. 5, na autostradzie i drodze ekspresowej wynosi
100 km/h.
5.
(uchylony).
5a.
Rada Ministrów na wniosek ministra właściwego do
spraw energii może, w drodze rozporządzenia, w przypadkach,
o których mowa w art.
32 ust. 1
ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów
naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w
sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa
i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. z 2018 r. poz.
1323), wprowadzić ograniczenia w dopuszczalnej prędkości
pojazdów samochodowych.
6.
Prędkość dopuszczalna niektórych pojazdów,
z zastrzeżeniem ust. 2, wynosi:
1)
ciągnika rolniczego (również z przyczepą) - 30
km/h;
2)
pojazdu z urządzeniem wystającym do przodu więcej niż
1,5 m od siedzenia dla kierującego - 30 km/h na obszarze
zabudowanym i 60 km/h poza obszarem zabudowanym;
3)
motocykla (również z przyczepą), czterokołowca
i motoroweru, którymi przewozi się dziecko w wieku do 7
lat - 40 km/h.
Art.
21. [Ograniczenie lub zwiększenie prędkości za
pomocą znaków drogowych]
1.
Organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć
lub zwiększyć, za pomocą znaków drogowych,
prędkość dopuszczalną pojazdów
obowiązującą na obszarze zabudowanym.
2.
Prędkość dopuszczalna, o której mowa w ust. 1,
może być:
1)
zmniejszona - jeżeli warunki bezpieczeństwa ruchu na drodze
lub jej odcinku za tym przemawiają;
2)
zwiększona - jeżeli warunki ruchu na drodze lub jej odcinku
zapewniają zachowanie bezpieczeństwa ruchu.
3.
Organ zarządzający ruchem na drogach może zmniejszyć,
za pomocą znaków drogowych, prędkość
dopuszczalną pojazdów obowiązującą poza
obszarem zabudowanym, jeżeli warunki bezpieczeństwa ruchu
na drodze lub jej odcinku za tym przemawiają.
4.
Organ rejestrujący pojazd może ustalić dla
indywidualnego pojazdu dopuszczalną prędkość
niższą niż określona w art. 20, jeżeli jest
to uzasadnione konstrukcją lub stanem technicznym pojazdu.
Ograniczenie prędkości należy uwidocznić na znaku
umieszczonym z tyłu pojazdu.
Oddział
4
Zmiana
kierunku jazdy lub pasa ruchu
Art.
22. [Zmiana kierunku jazdy lub pasa ruchu. Zakazy zawracania]
1.
Kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub
zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej
ostrożności.
2.
Kierujący pojazdem jest obowiązany zbliżyć się:
1)
do prawej krawędzi jezdni - jeżeli zamierza skręcić
w prawo;
2)
do środka jezdni lub na jezdni o ruchu jednokierunkowym do lewej
jej krawędzi - jeżeli zamierza skręcić w lewo.
3.
Przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli wymiary pojazdu
uniemożliwiają skręcenie zgodnie z zasadą
określoną w tym przepisie lub dopuszczalna jest jazda
wyłącznie w jednym kierunku.
4.
Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest
obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi
jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać,
oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej
strony.
5.
Kierujący pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie
sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz
zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu
manewru.
6.
Zabrania się zawracania:
1)
w tunelu, na moście, wiadukcie lub drodze jednokierunkowej;
2)
na autostradzie;
3)
na drodze ekspresowej, z wyjątkiem skrzyżowania lub miejsca
do tego przeznaczonego;
4)
w warunkach, w których mogłoby to zagrozić
bezpieczeństwu ruchu na drodze lub ruch ten utrudnić.
Oddział
5
Wymijanie,
omijanie i cofanie
Art.
23. [Wymijanie, omijanie i cofanie]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany:
1)
przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego
pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na
prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać
się;
2)
przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego
pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby
zmniejszyć prędkość; omijanie pojazdu
sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać
się tylko z jego prawej strony;
3)
przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi
lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną
ostrożność, a w szczególności:
a)
sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia,
b)
upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się
przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się
kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej
osoby.
2.
Zabrania się cofania pojazdem w tunelu, na moście,
wiadukcie, autostradzie lub drodze ekspresowej.
Oddział
6
Wyprzedzanie
Art.
24. [Wyprzedzanie]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany przed wyprzedzaniem
upewnić się w szczególności, czy:
1)
ma odpowiednią widoczność i dostateczne miejsce do
wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu;
2)
kierujący, jadący za nim, nie rozpoczął
wyprzedzania;
3)
kierujący, jadący przed nim na tym samym pasie ruchu, nie
zasygnalizował zamiaru wyprzedzania innego pojazdu, zmiany
kierunku jazdy lub zmiany pasa ruchu.
2.
Kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu
zachować szczególną ostrożność, a
zwłaszcza bezpieczny odstęp od wyprzedzanego pojazdu lub
uczestnika ruchu. W razie wyprzedzania roweru, wózka
rowerowego, motoroweru, motocykla lub kolumny pieszych odstęp
ten nie może być mniejszy niż 1 m.
3.
Kierujący pojazdem jest obowiązany przy wyprzedzaniu
przejeżdżać z lewej strony wyprzedzanego pojazdu, z
zastrzeżeniem ust. 4, 5, 10 i 12.
4.
Pojazd szynowy może być wyprzedzany tylko z prawej strony,
chyba że położenie torów uniemożliwia
takie wyprzedzanie lub wyprzedzanie odbywa się na jezdni
jednokierunkowej.
5.
Wyprzedzanie pojazdu lub uczestnika ruchu, który sygnalizuje
zamiar skręcenia w lewo, może odbywać się tylko z
jego prawej strony.
6.
Kierującemu pojazdem wyprzedzanym zabrania się w czasie
wyprzedzania i bezpośrednio po nim zwiększania prędkości.
Kierujący pojazdem wolnobieżnym, ciągnikiem rolniczym
lub pojazdem bez silnika jest obowiązany zjechać jak
najbardziej na prawo w celu ułatwienia wyprzedzania. Przepisu
nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w ust. 12.
7.
Zabrania się wyprzedzania pojazdu silnikowego jadącego po
jezdni:
1)
przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia;
2)
na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi;
3)
na skrzyżowaniu, z wyjątkiem skrzyżowania o ruchu
okrężnym lub na którym ruch jest kierowany.
8.
Dopuszcza się wyprzedzanie w miejscach, o których mowa w
ust. 7 pkt 1 i 2, na jezdni:
1)
jednokierunkowej;
2)
dwukierunkowej na odcinku z wyznaczonymi pasami ruchu, pod warunkiem
że kierujący nie wjeżdża na część
jezdni przeznaczoną do ruchu w kierunku przeciwnym - w miejscu,
gdzie jest to zabronione znakami na jezdni.
9.
Dopuszcza się wyprzedzanie w miejscu, o którym mowa w
ust. 7 pkt 3, pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia, pod
warunkiem że kierujący nie wjeżdża na część
jezdni przeznaczoną do ruchu w kierunku przeciwnym.
10.
Dopuszcza się wyprzedzanie z prawej strony na odcinku drogi z
wyznaczonymi pasami ruchu, przy zachowaniu warunków
określonych w ust. 1 i 7:
1)
na jezdni jednokierunkowej;
2)
na jezdni dwukierunkowej, jeżeli co najmniej dwa pasy ruchu na
obszarze zabudowanym lub trzy pasy ruchu poza obszarem zabudowanym
przeznaczone są do jazdy w tym samym kierunku.
11.
Zabrania się wyprzedzania pojazdu uprzywilejowanego na obszarze
zabudowanym.
12.
Kierujący rowerem może wyprzedzać inne niż rower
powoli jadące pojazdy z ich prawej strony.
Oddział
7
Przecinanie
się kierunków ruchu
Art.
25. [Skrzyżowanie]
1.
Kierujący pojazdem, zbliżając się do
skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność i ustąpić pierwszeństwa
pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli
skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego
na wprost lub skręcającemu w prawo.
2.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do pojazdu szynowego, który
ma pierwszeństwo w stosunku do innych pojazdów, bez
względu na to, z której strony nadjeżdża.
3.
Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również w razie
przecinania się kierunków ruchu poza skrzyżowaniem.
4.
Kierującemu pojazdem zabrania się:
1)
wjeżdżania na skrzyżowanie, jeżeli na
skrzyżowaniu lub za nim nie ma miejsca do kontynuowania jazdy;
2)
rozdzielania kolumny pieszych.
Art.
26. [Obowiązki kierującego pojazdem wobec pieszych]
1.
Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia
dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność i ustąpić pierwszeństwa
pieszemu znajdującemu się na przejściu.
2.
Kierujący pojazdem, który skręca w drogę
poprzeczną, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa
pieszemu przechodzącemu na skrzyżowaniu przez jezdnię
drogi, na którą wjeżdża.
3.
Kierującemu pojazdem zabrania się:
1)
wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio
przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch
jest kierowany;
2)
omijania pojazdu, który jechał w tym samym kierunku, lecz
zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa
pieszemu;
3)
jazdy wzdłuż po chodniku lub przejściu dla pieszych.
4.
Kierujący pojazdem, przejeżdżając przez chodnik
lub drogę dla pieszych, jest obowiązany jechać powoli
i ustąpić pierwszeństwa pieszemu.
5.
Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio podczas jazdy po placu,
na którym ze względu na brak wyodrębnienia jezdni i
chodników ruch pieszych i pojazdów odbywa się po
tej samej powierzchni.
6.
Kierujący pojazdem jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność przy przejeżdżaniu obok
oznaczonego przystanku tramwajowego nieznajdującego się
przy chodniku. Jeżeli przystanek nie jest wyposażony w
wysepkę dla pasażerów, a na przystanek wjeżdża
tramwaj lub stoi na nim, kierujący jest obowiązany
zatrzymać pojazd w takim miejscu i na taki czas, aby zapewnić
pieszemu swobodne dojście do tramwaju lub na chodnik. Przepisy
te stosuje się odpowiednio przy ruchu innych pojazdów
komunikacji publicznej.
7.
W razie przechodzenia przez jezdnię osoby niepełnosprawnej,
używającej specjalnego znaku, lub osoby o widocznej
ograniczonej sprawności ruchowej, kierujący jest obowiązany
zatrzymać pojazd w celu umożliwienia jej przejścia.
Art.
27. [Obowiązki kierującego pojazdem wobec
rowerzystów]
1.
Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu
dla rowerzystów, jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność i ustąpić pierwszeństwa
rowerowi znajdującemu się na przejeździe.
1a.
Kierujący pojazdem, który skręca w drogę
poprzeczną, jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność i ustąpić pierwszeństwa
rowerzyście jadącemu na wprost po jezdni, pasie ruchu dla
rowerów, drodze dla rowerów lub innej części
drogi, którą zamierza opuścić.
2.
(uchylony).
3.
Kierujący pojazdem, przejeżdżając przez drogę
dla rowerów poza jezdnią, jest obowiązany ustąpić
pierwszeństwa rowerowi.
4.
Kierującemu pojazdem zabrania się wyprzedzania pojazdu na
przejeździe dla rowerzystów i bezpośrednio przed
nim, z wyjątkiem przejazdu, na którym ruch jest
kierowany.
Art.
28. [Obowiązki kierującego pojazdem przy zbliżaniu
się do przejazdu kolejowego oraz przejeżdżaniu przez
przejazd]
1.
Kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu
kolejowego oraz przejeżdżając przez przejazd, jest
obowiązany zachować szczególną ostrożność.
Przed wjechaniem na tory jest on obowiązany upewnić się,
czy nie zbliża się pojazd szynowy, oraz przedsięwziąć
odpowiednie środki ostrożności, zwłaszcza jeżeli
wskutek mgły lub z innych powodów przejrzystość
powietrza jest zmniejszona.
2.
Kierujący jest obowiązany prowadzić pojazd z taką
prędkością, aby mógł go zatrzymać w
bezpiecznym miejscu, gdy nadjeżdża pojazd szynowy lub gdy
urządzenie zabezpieczające albo dawany sygnał zabrania
wjazdu na przejazd.
3.
Kierującemu pojazdem zabrania się:
1)
objeżdżania opuszczonych zapór lub półzapór
oraz wjeżdżania na przejazd, jeżeli opuszczanie ich
zostało rozpoczęte lub podnoszenie nie zostało
zakończone;
2)
wjeżdżania na przejazd, jeżeli po drugiej stronie
przejazdu nie ma miejsca do kontynuowania jazdy;
3)
wyprzedzania pojazdu na przejeździe kolejowym i bezpośrednio
przed nim;
4)
omijania pojazdu oczekującego na otwarcie ruchu przez przejazd,
jeżeli wymagałoby to wjechania na część
jezdni przeznaczoną dla przeciwnego kierunku ruchu.
4.
W razie unieruchomienia pojazdu na przejeździe kolejowym,
kierujący jest obowiązany niezwłocznie usunąć
go z przejazdu, a jeżeli nie jest to możliwe, ostrzec
kierującego pojazdem szynowym o niebezpieczeństwie.
5.
Kierujący pojazdem lub zespołem pojazdów o długości
przekraczającej 10 m, który nie może rozwinąć
prędkości większej niż 6 km/h, przed wjazdem na
przejazd kolejowy jest obowiązany upewnić się, czy w
czasie potrzebnym na przejechanie przez ten przejazd nie nadjedzie
pojazd szynowy, lub uzgodnić czas tego przejazdu z dróżnikiem
kolejowym.
6.
Przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio przy przejeżdżaniu
przez tory tramwajowe; przepis ust. 3 pkt 3 nie dotyczy skrzyżowania
lub przejazdu tramwajowego, na którym ruch jest kierowany.
Oddział
8
Ostrzeganie
oraz jazda w warunkach zmniejszonej przejrzystości powietrza
Art.
29. [Używanie sygnału dźwiękowego lub
świetlnego]
1.
Kierujący pojazdem może używać sygnału
dźwiękowego lub świetlnego, w razie gdy zachodzi
konieczność ostrzeżenia o niebezpieczeństwie.
2.
Zabrania się:
1)
nadużywania sygnału dźwiękowego lub świetlnego;
2)
używania sygnału dźwiękowego na obszarze
zabudowanym, chyba że jest to konieczne w związku z
bezpośrednim niebezpieczeństwem;
3)
ostrzegania światłami drogowymi w warunkach, w których
może to spowodować oślepienie innych kierujących.
Art.
30. [Jazda w warunkach zmniejszonej przejrzystości
powietrza]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność w czasie jazdy w warunkach zmniejszonej
przejrzystości powietrza, spowodowanej mgłą, opadami
atmosferycznymi lub innymi przyczynami, a ponadto:
1)
kierujący pojazdem silnikowym jest obowiązany:
a)
włączyć światła mijania lub przeciwmgłowe
przednie albo oba te światła jednocześnie,
b)
poza obszarem zabudowanym podczas mgły dawać krótkotrwałe
sygnały dźwiękowe w czasie wyprzedzania lub omijania;
2)
kierujący innym pojazdem niż pojazd, o którym mowa w
pkt 1, jest obowiązany:
a)
włączyć światła, w które pojazd jest
wyposażony,
b)
korzystać z pobocza drogi, a jeżeli nie jest to możliwe,
jechać jak najbliżej krawędzi jezdni i nie wyprzedzać
innego pojazdu.
2.
Obowiązek używania świateł, o którym mowa
w ust. 1, dotyczy kierującego pojazdem także podczas
zatrzymania wynikającego z warunków lub przepisów
ruchu drogowego.
3.
Kierujący pojazdem może używać tylnych świateł
przeciwmgłowych, jeżeli zmniejszona przejrzystość
powietrza ogranicza widoczność na odległość
mniejszą niż 50 m. W razie poprawy widoczności
kierujący pojazdem jest obowiązany niezwłocznie
wyłączyć te światła.
Oddział
9
Holowanie
Art.
31. [Warunki i zakazy holowania]
1.
Kierujący może holować pojazd silnikowy tylko pod
warunkiem, że:
1)
prędkość pojazdu holującego nie przekracza 30
km/h na obszarze zabudowanym i 60 km/h poza tym obszarem;
2)
pojazd holujący ma włączone światła mijania
również w okresie dostatecznej widoczności;
3)
w pojeździe holowanym znajduje się kierujący mający
uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że pojazd jest
holowany w sposób wykluczający potrzebę kierowania
nim;
4)
pojazd holowany jest połączony z pojazdem holującym w
sposób wykluczający odczepienie się w czasie jazdy;
nie dotyczy to holowania motocykla, który powinien być
połączony z pojazdem holującym połączeniem
giętkim w sposób umożliwiający łatwe
odczepienie;
5)
pojazd holowany, z wyjątkiem motocykla, jest oznaczony z tyłu
po lewej stronie ostrzegawczym trójkątem odblaskowym, a w
okresie niedostatecznej widoczności ma ponadto włączone
światła pozycyjne; zamiast oznaczenia trójkątem
odblaskowym pojazd holowany może wysyłać żółte
sygnały błyskowe w sposób widoczny dla innych
uczestników ruchu;
6)
w pojeździe holowanym na połączeniu sztywnym jest
sprawny co najmniej jeden układ hamulców, a w pojeździe
holowanym na połączeniu giętkim - dwa układy;
7)
odległość między pojazdami wynosi nie więcej
niż 3 m przy połączeniu sztywnym, a od 4 m do 6 m przy
połączeniu giętkim, przy czym połączenie
jest oznakowane na przemian pasami białymi i czerwonymi albo
zaopatrzone w chorągiewkę barwy żółtej lub
czerwonej; przepisu tego nie stosuje się w razie holowania
pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
2.
Zabrania się holowania:
1)
pojazdu o niesprawnym układzie kierowniczym lub o niesprawnych
hamulcach, chyba że sposób holowania wyklucza potrzebę
ich użycia;
2)
pojazdu za pomocą połączenia giętkiego, jeżeli
w pojeździe tym działanie układu hamulcowego
uzależnione jest od pracy silnika, a silnik jest unieruchomiony;
3)
więcej niż jednego pojazdu, z wyjątkiem pojazdu
członowego;
4)
pojazdem z przyczepą (naczepą);
5)
na autostradzie, z wyjątkiem holowania przez pojazdy
przeznaczone do holowania do najbliższego wyjazdu lub miejsca
obsługi podróżnych.
3.
W razie holowania pojazdu w sposób wykluczający potrzebę
kierowania nim lub użycia hamulców, rzeczywista masa
całkowita pojazdu holowanego nie może przekraczać
rzeczywistej masy całkowitej pojazdu holującego.
Oddział
10
Ruch
pojazdów w kolumnie
Art.
32. [Warunki jazdy w zorganizowanej kolumnie]
1.
Liczba pojazdów jadących w zorganizowanej kolumnie nie
może przekraczać:
1)
samochodów osobowych, motorowerów lub motocykli - 10;
2)
rowerów lub wózków rowerowych - 15;
3)
pozostałych pojazdów - 5.
2.
Odległość między jadącymi kolumnami nie może
być mniejsza niż 500 m dla kolumn pojazdów
samochodowych oraz 200 m dla kolumn pozostałych pojazdów.
3.
(uchylony).
4.
Jazda w kolumnie nie zwalnia kierującego pojazdem od
przestrzegania obowiązujących przepisów ruchu
drogowego.
5.
Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do pojazdów
uprzywilejowanych oraz pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
6.
Zabrania się wjeżdżania między jadące w
kolumnie rowery lub wózki rowerowe oraz pojazdy, o których
mowa w ust. 5.
6a.
Przejazd kolumny pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, w skład której wchodzi więcej niż 5
pojazdów, jest dozwolony pod warunkiem uzyskania zezwolenia
wojskowego na przejazd drogowy, wydawanego przez właściwy
organ wojskowy.
7.
(uchylony).
Oddział
11
Przepisy
dodatkowe o ruchu rowerów, motorowerów oraz pojazdów
zaprzęgowych
Art.
33. [Obowiązki kierującego rowerem lub motorowerem]
1.
Kierujący rowerem jest obowiązany korzystać z drogi
dla rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, jeśli są
one wyznaczone dla kierunku, w którym się porusza lub
zamierza skręcić. Kierujący rowerem, korzystając
z drogi dla rowerów i pieszych, jest obowiązany zachować
szczególną ostrożność i ustępować
miejsca pieszym.
1a.
Kierujący rowerem może zatrzymać się w śluzie
rowerowej obok innych rowerzystów. Jest obowiązany
opuścić ją, kiedy zaistnieje możliwość
kontynuowania jazdy w zamierzonym kierunku i zająć miejsce
na jezdni zgodnie z odpowiednio art. 33 ust. 1 lub art. 16 ust. 4 i
5.
2.
Dziecko w wieku do 7 lat może być przewożone na
rowerze, pod warunkiem że jest ono umieszczone na dodatkowym
siodełku zapewniającym bezpieczną jazdę.
3.
Kierującemu rowerem lub motorowerem zabrania się:
1)
jazdy po jezdni obok innego uczestnika ruchu, z zastrzeżeniem
ust. 3a;
2)
jazdy bez trzymania co najmniej jednej ręki na kierownicy oraz
nóg na pedałach lub podnóżkach;
3)
czepiania się pojazdów.
3a.
Dopuszcza się wyjątkowo jazdę po jezdni kierującego
rowerem obok innego roweru lub motoroweru, jeżeli nie utrudnia
to poruszania się innym uczestnikom ruchu albo w inny sposób
nie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego.
4.
(uchylony).
5.
Korzystanie z chodnika lub drogi dla pieszych przez kierującego
rowerem jest dozwolone wyjątkowo, gdy:
1)
opiekuje się on osobą w wieku do lat 10 kierującą
rowerem;
2)
szerokość chodnika wzdłuż drogi, po której
ruch pojazdów jest dozwolony z prędkością
większą niż 50 km/h, wynosi co najmniej 2 m i brakuje
wydzielonej drogi dla rowerów oraz pasa ruchu dla rowerów;
3)
warunki pogodowe zagrażają bezpieczeństwu rowerzysty
na jezdni (śnieg, silny wiatr, ulewa, gołoledź, gęsta
mgła), z zastrzeżeniem ust. 6.
6.
Kierujący rowerem, korzystając z chodnika lub drogi dla
pieszych, jest obowiązany jechać powoli, zachować
szczególną ostrożność i ustępować
miejsca pieszym.
7.
Kierujący rowerem może jechać lewą stroną
jezdni na zasadach określonych dla ruchu pieszych w przepisach
art. 11 ust. 1-3, jeżeli opiekuje się on osobą
kierującą rowerem w wieku do lat 10.
Art.
34. [Kierowanie pojazdem zaprzęgowym]
1.
Do zaprzęgu może być używane tylko zwierzę
niepłochliwe, odpowiednio sprawne fizycznie i dające sobą
kierować.
2.
Kierujący pojazdem zaprzęgowym jest obowiązany
utrzymywać pojazd i zaprzęg w takim stanie, aby mógł
nad nimi panować.
3.
Bezpośrednio jeden za drugim może jechać nie więcej
niż 5 pojazdów zaprzęgowych. Odległość
między piątym pojazdem a następnym nie może być
mniejsza niż 200 m.
4.
Kierujący pojazdem zaprzęgowym przy wjeżdżaniu na
drogę twardą w miejscu, gdzie nie ma dostatecznej
widoczności drogi, jest obowiązany prowadzić zwierzę
za uzdę.
5.
Kierującemu pojazdem zaprzęgowym zabrania się:
1)
przeciążania zwierzęcia;
2)
jazdy obok innego uczestnika ruchu na jezdni;
3)
pozostawiania pojazdu niezabezpieczonego przed ruszeniem;
4)
jazdy pojazdem na płozach bez dzwonków lub grzechotek.
Rozdział
4
Ruch
zwierząt
Art.
35. [Jazda wierzchem i pędzenie zwierząt]
1.
Jazda wierzchem i pędzenie zwierząt powinny się
odbywać po drodze przeznaczonej do pędzenia zwierząt.
W razie braku takiej drogi jazda wierzchem i pędzenie zwierząt
mogą odbywać się po poboczu, a jeżeli brak jest
pobocza - po jezdni.
2.
Do jazdy wierzchem i pędzenia zwierząt stosuje się
odpowiednio przepisy art. 34 ust. 1 i 2 oraz przepisy o ruchu
pojazdów.
Art.
36. [Zakazy jazdy wierzchem. Prowadzenie luzem zwierzęcia]
1.
Zabrania się jazdy wierzchem:
1)
bez uzdy;
2)
obok innego uczestnika ruchu na jezdni;
3)
po drodze oznaczonej znakami z numerem drogi międzynarodowej
oraz po drodze, na której obowiązuje zakaz ruchu pojazdów
zaprzęgowych;
4)
po drodze twardej w okresie niedostatecznej widoczności;
5)
po drodze twardej osobie w wieku poniżej 17 lat.
2.
Jeździec może prowadzić luzem tylko jedno zwierzę
po swojej prawej stronie.
Art.
37. [Pędzenie zwierząt]
1.
Zwierzęta w stadzie mogą być pędzone po drodze
tylko pod odpowiednim nadzorem. Zwierzę pojedyncze może być
prowadzone tylko na uwięzi.
2.
Poganiacz zwierząt jest obowiązany:
1)
iść po lewej stronie pędzonych zwierząt;
2)
w okresie niedostatecznej widoczności nieść latarkę
z widocznym z odległości co najmniej 150 m światłem
białym.
3.
Zwierzęta mogą być prowadzone luzem przy pojeździe
zaprzęgowym z jego prawej strony, w liczbie nie większej
niż 2 sztuki.
4.
Zabrania się:
1)
pędzenia zwierząt po drodze oznaczonej znakami z numerem
drogi międzynarodowej, a po innej drodze twardej - w okresie od
zmierzchu do świtu;
2)
pędzenia zwierząt po drodze twardej osobie w wieku poniżej
13 lat;
3)
pędzenia zwierząt w poprzek drogi w miejscu niewidocznym na
dostateczną odległość;
4)
zatrzymywania zwierząt na jezdni;
5)
zajmowania przez zwierzęta więcej niż prawej połowy
jezdni albo drogi dla pieszych lub rowerów.
5.
Rada powiatu może wprowadzić zakaz pędzenia zwierząt
na określonych drogach lub obszarach oraz w określonym
czasie.
Rozdział
5
Porządek
i bezpieczeństwo ruchu na drogach
Oddział
1
Przepisy
porządkowe
Art.
38. [Obowiązek posiadania i okazywania dokumentów]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i
okazywać na żądanie uprawnionego organu wymagane dla
danego rodzaju pojazdu lub kierującego:
1)
dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;
2)
(uchylony);
3)
(uchylony);
3a)
zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym z wynikiem
pozytywnym w zakresie wyposażenia pojazdu w blokadę
alkoholową w przypadku, o którym mowa w art.
13 ust. 5 pkt 7
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami;
4)
zezwolenie, o którym mowa w art.
106 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami;
4a)
dokument potwierdzający kalibrację blokady alkoholowej,
wystawiony przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego
przedstawiciela;
5)
inne dokumenty, jeżeli obowiązek taki wynika z odrębnej
ustawy.
2.
Kierujący pojazdem zarejestrowanym za granicą
uczestniczącym w ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie
uprawnionego organu dokumenty, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i
3a-5, oraz dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu
i dokument potwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub
dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie.
Art.
39. [Korzystanie z pasów bezpieczeństwa]
1.
Kierujący pojazdem samochodowym oraz osoba przewożona takim
pojazdem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa są
obowiązani korzystać z tych pasów podczas jazdy, z
zastrzeżeniem ust. 3, 3b i 3c.
2.
Obowiązek korzystania z pasów bezpieczeństwa nie
dotyczy:
1)
osoby mającej zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do
używania pasów bezpieczeństwa;
2)
kobiety o widocznej ciąży;
3)
kierującego taksówką podczas przewożenia
pasażera;
4)
instruktora lub egzaminatora podczas szkolenia lub egzaminowania;
5)
policjanta, funkcjonariusza Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej, Służby Celno-Skarbowej i Służby
Więziennej, żołnierza Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej - podczas przewożenia osoby (osób)
zatrzymanej;
6)
funkcjonariusza Służby Ochrony Państwa podczas
wykonywania czynności służbowych;
6a)
żołnierza Żandarmerii Wojskowej podczas wykonywania
czynności ochronnych;
7)
zespołu medycznego w czasie udzielania pomocy medycznej;
8)
konwojenta podczas przewożenia wartości pieniężnych;
9)
osoby chorej lub niepełnosprawnej przewożonej na noszach
lub w wózku inwalidzkim;
10)
dziecka w wieku poniżej 3 lat przewożonego pojazdem
kategorii M2
i M3;
11)
dziecka przewożonego na zasadach przewidzianych w art.
2 ust. 2
ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego
(Dz. U. z 2018 r. poz. 295).
2a.
Kierujący pojazdem kategorii M2
i M3,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy,
wyposażonym w pasy bezpieczeństwa jest obowiązany do
poinformowania osób przewożonych pojazdem o obowiązku
korzystania z tych pasów podczas jazdy, chyba że zostały
one o tym obowiązku poinformowane:
1)
przez znajdującą się w pojeździe osobę
kierującą przewożoną grupą lub
2)
za pomocą urządzenia audiowizualnego, lub
3)
za pomocą znaku umieszczonego w widoczny sposób przy
każdym miejscu siedzącym, zgodnego ze wzorem określonym
w załączniku
do dyrektywy Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. odnoszącej się
do obowiązkowego stosowania pasów bezpieczeństwa i
urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach
(91/671/EWG) (Dz. Urz. WE L 373 z 31.12.1991, str. 26, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 353,
z późn. zm.), zwanej dalej "dyrektywą nr
91/671/EWG".
3.
W pojeździe kategorii M1,
N1,
N2
i N3,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy,
wyposażonym w pasy bezpieczeństwa lub urządzenia
przytrzymujące dla dzieci, dziecko mające mniej niż
150 cm wzrostu jest przewożone, z wyjątkiem przypadku, o
którym mowa w ust. 3b, w foteliku bezpieczeństwa dla
dziecka lub innym urządzeniu przytrzymującym dla dzieci,
zgodnym z:
1)
masą i wzrostem dziecka oraz
2)
właściwymi warunkami technicznymi określonymi w
przepisach Unii Europejskiej lub w regulaminach EKG ONZ dotyczących
urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojeździe.
3a.
Foteliki bezpieczeństwa dla dziecka oraz inne urządzenia
przytrzymujące dla dzieci są instalowane w pojeździe,
zgodnie z zaleceniami producenta urządzenia, wskazującymi,
w jaki sposób urządzenie może być bezpiecznie
stosowane.
3b.
Zezwala się na przewożenie w pojeździe kategorii M1,
N1,
N2
i N3,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy, na
tylnym siedzeniu pojazdu, dziecka mającego co najmniej 135 cm
wzrostu przytrzymywanego za pomocą pasów bezpieczeństwa
w przypadkach, kiedy ze względu na masę i wzrost dziecka
nie jest możliwe zapewnienie fotelika bezpieczeństwa dla
dziecka lub innego urządzenia przytrzymującego dla dzieci
zgodnego z warunkami, o których mowa w ust. 3.
3c.
Zezwala się na przewożenie w pojeździe kategorii M1
i N1,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy, na
tylnym siedzeniu pojazdu, trzeciego dziecka w wieku co najmniej 3
lat, przytrzymywanego za pomocą pasów bezpieczeństwa,
w przypadku gdy dwoje dzieci jest przewożonych w fotelikach
bezpieczeństwa dla dziecka lub innych urządzeniach
przytrzymujących dla dzieci, zainstalowanych na tylnych
siedzeniach pojazdu i nie ma możliwości zainstalowania
trzeciego fotelika bezpieczeństwa dla dziecka lub innego
urządzenia przytrzymującego dla dzieci.
4.
Przepis ust. 3 nie dotyczy przewozu dziecka:
1)
taksówką;
2)
specjalistycznym środkiem transportu sanitarnego, o którym
mowa w art.
36 ust. 2
ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2195 oraz z 2018 r. poz. 650, 1115,
1544, 1629 i 1669);
3)
pojazdem Policji, Straży Granicznej lub straży gminnej
(miejskiej);
4)
mającego zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniu do
przewożenia w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym
urządzeniu przytrzymującym dla dzieci.
5.
Zaświadczenia lekarskie, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i
ust. 4 pkt 4, zawierają:
1)
imię i nazwisko;
2)
numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji
Ludności (PESEL), a w przypadku osoby nieposiadającej
numeru PESEL - serię, numer i nazwę dokumentu
potwierdzającego tożsamość oraz nazwę
państwa, które wydało ten dokument;
3)
okres ważności;
4)
znak graficzny zgodny ze wzorem określonym w art.
5
dyrektywy nr 91/671/EWG.
6.
Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, wzory zaświadczeń lekarskich, o
których mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 4 pkt 4, kierując się
przepisami Unii Europejskiej dotyczącymi obowiązkowego
stosowania pasów bezpieczeństwa i urządzeń
przytrzymujących dla dzieci w pojazdach oraz mając na
uwadze potrzebę ujednolicenia stosowanych dokumentów.
Art.
40. [Używanie kasków ochronnych]
1.
Kierujący motocyklem, czterokołowcem lub motorowerem oraz
osoba przewożona takimi pojazdami są obowiązani używać
w czasie jazdy kasków ochronnych odpowiadających
właściwym warunkom technicznym.
2.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do motocykli fabrycznie
wyposażonych w pasy bezpieczeństwa.
3.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do czterokołowców
fabrycznie wyposażonych w nadwozie zamknięte i pasy
bezpieczeństwa.
Art.
41. [Używanie elementów odblaskowych przez osoby
wykonujące roboty na drodze]
Osoba
wykonująca roboty lub inne czynności na drodze jest
obowiązana używać w sposób widoczny dla innych
uczestników ruchu elementów odblaskowych
odpowiadających właściwym warunkom technicznym.
Art.
42. [Poruszanie się niewidomych; biała laska]
Niewidomy
podczas samodzielnego poruszania się po drodze jest obowiązany
nieść białą laskę w sposób widoczny
dla innych uczestników ruchu.
Art.
43. [Opieka nad dzieckiem korzystającym z drogi]
1.
Dziecko w wieku do 7 lat może korzystać z drogi tylko pod
opieką osoby, która osiągnęła wiek co
najmniej 10 lat. Nie dotyczy to strefy zamieszkania.
2.
(uchylony).
3.
Przepis ust. 1 nie dotyczy drogi przeznaczonej wyłącznie
dla pieszych.
Art.
44. [Postępowanie w razie wypadku drogowego]
1.
Kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym
jest obowiązany:
1)
zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2)
przedsięwziąć odpowiednie środki w celu
zapewnienia bezpieczeństwa ruchu w miejscu wypadku;
3)
niezwłocznie usunąć pojazd z miejsca wypadku, aby nie
powodował zagrożenia lub tamowania ruchu, jeżeli nie
ma zabitego lub rannego;
4)
podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela
lub posiadacza pojazdu oraz dane dotyczące zakładu
ubezpieczeń, z którym zawarta jest umowa obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, na żądanie
osoby uczestniczącej w wypadku.
2.
Jeżeli w wypadku jest zabity lub ranny, kierujący pojazdem
jest obowiązany ponadto:
1)
udzielić niezbędnej pomocy ofiarom wypadku oraz wezwać
zespół ratownictwa medycznego i Policję;
2)
nie podejmować czynności, które mogłyby
utrudnić ustalenie przebiegu wypadku;
3)
pozostać na miejscu wypadku, a jeżeli wezwanie zespołu
ratownictwa medycznego lub Policji wymaga oddalenia się -
niezwłocznie powrócić na to miejsce.
3.
Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do innych osób
uczestniczących w wypadku.
Art.
45. [Zakazy ruchu drogowego]
1.
Zabrania się:
1)
kierowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem
lub pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości,
w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego
podobnie do alkoholu;
2)
holowania pojazdu kierowanego przez osobę, o której mowa
w pkt 1;
3)
otwierania drzwi pojazdu, pozostawiania otwartych drzwi lub
wysiadania bez upewnienia się, że nie spowoduje to
zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia;
4)
wykorzystywania drogi lub poszczególnych jej części
w sposób niezgodny z przeznaczeniem, chyba że przepisy
szczegółowe stanowią inaczej;
5)
wjeżdżania na pas między jezdniami;
6)
pozostawiania na drodze przedmiotów, które mogłyby
zagrozić bezpieczeństwu ruchu; jeżeli jednak usunięcie
ich nie jest możliwe, należy je oznaczyć w sposób
widoczny w dzień i w nocy;
7)
umieszczania na drodze lub w jej pobliżu urządzeń
wysyłających lub odbijających światło w
sposób powodujący oślepienie albo wprowadzających
w błąd uczestników ruchu;
8)
samowolnego umieszczania lub włączania albo usuwania lub
wyłączania znaków i sygnałów drogowych
oraz urządzeń ostrzegawczo-zabezpieczających lub
kontrolnych na drodze, jak również zmiany ich położenia
lub ich zasłaniania;
9)
zaśmiecania lub zanieczyszczania drogi;
10)
samowolnego umieszczania na drodze jakichkolwiek znaków,
napisów lub symboli.
2.
Kierującemu pojazdem zabrania się:
1)
korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania
słuchawki lub mikrofonu w ręku;
2)
przewożenia osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 1, na
rowerze lub motorowerze albo motocyklu, chyba że jest przewożona
w bocznym wózku;
3)
przewożenia pasażera w sposób niezgodny z art. 39,
40 lub 63 ust. 1;
4)
przewożenia w foteliku bezpieczeństwa dla dziecka lub innym
urządzeniu przytrzymującym dla dzieci dziecka siedzącego
tyłem do kierunku jazdy na przednim siedzeniu pojazdu
samochodowego wyposażonego w poduszkę powietrzną dla
pasażera, która jest aktywna podczas przewożenia
dziecka;
5)
przewożenia dziecka w wieku poniżej 3 lat w pojeździe
kategorii M1,
N1,
N2
i N3,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy,
niewyposażonym w pasy bezpieczeństwa i fotelik
bezpieczeństwa dla dziecka lub w pasy bezpieczeństwa i inne
urządzenie przytrzymujące dla dzieci;
6)
przewożenia na przednim siedzeniu pojazdu samochodowego, poza
fotelikiem bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniem
przytrzymującym dla dzieci, dziecka mającego mniej niż
150 cm wzrostu.
Oddział
2
Zatrzymanie
i postój
Art.
46. [Miejsce i warunki zatrzymania lub postoju pojazdu]
1.
Zatrzymanie i postój pojazdu są dozwolone tylko w miejscu
i w warunkach, w których jest on z dostatecznej odległości
widoczny dla innych kierujących i nie powoduje zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu drogowego lub jego utrudnienia.
2.
Kierujący pojazdem, zatrzymując pojazd na jezdni, jest
obowiązany ustawić go jak najbliżej jej krawędzi
oraz równolegle do niej.
3.
W czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanym pojazd powinien
znajdować się, jeżeli to tylko możliwe, poza
jezdnią.
4.
Kierujący pojazdem jest obowiązany stosować sposób
zatrzymania lub postoju wskazany znakami drogowymi.
5.
Kierujący pojazdem jest obowiązany w czasie postoju
zabezpieczyć pojazd przed możliwością jego
uruchomienia przez osobę niepowołaną oraz zachować
inne środki ostrożności niezbędne do uniknięcia
wypadku.
Art.
47. [Zatrzymanie lub postój na chodniku]
1.
Dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami
jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem
że:
1)
na danym odcinku jezdni nie obowiązuje zakaz zatrzymania lub
postoju;
2)
szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka,
że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m;
3)
pojazd umieszczony przednią osią na chodniku nie tamuje
ruchu pojazdów na jezdni.
2.
Dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych
w ust. 1 pkt 2, zatrzymanie lub postój na chodniku przy
krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla,
motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. Inny pojazd o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t
może być w całości umieszczony na chodniku tylko
w miejscu wyznaczonym odpowiednimi znakami drogowymi.
Art.
47a. [Zatrzymanie pojazdu w tunelu]
Kierujący
pojazdem w tunelu, podczas zatrzymania wynikającego z warunków
lub przepisów ruchu drogowego, jest obowiązany zachować
odstęp od poprzedzającego pojazdu nie mniejszy niż 5
m.
Art.
48.
(uchylony).
Art.
49. [Zakazy zatrzymania i postoju]
1.
Zabrania się zatrzymania pojazdu:
1)
na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na
skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m
od przejazdu lub skrzyżowania;
2)
na przejściu dla pieszych, na przejeździe dla rowerzystów
oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym
przejściem lub przejazdem; na drodze dwukierunkowej o dwóch
pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym przejściem
lub przejazdem;
3)
w tunelu, na moście lub na wiadukcie;
4)
na jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu
jej punktów krańcowych, jeżeli zmusiłoby to
innych kierujących pojazdami wielośladowymi do najeżdżania
na tę linię;
5)
na jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź
jezdni oraz na jezdni i na poboczu obok linii ciągłej
wyznaczającej krawędź jezdni;
6)
w odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony
znaku lub sygnału drogowego, jeżeli zostałyby one
zasłonięte przez pojazd;
7)
na jezdni przy jej lewej krawędzi, z wyjątkiem zatrzymania
lub postoju pojazdu na obszarze zabudowanym na drodze
jednokierunkowej lub na jezdni dwukierunkowej o małym ruchu;
8)
na pasie między jezdniami;
9)
w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub
tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką -
na całej jej długości;
10)
w odległości mniejszej niż 15 m od punktów
krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma
tylko jeden pas ruchu;
11)
na drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów oraz w
śluzie rowerowej, z wyjątkiem roweru.
2.
Zabrania się postoju:
1)
w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności
do i z bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej;
2)
w miejscu utrudniającym dostęp do innego prawidłowo
zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazdu;
3)
przed i za przejazdem kolejowym, po obu stronach drogi, na odcinku od
przejazdu kolejowego do słupka wskaźnikowego z jedną
kreską;
4)
w strefie zamieszkania w innym miejscu niż wyznaczone w tym
celu;
5)
na obszarze zabudowanym, pojazdu lub zespołu pojazdów o
dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 t lub o
długości przekraczającej 12 m, poza wyznaczonymi w tym
celu parkingami.
3.
Zabrania się zatrzymania lub postoju pojazdu na autostradzie lub
drodze ekspresowej w innym miejscu niż wyznaczone w tym celu.
Jeżeli unieruchomienie pojazdu nastąpiło z przyczyn
technicznych, kierujący pojazdem jest obowiązany usunąć
pojazd z jezdni oraz ostrzec innych uczestników ruchu.
4.
Zakaz zatrzymania lub postoju pojazdu nie dotyczy unieruchomienia
pojazdu wynikającego z warunków lub przepisów
ruchu drogowego.
Art.
50. [Sygnalizowanie postoju pojazdu]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany sygnalizować postój
pojazdu silnikowego lub przyczepy z powodu uszkodzenia lub wypadku:
1)
na autostradzie lub drodze ekspresowej - w każdym przypadku;
2)
na pozostałych drogach twardych:
a)
poza obszarem zabudowanym - w razie postoju na jezdni w miejscu, w
którym jest to zabronione, a na poboczu, jeżeli pojazd
nie jest widoczny z dostatecznej odległości,
b)
na obszarze zabudowanym - w razie postoju na jezdni w miejscu, w
którym zatrzymanie jest zabronione.
2.
Postój pojazdu, o którym mowa w ust. 1, należy
sygnalizować w sposób następujący:
1)
na autostradzie lub drodze ekspresowej - przez:
a)
włączenie świateł awaryjnych pojazdu, a jeżeli
pojazd nie jest w nie wyposażony, należy włączyć
światła pozycyjne,
b)
umieszczenie ostrzegawczego trójkąta odblaskowego w
odległości 100 m za pojazdem; trójkąt ten
umieszcza się na jezdni lub poboczu, odpowiednio do miejsca
unieruchomienia pojazdu;
2)
na pozostałych drogach:
a)
poza obszarem zabudowanym - przez umieszczenie w odległości
30-50 m za pojazdem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego
i włączenie świateł awaryjnych; w razie gdy
pojazd nie jest wyposażony w światła awaryjne, należy
włączyć światła pozycyjne,
b)
na obszarze zabudowanym - przez włączenie świateł
awaryjnych, a jeżeli pojazd nie jest w nie wyposażony,
należy włączyć światła pozycyjne i
umieścić ostrzegawczy trójkąt odblaskowy za
pojazdem lub na nim, na wysokości nie większej niż 1
m.
3.
Sygnalizowanie, o którym mowa w ust. 1 i 2, obowiązuje
przez cały czas postoju pojazdu.
Art.
50a. [Usuwanie pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub
nieużywanych]
1.
Pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego
stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać
usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję
na koszt właściciela lub posiadacza.
2.
Pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany
na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6
miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za porzucony z
zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność
gminy z mocy ustawy.
3.
Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy nieodebranie pojazdu
nastąpiło z przyczyn niezależnych od osoby
zobowiązanej.
4.
Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 6
miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie została
ustalona osoba uprawniona do jego odbioru.
5.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując
się zasadą poszanowania prawa własności oraz
potrzebą zapewnienia porządku na drogach publicznych,
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
szczegółowy tryb oraz jednostki i warunki ich
współdziałania w zakresie usuwania pojazdów
bez tablic rejestracyjnych lub których stan wskazuje na to, że
nie są używane;
2)
tryb postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na własność
gminy.
Oddział
3
Używanie
świateł zewnętrznych
Art.
51. [Zasady używania świateł mijania, do jazdy
dziennej, drogowych i przeciwmgłowych]
1.
Kierujący pojazdem jest obowiązany używać świateł
mijania podczas jazdy w warunkach normalnej przejrzystości
powietrza.
2.
W czasie od świtu do zmierzchu w warunkach normalnej
przejrzystości powietrza, zamiast świateł mijania,
kierujący pojazdem może używać świateł
do jazdy dziennej.
3.
W czasie od zmierzchu do świtu, na nieoświetlonych drogach,
zamiast świateł mijania lub łącznie z nimi,
kierujący pojazdem może używać świateł
drogowych, o ile nie oślepi innych kierujących albo
pieszych poruszających się w kolumnie. Kierujący
pojazdem, używając świateł drogowych, jest
obowiązany przełączyć je na światła
mijania w razie zbliżania się:
1)
pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka, przy czym jeżeli
jeden z kierujących wyłączył światła
drogowe - drugi jest obowiązany uczynić to samo;
2)
do pojazdu poprzedzającego, jeżeli kierujący może
być oślepiony;
3)
pojazdu szynowego lub komunikacji wodnej, jeżeli poruszają
się w takiej odległości, że istnieje możliwość
oślepienia kierujących tymi pojazdami.
4.
(uchylony).
5.
Na drodze krętej, oznaczonej odpowiednimi znakami drogowymi,
kierujący pojazdem może używać przednich świateł
przeciwmgłowych od zmierzchu do świtu, również
w warunkach normalnej przejrzystości powietrza.
6.
Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do kierującego
pojazdem, który nie jest wyposażony w światła
mijania, drogowe lub światła do jazdy dziennej. Kierujący
takim pojazdem w czasie od zmierzchu do świtu lub w tunelu jest
obowiązany używać świateł stanowiących
obowiązkowe wyposażenie pojazdu.
7.
Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio podczas zatrzymania
pojazdu, wynikającego z warunków lub przepisów
ruchu drogowego. Jeżeli zatrzymanie trwa ponad 1 minutę,
dopuszcza się wyłączenie świateł
zewnętrznych pojazdu, o ile na tym samym pasie ruchu, przed tym
pojazdem i za nim, stoją inne pojazdy.
Art.
52. [Używanie świateł pozycyjnych i szperacza]
1.
Kierujący pojazdem silnikowym lub szynowym, w warunkach
niedostatecznej widoczności, podczas zatrzymania niewynikającego
z warunków ruchu lub przepisów ruchu drogowego oraz
podczas postoju, jest obowiązany używać świateł
pozycyjnych przednich i tylnych lub świateł postojowych. W
pojeździe niezłączonym z przyczepą oraz w zespole
pojazdów o długości nieprzekraczającej 6 m
dopuszcza się włączenie świateł postojowych
jedynie od strony środka jezdni.
2.
Podczas zatrzymania lub postoju, w miejscu oświetlonym w stopniu
zapewniającym widoczność pojazdu lub znajdującym
się poza jezdnią i poboczem, wszystkie światła
pojazdu mogą być wyłączone. Przepis ten nie
dotyczy pojazdu szynowego oraz pojazdu, na którym znajduje się
urządzenie lub ładunek, wystające poza pojazd i
wymagające oznaczenia odrębnymi światłami.
3.
Światło oświetlające przedmioty przydrożne
(szperacz) może być włączone tylko podczas
zatrzymania lub postoju, pod warunkiem że nie oślepi innych
uczestników ruchu. Ograniczenie to nie dotyczy pojazdu
uprzywilejowanego.
Oddział
4
Warunki
używania pojazdów w ruchu drogowym
Art.
53. [Pojazdy uprzywilejowane]
1.
Pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym może być pojazd
samochodowy:
1)
jednostek ochrony przeciwpożarowej;
2)
zespołu ratownictwa medycznego;
3)
Policji;
4)
jednostki ratownictwa chemicznego;
5)
Straży Granicznej;
6)
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
7)
Agencji Wywiadu;
7a)
Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
7b)
Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
7c)
Służby Wywiadu Wojskowego;
8)
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
9)
Służby Więziennej;
10)
Służby Ochrony Państwa;
10a)
(uchylony);
10b)
(uchylony);
10c)
straży gminnych (miejskich);
10d)
podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu
ratownictwa górskiego;
10e)
Służby Parku Narodowego;
10f)
podmiotów uprawnionych do wykonywania zadań z zakresu
ratownictwa wodnego;
10g)
Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywany przez Służbę
Celno-Skarbową;
11)
Inspekcji Transportu Drogowego;
12)
jednostki niewymienionej w pkt 1-11, jeżeli jest używany w
związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkiego - na
podstawie zezwolenia ministra właściwego do spraw
wewnętrznych.
1a.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych stwierdza
wygaśnięcie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1 pkt
12, gdy ustaną okoliczności uzasadniające
wykorzystanie pojazdu jako uprzywilejowanego.
2.
Kierujący pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem
zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować
się do przepisów o ruchu pojazdów, zatrzymaniu i
postoju oraz do znaków i sygnałów drogowych tylko
w razie, gdy:
1)
uczestniczy:
a)
w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia ludzkiego lub
mienia albo koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa
lub porządku publicznego albo
b)
w przejeździe kolumny pojazdów uprzywilejowanych,
c)
w wykonywaniu zadań związanych bezpośrednio z
zapewnieniem bezpieczeństwa osób zajmujących
kierownicze stanowiska państwowe, którym na mocy
odrębnych przepisów przysługuje ochrona;
2)
pojazd wysyła jednocześnie sygnały świetlny i
dźwiękowy; po zatrzymaniu pojazdu nie wymaga się
używania sygnału dźwiękowego;
3)
w pojeździe włączone są światła drogowe
lub mijania.
3.
Kierujący pojazdem uprzywilejowanym jest obowiązany
stosować się do poleceń i sygnałów
dawanych przez osoby kierujące ruchem lub upoważnione do
jego kontroli.
4.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych, uwzględniając
w szczególności konieczność zapewnienia
porządku, sprawności i bezpieczeństwa ruchu drogowego,
określi, w drodze rozporządzenia, okoliczności, w
jakich używane są pojazdy uprzywilejowane w kolumnach.
Art.
54. [Żółte sygnały błyskowe]
1.
Pojazd wykonujący na drodze prace porządkowe, remontowe lub
modernizacyjne powinien wysyłać żółte
sygnały błyskowe.
2.
Kierujący pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może,
pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności,
nie stosować się do przepisów o obowiązku jazdy
na jezdni lub przy jej prawej krawędzi oraz o zatrzymaniu i
postoju, z tym że:
1)
na jezdni jednokierunkowej oraz poza obszarem zabudowanym, podczas
oczyszczania drogi ze śniegu, dopuszcza się również
jazdę przy lewej krawędzi jezdni;
2)
jazdę po chodniku dopuszcza się tylko przy zachowaniu
bezpieczeństwa pieszych.
2a.
Kierujący pojazdem, o którym mowa w ust. 1, może
korzystać z autostrady lub drogi ekspresowej nawet wtedy, gdy
pojazd ten nie jest pojazdem samochodowym lub jego konstrukcja
uniemożliwia rozwinięcie prędkości co najmniej 40
km/h.
3.
Pojazd, który ze względu na konstrukcję, ładunek
lub nietypowe zachowanie na drodze może zagrażać
bezpieczeństwu w ruchu drogowym, powinien wysyłać
żółte sygnały błyskowe.
4.
Zabrania się, z zastrzeżeniem art. 31 ust. 1 pkt 5,
używania żółtych sygnałów
błyskowych do innych celów niż określone w ust.
1 i 3.
Art.
55. ["L" - Pojazd do nauki jazdy lub przeprowadzania
egzaminu państwowego]
1.
Pojazd do nauki jazdy lub przeprowadzania egzaminu państwowego
oznacza się tablicą kwadratową barwy niebieskiej z
białą literą "L", umieszczoną na
pojeździe. W warunkach niedostatecznej widoczności tablica
umieszczona na pojeździe, z wyłączeniem tablicy na
motocyklu, powinna być oświetlona. Tablica, którą
oznaczony jest motocykl, powinna być wykonana z materiału
odblaskowego.
2.
Podczas kierowania pojazdem do nauki jazdy przez osobę inną
niż osoba ubiegająca się o uprawnienie do kierowania
pojazdem tablica, o której mowa w ust. 1, powinna być
zasłonięta lub złożona.
3.
Kierujący pojazdem, przejeżdżając obok pojazdu, o
którym mowa w ust. 1, lub jadąc za nim, jest obowiązany
zachować szczególną ostrożność.
Art.
56.
(uchylony).
Art.
57. [Pojazd przewożący zorganizowane grupy dzieci lub
młodzieży]
1.
Pojazd przewożący zorganizowaną grupę dzieci lub
młodzieży w wieku do 18 lat oznacza się z przodu i z
tyłu kwadratowymi tablicami barwy żółtej z
symbolem dzieci barwy czarnej. W warunkach niedostatecznej
widoczności tablice powinny być oświetlone, chyba że
są wykonane z materiału odblaskowego. Kierujący tym
pojazdem jest obowiązany włączyć światła
awaryjne podczas wsiadania lub wysiadania dzieci lub młodzieży.
2.
Kierujący pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w
ust. 1, jest obowiązany w czasie wsiadania lub wysiadania dzieci
lub młodzieży zachować szczególną
ostrożność i w razie potrzeby zatrzymać się.
3.
Zabrania się oznaczania pojazdu tablicami, o których mowa
w ust. 1, w czasie, gdy dzieci lub młodzież nie są
przewożone.
Art.
57a. [Autobus szkolny]
1.
Kierujący autobusem szkolnym podczas wsiadania lub wysiadania
dzieci jest obowiązany włączyć światła
awaryjne.
2.
Kierujący pojazdem, przejeżdżając obok autobusu
szkolnego, jest obowiązany zachować szczególną
ostrożność.
3.
Jeżeli autobus szkolny przewozi inne osoby lub nie przewozi
żadnych osób, tablice z napisem "autobus szkolny"
powinny być zdjęte, zasłonięte lub złożone.
Art.
58. [Pojazd do przewozu osób niepełnosprawnych]
1.
Pojazd przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu osób
niepełnosprawnych oznacza się z przodu i z tyłu
kwadratowymi tablicami barwy niebieskiej z międzynarodowym
symbolem wózka inwalidzkiego barwy białej. Tablice te
powinny być wykonane z materiału odblaskowego. Kierujący
tym pojazdem jest obowiązany włączyć światła
awaryjne podczas wsiadania lub wysiadania osoby niepełnosprawnej.
2.
Kierujący pojazdem, omijając pojazd, o którym mowa w
ust. 1, jest obowiązany w czasie wsiadania lub wysiadania osoby
niepełnosprawnej zachować szczególną ostrożność
i w razie potrzeby zatrzymać się.
Art.
59. [Oznaczenie pojazdów w ruchu międzynarodowym]
1.
Pojazd zarejestrowany w Rzeczypospolitej Polskiej, który ma
być używany w ruchu międzynarodowym, powinien być
oznaczony znakiem z literami "PL".
2.
Pojazd zarejestrowany za granicą uczestniczący w ruchu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powinien być oznaczony
znakiem określającym państwo, w którym jest
zarejestrowany.
3.
Obowiązek, o którym mowa w ust. 1 i 2, uważa się
za spełniony, jeżeli na tablicy rejestracyjnej jest
umieszczony znak określający państwo, w którym
pojazd został zarejestrowany.
Art.
60. [Zakazy używania pojazdu]
1.
Zabrania się:
1)
używania pojazdu w sposób zagrażający
bezpieczeństwu osoby znajdującej się w pojeździe
lub poza nim;
2)
zakrywania świateł oraz urządzeń
sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub innych wymaganych tablic
albo znaków, które powinny być widoczne;
3)
ozdabiania tablic rejestracyjnych oraz umieszczania z przodu lub z
tyłu pojazdu znaków, napisów lub przedmiotów,
które ograniczają czytelność tych tablic;
4)
umieszczania na pojeździe znaku określającego inne
państwo niż to, w którym pojazd został
zarejestrowany.
2.
Zabrania się kierującemu:
1)
oddalania się od pojazdu, gdy silnik jest w ruchu;
2)
używania pojazdu w sposób powodujący uciążliwości
związane z nadmierną emisją spalin do środowiska
lub nadmiernym hałasem;
3)
pozostawiania pracującego silnika podczas postoju na obszarze
zabudowanym; nie dotyczy to pojazdu wykonującego czynności
na drodze;
4)
ciągnięcia za pojazdem osoby na nartach, sankach, wrotkach
lub innym podobnym urządzeniu;
5)
używania opon z umieszczonymi w nich na trwałe elementami
przeciwślizgowymi.
3.
Używanie łańcuchów przeciwślizgowych na
oponach jest dozwolone tylko na drodze pokrytej śniegiem.
4.
Zakazu, o którym mowa w ust. 2 pkt 5, nie stosuje się do:
1)
pojazdów samochodowych biorących udział w rajdach
zimowych i wyścigach zimowych za zgodą zarządcy drogi,
wyrażoną w trybie określonym w art. 65a ust. 3 pkt 7a;
2)
rowerów.
Art.
61. [Warunki przewozu ładunku]
1.
Ładunek nie może powodować przekroczenia dopuszczalnej
masy całkowitej lub dopuszczalnej ładowności pojazdu.
2.
Ładunek na pojeździe umieszcza się w taki sposób,
aby:
1)
nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi
pojazdu na drogę;
2)
nie naruszał stateczności pojazdu;
3)
nie utrudniał kierowania pojazdem;
4)
nie ograniczał widoczności drogi lub nie zasłaniał
świateł, urządzeń sygnalizacyjnych, tablic
rejestracyjnych lub innych tablic albo znaków, w które
pojazd jest wyposażony.
3.
Ładunek umieszczony na pojeździe powinien być
zabezpieczony przed zmianą położenia lub wywoływaniem
nadmiernego hałasu. Nie może on mieć odrażającego
wyglądu lub wydzielać odrażającej woni.
4.
Urządzenia służące do mocowania ładunku
powinny być zabezpieczone przed rozluźnieniem się,
swobodnym zwisaniem lub spadnięciem podczas jazdy.
5.
Ładunek sypki może być umieszczony tylko w szczelnej
skrzyni ładunkowej, zabezpieczonej dodatkowo odpowiednimi
zasłonami uniemożliwiającymi wysypywanie się
ładunku na drogę.
6.
Ładunek wystający poza płaszczyzny obrysu pojazdu może
być na nim umieszczony tylko przy zachowaniu następujących
warunków:
1)
ładunek wystający poza boczne płaszczyzny obrysu
pojazdu może być umieszczony tylko w taki sposób,
aby całkowita szerokość pojazdu z ładunkiem nie
przekraczała 2,55 m, a przy szerokości pojazdu 2,55 m nie
przekraczała 3 m, jednak pod warunkiem umieszczenia ładunku
tak, aby z jednej strony nie wystawał na odległość
większą niż 23 cm;
2)
ładunek nie może wystawać z tyłu pojazdu na
odległość większą niż 2 m od tylnej
płaszczyzny obrysu pojazdu lub zespołu pojazdów; w
przypadku przyczepy kłonicowej odległość tę
liczy się od osi przyczepy;
3)
ładunek nie może wystawać z przodu pojazdu na
odległość większą niż 0,5 m od
przedniej płaszczyzny obrysu i większą niż 1,5 m
od siedzenia dla kierującego.
7.
Przy przewozie drewna długiego dopuszcza się wystawanie
ładunku z tyłu za przyczepę kłonicową na
odległość nie większą niż 5 m.
8.
Ładunek wystający poza przednią lub boczne płaszczyzny
obrysu pojazdu powinien być oznaczony. Dotyczy to również
ładunku wystającego poza tylną płaszczyznę
obrysu pojazdu na odległość większą niż
0,5 m.
9.
Ustala się następujące oznakowanie ładunku:
1)
ładunek wystający z przodu pojazdu oznacza się
chorągiewką barwy pomarańczowej lub dwoma białymi
i dwoma czerwonymi pasami, tak aby były widoczne z boków
i z przodu pojazdu, a w okresie niedostatecznej widoczności
ponadto światłem białym umieszczonym na najbardziej
wystającej do przodu części ładunku;
2)
ładunek wystający z boku pojazdu oznacza się
chorągiewką barwy pomarańczowej o wymiarach co
najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy najbardziej wystającej
krawędzi ładunku, a ponadto w okresie niedostatecznej
widoczności białym światłem odblaskowym
skierowanym do przodu oraz czerwonym światłem i czerwonym
światłem odblaskowym skierowanym do tyłu; światła
te nie powinny znajdować się w odległości
większej niż 40 cm od najbardziej wystającej krawędzi
ładunku; jeżeli długość wystającego z
boku ładunku, mierzona wzdłuż pojazdu, przekracza 3 m,
to chorągiewkę i światła umieszcza się
odpowiednio przy przedniej i tylnej części ładunku;
3)
ładunek wystający z tyłu pojazdu oznacza się
pasami białymi i czerwonymi umieszczonymi bezpośrednio na
ładunku lub na tarczy na jego tylnej płaszczyźnie albo
na zawieszonej na końcu ładunku bryle geometrycznej (np.
stożku, ostrosłupie); widoczna od tyłu łączna
powierzchnia pasów powinna wynosić co najmniej 1000 cm2,
przy czym nie może być mniej niż po dwa pasy każdej
barwy; ponadto w okresie niedostatecznej widoczności na
najbardziej wystającej do tyłu krawędzi ładunku
umieszcza się czerwone światło i czerwone światło
odblaskowe; przy przewozie drewna długiego zamiast oznakowania
pasami białymi i czerwonymi dopuszcza się oznakowanie końca
ładunku chorągiewką lub tarczą barwy
pomarańczowej;
4)
ładunek wystający z tyłu samochodu osobowego lub
przyczepy ciągniętej przez samochód osobowy może
być oznaczony chorągiewką barwy czerwonej o wymiarach
co najmniej 50 x 50 cm, umieszczoną przy najbardziej wystającej
krawędzi ładunku.
10.
Wysokość pojazdu z ładunkiem nie może przekraczać
4 m.
11.
(uchylony).
12.
(uchylony).
13.
(uchylony).
14.
(uchylony).
15.
Przy przewozie drewna jego rzeczywistą masę ustala się
jako iloczyn objętości ładunku i normatywnej gęstości
ustalonej dla danego gatunku drewna.
16.
Minister właściwy do spraw środowiska i minister
właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu określą, w drodze
rozporządzenia, gęstość drewna, uwzględniając
w szczególności gatunki drewna mające zastosowanie w
przemyśle i budownictwie, jego rodzaj i postać, w jakiej
jest ono przewożone, mając na uwadze potrzebę
ustalenia masy przewożonego drewna w celu uniknięcia
przekroczenia nacisków osi pojazdów i ograniczenia
negatywnego wpływu na stan techniczny dróg.
17.
Minister właściwy do spraw transportu może określić,
w drodze rozporządzenia, sposób przewozu ładunku,
mając na względzie sposób jego rozmieszczenia i
wpływ mocowania ładunku na pojeździe oraz zapewnienie
bezpieczeństwa ruchu drogowego i ochronę środowiska.
Art.
62. [Masa całkowita przyczepy; przejazd zespołu
pojazdów]
1.
Rzeczywista masa całkowita przyczepy ciągniętej przez:
1)
samochód osobowy, samochód ciężarowy o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t lub
autobus - nie może przekraczać rzeczywistej masy całkowitej
pojazdu ciągnącego;
2)
samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej
przekraczającej 3,5 t - nie może przekraczać
rzeczywistej masy całkowitej tego samochodu powiększonej o
40%;
3)
motocykl lub motorower - nie może przekraczać masy własnej
motocykla lub motoroweru, jednak nie może przekraczać 100
kg.
2.
Przepis ust. 1 nie dotyczy naczep.
3.
Przepisy ust. 1 i 2 nie dotyczą pojazdów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży Granicznej
oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej.
4.
Zespół pojazdów może składać się
najwyżej z 3 pojazdów, a zespół ciągnięty
przez pojazd silnikowy inny niż ciągnik rolniczy lub pojazd
wolnobieżny - z 2 pojazdów.
4a.
Długość zespołu 2 pojazdów nie może
przekraczać 18,75 m, a 3 pojazdów - 22 m, z wyjątkiem
zespołu pojazdów złożonego z:
1)
pojazdu samochodowego i naczepy, których długość
nie może przekraczać 16,5 m;
2)
motocykla i przyczepy, motoroweru i przyczepy, roweru i przyczepy,
wózka rowerowego i przyczepy, którego długość
nie może przekraczać 4 m.
4b.
Przejazd zespołu pojazdów:
1)
złożonego z liczby pojazdów większej niż
określona w ust. 4 wymaga zezwolenia, o którym mowa w
art. 64d;
2)
o długości większej niż określona w ust. 4a
wymaga zezwolenia, o którym mowa odpowiednio w art. 64c albo
art. 64d.
5.
Długości zespołów pojazdów określone
w ust. 4a nie dotyczą tramwajów.
Art.
63. [Warunki przewozu osób]
1.
Przewóz osób może odbywać się tylko
pojazdem do tego przeznaczonym lub przystosowanym. Liczba
przewożonych osób nie może przekraczać liczby
miejsc określonych w dowodzie rejestracyjnym, z zastrzeżeniem
ust. 4. W pojeździe niepodlegającym rejestracji liczba
przewożonych osób wynika z konstrukcyjnego przeznaczenia
pojazdu.
2.
Dopuszcza się przewóz osób samochodem ciężarowym
poza kabiną kierowcy, pod warunkiem że:
1)
pojazd odpowiada wymaganym warunkom technicznym do przewozu osób;
2)
osoby nie znajdują się między ładunkiem a kabiną
kierowcy;
3)
osoby przewożone są na miejscach siedzących;
4)
pojazd nie przekracza prędkości 50 km/h.
3.
Zabrania się przewozu osób w przyczepie, z tym że
dopuszcza się przewóz:
1)
dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem w przyczepie
dostosowanej do przewozu osób, ciągniętej przez
ciągnik rolniczy;
2)
konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonujących
czynności ładunkowe w przyczepie ciągniętej przez
ciągnik rolniczy pod warunkiem, że:
a)
liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b)
osoby stojące trzymają się uchwytów,
c)
osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem a
przednią ścianą przyczepy,
d)
prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20 km/h;
3)
osób w przyczepie (przyczepach) kolejki turystycznej pod
warunkiem, że osoby te przewożone są wyłącznie
na miejscach siedzących;
4)
dzieci w przyczepie przystosowanej konstrukcyjnie do przewozu osób,
ciągniętej przez rower lub wózek rowerowy.
4.
Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do przewozu pojazdami
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Straży
Granicznej, Służby Więziennej oraz jednostek ochrony
przeciwpożarowej.
5.
Kierującemu pojazdem silnikowym, który przewozi osobę,
zabrania się palenia tytoniu lub spożywania pokarmów
w czasie jazdy. Nie dotyczy to kierującego samochodem
ciężarowym, który przewozi osobę w kabinie
kierowcy, i kierującego samochodem osobowym, z wyjątkiem
taksówki.
6.
Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki przewozu osób pojazdami Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, mając na uwadze bezpieczeństwo
przewożonych osób.
7.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister
Sprawiedliwości określą, w drodze rozporządzenia,
warunki przewozu osób pojazdami Policji, Straży
Granicznej, Służby Więziennej oraz jednostek ochrony
przeciwpożarowej, mając na uwadze bezpieczeństwo
przewożonych osób.
Art.
64. [Warunki ruchu pojazdu nienormatywnego]
1.
Ruch pojazdu nienormatywnego jest dozwolony pod warunkiem:
1)
uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego odpowiedniej
kategorii, wydawanego, w drodze decyzji administracyjnej, przez
właściwy organ, a w przypadku pojazdu nienormatywnego
należącego do Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
pod warunkiem uzyskania zezwolenia wojskowego na przejazd drogowy,
wydawanego przez właściwy organ wojskowy;
2)
przestrzegania warunków przejazdu określonych w
zezwoleniu, o którym mowa w pkt 1;
3)
pilotowania przejazdu pojazdu nienormatywnego na warunkach i w sposób
określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 64i ust. 2,
w tym przez wymaganą liczbę pojazdów wyposażonych
i oznakowanych zgodnie z tymi przepisami;
4)
zachowania szczególnej ostrożności przez kierującego
pojazdem nienormatywnym.
2.
Zabrania się przewozu pojazdem nienormatywnym ładunków
innych niż ładunek niepodzielny, z wyłączeniem
pojazdów nienormatywnych uprawnionych do poruszania się
na podstawie zezwoleń kategorii I lub kategorii II.
3.
Wymiary, masa, naciski osi pojazdów nienormatywnych
uprawnionych do poruszania się na podstawie zezwoleń
kategorii I-VII oraz drogi, po których pojazdy te mogą
się poruszać, są określone w tabeli stanowiącej
załącznik nr 1 do ustawy.
4.
Kierujący pojazdem nienormatywnym jest obowiązany mieć
przy sobie i okazywać uprawnionym osobom zezwolenie, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, albo wypis z zezwolenia w przypadku zezwolenia
kategorii I.
5.
Organ wydający zezwolenie na przejazd pojazdu nienormatywnego
prowadzi rejestr wydanych zezwoleń. W rejestrze umieszcza się
następujące dane:
1)
numer zezwolenia;
2)
datę wydania zezwolenia;
3)
kategorię zezwolenia;
4)
podmiotu, na który zezwolenie zostało wydane;
5)
pojazdu lub zespołu pojazdów, jeżeli zostały
określone w zezwoleniu.
Art.
64a. [Zezwolenie kategorii I na przejazd pojazdu
nienormatywnego]
1.
Zezwolenie kategorii I na przejazd pojazdu nienormatywnego jest
wydawane w celu umożliwienia dojazdu do i ze wskazanego w
zezwoleniu miejsca i uprawnia do ruchu po drodze wskazanej w
zezwoleniu.
2.
Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Do
wniosku dołącza się dowód wniesienia opłaty
za wydanie zezwolenia.
3.
Zezwolenie wydaje zarządca drogi właściwy dla drogi,
po której ruch ma być wykonywany. Zezwolenie wydaje się,
po uiszczeniu opłaty, w terminie 7 dni roboczych od dnia
złożenia wniosku o jego wydanie.
4.
Wydając zezwolenie, zarządca drogi wydaje także jego
wypis lub wypisy w liczbie odpowiadającej liczbie pojazdów
samochodowych określonych we wniosku o wydanie zezwolenia.
5.
Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wskazanego we wniosku o
wydanie zezwolenia, na wskazany we wniosku okres: miesiąca, 6
miesięcy lub 12 miesięcy, bez wskazania pojazdów,
którymi ma być wykonywany przewóz.
6.
Opłatę za wydanie zezwolenia ustala się w kwocie
stanowiącej iloczyn liczby wypisów i odpowiedniej stawki
opłaty za zezwolenie w tej kategorii.
Art.
64b. [Zezwolenie kategorii II na przejazd pojazdu
nienormatywnego]
1.
Zezwolenie kategorii II jest wydawane na przejazd nienormatywnego
pojazdu wolnobieżnego, ciągnika rolniczego albo zespołu
pojazdów składającego się z pojazdu
wolnobieżnego lub ciągnika rolniczego i przyczepy
specjalnej.
2.
Zezwolenie wydaje się na wniosek podmiotu wykonującego
przejazd. Do wniosku dołącza się dowód
wniesienia opłaty za wydanie zezwolenia.
3.
Zezwolenie wydaje starosta właściwy ze względu na
siedzibę wnioskodawcy albo miejsce rozpoczęcia przejazdu.
Zezwolenie wydaje się po uiszczeniu opłaty, w terminie 3
dni roboczych od dnia złożenia wniosku o jego wydanie.
4.
Zezwolenie wydaje się na okres 12 miesięcy, wskazując
w nim:
1)
podmiot wykonujący przejazd;
2)
pojazd, którym będzie wykonywany przejazd.
5.
Do ruchu pojazdu nienormatywnego, o którym mowa w ust. 1, nie
stosuje się przepisu art. 64 ust. 1 pkt 3.
Art.
64c. [Zezwolenia kategorii III-VI na przejazd pojazdu
nienormatywnego]
1.
Zezwolenia kategorii III-VI na przejazd pojazdu nienormatywnego są
wydawane na wskazany we wniosku okres: miesiąca, 6 miesięcy,
12 miesięcy lub 24 miesięcy.
2.
Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu. Do
wniosku dołącza się dowód wniesienia opłaty
za wydanie zezwolenia.
3.
Zezwolenie wydaje:
1)
właściwy ze względu na siedzibę wnioskodawcy albo
miejsce rozpoczęcia przejazdu starosta - w zakresie zezwoleń
kategorii III;
2)
Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad - w zakresie
zezwoleń kategorii IV-VI.
4.
Zezwolenia kategorii III i IV przy wjeździe na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej wydaje także naczelnik urzędu
celno-skarbowego.
5.
Zezwolenie kategorii IV uprawnia do poruszania się pojazdami i
drogami, określonymi dla zezwolenia kategorii III.
6.
Zezwolenie kategorii VI uprawnia do poruszania się pojazdami i
drogami, określonymi dla zezwolenia kategorii V.
7.
Zezwolenie wydaje się po uiszczeniu opłaty, w terminie 3
dni roboczych od dnia złożenia wniosku o jego wydanie. W
przypadku niewydania zezwolenia zwraca się wniesioną
opłatę.
8.
Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wykonującego przejazd,
bez wskazania pojazdu, którym przejazd będzie wykonywany.
Do zezwolenia kategorii VI organ wydający zezwolenie dołącza
wykaz dróg krajowych, po których może odbywać
się przejazd pojazdu nienormatywnego.
9.
Podmiot posiadający zezwolenie kategorii V i VI, planujący
wykonanie przejazdu przez most lub wiadukt po drogach innych niż
krajowe pojazdem, którego rzeczywista masa całkowita jest
większa od dopuszczalnej, jest obowiązany zawiadomić
pisemnie właściwego dla tego mostu lub wiaduktu zarządcę
drogi o terminie i trasie planowanego przejazdu, w terminie 7 dni
roboczych przed datą planowanego przejazdu, przy czym 7. dzień
terminu jest ostatecznym dniem wpływu zawiadomienia do organu.
10.
Zarządca drogi w przypadku, o którym mowa w ust. 9,
najpóźniej 3 dni przed datą planowanego przejazdu
potwierdza przyjęcie zawiadomienia i może określić
warunki przejazdu przez most lub wiadukt albo zgłosić
uzasadniony sprzeciw.
11.
Warunki przejazdu pojazdu nienormatywnego przez most lub wiadukt
określa zarządca drogi, ustalając, zależnie od
potrzeb, ograniczenia w zakresie ruchu, sposób przejazdu oraz
przystosowanie obiektu do przejazdu.
12.
Zarządca drogi może zgłosić sprzeciw, o którym
mowa w ust. 10, jeżeli stan technicznej sprawności mostu
lub wiaduktu, po którym planowany jest przejazd pojazdu
nienormatywnego, określony na podstawie przepisów Prawa
budowlanego, uniemożliwia wykonanie tego przejazdu.
13.
Zabrania się wykonywania przejazdu przez most lub wiadukt w
przypadku zgłoszenia sprzeciwu albo niezgodnie z warunkami
przejazdu przez ten obiekt.
Art.
64d. [Zezwolenie kategorii VII na przejazd pojazdu
nienormatywnego]
1.
Zezwolenie kategorii VII na przejazd pojazdu nienormatywnego jest
wydawane na jednokrotny lub wielokrotny przejazd po drogach
publicznych w wyznaczonym czasie, na trasie wyznaczonej w zezwoleniu.
Zezwolenie wydaje się dla pojazdu, którego ruch, ze
względu na jego wymiary, masę lub naciski osi, nie jest
możliwy na podstawie zezwoleń kategorii I-VI.
2.
Zezwolenie może być wydane, pod warunkiem że:
1)
ładunek jest niepodzielny;
2)
uzyskano na przejazd zgodę zarządcy drogi, właściwego
dla trasy przejazdu;
3)
istnieją możliwości wyznaczenia trasy przejazdu
zapewniającej bezpieczeństwo oraz efektywność
ruchu drogowego, a w szczególności:
a)
natężenie ruchu umożliwia bezpieczny przejazd pojazdu
nienormatywnego,
b)
stan technicznej sprawności budowli usytuowanych w ciągu
rozpatrywanej trasy przejazdu, określony na podstawie przepisów
Prawa budowlanego, umożliwia przejazd,
c)
przejazd nie stwarza zagrożenia stanu technicznego obiektów
budowlanych położonych w pobliżu trasy przejazdu.
3.
Zezwolenie wydaje się na wniosek zainteresowanego podmiotu.
Opłatę za wydanie zezwolenia wnosi się przed wydaniem
zezwolenia.
4.
Zezwolenie wydaje, po uzgodnieniu z innymi zarządcami dróg
i po uiszczeniu opłaty, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych
i Autostrad, w terminie 14 dni roboczych od dnia złożenia
wniosku, z zastrzeżeniem ust. 5. Jeżeli trasa przejazdu
pojazdu nienormatywnego przebiega w granicach administracyjnych
miasta na prawach powiatu i nie przebiega autostradą lub drogą
ekspresową, zezwolenie wydaje prezydent miasta.
5.
Zarządca drogi właściwy ze względu na kategorię
drogi, po której jest planowany przejazd, uzgadnia trasę
przejazdu w terminie 7 dni roboczych od dnia otrzymania pisemnego
zapytania organu wydającego zezwolenie, uwzględniając
warunki przejazdu i stan techniczny drogi. W przypadku braku
odpowiedzi na zapytanie uznaje się trasę za uzgodnioną.
6.
Jeżeli przejazd pojazdu nienormatywnego wymaga określenia
zakresu przystosowania infrastruktury drogowej położonej na
trasie przejazdu, termin wydania zezwolenia może ulec
przedłużeniu do 30 dni, z tym że organ wydający
zezwolenie jest obowiązany powiadomić o tym podmiot
składający wniosek w terminie 7 dni od dnia złożenia
wniosku.
7.
Koszty związane z przystosowaniem odcinków dróg do
przejazdu pojazdu nienormatywnego ponosi podmiot wykonujący ten
przejazd.
8.
Do kosztów, o których mowa w ust. 7, zalicza się
koszty dostosowania infrastruktury drogowej na trasie przejazdu
pojazdu nienormatywnego, dostaw, usług lub robót,
wskazanych w zezwoleniu na przejazd pojazdu nienormatywnego, w tym
koszty:
1)
wykonania niezbędnych ekspertyz i badań odcinków
dróg i drogowych obiektów inżynierskich;
2)
przygotowania niezbędnej dokumentacji projektowej i
kosztorysowej;
3)
czasowego usunięcia ograniczeń skrajni drogowej;
4)
wykonania wzmocnienia odcinków dróg i drogowych
obiektów inżynierskich;
5)
wykonania robót zabezpieczających na trasie przejazdu
pojazdu;
6)
dokonania geometrycznych korekt trasy przejazdu lub występujących
w jej ciągu skrzyżowań;
7)
budowy lub dostosowania lokalnych objazdów występujących
na trasie przejazdu pojazdu;
8)
wykonania prac związanych z przywróceniem odcinków
dróg do stanu poprzedniego lub stanu uzgodnionego z właściwym
zarządcą drogi;
9)
dokonania zmian w organizacji ruchu lub przywrócenia jej stanu
poprzedniego lub stanu uzgodnionego z właściwym zarządcą
drogi.
9.
Zezwolenie wydaje się dla podmiotu wykonującego przejazd
pojazdem nienormatywnym, wskazując w nim:
1)
okres ważności zezwolenia;
2)
trasę przejazdu;
3)
liczbę przejazdów;
4)
pojazd, którym będzie wykonywany przejazd;
5)
warunki przejazdu, w tym zakres dostosowania infrastruktury drogowej
na trasie przejazdu;
6)
sposób pilotowania, o ile jest ono wymagane.
10.
Zezwolenie jest ważne przez okres:
1)
14 dni - w przypadku zezwolenia na jednokrotny przejazd,
2)
30 dni - w przypadku zezwolenia na wielokrotny przejazd
- liczonych
od dnia wskazanego we wniosku o wydanie zezwolenia.
11.
Opłatę za wydanie zezwolenia ustala się zgodnie z
wzorem:
On
= pj
+ (n - 1) x 0,7 x pj,
w
którym poszczególne symbole oznaczają:
-
On
- wysokość opłaty za wydanie zezwolenia,
-
n - liczbę przejazdów pojazdu nienormatywnego,
-
pj
- stawkę opłaty za wydanie zezwolenia na jednokrotny
przejazd pojazdu nienormatywnego.
Art.
64e. [Wyłączenia z zezwoleń]
1.
Przepisy art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 i 3 i art. 64a-64d nie
dotyczą:
1)
autobusu - w zakresie nacisków osi;
2)
pojazdu, którego szerokość i długość
bez ładunku nie są większe od dopuszczalnych,
przewożącego ładunek na zasadach określonych w
art. 61 ust. 6, 8 i 9;
3)
pojazdu biorącego udział w akcjach ratowniczych oraz przy
bezpośredniej likwidacji skutków klęsk żywiołowych;
4)
pojazdu zarządu drogi;
5)
pojazdu Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Służby
Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej, Służby Więziennej, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę Celno-Skarbową
oraz jednostek ochrony przeciwpożarowej, wykonującego
zadania tych służb.
2.
Minister właściwy do spraw transportu może zwolnić,
w drodze decyzji administracyjnej, z obowiązku uzyskania
zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego pojazd wykonujący
przejazd w ramach pomocy humanitarnej lub medycznej, pod warunkiem
uzyskania na przejazd zgody zarządców dróg
właściwych dla trasy przejazdu.
3.
Zwolnienie, o którym mowa w ust. 2, wydaje się na wniosek
zainteresowanego podmiotu wykonującego przejazd i właściwego
organu państwowego, samorządowego lub organizacji
humanitarnej.
Art.
64ea.
W
przypadku wykonywania przejazdu pojazdem nienormatywnym na podstawie
zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, kategorii
innej niż wymagana albo na podstawie zezwolenia kategorii VII z
przekroczonymi parametrami technicznymi pojazdu lub zespołu
pojazdów wskazanymi w tym zezwoleniu, przejazd pojazdu
nienormatywnego uznaje się za wykonywany bez zezwolenia.
Art.
64f. [Maksymalne stawki opłat za wydanie zezwolenia]
1.
Ustala się maksymalną wysokość stawek opłat
za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego w:
1)
kategorii I - 240 zł;
2)
kategorii II - 120 zł;
3)
kategorii III - 2400 zł;
4)
kategorii IV - 3600 zł;
5)
kategorii V - 4300 zł;
6)
kategorii VI - 5800 zł;
7)
kategorii VII na jednokrotny przejazd:
a)
pojazdu, którego wymiary przekraczają wielkości
ustalone dla kategorii III i IV, i którego naciski osi i masa
nie są większe od dopuszczalnych - 600 zł,
b)
w pozostałych przypadkach - 2000 zł.
2.
Maksymalne stawki opłat za wydanie zezwolenia ulegają
corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu
odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogółem, ogłaszanego
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor
Polski".
3.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, wysokość opłat za wydanie
zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego w poszczególnych
kategoriach zezwoleń, z uwzględnieniem okresu, na jaki będą
wydawane, kosztów wydania zezwolenia i stopnia oddziaływania
przejazdu pojazdu nienormatywnego na infrastrukturę drogową.
Art.
64g. [Przepływ środków z opłat; prowizja
od opłaty]
1.
Opłaty za wydanie zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego
są przekazywane przez:
1)
zarządcę drogi i starostę - do budżetów
właściwych jednostek samorządu terytorialnego, za
zezwolenia kategorii I-III;
2)
naczelnika urzędu celno-skarbowego - do budżetu powiatu
właściwego ze względu na siedzibę naczelnika
urzędu celno-skarbowego, za zezwolenia kategorii III;
3)
naczelnika urzędu celno-skarbowego i Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad - na wyodrębniony rachunek bankowy
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, za zezwolenia
kategorii IV-VII;
4)
prezydenta miasta na prawach powiatu - do budżetu miasta, za
zezwolenia kategorii VII.
2.
Środki z opłat gromadzone na wyodrębnionym rachunku
bankowym Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad są
przekazywane w terminie pierwszych 2 dni roboczych następujących
po tygodniu, w którym wydano zezwolenie, na rachunek Krajowego
Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę lub przebudowę
dróg krajowych, drogowych obiektów inżynierskich i
przepraw promowych oraz na zakup urządzeń do ważenia
pojazdów.
3.
Urzędy celno-skarbowe otrzymują prowizję od pobranych
opłat za wydanie zezwolenia w wysokości 12% pobranej
opłaty.
4.
Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód
budżetu państwa.
5.
Od opłat za wydanie zezwolenia urzędy celno-skarbowe
odliczają prowizję, a pozostałą część
opłaty, w terminie 4 dni po upływie każdych kolejnych
10 dni miesiąca, przekazują odpowiednio do podmiotów
wymienionych w ust. 1 pkt 2 i 3.
Art.
64h. [Wybór producenta blankietów zezwoleń]
Minister
właściwy do spraw transportu dokona wyboru producenta
blankietów zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego.
Art.
64i. [Delegacje w zakresie przejazdu pojazdów
nienormatywnych]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
warunki dystrybucji blankietów zezwoleń na przejazd
pojazdu nienormatywnego,
2)
sposób i tryb wydawania zezwoleń na przejazd pojazdu
nienormatywnego,
3)
warunki wyznaczania trasy przejazdu oraz kryteria ustalania warunków
przejazdu pojazdu nienormatywnego, w tym przejazdu przez most lub
wiadukt,
4)
wzory zezwoleń na przejazd pojazdu nienormatywnego oraz wzory
dokumentów związanych z wydawaniem tych zezwoleń
- mając
na uwadze potrzebę ujednolicenia zezwoleń i ułatwienie
ich identyfikacji oraz sprawność dystrybucji blankietów
zezwoleń, a także konieczność zapewnienia
sprawności i przejrzystości procedury administracyjnej
wydawania zezwoleń oraz bezpieczeństwa infrastruktury
drogowej i bezpieczeństwa przejazdu pojazdu nienormatywnego.
2.
Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi,
w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i
sposób pilotowania pojazdów nienormatywnych oraz
wyposażenie i oznakowanie pojazdów wykonujących
pilotowanie, mając na uwadze potrzebę zapewnienia
rozpoznawalności przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz
bezpieczeństwa ruchu drogowego podczas takiego przejazdu.
3.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych i Minister
Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw transportu określą, w drodze rozporządzenia,
warunki poruszania się po drogach pojazdów
nienormatywnych, o których mowa w art. 64e ust. 1 pkt 5, mając
na uwadze konieczność zapewnienia porządku, sprawności
i bezpieczeństwa ruchu drogowego.
4.
Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia:
1)
organy wojskowe właściwe do wydawania zezwoleń
wojskowych na przejazdy drogowe,
2)
sposób i tryb wydawania zezwoleń wojskowych na przejazdy
drogowe,
3)
wzory zezwoleń wojskowych na przejazdy drogowe oraz wzory
dokumentów związanych z ich wydaniem,
4)
sposób organizacji i oznakowania kolumn pojazdów,
5)
warunki i sposób pilotowania pojazdów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz oznakowanie i wyposażenie
pojazdu pilotującego
- mając
na uwadze potrzebę ujednolicenia procedury wydawania zezwoleń
wojskowych na przejazdy drogowe, sprawności wydawania zezwoleń
wojskowych na przejazd drogowy oraz zapewnienia bezpieczeństwa
ruchu drogowego podczas przejazdu pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
Oddział
5
Wykorzystanie
dróg w sposób szczególny
Art.
65. [Warunki organizowania imprez wymagających
wykorzystania z drogi w sposób szczególny]
Zawody
sportowe, rajdy, wyścigi, przewóz osób kolejką
turystyczną i inne imprezy, które powodują
utrudnienia w ruchu lub wymagają korzystania z drogi w sposób
szczególny, mogą się odbywać pod warunkiem
zapewnienia bezpieczeństwa porządku podczas trwania imprezy
oraz uzyskania zezwolenia na jej przeprowadzenie.
Art.
65a. [Obowiązki organizatora imprezy]
1.
Organizator imprezy jest obowiązany zapewnić bezpieczeństwo
osobom obecnym na imprezie oraz porządek podczas trwania
imprezy.
2.
Organizator imprezy jest obowiązany zapewnić:
1)
spełnienie wymagań określonych w szczególności
w przepisach prawa budowlanego, przepisach sanitarnych, przepisach
dotyczących ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony
środowiska;
2)
wyróżniającą się elementami ubioru służbę
porządkową i informacyjną;
3)
pomoc medyczną i przedmedyczną, dostosowaną do liczby
uczestników imprezy, a także odpowiednie zaplecze
higieniczno-sanitarne;
4)
drogi ewakuacyjne oraz drogi umożliwiające dojazd służb
ratowniczych i Policji, Straży Granicznej oraz Żandarmerii
Wojskowej;
5)
warunki zorganizowania łączności między
podmiotami biorącymi udział w zabezpieczeniu imprezy;
6)
sprzęt ratowniczy i gaśniczy oraz środki gaśnicze
niezbędne do zabezpieczenia działań
ratowniczo-gaśniczych;
7)
w razie potrzeby pomieszczenie dla służb kierujących
zabezpieczeniem imprezy;
8)
środki techniczne niezbędne do zabezpieczenia imprezy, a w
szczególności:
a)
znaki lub tablice ostrzegawcze i informacyjne,
b)
liny, taśmy lub wstęgi służące do oznaczenia
trasy lub miejsca imprezy,
c)
bariery, płotki lub przegrody służące do
odgradzania miejsca imprezy.
3.
Organizator imprezy jest obowiązany:
1)
uzgodnić z organami zarządzającymi ruchem na drogach
przebieg trasy, na której ma się odbyć impreza;
2)
współdziałać z Policją oraz, jeżeli
impreza odbywa się w strefie nadgranicznej albo na drogach
przebiegających przez tereny lub przyległych do terenów
będących w zarządzie jednostek organizacyjnych
podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony
Narodowej lub na drogach przyległych do tych terenów,
odpowiednio ze Strażą Graniczną lub Żandarmerią
Wojskową:
a)
uzgadniając przebieg trasy lub miejsce imprezy,
b)
stosując polecenia dotyczące prawidłowego
zabezpieczenia imprezy,
c)
dokonując wspólnego objazdu trasy lub miejsca imprezy;
3)
sporządzić plan określający sposoby zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego podczas imprezy na
terenie poszczególnych województw, obejmujący:
a)
listę osób wchodzących w skład służby
porządkowej, ich rozmieszczenie oraz elementy ubioru
wyróżniające te osoby,
b)
pisemną instrukcję określającą zadania służb
porządkowych, opracowaną w uzgodnieniu z Policją,
c)
rodzaj i ilość środków technicznych, o których
mowa w ust. 2 pkt 8, oraz miejsce ich rozlokowania,
d)
rodzaje, zakres i sposób zabezpieczenia ratowniczego imprezy,
w uzgodnieniu z właściwym komendantem powiatowym Państwowej
Straży Pożarnej oraz innymi służbami
ratowniczymi, w tym z właściwym dysponentem jednostki w
rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie
Medycznym,
e)
sposób oznaczenia miejsc niebezpiecznych dla uczestników
imprezy,
f)
oznakowanie pojazdów uczestniczących w imprezie i
towarzyszących tej imprezie,
g)
rodzaje zezwoleń umożliwiających poruszanie się
osób lub pojazdów w miejscach wyłączonych z
ruchu publicznego,
h)
organizację łączności bezprzewodowej między
organizatorem imprezy a Policją w trakcie trwania imprezy,
i)
sposób informowania o ograniczeniach w ruchu drogowym
wynikających z przebiegu imprezy - przed imprezą i w
trakcie jej trwania;
4)
opracować regulamin oraz program imprezy;
5)
ustalić z Policją oraz, jeżeli impreza odbywa się
w strefie nadgranicznej albo na drogach przebiegających przez
tereny lub przyległych do terenów będących w
zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub
nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej, odpowiednio ze Strażą
Graniczną lub Żandarmerią Wojskową terminy
wspólnych spotkań organizowanych w celu uzgodnienia spraw
związanych z zabezpieczeniem imprezy;
6)
zapewnić realizację planu, o którym mowa w pkt 3;
7)
uzgodnić z zarządcą drogi obszar wykorzystania pasa
drogowego oraz sposób i termin przywrócenia go do stanu
poprzedniego;
7a)
uzyskać zgodę zarządcy drogi na udział w imprezie
pojazdów samochodowych wyposażonych w opony z
umieszczonymi w nich na trwałe elementami przeciwślizgowymi;
8)
powiadomić przedsiębiorstwa komunikacji publicznej o
przewidywanym czasie występowania utrudnień w ruchu
drogowym;
9)
na polecenie organu zarządzającego ruchem na drodze
opracować projekt organizacji ruchu w uzgodnieniu z Policją;
10)
udzielić dokładnych informacji dotyczących imprezy, na
żądanie Policji lub innych podmiotów wymienionych w
pkt 1, 2, 7 i 8, a także wojewody właściwego ze
względu na miejsce odbywania się imprezy, jeżeli są
one niezbędne do realizacji ich zadań w celu zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego;
11)
przekazywać do wiadomości publicznej informacje o
utrudnieniach w ruchu wynikających z planowanej imprezy.
4.
Bezpieczeństwo i porządek podczas imprez zapewnia Policja,
z tym że jeżeli impreza odbywa się w strefie
nadgranicznej albo jest przeprowadzana na drogach przebiegających
lub przyległych do terenów będących w zarządzie
jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych
przez Ministra Obrony Narodowej, odpowiednio we współdziałaniu
ze Strażą Graniczną, Żandarmerią Wojskową
lub z wojskowymi organami porządkowymi:
1)
w czasie przygotowywania imprezy - opracowując własny plan
zabezpieczenia imprezy;
2)
w czasie trwania imprezy:
a)
wystawiając posterunki kierowania ruchem i blokady ruchu,
b)
pilotując, w razie potrzeby, przejazd lub przejście
uczestników imprezy,
c)
organizując objazdy wynikające z przeprowadzonej imprezy na
drodze;
3)
po zakończeniu imprezy - przywracając płynność
ruchu na drodze.
Art.
65b. [Wniosek o wydanie zezwolenia na odbycie imprezy]
1.
Zezwolenie, o którym mowa w art. 65, wydaje w drodze decyzji
administracyjnej, na pisemny wniosek organizatora imprezy, zwany
dalej "wnioskiem", złożony co najmniej na 30 dni
przed planowym terminem jej rozpoczęcia, organ zarządzający
ruchem na drodze, na której odbywa się impreza, z tym że
jeżeli impreza odbywa się na drogach podległych kilku
organom - organem właściwym jest:
1)
w przypadku dróg różnych kategorii - organ
zarządzający ruchem na drodze wyższej kategorii;
2)
w przypadku dróg tej samej kategorii - organ właściwy
ze względu na miejsce rozpoczęcia imprezy.
2.
Organizator imprezy przesyła w terminie określonym w ust. 1
kopię wniosku wraz z wymaganymi dokumentami do:
1)
właściwego ze względu na miejsce rozpoczęcia
imprezy komendanta wojewódzkiego Policji, a także
2)
komendanta oddziału Straży Granicznej - jeżeli impreza
odbywa się w strefie nadgranicznej, lub
3)
komendanta jednostki Żandarmerii Wojskowej - jeżeli impreza
jest przeprowadzana na drogach przebiegających lub przyległych
do terenów będących w zarządzie jednostek
organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez
Ministra Obrony Narodowej.
3.
Wniosek powinien zawierać w szczególności:
1)
imię, nazwisko lub nazwę oraz adres zamieszkania lub
siedzibę organizatora imprezy;
2)
rodzaj i nazwę imprezy;
3)
informację o miejscu i dacie rozpoczęcia, przebiegu oraz
zakończenia imprezy;
4)
informację o przewidywanej liczbie uczestników imprezy;
5)
wykaz osób reprezentujących organizatora w sprawach
zabezpieczenia trasy lub miejsca imprezy na terenie poszczególnych
województw;
6)
podpis organizatora lub jego przedstawiciela.
4.
Do wniosku należy dołączyć:
1)
szczegółowy regulamin imprezy, określający w
szczególności zasady zachowania uczestników
imprezy istotne dla bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2)
wykaz osób odpowiedzialnych za prawidłowy przebieg i
zabezpieczenie imprezy na terenie poszczególnych województw
oraz w miejscach rozpoczęcia i zakończenia każdego
odcinka, a także w miejscach wymagających szczególnego
zabezpieczenia;
3)
program imprezy ze szczegółowym opisem trasy i podaniem
odległości między poszczególnymi jej odcinkami
oraz określony w minutach i kilometrach program przejazdu lub
przejścia uczestników przez poszczególne
miejscowości i granice województw;
4)
plan zabezpieczenia trasy lub miejsca określony w art. 65a ust.
3 pkt 3;
5)
zobowiązanie organizatora do przywrócenia do poprzedniego
stanu pasa drogowego na trasie przejazdu, przejścia lub miejsca
pobytu uczestników imprezy, a w przypadku uszkodzenia pasa
drogowego lub urządzeń drogowych będącego
następstwem imprezy - do ich bezzwłocznego naprawienia lub
pokrycia kosztów tych napraw;
6)
pisemną zgodę właściciela lasu na przeprowadzenie
imprezy w razie przeprowadzania jej na terenach leśnych.
5.
Organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje zezwolenie po:
1)
zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na
miejsce imprezy komendanta wojewódzkiego Policji, a w
przypadku imprezy odbywającej się na drogach w strefie
nadgranicznej albo na drogach przebiegających lub przyległych
do terenów będących w zarządzie jednostek
organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez
Ministra Obrony Narodowej - odpowiednio właściwego
komendanta oddziału Straży Granicznej lub komendanta
jednostki Żandarmerii Wojskowej; opinię doręcza się
organowi, który o nią wystąpił, w terminie 14
dni od dnia wystąpienia;
2)
uzgodnieniu zakresu ograniczenia ruchu i wynikających stąd
warunków przeprowadzenia imprezy z organami zarządzającymi
ruchem na drogach, na których ma się odbyć impreza.
Art.
65c. [Przesłanki odmowy wydania zezwolenia na odbycie
imprezy]
Organ
wydający zezwolenie odmawia jego wydania:
1)
jeżeli organizator nie spełnia warunków określonych
w art. 65a ust. 2 i 3;
2)
jeżeli pomimo spełnienia warunków określonych w
art. 65a ust. 2 i 3:
a)
istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub
zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości,
b)
impreza zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, a nie ma
możliwości zorganizowania objazdów niepowodujących
istotnego zwiększenia kosztów ponoszonych przez
uczestników ruchu drogowego.
Art.
65d. [Cofnięcie wydanego zezwolenia na odbycie imprezy]
1.
Organ wydający zezwolenie cofa wydane zezwolenie, gdy istnieje
niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub zdrowia albo
mienia wielkiej wartości.
2.
Organ, o którym mowa w ust. 1, może cofnąć
zezwolenie, gdy impreza zagraża bezpieczeństwu ruchu
drogowego.
3.
Decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
Art.
65e. [Termin wydania decyzji o wydaniu lub odmowie wydania
zezwolenia na odbycie imprezy]
Decyzję
o wydaniu lub odmowie wydania zezwolenia na odbycie imprezy wydaje
się co najmniej na 7 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia
imprezy.
Art.
65f. [Przerwanie imprezy odbywającej się bez
zezwolenia]
Organ
kontroli ruchu drogowego przerywa imprezę, jeżeli odbywa
się ona bez zezwolenia.
Art.
65g. [Fakultatywne przesłanki przerwania imprezy]
Organ
kontroli ruchu drogowego może przerwać imprezę,
jeżeli:
1)
miejsce, trasa lub czas jej trwania nie są zgodne z warunkami
określonymi w zezwoleniu;
2)
istnieje niebezpieczeństwo zagrożenia życia lub
zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
3)
jej przebieg powoduje zagrożenie bezpieczeństwa ruchu
drogowego.
Art.
65h. [Imprezy o charakterze religijnym]
1.
Przepisy art. 65-65g nie dotyczą procesji, pielgrzymek i innych
imprez o charakterze religijnym, które odbywają się
na drogach na zasadach określonych w:
1)
ustawie
z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 380 i
1669);
2)
ustawie
z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. z 2014
r. poz. 1726);
3)
ustawie
z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2014 r. poz. 1889);
4)
ustawie
z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Chrześcijan Baptystów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2015 r. poz. 169);
5)
ustawie
z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Ewangelicko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z
2014 r. poz. 1712);
6)
ustawie
z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r. poz.
1599);
7)
ustawie
z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Starokatolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.
U. z 2015 r. poz. 14);
8)
ustawie
z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Katolickiego Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z
2015 r. poz. 44);
9)
ustawie
z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do Kościoła
Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z
2015 r. poz. 13).
2.
Przepisy art. 65-65g nie dotyczą także konduktów
pogrzebowych, które poruszają się po drogach
stosownie do miejscowego zwyczaju.
3.
Do imprez, o których mowa w art. 65, nie stosuje się
przepisów o bezpieczeństwie imprez masowych, z
wyłączeniem przepisów regulujących organizację
oraz uprawnienia służb porządkowych.
Art.
65i. [Stosowanie k.p.a. w postępowaniach w przedmiocie
zezwoleń na odbycie imprezy]
W
sprawach nieuregulowanych w art. 65-65h stosuje się przepisy
Kodeksu
postępowania administracyjnego.
Art.
65j. [Przewóz osób kolejką turystyczną]
Do
przewozu osób kolejką turystyczną stosuje się
przepisy Oddziału 5 z wyłączeniem przepisów
art. 65a ust. 2 pkt 2-5, 7-8, ust. 3 pkt 3, 6-11, ust. 4, art. 65b
ust. 4 pkt 4 oraz art. 65h.
Oddział
6 3
Wykorzystanie
dróg na potrzeby prac badawczych nad pojazdami autonomicznymi
Art.
65k. [Definicja pojazdu autonomicznego]
Ilekroć
w niniejszym oddziale jest mowa o pojeździe autonomicznym,
należy przez to rozumieć pojazd samochodowy, wyposażony
w systemy sprawujące kontrolę nad ruchem tego pojazdu i
umożliwiające jego ruch bez ingerencji kierującego,
który w każdej chwili może przejąć
kontrolę nad tym pojazdem.
Art.
65l. [Zezwolenie na prowadzenie prac badawczych związanych
z testowaniem pojazdów autonomicznych w ruchu drogowym na
drogach publicznych]
1.
Prowadzenie prac badawczych związanych z testowaniem pojazdów
autonomicznych w ruchu drogowym na drogach publicznych, w
szczególności na potrzeby zastosowania pojazdów
autonomicznych w transporcie zbiorowym i realizacji innych zadań
publicznych, jest możliwe pod warunkiem spełnienia wymagań
bezpieczeństwa i uzyskania zezwolenia na przeprowadzenie tych
prac.
2.
Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje, w drodze decyzji,
organ zarządzający ruchem na drodze, na której
planuje się przeprowadzenie prac badawczych, na pisemny wniosek
organizatora prac badawczych.
3.
Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera w szczególności:
1)
imię, nazwisko lub firmę (nazwę) oraz adres
zamieszkania lub siedziby organizatora prac badawczych;
2)
informację o miejscu i dacie rozpoczęcia oraz zakończenia
prac badawczych;
3)
planowany przebieg trasy, po której będzie poruszał
się pojazd autonomiczny;
4)
wykaz osób odpowiedzialnych za zabezpieczenie trasy pojazdu
autonomicznego;
5)
podpis organizatora prac badawczych lub jego przedstawiciela.
4.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1)
dokument potwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej organizatora prac
badawczych za szkody powstałe w związku z prowadzeniem prac
badawczych związanych z prowadzeniem pojazdów
autonomicznych, która wchodzi w życie w przypadku
uzyskania pozwolenia na prowadzenie prac badawczych;
2)
dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie;
3)
kopię decyzji o profesjonalnej rejestracji pojazdów
wydanej na podstawie art. 80t ust. 2.
5.
Organ, o którym mowa w ust. 2, konsultuje z mieszkańcami
gminy, na terenie której prowadzone będą prace
badawcze, wniosek o przeprowadzenie prac badawczych, zamieszczając
ten wniosek na swojej stronie internetowej i wyznaczając termin
na zgłaszanie uwag. Termin ten nie może być krótszy
niż 7 dni. W toku konsultacji właściciel nieruchomości
położonej wzdłuż planowanej trasy, po której
będzie poruszał się pojazd autonomiczny, może
zgłosić sprzeciw.
6.
Organ, o którym mowa w ust. 2, wydaje zezwolenie, o którym
mowa w ust. 1, po:
1)
uzyskaniu zgody właściwego zarządcy drogi, na której
planuje się przeprowadzenie prac badawczych, oraz
2)
zasięgnięciu opinii właściwego ze względu na
miejsce prowadzenia prac badawczych komendanta wojewódzkiego
Policji dotyczącej wpływu badań na płynność
ruchu po planowanej trasie, po której będzie poruszał
się pojazd autonomiczny.
Art.
65m. [Odmowa wydania, cofnięcie lub zawieszenie
zezwolenia]
1.
Organ wydający zezwolenie, o którym mowa w art. 65l ust.
1, odmawia jego wydania, jeżeli:
1)
organizator prac badawczych:
a)
nie podał we wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2,
informacji określonych w art. 65l ust. 3,
b)
nie dołączył do wniosku, o którym mowa w art.
65l ust. 2, dokumentów wskazanych w art. 65l ust. 4,
c)
nie uzyskał zgody i opinii, o których mowa w art. 65l
ust. 6;
2)
pomimo spełnienia wymogów określonych w art. 65l
ust. 3 i 4 istnieje niebezpieczeństwo, że prowadzenie prac
badawczych będzie stanowić zagrożenie dla życia
lub zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
3)
właściciel nieruchomości położonej wzdłuż
planowanej trasy, po której będzie poruszał się
pojazd autonomiczny, zgłosił sprzeciw.
2.
Organ wydający zezwolenie może:
1)
cofnąć zezwolenie, jeżeli:
a)
organizator prac badawczych podał we wniosku, o którym
mowa w art. 65l ust. 2, nieprawdziwe informacje,
b)
prace badawcze prowadzone są niezgodnie z informacjami podanymi
we wniosku, o którym mowa w art. 65l ust. 2,
c)
dalsze prowadzenie prac badawczych stanowi zagrożenie dla życia
lub zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości;
2)
zawiesić zezwolenie, jeżeli dalsze prowadzenie prac
badawczych może stanowić zagrożenie dla życia lub
zdrowia ludzkiego albo mienia wielkiej wartości - do czasu
ustania tego zagrożenia.
Art.
65n. [Obowiązki organizatorów prac badawczych]
1.
Organizator prac badawczych jest obowiązany:
1)
umożliwić Policji wykonywanie czynności niezbędnych
do zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz ochrony życia
i zdrowia ludzi oraz mienia w trakcie prowadzenia prac badawczych;
2)
zapewnić, aby w trakcie prowadzenia prac badawczych w pojeździe
autonomicznym, w miejscu przeznaczonym dla kierującego,
znajdowała się osoba posiadająca uprawnienia do
kierowania pojazdem, która w każdej chwili może
przejąć kontrolę nad tym pojazdem, w szczególności
w razie wystąpienia zagrożenia dla bezpieczeństwa w
ruchu drogowym;
3)
przekazywać do wiadomości publicznej informacje o
planowanych pracach badawczych i przebiegu trasy, po której
będzie poruszał się pojazd autonomiczny;
4)
przekazać Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego
sprawozdanie z przeprowadzonych prac badawczych związanych z
testowaniem pojazdów autonomicznych oraz ich wyposażenia,
zgodnie z wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie
ust. 2, w terminie 3 miesięcy od dnia zakończenia testów.
2.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, wzór sprawozdania składanego
przez organizatorów prac badawczych związanych z
testowaniem pojazdów autonomicznych oraz ich wyposażenia,
kierując się potrzebą zapewnienia dostępu do
jednolitych informacji o niezawodności funkcjonowania tych
pojazdów, sposobie poruszania się po drogach, sposobie
sterowania tymi pojazdami i bezpieczeństwie ruchu drogowego.
DZIAŁ
III
Pojazdy
Rozdział
1
Warunki
techniczne pojazdów
Art.
66. [Warunki techniczne pojazdów oraz ich wyposażenie;
ogranicznik prędkości; blokada alkoholowa]
1.
Pojazd uczestniczący w ruchu ma być tak zbudowany,
wyposażony i utrzymany, aby korzystanie z niego:
1)
nie zagrażało bezpieczeństwu osób nim jadących
lub innych uczestników ruchu, nie naruszało porządku
ruchu na drodze i nie narażało kogokolwiek na szkodę;
2)
nie zakłócało spokoju publicznego przez powodowanie
hałasu przekraczającego poziom określony w przepisach
szczegółowych;
3)
nie powodowało wydzielania szkodliwych substancji w stopniu
przekraczającym wielkości określone w przepisach
szczegółowych;
4)
nie powodowało niszczenia drogi;
5)
zapewniało dostateczne pole widzenia kierowcy oraz łatwe,
wygodne i pewne posługiwanie się urządzeniami do
kierowania, hamowania, sygnalizacji i oświetlenia drogi przy
równoczesnym jej obserwowaniu;
6)
nie powodowało zakłóceń radioelektrycznych w
stopniu przekraczającym wielkości określone w
przepisach szczegółowych.
1a.
Autobus, samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie
całkowitej przekraczającej 3,5 t i ciągnik
samochodowy, dla którego określono dopuszczalną masę
całkowitą zespołu pojazdów powyżej 3,5 t,
powinny być wyposażone w homologowany ogranicznik prędkości
montowany przez producenta lub jednostkę przez niego
upoważnioną, ograniczający maksymalną prędkość
autobusu do 100 km/h, a samochodu ciężarowego i ciągnika
samochodowego do 90 km/h.
1b.
Przepis ust. 1a nie dotyczy pojazdu:
1)
specjalnego lub używanego do celów specjalnych Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywanego przez
Służbę Celno-Skarbową, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby
Więziennej, Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Służby
Ochrony Państwa i jednostek ochrony przeciwpożarowej;
2)
zabytkowego;
3)
nierozwijającego, ze względów konstrukcyjnych,
prędkości większej niż odpowiednio określone
w ust. 1a;
4)
używanego do prowadzenia badań naukowych na drogach;
5)
przeznaczonego wyłącznie do robót publicznych na
obszarach miejskich.
1c.
Minister właściwy do spraw transportu, mając na uwadze
szczególne zagrożenia występujące podczas
przewozu towarów niebezpiecznych, może określić
w drodze rozporządzenia niższe niż ustalone w ust. 1a
wartości ustawień urządzeń ograniczających
maksymalną prędkość pojazdów przewożących
niektóre towary niebezpieczne.
1d.
Pojazd silnikowy i pojazd szynowy może być wyposażony
w blokadę alkoholową montowaną przez producenta
urządzenia lub jego upoważnionego przedstawiciela.
1e.
Kalibrację blokady alkoholowej wykonuje się co 12 miesięcy.
Pierwszą kalibrację blokady alkoholowej wykonuje się
przed montażem urządzenia w pojeździe.
1f.
Producent urządzenia lub jego upoważniony przedstawiciel
przeprowadza kalibrację blokady alkoholowej i wystawia dokument
potwierdzający jej kalibrację.
1g.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, wymagania funkcjonalne i wymogi
techniczne blokady alkoholowej oraz wzór dokumentu
potwierdzającego kalibrację blokady alkoholowej,
uwzględniając dostępność rynkową takich
urządzeń oraz konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego.
2.
Urządzenia i wyposażenie pojazdu, w szczególności
zapewniające bezpieczeństwo ruchu i ochronę środowiska
przed ujemnymi skutkami używania pojazdu, powinny być
utrzymane w należytym stanie oraz działać sprawnie i
skutecznie.
3.
Urządzenia służące do łączenia pojazdu
ciągnącego z przyczepą powinny zapewnić
bezpieczne ciągnięcie przyczepy o dopuszczalnej masie
całkowitej przewidzianej do ciągnięcia przez ten
pojazd, uniemożliwić samoczynne odłączenie się
przyczepy oraz zapewnić prawidłowe działanie świateł
i hamulców, o ile przyczepa jest w nie wyposażona.
3a.
Pojazd uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez
producenta, z zastrzeżeniem art. 66a, cechy identyfikacyjne:
1)
numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy;
2)
(uchylony).
4.
Zabrania się:
1)
umieszczania wewnątrz i zewnątrz pojazdu wystających
spiczastych albo ostrych części lub przedmiotów,
które mogą spowodować uszkodzenie ciała osób
jadących w pojeździe lub innych uczestników ruchu;
1a)
stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i
części wymontowanych z pojazdów, których
ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego
lub negatywnie wpływa na środowisko;
2)
stosowania w pojeździe przedmiotów wyposażenia i
części nieodpowiadających warunkom określonym w
przepisach szczegółowych;
3)
umieszczania w pojeździe lub na nim urządzeń
stanowiących obowiązkowe wyposażenie pojazdu
uprzywilejowanego, wysyłających sygnały świetlne
w postaci niebieskich lub czerwonych świateł błyskowych
albo sygnał dźwiękowy o zmiennym tonie;
4)
wyposażania pojazdu w urządzenie informujące o
działaniu sprzętu kontrolno-pomiarowego używanego
przez organy kontroli ruchu drogowego lub działanie to
zakłócające albo przewożenia w pojeździe
takiego urządzenia w stanie wskazującym na gotowość
jego użycia; nie dotyczy to pojazdów specjalnych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę Celno-Skarbową
i Służby Ochrony Państwa;
5)
wymiany nadwozia pojazdu posiadającego cechy identyfikacyjne, o
których mowa w ust. 3a pkt 1;
6)
dokonywania zmian konstrukcyjnych zmieniających rodzaj pojazdu,
z wyjątkiem:
a)
pojazdu, na którego typ zostało wydane świadectwo
homologacji typu lub inny równoważny dokument, o którym
mowa w art. 70j ust. 1, art. 70k ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo
ust. 1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1,
b)
pojazdu, w którym zmian konstrukcyjnych dokonał
przedsiębiorca prowadzący działalność
gospodarczą w tym zakresie.
4a.
Przepis ust. 4 nie dotyczy pojazdu zabytkowego - w zakresie pkt 1-3,
z zastrzeżeniem, że w przypadku pkt 3 obowiązuje zakaz
korzystania z tych urządzeń podczas jazdy i postoju.
5.
Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z
ministrami właściwym do spraw wewnętrznych oraz Obrony
Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki
techniczne pojazdów oraz zakres ich niezbędnego
wyposażenia.
5a.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów
wchodzących w skład kolejki turystycznej oraz zakres ich
niezbędnego wyposażenia.
6.
Ministrowie Obrony Narodowej oraz właściwy do spraw
wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw transportu określą, w drodze rozporządzenia,
warunki techniczne pojazdów specjalnych i używanych do
celów specjalnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
7.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych, Minister
Obrony Narodowej, minister właściwy do spraw finansów
publicznych oraz Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu, określą,
w drodze rozporządzenia, warunki techniczne pojazdów
specjalnych i używanych do celów specjalnych Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Krajowej
Administracji Skarbowej, Służby Więziennej i straży
pożarnej.
8.
W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 5-7, należy
uwzględnić w szczególności:
1)
konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z
pojazdów;
2)
zapewnienie możliwie najmniejszego negatywnego wpływu
pojazdów na środowisko;
3)
przepisy i porozumienia międzynarodowe dotyczące pojazdów,
ich wyposażenia i części;
4)
przeznaczenie pojazdów oraz sposób ich wykorzystania.
9.
Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem
właściwym do spraw środowiska, kierując się
względami technicznymi, zasadami bezpieczeństwa ruchu
drogowego i wymogami ochrony środowiska oraz mając na celu
zapobieganie nieprawidłowościom w obrocie przedmiotami
wyposażenia i częściami wymontowanymi z pojazdów,
określi, w drodze rozporządzenia, wykaz przedmiotów
wyposażenia i części wymontowanych z pojazdów,
których ponowne użycie zagraża bezpieczeństwu
ruchu drogowego lub negatywnie wpływa na środowisko.
Art.
66a. [Cechy identyfikacyjne pojazdu (numer VIN)]
1.
Cechy identyfikacyjne, o których mowa w art. 66 ust. 3a,
nadaje i umieszcza producent.
2.
Starosta właściwy w sprawach rejestracji pojazdu wydaje
decyzję o nadaniu cech identyfikacyjnych w przypadku pojazdu:
1)
zbudowanego przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy
konstrukcji własnej, którego markę określa się
jako "SAM";
2)
w którym dokonano wymiany ramy lub podwozia na odpowiednio
ramę lub podwozie bez numeru fabrycznego;
3)
odzyskanego po kradzieży, w którym cecha identyfikacyjna
uległa zatarciu lub sfałszowaniu;
4)
nabytego na licytacji publicznej lub od podmiotu wykonującego
orzeczenie o przepadku pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, w którym
cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu;
5)
w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub
sfałszowaniu, a prawomocnym orzeczeniem sądu zostało
ustalone prawo własności pojazdu;
6)
w którym cecha identyfikacyjna uległa skorodowaniu lub
została zniszczona podczas wypadku drogowego albo podczas
naprawy;
7)
zabytkowego, w którym cecha identyfikacyjna nie została
umieszczona.
3.
Okoliczności, o których mowa w ust. 2 pkt 6 i 7, powinny
być potwierdzone pisemną opinią rzeczoznawcy
samochodowego, o którym mowa w art. 79a; opinia powinna
wskazywać pierwotną cechę identyfikacyjną lub
jednoznacznie wykluczać ingerencję w pole numerowe w celu
umyślnego jej zniszczenia lub zafałszowania albo wskazywać
na brak oryginalnie umieszczonej cechy identyfikacyjnej.
4.
Umieszczone cechy identyfikacyjne starosta wpisuje w dowodzie
rejestracyjnym i w karcie pojazdu, jeżeli była wydana.
5.
Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając
znaczenie cech identyfikacyjnych dla zapewnienia pewności i
bezpieczeństwa obrotu pojazdami, określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy sposób oraz tryb
ich nadawania i umieszczania w przypadkach, o których mowa w
ust. 2.
Art.
67. [Odstępstwo od warunków technicznych; hamulec
pojazdu zaprzęgowego]
1.
Minister właściwy do spraw transportu może w
indywidualnych, uzasadnionych przypadkach zezwolić na odstępstwo
od warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
pojazdy.
2.
Rada powiatu może wprowadzić obowiązek wyposażenia
pojazdów zaprzęgowych w hamulec uruchamiany z miejsca
zajmowanego przez kierującego.
Art.
68.
(uchylony).
Art.
68a.
(uchylony).
Art.
69.
(uchylony).
Art.
70.
(uchylony).
Rozdział
1a
Homologacja
Art.
70a. [Definicje legalne]
Ilekroć
w rozdziale jest mowa o:
1)
oryginalnym przedmiocie wyposażenia lub części -
rozumie się przez to przedmiot wyposażenia lub część,
które wyprodukowano zgodnie ze specyfikacjami i normami
produkcyjnymi przewidzianymi przez producenta pojazdów dla
produkcji przedmiotu wyposażenia lub części pojazdu,
którego to dotyczy, oraz przedmiot wyposażenia lub część,
które wyprodukowano na tej samej linii produkcyjnej; obejmuje
to również przedmiot wyposażenia lub część
dla których ich producent zaświadczy, że ten
przedmiot wyposażenia lub część odpowiadają
jakością przedmiotowi wyposażenia lub części,
używanym do montażu pojazdu, którego to dotyczy, i
zostały wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i normami
produkcyjnymi producenta pojazdu;
2)
procedurze homologacji typu WE pojazdu albo procedurze homologacji
typu pojazdu - rozumie się przez to jedną z następujących
procedur:
a)
krok po kroku - procedurę homologacji typu, w ramach której
producent uzyskuje wszystkie wymagane świadectwa homologacji
typu WE przedmiotu wyposażenia lub części albo
świadectwa homologacji typu EKG ONZ, na podstawie których
jednostka uprawniona, o której mowa w art. 70y ust. 1,
przeprowadza badanie homologacyjne typu pojazdu będące
podstawą do wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu
albo świadectwa homologacji typu pojazdu,
b)
jednostopniową - procedurę homologacji typu, w ramach
której jednostka uprawniona, o której mowa w art. 70y
ust. 1, przeprowadza badanie homologacyjne dla wszystkich wymaganych
przedmiotów wyposażenia lub części oraz badanie
homologacyjne typu pojazdu, będące podstawą do wydania
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu,
c)
mieszaną - procedurę homologacji typu krok po kroku,
podczas której producent może nie przedstawić
jednego lub kilku świadectw homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części albo świadectw homologacji
typu EKG ONZ, do badania homologacyjnego typu pojazdu pod warunkiem
zastąpienia ich sprawozdaniami zawierającymi wyniki badań
homologacyjnych tych przedmiotów wyposażenia lub części;
3)
wirtualnej metodzie testowania - rozumie się przez to symulacje
komputerowe, w tym obliczenia potwierdzające, że typ
pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia lub części spełnia
odpowiednie wymagania techniczne, w zakresie określonym w
załączniku
XVI
do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5
września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji
pojazdów silnikowych i przyczep oraz układów,
części i oddzielnych zespołów technicznych
przeznaczonych do tych pojazdów ("dyrektywa ramowa")
(Dz. Urz. UE L 263 z 09.10.2007, str. 1, z późn. zm.),
zwanej dalej "dyrektywą 2007/46/WE";
4)
zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub
części albo zgodności montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem - rozumie
się przez to produkcję pojazdu, przedmiotu wyposażenia
lub części zgodnie z wymaganiami dla typu, który
uzyskał odpowiednie świadectwo homologacji typu albo
zezwolenie na dopuszczenie do obrotu oraz stosowanie metod produkcji
zapewniających spełnienie tych wymagań; w przypadku
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem - rozumie się przez to montaż zgodnie z
wymaganiami dla typu, który uzyskał świadectwo
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem oraz stosowanie metod montażu
zapewniających spełnienie tych wymagań.
Art.
70b. [Obowiązek spełnienia odpowiednich wymagań
technicznych. Procedura homologacji]
1.
Nowy typ pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia lub części,
który ma być wprowadzony do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, powinien spełniać wymagania
techniczne, odpowiednie dla danej kategorii pojazdu, określone w
przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 1.
2.
Spełnienie odpowiednich wymagań technicznych danego typu
pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub części
potwierdza się w procedurze homologacji:
1)
typu pojazdu;
2)
typu WE pojazdu;
3)
typu WE przedmiotu wyposażenia lub części;
4)
typu EKG ONZ.
3.
Na potrzeby procedury homologacji typu, pojazdy zgodnie z ich
maksymalną masą całkowitą lub cechami
konstrukcyjnymi dzieli się na kategorie. Kategorie pojazdów
określa załącznik nr 2 do ustawy.
4.
Obowiązek spełnienia odpowiednich wymagań technicznych
dotyczy również sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem, które
potwierdza się w procedurze homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
5.
Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, w odniesieniu do typu
przedmiotu wyposażenia lub części dotyczy typów
przedmiotu wyposażenia lub części, dla których
zakres wymagań technicznych określają przepisy wydane
na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 1.
6.
Jeżeli homologacja typu przedmiotu wyposażenia lub części
obejmuje przedmioty wyposażenia lub części niezależnie
od tego, czy są przeznaczone do napraw, przeglądów
lub konserwacji pojazdów, nie wymaga się dodatkowej
homologacji typu tych przedmiotów wyposażenia lub części,
jeżeli ustawa nie przewiduje dla nich obowiązku uzyskania
odrębnego świadectwa homologacji typu.
Art.
70c. [Rodzaje świadectw homologacji]
Potwierdzenie
spełnienia wymagań technicznych następuje przez
wydanie dla:
1)
pojazdu:
a)
świadectwa homologacji typu WE pojazdu,
b)
świadectwa homologacji typu pojazdu;
2)
przedmiotu wyposażenia lub części:
a)
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części,
b)
świadectwa homologacji typu EKG ONZ;
3)
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem - świadectwa homologacji sposobu
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem.
Art.
70d. [Zakres obowiązku uzyskania świadectwa
homologacji]
1.
Producent nowego typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub
części jest obowiązany uzyskać dla każdego
nowego typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub części
odpowiednie świadectwo homologacji typu WE, z zastrzeżeniem
ust. 2-6.
2.
Nowy typ pojazdu zaprojektowanego i zbudowanego do użytku przede
wszystkim na placach budowy, w kamieniołomach, w obiektach
portowych lub w portach lotniczych oraz pojazdu wolnobieżnego
nie podlega obowiązkowi uzyskania świadectwa homologacji
typu WE pojazdu oraz świadectwa homologacji typu pojazdu.
Producent tego typu pojazdu może wystąpić o
dopuszczenie fakultatywne poprzez uzyskanie świadectwa
homologacji typu WE pojazdu, potwierdzającego spełnienie
odpowiednich wymagań technicznych, w zakresie, w jakim ten typ
pojazdu spełnia wymagania określone w zaącznikach
IV
i XI
do dyrektywy 2007/46/WE. Przepisu nie stosuje się do pojazdów,
o których mowa w załączniku nr 2 do ustawy, oraz do
tramwaju i trolejbusu.
3.
Nowy typ pojazdu specjalnego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby
Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanego przez Służbę
Celno-Skarbową, Inspekcji Transportu Drogowego, Służby
Więziennej i jednostek ochrony przeciwpożarowej lub nowy
typ pojazdu używanego do celów specjalnych nie podlega
obowiązkowi uzyskania świadectwa homologacji typu WE
pojazdu oraz świadectwa homologacji typu pojazdu. Producent tych
typów pojazdów może uzyskać świadectwo
homologacji typu WE pojazdu, jeżeli typ pojazdu spełnia
odpowiednie wymagania techniczne określone w przepisach wydanych
na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 1.
4.
Producent:
1)
tramwaju,
2)
trolejbusu
-
jest obowiązany uzyskać dla każdego nowego typu tego
pojazdu świadectwo homologacji typu pojazdu.
5.
Podmiot dokonujący montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem jest obowiązany uzyskać
świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
6.
Producent:
1)
nowego typu pojazdu, jest zwolniony z obowiązku, o którym
mowa w ust. 1, jeżeli uzyskał:
a)
świadectwo homologacji typu WE pojazdu, w odniesieniu do
pojazdów produkowanych w małych seriach,
b)
świadectwo homologacji typu pojazdu, w odniesieniu do pojazdów
produkowanych w małych seriach,
c)
świadectwo homologacji typu pojazdu, w odniesieniu do pojazdów
kategorii T4.1,
T4.2,
T5,
C, R,
d)
uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu wydanego zgodnie z
procedurą homologacji typu przez właściwy organ innego
niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej,
e)
uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach wydanego na dany typ pojazdu
zgodnie z procedurą homologacji typu przez właściwy
organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej,
f)
dopuszczenie jednostkowe pojazdu,
g)
uznanie dopuszczenia jednostkowego pojazdu wydanego przez właściwy
organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej,
h)
świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
2)
nowego typu przedmiotu wyposażenia lub części jest
zwolniony z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
a)
uzyskał świadectwo homologacji typu EKG ONZ,
b)
nowy typ przedmiotu wyposażenia lub części jest objęty
świadectwem homologacji typu WE pojazdu.
7.
W procedurze homologacji typu WE pojazdu świadectwa homologacji
typu EKG ONZ uznaje się za równoważne świadectwom
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części
w zakresie, w jakim wymagania określone w regulaminach EKG ONZ
wymienionych w części II załącznika
IV
do dyrektywy 2007/46/WE pokrywają się z zakresem wymagań
dla tego przedmiotu wyposażenia lub części, określonym
w odpowiednich dyrektywach lub rozporządzeniach Unii
Europejskiej.
8.
W przypadku gdy pojazd, o którym mowa w ust. 2, nie spełnia
wszystkich wymagań dyrektywy
2007/46/WE oraz producent pojazdu nie może uzyskać
zwolnienia z niektórych wymagań technicznych, o których
mowa w art. 70zm ust. 1 pkt 1, uznaje się go za pojazd
niekompletny.
9.
Przepisu ust. 6 pkt 1 lit. a nie stosuje się do pojazdów
specjalnych.
Art.
70e. [Wyłączenie obowiązku uzyskania świadectwa
homologacji]
Obowiązek
uzyskania świadectwa homologacji typu nie dotyczy pojazdu:
1)
kategorii M1,
przeznaczonego do zawodów sportowych;
2)
kategorii L:
a)
przystosowanego do używania przez osoby niepełnosprawne,
b)
przeznaczonego do zawodów sportowych;
3)
kategorii T przeznaczonego do prac leśnych obejmującej:
a)
ciągnik zrywkowy i ciągnik z przednim systemem załadowczym,
b)
pojazd skonstruowany na ramie sprzętu do prac ziemnych.
Art.
70f. [Odpowiedzialność producenta w procedurze
homologacji]
1.
Producent pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części
jest odpowiedzialny za wszystkie aspekty procesu homologacji oraz za
zapewnienie zgodności produkcji niezależnie od tego, czy
bezpośrednio uczestniczy we wszystkich etapach wytwarzania
pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części.
2.
Producent pojazdu skompletowanego jest odpowiedzialny za uzyskanie
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części albo świadectwa homologacji typu EKG ONZ oraz
za zapewnienie zgodności produkcji w zakresie tych przedmiotów
wyposażenia lub części, które zostały
dodane na etapie dokonywanej przez niego kompletacji pojazdu.
3.
Producent pojazdu skompletowanego wprowadzający zmiany w
przedmiocie wyposażenia lub części, które były
objęte procedurą homologacji typu na wcześniejszym
etapie kompletacji pojazdu, jest odpowiedzialny za uzyskanie
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części albo świadectwa homologacji typu EKG ONZ oraz
za zapewnienie zgodności produkcji w zakresie dokonanej zmiany.
Art.
70g. [Zakaz wprowadzania do obrotu nowego pojazdu lub
wyposażania. Wycofanie z obrotu]
1.
Zakazuje się wprowadzania do obrotu nowego pojazdu bez
wymaganego odpowiedniego świadectwa homologacji typu lub innego
równoważnego dokumentu, o którym mowa w art. 70j
ust. 1, art. 70k ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp
ust. 1 albo art. 70zu ust. 1.
2.
Podmiot, który wprowadzi do obrotu pojazd wbrew zakazowi
określonemu w ust. 1, jest obowiązany na swój koszt
wycofać ten pojazd z obrotu.
3.
W przypadku odpłatnego wprowadzenia do obrotu pojazdu, o którym
mowa w ust. 2, podmiot jest obowiązany również do
odkupienia pojazdu od osoby, która faktycznie włada tym
pojazdem.
4.
W przypadku niewycofania z obrotu pojazdu bez wymaganego
odpowiedniego świadectwa homologacji typu lub innego
równoważnego dokumentu, o którym mowa w art. 70j
ust. 1, art. 70k ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo ust. 1, art. 70zp
ust. 1 albo art. 70zu ust. 1, właściwy organ, po nałożeniu
kary, o której mowa w art. 140m ust. 1 pkt 1, określa, w
drodze decyzji administracyjnej, pojazd, który podlega
wycofaniu z obrotu oraz termin jego wycofania, a także nakazuje
realizację obowiązku określonego w ust. 3. Decyzji
nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
5.
Pojazdy wycofane z obrotu nie mogą być ponownie wprowadzone
do obrotu.
6.
Zakazuje się wprowadzania do obrotu nowego przedmiotu
wyposażenia lub części bez wymaganego odpowiedniego
świadectwa homologacji typu albo zezwolenia na dopuszczenie do
obrotu.
7.
Podmiot, który wprowadzi do obrotu przedmiot wyposażenia
lub część wbrew zakazowi określonemu w ust. 6,
jest obowiązany na swój koszt:
1)
podać do publicznej wiadomości w środkach masowego
przekazu o zasięgu ogólnopolskim lub w miejscach
wprowadzenia do obrotu przedmiotów wyposażenia lub części
objęte obowiązkiem wycofania z obrotu, informację o
przedmiotach wyposażenia lub częściach objętych
obowiązkiem wycofania z obrotu wraz z terminem ich wycofania,
który nie powinien być krótszy niż 3 miesiące
oraz nie dłuższy niż 12 miesięcy, mając na
uwadze czas niezbędny do prawidłowego zrealizowania
obowiązków wynikających z przepisów
niniejszej ustawy;
2)
wycofać z obrotu przedmiot wyposażenia lub część,
zgodnie z żądaniem, o którym mowa w ust. 9.
8.
Przedmiot wyposażenia lub część wycofane z
obrotu, nie mogą być ponownie wprowadzone do obrotu.
9.
Osoba faktycznie władająca przedmiotem wyposażenia lub
częścią objętą obowiązkiem wycofania z
obrotu, w terminie określonym w ust. 7 pkt 1, ma prawo żądać
od podmiotu, który wprowadził do obrotu przedmiot
wyposażenia lub część, odkupienia albo wymiany na
nowy przedmiot wyposażenia lub część spełniające
wymagania ustawy, na podstawie dokumentu potwierdzającego ich
zakup.
10.
W przypadku niewykonania obowiązków określonych w
ust. 7, po nałożeniu kary, o której mowa w art. 140m
ust. 1 pkt 3, właściwy organ określa, w drodze decyzji
administracyjnej, przedmiot wyposażenia lub część,
który podlega wycofaniu z obrotu, termin jego wycofania, a
także nakazuje realizację obowiązków
określonych w ust. 7. Decyzji nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
11.
Do postępowania w sprawach wycofania z obrotu pojazdu,
przedmiotu wyposażenia lub części, stosuje się
odpowiednio przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji.
Art.
70h. [Homologacja pojazdów zasilanych gazem; właściwość
organu, wniosek, wysokość opłaty]
1.
Świadectwa homologacji typu albo świadectwo homologacji
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem wydaje, zmienia, odmawia wydania lub cofa,
w drodze decyzji administracyjnej, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego.
2.
Wydanie lub zmiana świadectwa homologacji typu albo świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem następuje za opłatą,
przy czym jej wysokość nie może przekroczyć 1600
zł.
3.
Wydanie lub zmiana świadectwa homologacji typu albo świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem następuje na wniosek
odpowiednio producenta albo podmiotu dokonującego montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
4.
W przypadku wniosku o wydanie lub zmianę świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu
pojazdu producent we wniosku wskazuje procedurę homologacji krok
po kroku, jednostopniową albo mieszaną, w oparciu o którą
przeprowadzono badania homologacyjne.
5.
Do wniosku o wydanie lub zmianę świadectwa homologacji
typu, z zastrzeżeniem art. 70m ust. 1, dołącza się:
1)
pakiet informacyjny zawierający:
a)
spis treści pakietu informacyjnego,
b)
folder informacyjny składający się z:
-
dokumentu informacyjnego sporządzonego według wzoru
określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1
pkt 8,
-
dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i
ewidencji pojazdu - o ile są wymagane,
-
kopie odpowiednich świadectw homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części - o ile są wymagane,
-
kopie odpowiednich świadectw homologacji typu EKG ONZ - o ile są
wymagane,
-
informację i instrukcję, określające warunki lub
ograniczenia związane z użytkowaniem pojazdu, przedmiotu
wyposażenia lub części, mające wpływ na
bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub ochronę środowiska
- o ile występują,
c)
protokół z badania homologacyjnego wraz ze sprawozdaniem
wydany przez jednostkę uprawnioną w przypadku badania
homologacyjnego typu pojazdu - o ile jest wymagany,
d)
sprawozdanie zawierające wyniki badania homologacyjnego, wydane
przez jednostkę uprawnioną w przypadku badania
homologacyjnego typu przedmiotu wyposażenia lub części
- o ile jest wymagane,
e)
dokumenty zawierające dane i informacje o wymaganiach
technicznych przedmiotów wyposażenia lub części
wraz z oświadczeniem, że spełniają one zasadnicze
wymagania w tym zakresie, w przypadku pojazdów produkowanych w
małych seriach;
2)
instrukcję montażu - w przypadku świadectw homologacji
typu, o których mowa w art. 70c pkt 2 lit. b;
3)
kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie albo zmianę
świadectwa homologacji typu;
4)
oświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o
Działalności Gospodarczej albo do rejestru przedsiębiorców
w Krajowym Rejestrze Sądowym;
5)
oświadczenie, w przypadku świadectwa homologacji typu WE, o
następującej treści:
"Oświadczam,
że w zakresie typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub
części ... złożyłem tylko jeden wniosek, i
tylko w jednym państwie członkowskim Unii Europejskiej";
6)
wykaz osób upoważnionych do podpisywania:
a)
świadectw zgodności WE albo świadectw zgodności -
w przypadku odpowiednio świadectw homologacji typu WE pojazdu
albo świadectw homologacji typu pojazdu,
b)
oświadczeń o danych i informacjach o pojeździe
niezbędnych do rejestracji i ewidencji pojazdu
-
zawierający ich dane osobowe: imię i nazwisko, zajmowane
stanowisko oraz wzór podpisu;
7)
deklarację o sposobie i metodach zapewnienia zgodności
produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia, części, z
typem podlegającym procedurze homologacji.
6.
Do wniosku o wydanie lub zmianę świadectwa homologacji
sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem dołącza się:
1)
protokół z badania homologacyjnego wraz ze sprawozdaniem
wydany przez jednostkę uprawnioną;
2)
wykaz osób upoważnionych do podpisywania wyciągów
ze świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem zawierający
ich dane osobowe: imię i nazwisko, zajmowane stanowisko oraz
wzór podpisu;
3)
deklarację o sposobie i metodach zapewnienia zgodności
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
4)
wykaz stosowanych elementów instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem;
5)
wykaz zakładów montujących instalacje
przystosowujące dany typ pojazdu do zasilania gazem;
6)
kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie albo zmianę
świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
7)
oświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o
Działalności Gospodarczej albo do rejestru przedsiębiorców
w Krajowym Rejestrze Sądowym.
7.
Wniosek o zmianę świadectwa homologacji typu składa
się wyłącznie w państwie, które wydało
to świadectwo homologacji typu.
8.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może w uzasadnionych
przypadkach wezwać producenta do przedstawienia dodatkowych
informacji niezbędnych do określenia zakresu wymaganych
badań lub do uproszczenia ich przeprowadzania.
Art.
70i. [Procedura wydania świadectwa typu WE dla pojazdów
nowatorskich]
1.
Do wniosku o wydanie świadectwa homologacji typu WE pojazdu dla
pojazdu, w którym w przedmiocie wyposażenia lub części
zastosowano nowatorskie rozwiązania konstrukcyjne lub
technologie, które nie spełniają wymagań
określonych w przepisach dotyczących homologacji typu,
producent dołącza również:
1)
uzasadnienie zastosowania nowatorskich rozwiązań
konstrukcyjnych lub technologii;
2)
opis zastosowanych rozwiązań i ich wpływ na
bezpieczeństwo i ochronę środowiska;
3)
opis przeprowadzonych badań oraz ich wyniki wykazujące, że
zapewniono co najmniej równoważny poziom bezpieczeństwa
i ochrony środowiska w stosunku do wymagań określonych
w przepisach dotyczących homologacji.
2.
Badania, o których mowa w ust. 1 pkt 3, przeprowadza jednostka
uprawniona, o której mowa w art. 70y ust. 1.
3.
W terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o którym
mowa w ust. 1, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego występuje
do Komisji Europejskiej z wnioskiem o wydanie zgody na wydanie
świadectwa homologacji typu WE pojazdu.
4.
Do czasu wydania zgody, o której mowa w ust. 3, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego wydaje, w drodze decyzji
administracyjnej, świadectwo homologacji typu pojazdu na okres
10 miesięcy, o ile producent wystąpi we wniosku, o którym
mowa w ust. 1, o wydanie takiego świadectwa, a pojazd spełnia
warunki, o których mowa w art. 66 ust. 1-1b oraz art. 66a.
5.
Po wydaniu świadectwa homologacji typu pojazdu, o którym
mowa w ust. 4, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje
niezwłocznie Komisji Europejskiej i innym niż
Rzeczpospolita Polska państwom członkowskim Unii
Europejskiej informację o jego wydaniu wraz z dokumentacją,
o której mowa w ust. 1.
6.
W przypadku uzyskania zgody Komisji Europejskiej, o której
mowa w ust. 3, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego
niezwłocznie wydaje świadectwo homologacji typu WE pojazdu.
W uzasadnionych przypadkach świadectwo homologacji typu WE
pojazdu może określać termin jego ważności,
jednakże nie krótszy niż 36 miesięcy.
7.
W przypadku odmowy wydania zgody przez Komisję Europejską,
o której mowa w ust. 3, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego:
1)
odmawia wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu;
2)
w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania odmowy wydania zgody
cofa wydane świadectwo homologacji typu pojazdu - o ile decyzja
nie wygasła po upływie terminu, o którym mowa w ust.
4.
8.
W przypadku otrzymania od właściwego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej informacji o wydaniu świadectwa
homologacji typu pojazdu, o którym mowa w ust. 4, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego podejmuje decyzję o uznaniu
tego świadectwa homologacji typu pojazdu w terminie 30 dni od
dnia otrzymania tej informacji, na podstawie dokumentacji, o której
mowa w ust. 1.
Art.
70j. [Uznanie świadectwa homologacji. Uchylenie decyzji o
uznaniu]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, uznaje świadectwo homologacji typu wydane na
dany typ pojazdu przez właściwy organ innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, na okres odpowiadający jego ważności,
jeżeli dany typ pojazdu spełnia wymagania:
1)
procedury uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo
2)
procedury homologacji typu pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
2.
W celu uzyskania uznania, o którym mowa w ust. 1, producent
nowego typu pojazdu składa wniosek o uznanie świadectwa
homologacji typu wydanego na dany typ pojazdu.
3.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się
świadectwo homologacji typu, o którym mowa w ust. 1, oraz
dokumenty określone w art. 70h ust. 5 pkt 1.
4.
Uznanie, o którym mowa w ust. 1, wydane na dany typ pojazdu
następuje za opłatą, przy czym jej wysokość
nie może przekroczyć 400 zł.
5.
Producent jest obowiązany powiadomić Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego, w odniesieniu do świadectwa
homologacji typu pojazdu stanowiącego podstawę do uzyskania
uznania, o którym mowa w ust. 1, o okolicznościach, o
których mowa w art. 70q ust. 4-6.
6.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego uchyla decyzję o
uznaniu, o której mowa w ust. 1, w przypadku:
1)
wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 70q:
a)
ust. 4 i 5 - w całości,
b)
ust. 6 - w zakresie wariantu lub wersji, w ramach których
uznane świadectwo homologacji typu pojazdu wygasło;
2)
nieusunięcia zagrożeń, o których mowa w art.
70u ust. 1;
3)
nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w
art. 70u ust. 3 pkt 3.
Art.
70k. [Uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu dla
pojazdów produkowanych w małych seriach]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, uznaje świadectwo homologacji typu pojazdu dla
pojazdów produkowanych w małych seriach wydane na dany
typ pojazdu, jeżeli wymagania techniczne stanowiące
podstawę do jego wydania są równoważne
wymaganiom technicznym obowiązującym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w procedurze homologacji typu pojazdu dla
pojazdów produkowanych w małych seriach.
2.
W celu uzyskania uznania, o którym mowa w ust. 1, producent
pojazdu składa wniosek o uznanie świadectwa homologacji
typu pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych seriach.
3.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się
świadectwo homologacji typu, o którym mowa w ust. 1, oraz
dokumenty określone w art. 70h ust. 5 pkt 1.
4.
Uznanie, o którym mowa w ust. 1, wydane na dany typ pojazdu
następuje za opłatą, przy czym jej wysokość
nie może przekroczyć 400 zł.
5.
Producent jest obowiązany powiadomić Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego, w odniesieniu do świadectwa
homologacji typu pojazdu stanowiącego podstawę do uzyskania
uznania, o którym mowa w ust. 1, o okolicznościach, o
których mowa w art. 70q ust. 4-6.
6.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego uchyla decyzję o
uznaniu, o której mowa w ust. 1, w przypadku:
1)
wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 70q:
a)
ust. 4 i 5 - w całości,
b)
ust. 6 - w zakresie wariantu lub wersji, w ramach których
uznane świadectwo homologacji typu pojazdu wygasło;
2)
nieusunięcia zagrożeń, o których mowa w art.
70u ust. 1;
3)
nieuwzględnienia zastrzeżeń, o których mowa w
art. 70u ust. 3 pkt 3.
Art.
70l. [Kopia świadectwa homologacji typu pojazdu dla
pojazdów produkowanych w małych seriach]
1.
Na wniosek producenta, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego
przekazuje właściwym w sprawach homologacji organom państw
członkowskich Unii Europejskiej kopie świadectwa
homologacji typu pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych
seriach, w celu uznania tego świadectwa.
2.
W przypadku gdy pojazd, który uzyskał świadectwo
homologacji typu pojazdu dla pojazdu produkowanego w małych
seriach ma być sprzedany, zarejestrowany lub dopuszczony do
ruchu na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego, na wniosek właściciela pojazdu, wydaje kopię
świadectwa homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach.
3.
W przypadku otrzymania od właściwego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub właściciela
pojazdu, o którym mowa w ust. 2, świadectwa homologacji
typu pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych seriach,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego uznaje to świadectwo
w terminie 60 dni od dnia otrzymania, jeżeli wymagania
techniczne stanowiące podstawę do jego wydania są
równoważne wymaganiom technicznym obowiązującym
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w procedurze homologacji typu
pojazdu dla pojazdów produkowanych w małych seriach.
Art.
70m. [Stosowanie procedury mieszanej dla pojazdów
produkowanych w małych seriach]
1.
W procedurze homologacji typu WE pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach, stosuje się wyłącznie
procedurę mieszaną, w ramach której Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej:
1)
zwalnia producenta z obowiązku przedstawienia jednego lub kilku
świadectw homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części lub świadectwa homologacji typu EKG ONZ, do
badania homologacyjnego typu pojazdu, pod warunkiem zastąpienia
ich sprawozdaniami zawierającymi pozytywne wyniki badań
homologacyjnych tych przedmiotów wyposażenia lub części
sporządzonymi przez jednostkę uprawnioną, o której
mowa w art. 70y ust. 1;
2)
upoważnia producenta do wykonania badań homologacyjnych
typu niektórych przedmiotów wyposażenia lub części
i przedstawienia sprawozdania zawierającego wyniki tych badań.
2.
Przedmioty wyposażenia lub części, o których
mowa w ust. 1, określa dodatek 1 do części I
załącznika
IV
do dyrektywy 2007/46/WE. Do tych przedmiotów wyposażenia
lub części przepis art. 70h ust. 5 pkt 1 lit. e stosuje się
odpowiednio.
3.
W procedurze homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach:
1)
niektóre wymagania, dotyczące jednego lub kilku
przedmiotów wyposażenia lub części, zastępuje
się wymaganiami alternatywnymi, określonymi w przepisach
wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 2;
2)
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego zwalnia z obowiązku
uzyskania jednego lub kilku świadectw homologacji typu WE
przedmiotu wyposażenia lub części lub świadectwa
homologacji typu EKG ONZ pod warunkiem zastąpienia ich:
a)
sprawozdaniami zawierającymi pozytywne wyniki badań tych
przedmiotów wyposażenia lub części,
uzyskiwanymi na zasadach określonych w ust. 1 pkt 2,
b)
dokumentami zawierającymi dane i informacje o wymaganiach
technicznych przedmiotów wyposażenia lub części
wraz z oświadczeniem, że spełniają one zasadnicze
wymagania określone w przepisach Unii Europejskiej dotyczących
badań homologacyjnych lub regulaminach EKG ONZ.
4.
Przedmioty wyposażenia lub części, o których
mowa w ust. 3, określają załączniki
IV
i XI
do dyrektywy 2007/46/WE.
5.
Przepis ust. 3 stosuje się w odniesieniu do pojazdów
kategorii L, R, T w zakresie przedmiotów wyposażenia lub
części określonych w:
1)
części I i II oraz części II dodatku 1 do
rozdziału B załącznika
II
do dyrektywy 2003/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26
maja 2003 r. w sprawie homologacji typu ciągników
rolniczych lub leśnych, ich przyczep i wymiennych holowanych
maszyn, łącznie z ich układami, częściami i
oddzielnymi zespołami technicznymi oraz uchylającej
dyrektywę 74/150/EWG (Dz. Urz. UE L 171 z 09.07.2003, str. 1, z
późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz.
13, t. 31, str. 311, z późn. zm.);
2)
załączniku
I
do dyrektywy 2002/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18
marca 2002 r. w sprawie homologacji typu dwu- lub trzykołowych
pojazdów mechanicznych i uchylającej dyrektywę Rady
92/61/EWG (Dz. Urz. WE L 124 z 09.05.2002, str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 13, t. 29, str.
399, z późn. zm.).
Art.
70n. [Organ wydający i zmieniający świadectwa
homologacji]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wydaje lub zmienia:
1)
świadectwo homologacji typu pojazdu lub świadectwo
homologacji typu WE pojazdu, jeżeli:
a)
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części albo świadectwa homologacji typu EKG ONZ
potwierdzają, że dany typ pojazdu odpowiada wymaganiom i
warunkom określonym w pkt 2 i 3,
b)
protokół z badania homologacyjnego typu pojazdu wraz ze
sprawozdaniem potwierdza spełnianie przez dany typ pojazdu
warunków technicznych zawartych w opisie technicznym, w
odniesieniu do wszystkich homologacji typu przedmiotów
wyposażenia lub części, odpowiednio do wymagań
dla danej kategorii pojazdu,
c)
warunki lub ograniczenia zawarte w informacji i instrukcji, o której
mowa w art. 70h ust. 5 pkt 1 lit. b tiret piąte, nie zagrażają
bezpieczeństwu ruchu drogowego lub środowisku;
2)
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części - jeżeli sprawozdanie zawierające wyniki
badań homologacyjnych potwierdza, że dany typ przedmiotu
wyposażenia lub części odpowiada:
a)
wymaganiom technicznym określonym w niniejszym rozdziale i
przepisach Unii Europejskiej dotyczących badań
homologacyjnych,
b)
warunkom technicznym określonym w rozdziale 1,
c)
warunkom określonym w ustawie
z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z
eksploatacji (Dz. U. z 2018 r. poz. 578 i 1479);
3)
świadectwa homologacji typu EKG ONZ - jeżeli sprawozdanie
zawierające wyniki badań homologacyjnych potwierdza, że
dany typ przedmiotu wyposażenia lub części odpowiada:
a)
wymaganiom technicznym określonym w niniejszym rozdziale i
regulaminach EKG ONZ,
b)
warunkom technicznym określonym w rozdziale 1,
c)
warunkom określonym w ustawie
z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z
eksploatacji;
4)
świadectwo homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem - jeżeli
protokół z badania homologacyjnego sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
wraz ze sprawozdaniem potwierdza, że:
a)
elementy instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem odpowiadają wymaganiom technicznym określonym
w niniejszym rozdziale i regulaminach EKG ONZ,
b)
sposób montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem odpowiada warunkom technicznym określonym
w rozdziale 1 i wymaganiom technicznym określonym w regulaminach
EKG ONZ,
c)
elementy instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem odpowiadają warunkom określonym w ustawie
z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z
eksploatacji.
2.
Producentowi, którego siedziba znajduje się poza
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wydaje świadectwo
homologacji typu WE, jeżeli producent posiada upoważnionego
przedstawiciela na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej do reprezentowania go w sprawach homologacji.
3.
W przypadku stosowania, w procedurze homologacji typu WE pojazdu albo
w procedurze homologacji typu pojazdu, procedury mieszanej, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek producenta, zwalnia
go, w drodze decyzji administracyjnej, z przedstawienia jednego lub
kilku świadectw homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia
lub części lub świadectwa homologacji typu EKG ONZ, do
badania homologacyjnego typu pojazdu, pod warunkiem zastąpienia
ich sprawozdaniami zawierającymi pozytywne wyniki badań
homologacyjnych tych przedmiotów wyposażenia lub części.
Art.
70o. [Zezwolenie na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z
końcowej partii produkcji]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek producenta,
udziela, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia na
dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z końcowej partii
produkcji, w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia
wniosku.
2.
Zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, udziela się dla
pojazdów wyprodukowanych w okresie ważności
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu i znajdujących się na terytorium
państw członkowskich Unii Europejskiej, dla limitowanej
liczby pojazdów określonej w przepisach wydanych na
podstawie art. 70zm ust. 3.
3.
Termin ważności zezwolenia, o którym mowa w ust. 1,
nie może przekraczać:
1)
12 miesięcy - dla pojazdów kategorii L,
2)
12 miesięcy - dla pojazdów kompletnych kategorii M, N, O,
3)
18 miesięcy - dla pojazdów skompletowanych kategorii M,
N, O,
4)
24 miesięcy - dla pojazdów kompletnych kategorii T, C, R,
5)
30 miesięcy - dla pojazdów skompletowanych kategorii T,
C, R
-
licząc od dnia wygaśnięcia świadectwa homologacji
typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu pojazdu.
4.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1)
kopię świadectwa homologacji typu WE pojazdu lub świadectwa
homologacji typu pojazdu, które utraciło ważność;
2)
kopię świadectwa zgodności lub kopię świadectwa
zgodności WE albo wykaz numerów VIN pojazdów
objętych wnioskiem;
3)
wykaz osób upoważnionych do podpisywania oświadczenia
producenta o objęciu pojazdu zezwoleniem na dopuszczenie do
ruchu drogowego pojazdu z końcowej partii produkcji zawierający
ich dane osobowe: imię i nazwisko, zajmowane stanowisko oraz
wzór podpisu.
5.
W przypadku dołączenia do wniosku wykazu numerów
VIN, producent składa oświadczenie o posiadaniu dla tego
pojazdu świadectwa zgodności WE albo świadectwa
zgodności wystawionego w okresie ważności odpowiednio
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu.
6.
Producent we wniosku, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany
podać liczbę pojazdów oraz przyczyny techniczne lub
ekonomiczne, powodujące niespełnianie przez pojazdy nowych
wymagań technicznych.
Art.
70p. [Przesłanki odmowy wydania świadectw
homologacji]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego odmawia wydania:
1)
świadectwa homologacji typu - w przypadku gdy:
a)
typ pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia lub części nie
spełnia wymagań, o których mowa w art. 70n ust. 1
pkt 1-3,
b)
zostało wydane świadectwo homologacji typu WE przez inne
państwo członkowskie Unii Europejskiej, na dany typ;
2)
świadectwa homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem - w
przypadku gdy elementy instalacji oraz sposób montażu nie
spełnia wymagań, o których mowa w art. 70n ust. 1
pkt 4;
3)
zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z końcowej
partii produkcji - w przypadku:
a)
niespełniania warunków końcowej partii produkcji,
b)
niedostatecznego uzasadnienia niespełnienia przez pojazdy nowych
wymagań technicznych.
2.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego odmawia zmiany świadectwa
homologacji typu w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1
lit. a i pkt 2.
3.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może odmówić
wydania świadectwa homologacji typu WE, jeżeli stwierdzi,
że typ pojazdu, typ przedmiotu wyposażenia lub części
stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu
drogowym lub ochrony środowiska, mimo iż spełnia
wymagania, o których mowa w art. 70n ust. 1 pkt 1-3.
Art.
70q. [Obowiązek powiadomienia. Wygaśnięcie
świadectwa homologacji]
1.
Producent jest obowiązany niezwłocznie powiadomić
Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego o:
1)
potrzebie zmiany danych i informacji zawartych w świadectwie
homologacji typu WE pojazdu wydanym na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo świadectwie homologacji typu pojazdu w przypadku:
a)
zmiany warunków stanowiących podstawę do wydania
świadectwa,
b)
zmiany w typie pojazdu, typie przedmiotu wyposażenia lub części
wpływającej na zmianę warunków stanowiących
podstawę do wydania tego świadectwa;
2)
zaprzestaniu produkcji danego typu pojazdu, typu przedmiotu
wyposażenia lub części.
2.
Po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego dokonuje oceny zakresu
zmian w odniesieniu do uprzednio wydanego świadectwa, a
następnie niezwłocznie informuje producenta o:
1)
konieczności uzyskania zmiany tego świadectwa po
przeprowadzeniu badań homologacyjnych albo bez przeprowadzenia
tych badań,
2)
konieczności uzyskania nowego świadectwa, jeżeli
zakres zmian wykracza poza istotne cechy dla danego typu pojazdu
określone w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1
pkt 5 albo
3)
braku potrzeby zmiany danych i informacji zawartych w uprzednio
wydanym świadectwie.
3.
W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stosuje się
odpowiednio art. 70h.
4.
Świadectwo homologacji typu WE pojazdu wydane na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej albo świadectwo homologacji typu
pojazdu wygasa:
1)
w przypadkach, o których mowa w ust. 1:
a)
pkt 1 lit. a, jeżeli producent nie uzyska zmiany tego świadectwa
albo uzyska nowe świadectwo,
b)
pkt 2;
2)
jeżeli upłynął termin jego ważności.
5.
Świadectwo homologacji typu pojazdu, o którym mowa w art.
70i ust. 4 wygasa, jeżeli zostało wydane świadectwo
homologacji typu WE pojazdu.
6.
W przypadku gdy jeden z wariantów w ramach typu pojazdu lub
jedna z wersji w ramach wariantu przestaje spełniać
wymagania stanowiące podstawę do wydania świadectwa
homologacji, świadectwo homologacji typu pojazdu lub świadectwo
homologacji typu WE pojazdu wygasa wyłącznie w takim
zakresie, w jakim dotyczy tego wariantu lub wersji.
Art.
70r. [Cofnięcie świadectwa homologacji. Wezwanie do
usunięcia niezgodności]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego cofa świadectwo
homologacji typu wydane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w
przypadku:
1)
negatywnego wyniku kontroli zgodności:
a)
produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części,
b)
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
2)
uzyskania informacji, że przed dniem wydania tego świadectwa
zostało wydane świadectwo homologacji typu WE pojazdu przez
inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie
Unii Europejskiej, w odniesieniu do tego samego typu pojazdu;
3)
niewykonania przez producenta czynności, o których mowa w
art. 70u ust. 1.
2.
W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego wzywa producenta do usunięcia
niezgodności, w terminie 90 dni od dnia otrzymania wezwania. W
przypadku nieusunięcia niezgodności w tym terminie,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego cofa świadectwo
homologacji typu.
Art.
70s. [Obowiązki producenta nowych pojazdów]
1.
Producent nowych pojazdów jest obowiązany:
1)
wystawić:
a)
świadectwo zgodności WE albo świadectwo zgodności
- do każdego pojazdu, na którego typ wydano odpowiednio
świadectwo homologacji typu WE pojazdu albo świadectwo
homologacji typu pojazdu, albo
b)
świadectwo zgodności - do każdego pojazdu, na którego
typ wydano świadectwo homologacji typu wydane na dany typ
pojazdu zgodnie z procedurą homologacji typu przez właściwy
organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej i uznanego w trybie art. 70j
ust. 1 albo art. 70k ust. 1;
2)
złożyć oświadczenie zawierające dane i
informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji
pojazdu;
3)
zamieścić w instrukcji obsługi lub podręczniku
użytkownika informacje zawierające ograniczenia lub
specjalne warunki montażu mające wpływ na
bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub ochronę środowiska
- o ile występują.
2.
W przypadku uzyskania zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego
pojazdu z końcowej partii produkcji, producent jest obowiązany
w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, podać
informację o objęciu pojazdu tym zezwoleniem.
3.
Podmiot dokonujący montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem jest obowiązany wystawić
wyciąg ze świadectwa homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
- dla każdego pojazdu, w którym dokonano montażu tej
instalacji.
4.
Dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 3, wydaje się
właścicielowi pojazdu.
5.
Wtórnik dokumentów, o których mowa w ust. 1 i 3,
wydaje, na wniosek zainteresowanego, podmiot, który je wydał.
6.
Producent przedmiotu wyposażenia lub części jest
obowiązany umieścić:
1)
znak homologacji typu przedmiotu wyposażenia lub części,
na każdym wyprodukowanym przedmiocie wyposażenia lub
części, jeżeli obowiązek ten wynika z
odpowiednich wymagań technicznych określonych w przepisach
Unii Europejskiej lub regulaminach EKG ONZ albo
2)
nazwę lub znak handlowy oraz numer indentyfikacyjny, w przypadku
braku obowiązku, o którym mowa w pkt 1.
Art.
70t. [Obowiązki i uprawnienia producenta nowych pojazdów
w zakresie przedmiotu wyposażenia]
1.
Producent pojazdu jest obowiązany udostępnić
producentowi przedmiotu wyposażenia lub części, dane i
informacje niezbędne do uzyskania świadectwa homologacji
typu WE przedmiotu wyposażenia lub części mające
wpływ na bezpieczeństwo w ruchu drogowym lub środowisko.
2.
Producent pojazdu ma prawo zobowiązać producenta przedmiotu
wyposażenia lub części do ochrony poufności
wszelkich niejawnych informacji, o których mowa w ust. 1, w
tym dotyczących praw własności intelektualnej.
3.
Producent przedmiotu wyposażenia lub części jest
obowiązany udostępnić producentowi pojazdu dane i
informacje zawierające ograniczenia lub specjalne warunki
montażu mające wpływ na bezpieczeństwo w ruchu
drogowym lub środowisko.
Art.
70u. [Postępowanie w przypadku stwierdzenia w pojeździe
zagrożeń dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym lub
środowiska]
1.
Jeżeli producent, który uzyskał świadectwo
homologacji typu WE pojazdu, stwierdził w pojeździe
wprowadzonym do obrotu zagrożenia dla bezpieczeństwa w
ruchu drogowym lub środowiska, jest obowiązany niezwłocznie
powiadomić o tym Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego
oraz podjąć działania polegające na usunięciu
tych zagrożeń.
2.
W celu usunięcia zagrożeń, o których mowa w
ust. 1, producent:
1)
opracowuje plan działań mających na celu usunięcie
zagrożeń zawierając w nim zakres i harmonogram
czynności;
2)
uzgadnia plan działań z Dyrektorem Transportowego Dozoru
Technicznego;
3)
informuje właściciela pojazdu lub posiadacza pojazdu, o
którym mowa w art. 73 ust. 5, o konieczności sprawdzenia
stanu technicznego pojazdu w warunkach serwisowych producenta i w
przypadku stwierdzenia zagrożeń podejmuje działania
mające na celu ich usunięcie.
3.
Po otrzymaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, oraz
planu działań, o którym mowa w ust. 2 pkt 1,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego:
1)
ocenia plan działań;
2)
przekazuje organom państw członkowskich Unii Europejskiej
innych niż Rzeczpospolita Polska właściwym w sprawach
homologacji plan działań wraz z informacją, że
działania te są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
wystarczające do usunięcia zagrożeń;
3)
akceptuje plan działań, a w przypadku otrzymania zastrzeżeń
od organów państw członkowskich Unii Europejskiej
właściwych w sprawach homologacji, nakazuje producentowi
uwzględnić zastrzeżenia w planie działań;
4)
określa terminy informowania o realizacji i zakończeniu
działań.
4.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego po otrzymaniu od
właściwych organów, o których mowa w ust. 3
pkt 2, informacji o stwierdzonych zagrożeniach w pojazdach i
propozycji ich usunięcia, w przypadku uznania tych działań
za niewystarczające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
przekazuje swoje zastrzeżenia tym organom.
5.
Producent informuje Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego o:
1)
realizacji działań w celu usunięcia stwierdzonych
zagrożeń w terminach wskazanych przez Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego;
2)
zakończeniu działań, przedstawiając sprawozdanie
z przeprowadzonych działań.
6.
W przypadku stwierdzenia zagrożeń, o których mowa w
ust. 1, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego informuje
właściwy organ państwa członkowskiego Unii
Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska, które
wydało świadectwo homologacji typu WE pojazdu, o
stwierdzonych zagrożeniach.
7.
W przypadku otrzymania od właściwego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej informacji o stwierdzonych
zagrożeniach w pojazdach wprowadzonych do obrotu na podstawie
wydanego przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego
świadectwa homologacji typu WE pojazdu, Dyrektor Transportowego
Dozoru Technicznego informuje producenta o stwierdzonych
zagrożeniach. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio.
8.
Koszty działań związanych z usunięciem zagrożeń
ponosi producent pojazdu.
Art.
70v. [Przekazywanie dokumentów homologacyjnych Komisji
Europejskiej oraz organom innych państw]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje właściwym
w sprawach homologacji organom:
1)
państw członkowskich Unii Europejskiej:
a)
kopię świadectwa homologacji typu WE pojazdu - w terminie
20 dni roboczych od dnia wydania lub zmiany świadectwa
homologacji typu WE pojazdu,
b)
wykaz wydanych lub których wydania odmówiono,
zmienionych, cofniętych, wygasłych świadectw
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części
- w terminie 20 dni roboczych po zakończeniu każdego
kwartału, z zastrzeżeniem lit. c,
c)
wykaz wydanych lub których wydania odmówiono świadectw
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części
- w terminie 5 dni roboczych po zakończeniu każdego
miesiąca w odniesieniu do pojazdów kategorii L, T, C,
d)
informację o:
-
odmowie wydania lub cofnięciu świadectwa homologacji typu
WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części, wraz ze wskazaniem przyczyny -
niezwłocznie, ale nie później niż w terminie 20
dni roboczych od dnia odmowy wydania lub cofnięcia odpowiednio
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub części,
-
wygaśnięciu świadectwa homologacji typu WE pojazdu - w
terminie 20 dni roboczych od dnia wygaśnięcia tego
świadectwa,
-
zaprzestaniu produkcji danego typu pojazdu, dla którego wydano
świadectwo homologacji typu WE pojazdu - w terminie 20 dni
roboczych od dnia otrzymania od producenta pojazdu powiadomienia o
zaprzestaniu przez niego produkcji określonego typu pojazdu,
-
wydanym zezwoleniu na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z
końcowej partii produkcji, dla których świadectwo
homologacji typu WE pojazdu utraciło ważność - w
terminie 20 dni roboczych po zakończeniu roku kalendarzowego;
2)
państw będących stroną Porozumienia - wykaz
wydanych lub których wydania odmówiono, zmienionych,
cofniętych, wygasłych świadectw homologacji typu EKG
ONZ - w terminie 20 dni roboczych po zakończeniu każdego
kwartału.
2.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje Komisji
Europejskiej informację o:
1)
cofnięciu świadectwa homologacji typu WE pojazdu w
przypadku niewykonania przez producenta czynności, o których
mowa w art. 70u ust. 1 - nie później niż w terminie
20 dni roboczych od dnia cofnięcia tego świadectwa;
2)
odmowie wydania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo
świadectwa homologacji typu WE przedmiotu wyposażenia lub
części, wraz ze wskazaniem przyczyny - niezwłocznie,
ale nie później niż w terminie 20 dni roboczych od
dnia odmowy wydania odpowiednio świadectwa homologacji typu WE
pojazdu albo świadectwa homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części.
3.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii
Europejskiej, przekazuje kopię wydanego przez niego świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu WE
przedmiotu wyposażenia lub części, w terminie 20 dni
roboczych od dnia otrzymania wniosku.
Art.
70w. [Kontrola zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu
wyposażenia, części lub zgodności montażu
instalacji]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przeprowadza kontrolę
zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia, części
lub kontrolę zgodności montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem:
1)
przed wydaniem świadectwa homologacji typu w zakresie sposobu i
metod zapewnienia zgodności produkcji, wskazanych przez
producenta w deklaracji, o której mowa w art. 70h ust. 5 pkt
7;
2)
przed wydaniem świadectwa homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
w zakresie sposobu i metod zapewnienia zgodności montażu,
wskazanych w deklaracji, o której mowa w art. 70h ust. 6 pkt
3;
3)
w przypadku uzyskania informacji o zastrzeżeniach co do:
a)
wyprodukowania pojazdów, przedmiotów wyposażenia
lub części niezgodnie z warunkami określonymi w
odpowiednim świadectwie homologacji typu, wydanym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
b)
dokonania montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem niezgodnie z warunkami określonymi w
odpowiednim świadectwie homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem,
wydanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przeprowadza kontrolę
zgodności produkcji, o której mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a,
w odniesieniu do świadectwa homologacji typu WE, w przypadku
informacji o zastrzeżeniach zgłoszonych przez inne niż
Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii
Europejskiej, do typu pojazdu, typu przedmiotu wyposażenia lub
części, które uznał za zasadne.
3.
Kontrolę zgodności produkcji w przypadku, o którym
mowa w ust. 2, przeprowadza się nie później niż
w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania informacji o
zastrzeżeniach.
4.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może upoważnić
jednostkę uprawnioną do wykonywania badań
homologacyjnych, do przeprowadzenia kontroli zgodności produkcji
pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części, lub
kontroli zgodności montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem, o której mowa w ust. 1.
5.
Przepisu ust. 4 nie stosuje się do jednostki uprawnionej, o
której mowa w art. 70zb ust. 1.
Art.
70x. [Przekazanie informacji o zastrzeżeniach organowi
państwa, które wydało świadectwo homologacji]
W
przypadku otrzymania informacji o zastrzeżeniach do pojazdu,
przedmiotu wyposażenia lub części, na którego
typ zostało wydane świadectwo homologacji typu WE przez
inne państwo członkowskie Unii Europejskiej, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego niezwłocznie przekazuje te
informacje do właściwego organu państwa, które
wydało świadectwo homologacji typu WE.
Art.
70y. [Jednostka uprawniona. Koszty badań i kontroli]
1.
Jednostką właściwą do przeprowadzania badań
homologacyjnych, badań potwierdzających spełnienie
odpowiednich warunków lub wymagań technicznych oraz
kontroli zgodności jest podmiot wyznaczony przez Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego, zwany dalej "jednostką
uprawnioną".
2.
Do zadań jednostki uprawnionej, odpowiednio do zakresu
uprawnienia, należy:
1)
w zakresie homologacji:
a)
przeprowadzanie badań homologacyjnych typu pojazdu,
b)
przeprowadzanie badań homologacyjnych typu przedmiotu
wyposażenia lub części,
c)
przeprowadzanie badań homologacyjnych sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem,
d)
przeprowadzanie kontroli zgodności produkcji pojazdu, przedmiotu
wyposażenia, części lub kontroli zgodności
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
2)
w zakresie dopuszczenia jednostkowego pojazdu - przeprowadzanie badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków
lub wymagań technicznych danego pojazdu, w celu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu;
3)
w zakresie dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu - przeprowadzanie
badań potwierdzających spełnienie odpowiednich
warunków lub wymagań technicznych danego pojazdu, w celu
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
4)
w zakresie zezwolenia na dopuszczenie do obrotu - przeprowadzanie
badań potwierdzających spełnienie wymagań
technicznych przez typ przedmiotu wyposażenia lub części.
3.
Koszty:
1)
badań homologacyjnych,
2)
kontroli zgodności produkcji,
3)
kontroli zgodności montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem,
4)
badań potwierdzających spełnienie wymagań
technicznych przez typ przedmiotu wyposażenia lub części
-
pokrywa producent albo podmiot dokonujący montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
4.
W przypadku upoważnienia jednostki uprawnionej do
przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 70w ust. 1 pkt
3, koszty tej kontroli pokrywa producent albo podmiot dokonujący
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem, jeżeli wynik kontroli potwierdzi uzyskane
informacje o zastrzeżeniach.
5.
Koszty badań potwierdzających spełnienie odpowiednich
warunków lub wymagań technicznych w celu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu albo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu
pokrywa producent, importer lub właściciel pojazdu.
Art.
70z. [Badania homologacyjne instalacji do zasilania gazem]
1.
Jednostka uprawniona przeprowadza badania homologacyjne na wniosek
odpowiednio producenta albo podmiotu dokonującego montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem.
2.
Do wniosku producent albo podmiot dokonujący montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
dołącza:
1)
dokument informacyjny sporządzony według wzoru określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 8;
2)
kopie wymaganych świadectw homologacji typu WE przedmiotu
wyposażenia lub części albo świadectw homologacji
typu EKG ONZ lub innych dokumentów potwierdzających
spełnienie warunków stanowiących podstawę do
wydania świadectwa homologacji typu, z zastrzeżeniem art.
70m ust. 1 pkt 1, ust. 2 i ust. 3 pkt 2 oraz art. 70n ust. 3;
3)
kopie wymaganych dokumentów określonych w regulaminach
EKG ONZ;
4)
dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań
technicznych przez typ przedmiotu wyposażenia lub części
przy zastosowaniu wirtualnych metod testowania - o ile producent
zastosował takie metody;
5)
instrukcję obsługi pojazdu z zamontowaną instalacją
przystosowującą dany typ pojazdu do zasilania gazem -
jeżeli jest wymagana;
6)
dokumenty potwierdzające, że podmiot dokonujący
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem oraz jego zakłady montujące posiadają
wieloskładnikowy analizator spalin i przyrząd do badania
szczelności tej instalacji - jeżeli są wymagane;
7)
w przypadku badań homologacyjnych przeprowadzanych w celu
uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu, dla pojazdów produkowanych w małych
seriach:
a)
sprawozdania zawierające wyniki badań homologacyjnych typu
przedmiotu wyposażenia lub części, o których
mowa w art. 70m ust. 1,
b)
dokumenty i oświadczenie, o którym mowa w art. 70h ust. 5
pkt 1 lit. e;
8)
w przypadku badań homologacyjnych przeprowadzanych w celu
uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu w procedurze mieszanej, o której mowa
w art. 70n ust. 3 - sprawozdania zawierające wyniki badań
homologacyjnych tych typów przedmiotów wyposażenia
lub części.
3.
Producent składając wniosek, o którym mowa w ust. 1,
może w odniesieniu do typu przedmiotu wyposażenia lub
części, o którym mowa w załączniku
XVI
do dyrektywy 2007/46/WE, określić zakres wymagań
technicznych, do sprawdzenia z zastosowaniem wirtualnych metod
testowania, załączając dokumenty potwierdzające
spełnienie wymagań technicznych przez typ przedmiotu
wyposażenia lub części.
4.
W celu uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo
świadectwa homologacji typu pojazdu, producent we wniosku, o
którym mowa w ust. 1, wskazuje procedurę homologacji,
krok po kroku, jednostopniową albo mieszaną, zgodnie z
którą będą przeprowadzane badania
homologacyjne.
5.
W ramach badań homologacyjnych producent dostarcza na żądanie
jednostki uprawnionej, na swój koszt, pojazdy, przedmioty
wyposażenia lub części, w liczbie i kompletacji
koniecznej do przeprowadzenia wymaganych badań.
6.
Z przeprowadzonego badania homologacyjnego, z zastrzeżeniem ust.
7, jednostka uprawniona sporządza:
1)
protokół wraz ze sprawozdaniem zawierającym wyniki
tego badania - w przypadku badań homologacyjnych typu pojazdu
oraz sposobu montażu instalacji przystosowującej dany typ
pojazdu do zasilania gazem, albo
2)
sprawozdanie zawierające wyniki tego badania - w przypadku typu
przedmiotu wyposażenia lub części.
7.
W przypadku określenia przez producenta zakresu wymagań
technicznych, do sprawdzenia z zastosowaniem wirtualnych metod
testowania, jednostka uprawniona przeprowadza procedurę
walidacji, o której mowa w załączniku
XVI
do dyrektywy 2007/46/WE, z której sporządza sprawozdanie.
Jednostka uprawniona w porozumieniu z Dyrektorem Transportowego
Dozoru Technicznego na podstawie sprawozdania potwierdza możliwość
zastosowania wirtualnych metod testowania.
8.
W sprawozdaniu, o którym mowa w ust. 6, jednostka uprawniona
zamieszcza informacje o zastosowanych podczas przeprowadzanych badań
homologacyjnych typu WE pojazdu, typu WE przedmiotu wyposażenia
lub części wirtualnych metodach testowania.
Art.
70za. [Wyznaczenie jednostki uprawnionej do przeprowadzania
badań]
1.
Wyznaczenia jednostki uprawnionej dokonuje Dyrektor Transportowego
Dozoru Technicznego, w drodze decyzji administracyjnej, na wniosek
zainteresowanego podmiotu, po uiszczeniu opłaty, przy czym jej
wysokość w zależności od zakresu badań lub
kontroli nie może przekroczyć 40 000 zł. W
decyzji określa się szczegółowy zakres badań
lub kontroli, do których jednostka jest uprawniona.
2.
Jednostką uprawnioną może być podmiot, który
spełnia następujące warunki:
1)
posiada osobowość prawną;
2)
posiada personel o wiedzy i doświadczeniu odpowiednio do zakresu
realizowanych badań lub kontroli;
3)
dysponuje warunkami lokalowymi, środkami i wyposażeniem do
przeprowadzania badań homologacyjnych odpowiednio do zakresu
uprawnienia;
4)
posiada certyfikat akredytacji wydany przez Polskie Centrum
Akredytacji dla jednostki kontrolującej lub laboratorium
badawczego, odpowiednio do zakresu uprawnienia;
5)
jest niezależny i bezstronny w stosunku do podmiotów
bezpośrednio lub pośrednio związanych z realizowanymi
badaniami lub kontrolami.
3.
Do wniosku dołącza się oświadczenie
potwierdzające spełnienie warunków, o których
mowa w ust. 2.
4.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przed wydaniem decyzji, o
której mowa w ust. 1, przeprowadza kontrolę
zainteresowanego podmiotu w zakresie spełnienia warunków,
o których mowa w ust. 2, oraz sporządza sprawozdanie
oceniające z przeprowadzonej kontroli.
5.
Jednostka uprawniona jest obowiązana zawiadomić Dyrektora
Transportowego Dozoru Technicznego o zmianie danych i informacji oraz
stanu faktycznego stanowiących podstawę do wydania decyzji,
o której mowa w ust. 1, nie później niż w
terminie 14 dni od dnia ich wystąpienia.
6.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, w drodze decyzji
administracyjnej, na wniosek jednostki uprawnionej, zmienia
uprawnienie, o którym mowa w ust. 1.
7.
Informację dotyczącą nazwy, adresu i zakresu
uprawnienia jednostki uprawnionej oraz zmian tych danych Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego przekazuje niezwłocznie
odpowiednio:
1)
Komisji Europejskiej;
2)
Sekretariatowi EKG ONZ.
8.
W przypadku badań homologacyjnych typu WE i badań
potwierdzających spełnienie odpowiednich warunków
lub wymagań technicznych danego pojazdu w celu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu albo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu,
jednostka uprawniona może rozpocząć prowadzenie tych
badań po dokonaniu przez Dyrektora Transportowego Dozoru
Technicznego zgłoszenia, o którym mowa w ust. 7.
9.
Minister właściwy do spraw transportu ogłasza, w
drodze obwieszczenia, przygotowany przez Dyrektora Transportowego
Dozoru Technicznego wykaz jednostek uprawnionych do przeprowadzania
badań homologacyjnych oraz badań potwierdzających
spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych danego pojazdu w celu dopuszczenia jednostkowego pojazdu
albo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu.
Art.
70zb. [Wyznaczenie producenta pojazdów kategorii M, N, O
lub podmiotu przez niego upoważnionego jako jednostki
uprawnionej]
1.
Producent pojazdów kategorii M, N, O lub podmiot przez niego
upoważniony, spełniający warunki, o których
mowa w art. 70za ust. 2 pkt 1-4, w odniesieniu do produkowanych przez
tego producenta przedmiotów wyposażenia lub części,
w zakresie określonym w załączniku
XV
do dyrektywy 2007/46/WE, może wystąpić z wnioskiem o
wyznaczenie go jako jednostkę uprawnioną. Do wyznaczenia,
przepisy art. 70za ust. 1 i 3-9, stosuje się odpowiednio.
2.
Jednostka uprawniona, o której mowa w ust. 1:
1)
przeprowadza badania homologacyjne wyłącznie we własnych
obiektach;
2)
nie może przeprowadzać badań homologacyjnych typu
przedmiotu wyposażenia lub części na potrzeby
uzyskania świadectwa homologacji typu WE pojazdu w odniesieniu
do pojazdów produkowanych w małych seriach oraz pojazdów
kategorii L, T lub C.
Art.
70zc. [Nadzór nad jednostką uprawnioną]
1.
Nadzór nad jednostką uprawnioną w zakresie
przeprowadzanych badań sprawuje Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego.
2.
W ramach sprawowanego nadzoru Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego:
1)
sprawdza poprawność wykonywania badań i sporządzenia
protokołu;
2)
co najmniej raz na trzy lata przeprowadza kontrolę jednostki
uprawnionej, o której mowa w:
a)
art. 70za ust. 1 - w zakresie spełniania warunków, o
których mowa w art. 70za ust. 2,
b)
art. 70zb ust. 1 - w zakresie spełniania warunków, o
których mowa w art. 70za ust. 2 pkt 1-4;
3)
przeprowadza kontrolę jednostki uprawnionej w przypadku
zawiadomienia o zmianie stanu faktycznego w zakresie warunków,
o których mowa w art. 70za ust. 2 pkt 3.
3.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego sporządza
sprawozdanie oceniające z przeprowadzonej kontroli, o której
mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, oraz o którym mowa w art. 70za ust.
4, i przedstawia je jednostce uprawnionej.
4.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przedstawia Komisji
Europejskiej, na jej wniosek, sprawozdanie oceniające z
przeprowadzonej kontroli, o której mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3
lub w art. 70za ust. 4.
5.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wzywa jednostkę
uprawnioną do usunięcia w terminie 90 dni naruszeń
stwierdzonych w wyniku przeprowadzonych kontroli, o których
mowa w ust. 2, i zawiesza jej uprawnienie do czasu usunięcia
tych naruszeń.
Art.
70zd. [Cofnięcie uprawnienia - wyznaczenia jako jednostki
uprawnionej]
Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego cofa, w drodze decyzji
administracyjnej, uprawnienie, o którym mowa w art. 70za ust.
1 lub art. 70zb ust. 1, w przypadku stwierdzenia, że jednostka
uprawniona:
1)
nie spełnia warunków określonych w:
a)
art. 70za ust. 2 - w przypadku jednostki, o której mowa w art.
70za ust. 1,
b)
art. 70za ust. 2 pkt 1-4 - w przypadku jednostki, o której
mowa w art. 70zb ust. 1;
2)
nie usunęła naruszeń w terminie, o którym mowa
w art. 70zc ust. 5;
3)
wielokrotnie przeprowadziła badania niezgodnie z zasadami
określonymi w przepisach;
4)
wielokrotnie sporządziła protokół z badania
homologacyjnego lub sprawozdanie z tego badania niezgodnie ze stanem
faktycznym;
5)
nie zawiadomiła Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego o
zmianie danych i informacji oraz stanu faktycznego stanowiących
podstawę do wydania uprawnienia.
Art.
70ze. [Zezwolenie na dopuszczenie do obrotu przedmiotu
wyposażenia lub części, nieobjętego procedurą
homologacji]
1.
Producent nowego typu przedmiotu wyposażenia lub części,
nieobjętego procedurą homologacji, mogącego stwarzać
zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego lub
środowiska zamieszczonego w wykazie części lub
wyposażenia określonym w załączniku
XIII
do dyrektywy 2007/46/WE, jest obowiązany uzyskać dla niego
zezwolenie na dopuszczenie do obrotu, z zastrzeżeniem ust. 5.
2.
Zezwolenie na dopuszczenie do obrotu wydaje, w drodze decyzji
administracyjnej, za opłatą, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego, na wniosek producenta, jeżeli typ przedmiotu
wyposażenia lub części odpowiada wymaganiom określonym
w przepisach Unii Europejskiej. Wysokość opłaty nie
może przekroczyć 160 zł.
3.
Do wniosku dołącza się:
1)
protokół z badania spełnienia wymagań, o
których mowa w ust. 2, wraz ze sprawozdaniem, wydany przez
jednostkę uprawnioną;
2)
kopię dowodu wniesienia opłaty za wydanie lub zmianę
zezwolenia na dopuszczenie do obrotu;
3)
informację o sposobie oznaczania i pakowania przedmiotów
wyposażenia lub części;
4)
oświadczenie o wpisie do Centralnej Ewidencji Informacji o
Działalności Gospodarczej albo do rejestru przedsiębiorców
w Krajowym Rejestrze Sądowym;
5)
deklarację o sposobie i metodach zapewnienia zgodności
produkcji przedmiotu wyposażenia lub części zgodnie z
wymaganiami technicznymi, o których mowa w ust. 1;
6)
oświadczenie o następującej treści:
"Oświadczam,
że w zakresie typu przedmiotu wyposażenia lub części
... złożyłem tylko jeden wniosek i tylko w jednym
państwie członkowskim Unii Europejskiej".
4.
Badanie spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 2,
przeprowadza na wniosek producenta jednostka uprawniona. Z
przeprowadzonego badania jednostka uprawniona sporządza protokół
wraz ze sprawozdaniem.
5.
Obowiązek, o którym mowa ust. 1, nie dotyczy:
1)
oryginalnego przedmiotu wyposażenia lub części, który
jest objęty homologacją typu w odniesieniu do typu pojazdu,
typu przedmiotu wyposażenia lub części, na który
udzielono homologacji typu zgodnie z przepisami jednego z aktów
prawnych, których wykaz zamieszczono w załączniku
IV
albo XI
do dyrektywy 2007/46/WE;
2)
przedmiotu wyposażenia lub części produkowanego do
pojazdów przeznaczonych do zawodów sportowych.
6.
Przedmioty wyposażenia lub części, których
wykaz zamieszczono w załączniku
XIII
do dyrektywy 2007/46/WE, używane do pojazdów
przeznaczonych do zawodów sportowych, nie mogą być
wprowadzane do obrotu w celu użycia ich w pojazdach
przeznaczonych do poruszania się po drogach publicznych, chyba
że uzyskają one zezwolenie na dopuszczenie do obrotu, o
którym mowa w ust. 1.
7.
Zezwolenia na dopuszczenie do obrotu wydane przez właściwy
organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, są ważne na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art.
70zf. [Zmiana warunków stanowiących podstawę
do wydania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu]
1.
Producent niezwłocznie zawiadamia Dyrektora Transportowego
Dozoru Technicznego o wszelkich zmianach warunków stanowiących
podstawę do wydania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu.
2.
Po otrzymaniu zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego dokonuje oceny zakresu zmian w
odniesieniu do uprzednio wydanego zezwolenia na dopuszczenie do
obrotu, a następnie niezwłocznie informuje producenta o:
1)
konieczności uzyskania zmiany tego zezwolenia po przeprowadzeniu
badań albo bez przeprowadzenia badań;
2)
braku potrzeby zmiany danych i informacji zawartych w uprzednio
wydanym zezwoleniu.
3.
W przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1, stosuje się
odpowiednio art. 70ze.
Art.
70zg. [Zapewnienie producenta o zgodności produkcji
wyposażenia z warunkami zezwolenia]
1.
Producent jest obowiązany zapewnić, że przedmiot
wyposażenia lub część przeznaczone do
wprowadzenia do obrotu będą produkowane zgodnie z warunkami
stanowiącymi podstawę do wydania zezwolenia.
2.
Producent jest obowiązany przedstawić na żądanie
właściwego organu kontroli dokumenty potwierdzające
przeznaczenie produkowanych przedmiotów wyposażenia i
części.
Art.
70zh. [Kontrola zgodności produkcji przedmiotu wyposażenia
lub części]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego przeprowadza kontrolę
zgodności produkcji przedmiotu wyposażenia lub części:
1)
przed wydaniem zezwolenia na dopuszczenie do obrotu w zakresie
sposobu i metod zapewnienia zgodności produkcji;
2)
w przypadku otrzymania informacji o zastrzeżeniach co do
wyprodukowania przedmiotów wyposażenia lub części
niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu na dopuszczenie
do obrotu.
2.
Kontrolę zgodności produkcji w przypadku, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, przeprowadza się nie później
niż w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania informacji o
zastrzeżeniach.
3.
W przypadku negatywnego wyniku kontroli zgodności produkcji,
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego wzywa producenta do
usunięcia braków, w terminie 90 dni od dnia otrzymania
wezwania. W przypadku nieusunięcia braków Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego cofa zezwolenie.
Art.
70zi. [Upoważnienie jednostki uprawnionej do
przeprowadzenia kontroli zgodności produkcji pojazdu lub
wyposażenia; koszty kontroli]
1.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, może upoważnić
jednostkę uprawnioną do przeprowadzenia kontroli zgodności
produkcji pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części.
2.
W przypadku upoważnienia jednostki uprawnionej do
przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 70zh ust. 1 pkt
2, koszty tej kontroli pokrywa producent, jeżeli wynik kontroli
potwierdzi uzyskane informacje o zastrzeżeniach.
Art.
70zj. [Przychód z opłat]
Opłaty,
o których mowa w art. 70h ust. 2, art. 70j ust. 4, art. 70k
ust. 4, art. 70za ust. 1 oraz art. 70ze ust. 2, stanowią
przychód Transportowego Dozoru Technicznego.
Art.
70zk. [Prawa i obowiązki podmiotu dokonującego
zabudowy nowego pojazdu oraz wprowadzającego do Polski nowy
pojazd lub wyposażenie]
Prawa
i obowiązki producenta, o których mowa w:
1)
art. 70d ust. 1-4 i 6-9, art. 70e, art. 70f, art. 70g, art. 70h ust.
1-5, 7 i 8, art. 70m, art. 70n ust. 1 pkt 1-3 i ust. 2 i 3, art. 70o,
art. 70p ust. 1 pkt 1 i 3 i ust. 2 i 3, art. 70q, art. 70r ust. 1 pkt
1 lit. a, pkt 2 i 3 i ust. 2, art. 70s ust. 1, 2 i 4-6, art. 70t,
art. 70u, art. 70w ust. 1 pkt 1, pkt 3 lit. a i ust. 2-5, art. 70z
ust. 1-5 i 7 oraz art. 70zb stosuje się do podmiotu dokonującego
zabudowy nowego pojazdu;
2)
art. 70d ust. 1-4 i 6-9, art. 70e, art. 70f, art. 70g, art. 70h ust.
1-5, 7 i 8, art. 70i, art. 70j, art. 70k, art. 70l ust. 1, art. 70m,
art. 70n ust. 1 pkt 1-3 i ust. 2 i 3, art. 70o, art. 70p ust. 1 pkt 1
i 3 i ust. 2 i 3, art. 70q, art. 70r ust. 1 pkt 1 lit. a, pkt 2 i 3 i
ust. 2, art. 70s ust. 1, 2 i 4-6, art. 70t, art. 70u, art. 70w ust. 1
pkt 1, pkt 3 lit. a i ust. 2-5, art. 70z ust. 1-5 i 7 oraz art. 70zb
stosuje się do podmiotu wprowadzającego do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nowy pojazd oraz nowe przedmioty
wyposażenia lub części.
Art.
70zl. [Delegacja ustawowa]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
szczegółowe wymagania, jakie powinien spełniać
podmiot wnioskujący o wydanie uprawnienia, o którym mowa
w art. 70za ust. 1 oraz art. 70zb ust. 1, w zakresie warunków
lokalowych, środków i wyposażenia;
2)
sposób i tryb przeprowadzania kontroli, o której mowa w
art. 70za ust. 4 oraz art. 70zc ust. 2 pkt 2 i 3;
3)
wzór sprawozdania oceniającego, o którym mowa w
art. 70za ust. 4 i art. 70zc ust. 3;
4)
wysokość opłaty za wydanie decyzji, o której
mowa w art. 70za ust. 1 oraz art. 70zb ust. 1.
2.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1,
minister uwzględnia:
1)
zakres uprawnienia;
2)
czynności administracyjne oraz koszty związane z wydaniem
decyzji;
3)
czynności oraz koszty związane z przeprowadzaniem kontroli.
Art.
70zm. [Delegacja ustawowa]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, odpowiednio dla danej kategorii pojazdu:
1)
zakres wymagań technicznych obowiązujących w
procedurach homologacji typu oraz szczegółowy sposób
przeprowadzania tych procedur;
2)
wymagania alternatywne dotyczące przedmiotów wyposażenia
lub części, stosowane w procedurze homologacji pojazdów
produkowanych w małych seriach;
3)
limity pojazdów kwalifikowanych do małej serii;
4)
szczegółowe czynności organów w procedurach
homologacji typu;
5)
istotne cechy różnicujące kategorię, typ,
wariant lub wersję pojazdu;
6)
warunki i sposób wyboru pojazdów, przedmiotów
wyposażenia lub części, o których mowa w art.
70z ust. 5;
7)
zakres i sposób przeprowadzania:
a)
badań homologacyjnych,
b)
kontroli zgodności produkcji;
8)
wzory dokumentów związanych z homologacją typu oraz
szczegółowe wymagania dla dokumentów, o których
mowa w art. 70h ust. 5 i art. 70z ust. 2, w zależności od
procedury homologacji typu;
9)
wzór i opis znaku homologacji typu przedmiotu wyposażenia
lub części;
10)
terminy ważności świadectw zgodności WE lub
świadectw zgodności;
11)
wysokość opłat za:
a)
wydanie i zmianę świadectwa homologacji typu,
b)
uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu dla pojazdów
produkowanych w małych seriach,
c)
uznanie świadectwa homologacji typu pojazdu, o której
mowa w art. 70j ust. 4.
2.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1,
minister uwzględnia:
1)
koszty wydania lub zmiany świadectw homologacji typu w
zależności od zakresu tego świadectwa;
2)
koszty kontroli zgodności produkcji;
3)
potrzebę zapewnienia zabezpieczenia dokumentów przed
podrobieniem lub przerobieniem;
4)
konieczność zapewnienia właściwego poziomu
bezpieczeństwa w ruchu drogowym i ochrony środowiska.
3.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, sposób ustalenia liczby pojazdów
zaliczanych do końcowej partii produkcji oraz wzory dokumentów
z tym związanych, uwzględniając konieczność
zapewnienia właściwego poziomu bezpieczeństwa w ruchu
drogowym i ochrony środowiska.
4.
Minister właściwy do spraw transportu może określić,
w drodze rozporządzenia:
1)
warunki wydawania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu oraz wzory
dokumentów z tym związanych,
2)
zakres i sposób przeprowadzania kontroli zgodności
produkcji,
3)
wysokość opłaty za wydanie zezwolenia na dopuszczenie
do obrotu
-
uwzględniając koszty wydania zezwolenia na dopuszczenie do
obrotu oraz konieczność zapewnienia właściwego
poziomu bezpieczeństwa w ruchu drogowym i ochrony środowiska.
5.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
zakres wymagań technicznych obowiązujących w
procedurze homologacji sposobu montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
2)
szczegółowe czynności organów w procedurze
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem;
3)
zakres i sposób przeprowadzania:
a)
badań homologacyjnych,
b)
kontroli zgodności montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem;
4)
wzory dokumentów związanych z homologacją sposobu
montażu instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do
zasilania gazem;
5)
wysokość opłat za wydanie i zmianę świadectwa
homologacji sposobu montażu instalacji przystosowującej
dany typ pojazdu do zasilania gazem.
6.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5,
minister uwzględnia:
1)
koszty wydania lub zmiany świadectw homologacji sposobu montażu
instalacji przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem
w zależności od zakresu tego świadectwa;
2)
koszty kontroli zgodności montażu instalacji
przystosowującej dany typ pojazdu do zasilania gazem;
3)
potrzebę zapewnienia zabezpieczenia dokumentów przed
podrobieniem lub przerobieniem;
4)
konieczność zapewnienia właściwego poziomu
bezpieczeństwa w ruchu drogowym i ochrony środowiska.
Rozdział
1b
Dopuszczenie
jednostkowe pojazdu
Art.
70zn. [Potwierdzenie dopuszczenia jednostkowego pojazdu]
1.
Spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych danego pojazdu, potwierdza się dopuszczeniem
jednostkowym pojazdu.
2.
Dopuszczeniu jednostkowemu pojazdu, z zastrzeżeniem ust. 3-6,
podlega nowy pojazd:
1)
przed wprowadzeniem do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, na którego typ producent lub importer nie uzyskał
świadectwa homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa
homologacji typu pojazdu;
2)
na którego typ zostało wydane świadectwo homologacji
typu WE pojazdu albo świadectwo homologacji typu pojazdu, w
którym przed rejestracją zostały wprowadzone zmiany
w pojeździe, przedmiocie wyposażenia lub części,
wpływające na zmianę warunków stanowiących
podstawę do wydania świadectwa homologacji typu tego
pojazdu.
3.
Nowy pojazd zaprojektowany i zbudowany do użytku przede
wszystkim na placach budowy, w kamieniołomach, w obiektach
portowych lub w portach lotniczych, pojazd wolnobieżny, pojazd
kategorii M1
przeznaczony do zawodów sportowych nie podlega obowiązkowi
uzyskania dopuszczenia jednostkowego pojazdu. Producent takiego
pojazdu może wystąpić o dopuszczenie fakultatywne
poprzez uzyskanie dopuszczenia jednostkowego pojazdu, jeżeli
pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania techniczne
obowiązujące w procedurze dopuszczenia jednostkowego
pojazdu, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 70zs
ust. 1 pkt 1. Przepisu nie stosuje się do pojazdów, o
których mowa w załączniku nr 2 do ustawy.
4.
Nowy pojazd specjalny Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby
Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywany przez Służbę Celno-Skarbową,
Inspekcji Transportu Drogowego, Służby Więziennej i
jednostek ochrony przeciwpożarowej lub nowy pojazd używany
do celów specjalnych nie podlega obowiązkowi uzyskania
dopuszczenia jednostkowego pojazdu. Producent takiego pojazdu może
wystąpić o uzyskanie dopuszczenia jednostkowego pojazdu,
jeżeli pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania
techniczne obowiązujące w procedurze dopuszczenia
jednostkowego pojazdu, określone w przepisach wydanych na
podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1.
5.
Dopuszczenia jednostkowego pojazdu nie stosuje się do tramwaju i
trolejbusu.
6.
W przypadku pojazdu kategorii M, N, O podlegającego dopuszczeniu
jednostkowemu, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego w
uzasadnionych przypadkach zwalnia, w drodze decyzji administracyjnej,
wnioskującego o dopuszczenie jednostkowe z obowiązku
spełnienia niektórych wymagań technicznych, o
których mowa w załączniku
IV
i XI
do dyrektywy 2007/46/WE, pod warunkiem zastosowania wymagań
alternatywnych równoważnych z wymaganiami określonymi
w tych załącznikach w najwyższym możliwym do
realizacji zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego i ochrony
środowiska.
Art.
70zo. [Wniosek o dopuszczenie jednostkowe pojazdu. Organ
właściwy]
1.
Dopuszczenia jednostkowego pojazdu udziela, w drodze decyzji
administracyjnej, Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, za
opłatą, przy czym jej wysokość nie może
przekroczyć 800 zł.
2.
Dopuszczenia jednostkowego pojazdu udziela się na wniosek
producenta, importera, właściciela pojazdu albo ich
upoważnionego przedstawiciela, posiadającego siedzibę
lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego
Unii Europejskiej.
3.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1)
dokument informacyjny sporządzony według wzoru określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1;
2)
sprawozdanie z badań potwierdzające spełnienie
odpowiednich warunków lub wymagań technicznych w celu
dopuszczenia jednostkowego pojazdu;
3)
kopię dowodu uiszczenia opłaty za dopuszczenie jednostkowe
pojazdu.
Art.
70zp. [Uznanie dopuszczenia jednostkowego pojazdu udzielonego
przez organ państwa UE]
1.
Dopuszczenie jednostkowe pojazdu udzielone na dany pojazd przez
właściwy organ państwa członkowskiego Unii
Europejskiej zgodnie z procedurą uznaje Dyrektor Transportowego
Dozoru Technicznego, w drodze decyzji administracyjnej, jeżeli
dany pojazd spełnia odpowiednie warunki lub wymagania
techniczne, które są równoważne warunkom lub
wymaganiom obowiązującym na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
2.
Wydanie decyzji, o której mowa w ust. 1, następuje na
wniosek producenta, importera lub właściciela pojazdu, za
opłatą, przy czym jej wysokość nie może
przekroczyć 800 zł.
3.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1)
dokument potwierdzający dopuszczenie jednostkowe pojazdu wydane
przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii
Europejskiej;
2)
dokument wydany przez właściwy organ państwa
członkowskiego Unii Europejskiej wskazujący przepisy
techniczne, na podstawie których udzielono dopuszczenia
jednostkowego pojazdu.
4.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego może zwrócić
się o dodatkowe informacje o udzielonym dopuszczeniu
jednostkowym pojazdu do właściwego organu państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
5.
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek właściwego
organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej, udostępnia
temu organowi informacje o udzielonym dopuszczeniu jednostkowym
pojazdu.
6.
W przypadku gdy pojazd, który uzyskał dopuszczenie
jednostkowe pojazdu, ma być sprzedany, zarejestrowany lub
dopuszczony do ruchu na terytorium innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego, na wniosek producenta lub
właściciela pojazdu, wydaje dokument wskazujący
przepisy techniczne, na podstawie których udzielono
dopuszczenia jednostkowego pojazdu.
Art.
70zq. [Badanie potwierdzające spełnienie odpowiednich
warunków lub wymagań technicznych]
1.
Badanie potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków
lub wymagań technicznych oraz równoważności
zastosowanych wymagań alternatywnych dla danego pojazdu w celu
dopuszczenia jednostkowego pojazdu przeprowadza jednostka uprawniona,
na wniosek producenta, importera lub właściciela pojazdu.
2.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1)
dokument informacyjny pojazdu według wymagań określonych
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zs ust. 1 pkt 1;
2)
kopie świadectw homologacji typu lub inne dokumenty
potwierdzające spełnienie odpowiednich wymagań
technicznych określonych w przepisach Unii Europejskiej lub
regulaminach EKG ONZ.
3.
Z przeprowadzonego badania jednostka sporządza sprawozdanie z
badań potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków
lub wymagań technicznych w celu dopuszczenia jednostkowego
pojazdu.
Art.
70zr. [Przychód z opłat]
Opłaty,
o których mowa w art. 70zo ust. 1 oraz art. 70zp ust. 2,
stanowią przychód Transportowego Dozoru Technicznego.
Art.
70zs. [Delegacja ustawowa]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
zakres warunków lub wymagań technicznych obowiązujących
w procedurze dopuszczenia jednostkowego pojazdu, zakres i sposób
przeprowadzania badań potwierdzających spełnienie
odpowiednich warunków lub wymagań technicznych w celu
dopuszczenia jednostkowego pojazdu oraz wzory dokumentów z tym
związanych;
2)
warunki oceny równoważności wymagań
alternatywnych w procedurze dopuszczenia jednostkowego pojazdu;
3)
wysokość opłat za udzielenie dopuszczenia
jednostkowego pojazdu oraz wydanie decyzji o uznaniu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu, wydanego na dany pojazd przez właściwy
organ innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
2.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1,
minister uwzględnia:
1)
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu
drogowym i ochrony środowiska;
2)
koszty czynności administracyjnych oraz koszty związane z
udzieleniem dopuszczenia jednostkowego pojazdu.
Rozdział
1c
Dopuszczenie
indywidualne WE pojazdu
Art.
70zt. [Pojazdy podlegające potwierdzeniu spełnienia
odpowiednich warunków lub wymagań technicznych]
1.
Spełnienie odpowiednich warunków lub wymagań
technicznych danego pojazdu określonych w dodatku 2 do części
I do załącznika
IV
do dyrektywy 2007/46/WE, potwierdza się świadectwem
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu.
2.
Dopuszczeniu indywidualnemu WE pojazdu podlega nowy pojazd kategorii
M1
i N1,
o którym mowa w dodatku 2 do części I do załącznika
IV
do dyrektywy 2007/46/WE, przed wprowadzeniem do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, na którego typ producent lub
importer nie uzyskał świadectwa homologacji typu WE
pojazdu.
Art.
70zu. [Organ wydający świadectwo dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu; wniosek i opłata]
1.
Świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu wydaje, w
drodze decyzji administracyjnej, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego, za opłatą, przy czym jej wysokość
nie może przekroczyć 800 zł.
2.
Świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu wydaje się
na wniosek producenta, importera albo właściciela pojazdu.
3.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, dołącza się:
1)
dokumenty, o których mowa w pkt 1 dodatku 2 do części
I do załącznika
IV
do dyrektywy 2007/46/WE;
2)
kopię dowodu uiszczenia opłaty za dopuszczenie indywidualne
WE pojazdu;
3)
oświadczenie o następującej treści:
"Oświadczam,
że w zakresie pojazdu o numerze VIN ..., złożyłem
tylko jeden wniosek i tylko w jednym państwie członkowskim
Unii Europejskiej".
Art.
70zv. [Badanie w celu uzyskania świadectwa dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu]
1.
Badanie potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków
lub wymagań technicznych w celu uzyskania świadectwa
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu przeprowadza jednostka
uprawniona, na wniosek producenta, importera albo właściciela
pojazdu.
2.
Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się:
1)
dokument informacyjny pojazdu sporządzony zgodnie z załącznikiem
I do dyrektywy 2007/46/WE;
2)
kopie świadectw homologacji typu lub inne dokumenty
potwierdzające spełnienie odpowiednich wymagań
technicznych określonych w pkt 4 w dodatku 2 do części
I do załącznika
IV
do dyrektywy 2007/46/WE.
3.
Z przeprowadzonego badania jednostka sporządza sprawozdanie z
badań potwierdzające spełnienie odpowiednich warunków
lub wymagań technicznych w celu dopuszczenia indywidualnego WE
pojazdu.
Art.
70zw. [Przychód z opłaty]
Opłata,
o której mowa w art. 70zu ust. 1, stanowi przychód
Transportowego Dozoru Technicznego.
Art.
70zx. [Delegacja ustawowa - wzory dokumentów i wysokość
opłaty]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
wzory dokumentów związanych z wydaniem świadectwa
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
2)
wysokość opłat za wydanie świadectwa dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu.
2.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1,
minister uwzględnia:
1)
potrzebę zapewnienia zabezpieczenia dokumentów przed
podrobieniem lub przerobieniem;
2)
koszty czynności administracyjnych oraz koszty związane z
wydaniem świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu.
Art.
70zy. [Waloryzacja maksymalnych stawek opłat]
Maksymalne
stawki opłat, o których mowa w art. 70h ust. 2, art. 70j
ust. 4, art. 70k ust. 4, art. 70za ust. 1, art. 70ze ust. 2, art.
70zo ust. 1, art. 70zp ust. 2 i art. 70zu ust. 1 ulegają
corocznie zmianie na następny rok kalendarzowy w stopniu
odpowiadającym średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogółem, ogłaszanemu
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
formie komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej "Monitor Polski".
Art.
70zz. [Wyłączenie zastosowania przepisów]
Przepisów
rozdziałów 1a-1c nie stosuje się do:
1)
pojazdów zabytkowych lub pojazdu określonego w art. 79
ust. 4 pkt 3;
2)
nowego pojazdu oraz nowego przedmiotu wyposażenia lub części,
nieprzeznaczonych do wprowadzenia do obrotu, a krótkotrwale
składowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej między
operacjami transportowymi - pod warunkiem okazania na żądanie
właściwego organu kontroli dokumentów
potwierdzających odbiorcę i miejsce docelowego odbioru
nowego pojazdu oraz nowego przedmiotu wyposażenia lub części.
Rozdział
2
Warunki
dopuszczenia pojazdów do ruchu
Art.
71. [Dowód rejestracyjny; pozwolenie czasowe]
1.
Dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu
samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego
wchodzącego w skład kolejki turystycznej, motoroweru lub
przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe.
Przepis ten nie dotyczy pojazdów, o których mowa w ust.
3.
2.
Pojazdy określone w ust. 1 są dopuszczone do ruchu, jeżeli
odpowiadają warunkom określonym w art. 66 oraz są
zarejestrowane i zaopatrzone w zalegalizowane tablice (tablicę)
rejestracyjne, a w przypadku pojazdów samochodowych, z
wyłączeniem motocykli, w nalepkę kontrolną.
3.
Pojazd niewymieniony w ust. 1, przyczepa motocyklowa oraz przyczepa
specjalna przeznaczona do ciągnięcia przez ciągnik
rolniczy lub pojazd wolnobieżny jest dopuszczony do ruchu,
jeżeli odpowiada warunkom określonym w art. 66.
4.
Zespół pojazdów składający się z
pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t i przyczepy albo autobusu i przyczepy
może być dopuszczony do ruchu po uzyskaniu odpowiedniej
adnotacji w dowodzie rejestracyjnym pojazdu silnikowego, dokonanej na
podstawie przeprowadzonego badania technicznego. Przepis ten nie
dotyczy motocykla.
4a.
Przepis ust. 4 dotyczy także ciągnika rolniczego i pojazdu
wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki
turystycznej. W przypadku ciągnika rolniczego może być
on dopuszczony do ruchu po uzyskaniu odpowiedniej adnotacji w
dowodzie rejestracyjnym o ograniczeniu prędkości
konstrukcyjnej do 25 km/h.
5.
Pojazd zarejestrowany za granicą dopuszcza się do ruchu,
jeżeli odpowiada wymaganym warunkom technicznym i jest
zaopatrzony w tablice rejestracyjne z numerem rejestracyjnym
składającym się z liter alfabetu łacińskiego
i cyfr arabskich, z zastrzeżeniem art. 59 ust. 2 i 3, a
kierujący pojazdem ma przy sobie dokument stwierdzający
dokonanie rejestracji.
5a.
W przypadku gdy z dokumentu stwierdzającego dokonanie
rejestracji pojazdu, o którym mowa w ust. 5, nie wynika prawo
do używania pojazdu przez kierującego, osoba ta obowiązana
jest posiadać przy sobie i okazywać na żądanie
organu kontroli ruchu drogowego dokument potwierdzający to
prawo.
6.
Pojazd sprowadzony z terytorium państwa niebędącego
państwem członkowskim Unii Europejskiej, po dokonaniu
zwolnienia pojazdu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego do
procedury dopuszczenia do obrotu, dopuszcza się do ruchu na
okres 30 dni.
7.
Właściciel pojazdu sprowadzonego z terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej jest obowiązany
zarejestrować pojazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w
terminie 30 dni od dnia jego sprowadzenia.
Art.
72. [Dokumenty stanowiące podstawę rejestracji
pojazdu]
1.
Rejestracji dokonuje się na podstawie:
1)
dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego
powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5;
2)
karty pojazdu, jeżeli była wydana;
3)
świadectwa zgodności WE albo świadectwa zgodności
wraz z oświadczeniem zawierającym dane i informacje o
pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu,
dopuszczenia jednostkowego pojazdu, decyzji o uznaniu dopuszczenia
jednostkowego pojazdu albo świadectwa dopuszczenia
indywidualnego WE pojazdu - jeżeli są wymagane;
4)
zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu,
jeżeli jest wymagane albo dowodu rejestracyjnego pojazdu lub
innego dokumentu wydanego przez właściwy organ państwa
członkowskiego, potwierdzającego wykonanie oraz termin
ważności badania technicznego;
5)
dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany;
6)
dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został
sprowadzony z terytorium państwa niebędącego państwem
członkowskim Unii Europejskiej i jest rejestrowany po raz
pierwszy;
6a)
dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na
terytorium kraju albo dokumentu potwierdzającego brak obowiązku
zapłaty akcyzy na terytorium kraju albo zaświadczenia
stwierdzającego zwolnienie od akcyzy, w rozumieniu przepisów
o podatku akcyzowym, jeżeli samochód osobowy lub pojazd
rodzaju "samochodowy inny", podrodzaj "czterokołowiec"
(kategoria homologacyjna L7e) lub podrodzaj "czterokołowiec
lekki" (kategoria homologacyjna L6e) został sprowadzony z
terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej i jest
rejestrowany po raz pierwszy;
7)
(uchylony);
8)
(uchylony);
9)
(uchylony).
1a.
(uchylony).
1b.
W przypadku nabycia od wyspecjalizowanego salonu sprzedaży, w
rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, samochodu osobowego
lub pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 6a, dokument
potwierdzający zapłatę akcyzy na terytorium kraju albo
zaświadczenie stwierdzające zwolnienie od akcyzy pojazdu
elektrycznego albo pojazdu napędzanego wodorem może być
zastąpione oświadczeniem wyspecjalizowanego salonu
sprzedaży, że posiada odpowiednio oryginał lub kopię
dokumentu potwierdzającego zapłatę akcyzy na
terytorium kraju od tego samochodu osobowego lub pojazdu albo
oryginał lub kopię zaświadczenia stwierdzającego
zwolnienie od akcyzy pojazdu elektrycznego albo pojazdu napędzanego
wodorem.
2.
Wymagania ust. 1 nie dotyczą:
1)
pojazdu, który był już zarejestrowany na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej - w zakresie ust. 1 pkt 3;
2)
pojazdu zakupionego po przepadku na rzecz Skarbu Państwa lub na
rzecz jednostki samorządu terytorialnego - w zakresie ust. 1 pkt
2 i 5;
3)
pojazdu zakupionego od Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Krajowej Administracji
Skarbowej lub Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej - w
zakresie ust. 1 pkt 5;
4)
(uchylony);
5)
pojazdu wycofanego czasowo z ruchu - w zakresie ust. 1 pkt 5; w tym
przypadku zamiast dowodu rejestracyjnego wymaga się
przedstawienia decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu;
6)
(uchylony);
7)
pojazdu wyrejestrowanego, o którym mowa w art. 79 ust. 4 pkt 3
- w przypadku powtórnej rejestracji - w zakresie ust. 1 pkt 5;
8)
pojazdu, o którym mowa w art. 81 ust. 4 pkt 3 lit. a - w
zakresie ust. 1 pkt 4.
2a.
W przypadku pojazdu sprowadzanego z terytorium państwa
niebędącego państwem członkowskim zamiast dowodu
rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, dopuszcza się
przedstawienie innego dokumentu stwierdzającego rejestrację
pojazdu, wydanego przez organ właściwy do rejestracji
pojazdów w tym państwie.
2b.
W przypadku pojazdu zabytkowego, zamiast dowodu rejestracyjnego,
dopuszcza się przedstawienie oświadczenia właściciela
pojazdu, złożonego pod rygorem odpowiedzialności
karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu
rejestracyjnego.
3.
Dodatkowo wymaga się dokumentu potwierdzającego spełnienie
wymagań, o których mowa w art. 2 pkt 39 - w stosunku do
pojazdów zabytkowych.
3a.
Świadectwo zgodności WE lub świadectwo zgodności
traci ważność po upływie terminu określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 70zm ust. 1 pkt 10 i nie może
być uznane za dokument, o którym mowa w ust. 1 pkt 3.
4.
W przypadku utraty dowodu rejestracyjnego lub karty pojazdu, zamiast
tych dokumentów należy przedstawić zaświadczenie,
wystawione przez organ rejestrujący właściwy ze
względu na miejsce ostatniej rejestracji, potwierdzające
dane zawarte w utraconym dokumencie, niezbędne do rejestracji.
Art.
73. [Organy rejestrujące pojazdy]
1.
Rejestracji pojazdu dokonuje, na wniosek właściciela,
starosta właściwy ze względu na miejsce jego
zamieszkania (siedzibę), wydając dowód rejestracyjny
i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę
kontrolną, jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust.
2-5.
2.
Rejestracji pojazdu, którego właścicielem jest
przedsiębiorstwo wielozakładowe lub inny podmiot, w skład
którego wchodzą wydzielone jednostki organizacyjne, może
dokonać starosta właściwy ze względu na siedzibę
zakładu lub jednostki, na wniosek kierownika zakładu lub
wydzielonej jednostki organizacyjnej upoważnionego przez
właściciela.
2a.
Rejestracji pojazdów należących do członków
obcych sił zbrojnych, personelu cywilnego i członków
rodzin, oraz pojazdów ich wykonawców kontraktowych,
przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na
podstawie umów międzynarodowych, na wniosek władz
wojskowych tych sił zbrojnych, dokonuje starosta właściwy
ze względu na miejsce pobytu tych osób na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
2b.
Rejestracji pojazdów należących do obcych sił
zbrojnych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, na podstawie umów międzynarodowych, dokonuje
właściwy organ Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej. Organ ten wydaje dowód rejestracyjny i
zalegalizowane tablice rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną,
chyba że dla danego pojazdu tablice (tablica) rejestracyjne lub
nalepka kontrolna nie są wymagane, a numer rejestracyjny
umieszcza się bezpośrednio na pojeździe.
3.
Rejestracji pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Służby Ochrony Państwa, Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Krajowej
Administracji Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę
Celno-Skarbową dokonują właściwe organy tych
jednostek. Organy te wydają dowód rejestracyjny i
zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę
kontrolną, chyba że dla danego pojazdu tablice (tablica)
rejestracyjne lub nalepka kontrolna nie są wymagane, a numer
rejestracyjny umieszcza się bezpośrednio na pojeździe.
3a.
Producent blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń
czasowych, nalepek kontrolnych i innych dokumentów wymaganych
do rejestracji pojazdów, a także starostowie przekazują
odpłatnie wojewodzie mazowieckiemu odpowiednio: blankiety
dowodów rejestracyjnych, pozwoleń czasowych, nalepek
kontrolnych i innych dokumentów wymaganych do rejestracji
pojazdów, a także zalegalizowane tablice rejestracyjne
niezbędne do rejestracji, o której mowa w art. 76 ust. 4.
Informacje dotyczące przekazanych blankietów dowodów
rejestracyjnych, pozwoleń czasowych, nalepek kontrolnych i
innych dokumentów wymaganych do rejestracji oraz tablic
rejestracyjnych podlegają ochronie zgodnie z przepisami o
ochronie informacji niejawnych o klauzuli tajności "tajne"
lub "ściśle tajne".
4.
Rejestracji pojazdu należącego do przedstawicielstwa
dyplomatycznego, urzędu konsularnego i misji specjalnej państw
obcych lub organizacji międzynarodowej, a także ich
personelu korzystającego z przywilejów i immunitetów
dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw, umów bądź
powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na
zasadzie wzajemności, dokonuje wojewoda mazowiecki na wniosek
ministra właściwego do spraw zagranicznych.
5.
W razie powierzenia pojazdu przez zagraniczną osobę
fizyczną lub prawną podmiotowi polskiemu, pojazd ten jest
rejestrowany przez określony w ust. 1 organ właściwy
ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) podmiotu
polskiego.
Art.
74. [Czasowa rejestracja pojazdu]
1.
Czasowej rejestracji pojazdu dokonuje, w przypadkach określonych
w ust. 2, starosta właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania (siedzibę) właściciela pojazdu, wydając
pozwolenie czasowe i zalegalizowane tablice (tablicę)
rejestracyjne.
2.
Czasowej rejestracji dokonuje się:
1)
z urzędu - po złożeniu wniosku o rejestrację
pojazdu;
2)
na wniosek właściciela pojazdu - w celu umożliwienia:
a)
wywozu pojazdu za granicę,
b)
przejazdu pojazdu z miejsca jego zakupu lub odbioru na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej,
c)
przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania
jego badania technicznego lub naprawy;
3)
na wniosek jednostki uprawnionej lub jednostki badawczej producenta
pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części - w celu
umożliwienia odpowiednich badań;
2a.
Czasowej rejestracji, o której mowa w ust. 2 pkt 1, można
dokonać pomimo braku dołączonych do wniosku o
rejestrację dokumentów, o których mowa w art. 72
ust. 1 pkt 6 i 6a. Dokumenty te powinny zostać złożone
przed wydaniem dowodu rejestracyjnego.
2b.
Czasowej rejestracji pojazdu dokonuje się warunkowo, jeżeli
właściciel pojazdu złoży oświadczenie, że
w okresie od tej rejestracji do wydania dowodu rejestracyjnego nie
nastąpi zmiana w zakresie własności pojazdu.
3.
Czasowej rejestracji dokonuje się na okres nieprzekraczający
30 dni, z zastrzeżeniem ust. 4. Termin ten może być
jednorazowo przedłużony o 14 dni w celu wyjaśnienia
spraw związanych z rejestracją pojazdu.
4.
W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, rejestracji
dokonuje się na okres wynikający z wniosku, nie dłuższy
jednak niż 6 miesięcy.
5.
Po upływie terminu czasowej rejestracji pozwolenie czasowe i
tablice rejestracyjne zwraca się do organu, który je
wydał, z wyjątkiem przypadku, o którym mowa w ust. 2
pkt 2 lit. a.
Art.
75. [Wpis zastrzeżenia. Opłaty]
1.
Jeżeli używanie pojazdu uzależnione jest od
szczególnych warunków określonych przepisami,
starosta wpisuje w dowodzie rejestracyjnym lub pozwoleniu czasowym
odpowiednie zastrzeżenie.
2.
Dowód rejestracyjny, pozwolenie czasowe, zalegalizowane
tablice (tablica) rejestracyjne i nalepka kontrolna oraz ich wtórniki
są wydawane za opłatą oraz po uiszczeniu opłaty
ewidencyjnej. Opłatę oraz opłatę ewidencyjną
pobiera organ dokonujący rejestracji.
3.
Zabrania się rejestracji pojazdu złożonego poza
wytwórnią, z wyjątkiem pojazdu marki "SAM"
oraz pojazdu zabytkowego.
Art.
75a. [Produkcja tablic rejestracyjnych]
1.
Produkcja tablic rejestracyjnych oraz ich wtórników
jest działalnością regulowaną w rozumieniu
przepisów ustawy
z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U.
poz. 646, 1479, 1629 i 1633) i wymaga wpisu do rejestru
przedsiębiorców produkujących tablice rejestracyjne,
zwanego dalej "rejestrem". Ilekroć w przepisie
niniejszym oraz w art. 75aa-75d jest mowa o tablicach
rejestracyjnych, należy przez to rozumieć także ich
wtórniki.
2.
Działalność, o której mowa w ust. 1, może
wykonywać przedsiębiorca, który spełnia
następujące warunki:
1)
posiada możliwości techniczne gwarantujące wykonywanie
tablic rejestracyjnych lub materiałów służących
do ich produkcji zgodnie z warunkami technicznymi; warunek ten nie
dotyczy przedsiębiorców sprowadzających z zagranicy
materiały służące do wyrobu tablic
rejestracyjnych;
2)
posiada certyfikat na zgodność tablic rejestracyjnych lub
materiałów służących do ich produkcji z
warunkami technicznymi;
3)
nie jest podmiotem, w stosunku do którego wszczęto
postępowanie upadłościowe lub likwidacyjne;
4)
nie zalega z uiszczeniem podatków, opłat lub składek
na ubezpieczenie społeczne;
5)
nie został prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub
przestępstwo przeciwko dokumentom - dotyczy osoby fizycznej lub
członków organów osoby prawnej.
3.
Za przedsiębiorcę produkującego tablice rejestracyjne,
o którym mowa w ust. 2, uważa się jednostkę:
1)
produkującą tablice rejestracyjne z wytłoczonymi
numerami rejestracyjnymi;
2)
produkującą tablice rejestracyjne bez wytłoczonych
numerów rejestracyjnych;
3)
tłoczącą numery rejestracyjne;
4)
produkującą lub sprowadzającą z zagranicy
materiały mające szczególne znaczenie do produkcji
tablic rejestracyjnych;
5)
przetwarzającą materiały mające szczególne
znaczenie do produkcji tablic rejestracyjnych.
4.
Tablice rejestracyjne są produkowane wyłącznie na
zamówienie:
1)
organu właściwego w sprawach rejestracji pojazdów -
z wytłoczonymi numerami rejestracyjnymi;
2)
przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 3 pkt 3 - bez
wytłoczonych numerów rejestracyjnych.
5.
Materiały, o których mowa w ust. 3 pkt 4 i 5, są
przetwarzane, produkowane lub sprowadzane z zagranicy na zamówienie
przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 2.
6.
Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 2, prowadzi
ewidencje:
1)
materiałów do produkcji tablic rejestracyjnych, o których
mowa w ust. 3 pkt 4 i 5;
2)
wyprodukowanych tablic rejestracyjnych;
3)
sprzedanych tablic rejestracyjnych.
Art.
75aa. [Organ prowadzący rejestr; prostowanie z urzędu
wpisu do rejestru; obowiązek złożenia wniosku o zmianę
wpisu w rejestrze w razie zmiany danych]
1.
Organem właściwym do prowadzenia rejestru jest marszałek
województwa właściwy ze względu na siedzibę
przedsiębiorcy.
2.
Rejestr może być prowadzony w systemie teleinformatycznym.
3.
Właściwy marszałek województwa prostuje z
urzędu wpis do rejestru zawierający oczywiste błędy
lub niezgodności ze stanem faktycznym.
4.
W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru przedsiębiorca
jest obowiązany złożyć wniosek o zmianę
wpisu w rejestrze w terminie 14 dni od dnia, w którym
nastąpiła zmiana tych danych.
Art.
75ab. [Wniosek o wpis do rejestru]
1.
Wpisu do rejestru dokonuje się na podstawie wniosku
przedsiębiorcy, zawierającego następujące dane:
1)
firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo
adres zamieszkania;
2)
numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym, o ile przedsiębiorca taki numer posiada;
3)
numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4)
adres siedziby oraz adresy jednostek, w których będzie
wykonywana działalność, o której mowa w art.
75a ust. 1;
5)
podpis przedsiębiorcy oraz oznaczenie daty i miejsca złożenia
wniosku.
2.
Wraz z wnioskiem przedsiębiorca składa:
1)
oświadczenie o posiadaniu certyfikatu, o którym mowa w
art. 75a ust. 2 pkt 2, wraz z danymi umożliwiającymi jego
identyfikację;
2)
zaświadczenie albo oświadczenie o niekaralności za
przestępstwo popełnione w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej lub przestępstwo przeciwko
dokumentom:
a)
przedsiębiorcy, jeżeli jest on osobą fizyczną,
b)
osób - członków władz organów osoby
prawnej lub nieposiadającej osobowości prawnej jednostki
organizacyjnej oraz
3)
oświadczenie następującej treści:
"Oświadczam,
że:
1)
dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru są kompletne i zgodne
z prawdą;
2)
znane mi są i spełniam szczególne warunki
wykonywania działalności, o której mowa w art. 75a
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym;
3)
posiadam aktualny dokument określający status jednostki
będącej osobą prawną lub nieposiadającą
osobowości prawnej jednostką organizacyjną albo
dokument stwierdzający tożsamość w przypadku
osoby fizycznej.".
3.
Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, składa
się pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie
fałszywych zeznań. Składający oświadczenie
jest obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej
treści: "Jestem świadomy odpowiedzialności karnej
za złożenie fałszywego oświadczenia.".
Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności
karnej za składanie fałszywych zeznań.
4.
Oświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, powinno
również zawierać:
1)
firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres albo
adres zamieszkania;
2)
oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3)
podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze
wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
5.
Minister właściwy do spraw transportu określi wzór
wniosku, o którym mowa w ust. 1, zawierającego
oświadczenie o posiadaniu certyfikatu, o którym mowa w
art. 75a ust. 2 pkt 2, wraz z danymi umożliwiającymi jego
identyfikację, w formie dokumentu elektronicznego w rozumieniu
ustawy
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2017
r. poz. 570 oraz z 2018 r. poz. 1000, 1544 i 1669).
Art.
75ac. [Treść podlegająca wpisowi do rejestru;
zaświadczenie o dokonaniu wpisu]
1.
Wpisowi do rejestru podlegają dane określone w art. 75ab
ust. 1 pkt 1-4 oraz informacje o certyfikacie, o którym mowa w
art. 75a ust. 2 pkt 2.
2.
Wpisem do rejestru jest również wykreślenie albo
zmiana wpisu.
3.
Wydając z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do
rejestru, właściwy marszałek województwa
określa w nim zakres prowadzonej przez przedsiębiorcę
działalności w zakresie produkcji tablic rejestracyjnych,
zgodnie z art. 75a ust. 3.
Art.
75ad. [Rażące naruszenie warunków wykonywania
działalności w zakresie produkcji tablic rejestracyjnych]
Rażącym
naruszeniem warunków wykonywania działalności w
zakresie produkcji tablic rejestracyjnych jest naruszenie warunków,
o których mowa w art. 75a ust. 2 pkt 2, 3 i 5 oraz ust. 4 i 5,
oraz określonych w przepisach dotyczących warunków
oraz sposobu produkcji i dystrybucji tablic rejestracyjnych.
Art.
75ae. [Termin dokonania wpisu przedsiębiorcy do rejestru]
1.
Właściwy marszałek województwa jest obowiązany
dokonać wpisu przedsiębiorcy do rejestru w terminie 7 dni
od dnia wpływu do niego wniosku o wpis wraz z dokumentami, o
których mowa w art. 75ab ust. 2.
2.
Jeżeli właściwy marszałek województwa nie
dokona wpisu w terminie, o którym mowa w ust. 1, a od dnia
wpływu wniosku do niego upłynęło 14 dni,
przedsiębiorca może rozpocząć działalność.
Nie dotyczy to przypadku, gdy marszałek województwa
wezwał przedsiębiorcę do uzupełnienia wniosku o
wpis nie później niż przed upływem 7 dni od
dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa
w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu
uzupełnienia wniosku o wpis.
Art.
75af. [Decyzja o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę
działalności objętej wpisem]
1.
Właściwy marszałek województwa wydaje decyzję
o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności
objętej wpisem, w przypadku gdy:
1)
przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym
mowa w art. 75ab ust. 2 pkt 3, niezgodne ze stanem faktycznym;
2)
przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków
wymaganych prawem do wykonywania działalności regulowanej w
wyznaczonym przez marszałka terminie;
3)
stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych
prawem do wykonywania działalności regulowanej przez
przedsiębiorcę.
2.
Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu
wykonaniu.
3.
Przed wydaniem decyzji na podstawie ust. 1 pkt 2 marszałek
województwa wyznacza termin usunięcia stwierdzonych
naruszeń.
4.
W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, marszałek
województwa z urzędu wykreśla przedsiębiorcę
z rejestru.
5.
W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, jeżeli
przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą
objętą wpisem także na podstawie wpisów do
innych rejestrów działalności regulowanej w tym
samym zakresie działalności gospodarczej, z urzędu
wykreśla się przedsiębiorcę także z tych
rejestrów działalności regulowanej.
Art.
75ag. [Ponowny wpis do rejestru]
1.
Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru, może
uzyskać ponowny wpis do rejestru w tym samym zakresie
działalności gospodarczej nie wcześniej niż po
upływie 3 lat od dnia wydania decyzji, o której mowa w
art. 75af ust. 1.
2.
Przepis ust. 1 stosuje się do przedsiębiorcy, który
wykonywał działalność gospodarczą bez wpisu
do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej w art. 75ae ust.
2.
Art.
75ah. 4
[Wykreślenie przedsiębiorcy z rejestru]
Właściwy
marszałek województwa wykreśla przedsiębiorcę
z rejestru na jego wniosek, a także po uzyskaniu informacji z
Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej lub Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu
przedsiębiorcy.
Art.
75b. [Legalizacja tablic]
Organ
właściwy w sprawach rejestracji legalizuje tablice
rejestracyjne, umieszczając na nich znak legalizacyjny.
Art.
75c. [Delegacja ustawowa w zakresie tablic rejestracyjnych]
Minister
właściwy do spraw transportu, uwzględniając
konieczność prawidłowego zabezpieczenia obrotu
tablicami rejestracyjnymi oraz materiałami mającymi
szczególne znaczenie do produkcji tablic rejestracyjnych,
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
warunki produkcji i szczegółowy sposób dystrybucji
tablic rejestracyjnych i znaków legalizacyjnych oraz
prowadzenia ewidencji, o których mowa w art. 75a ust. 6;
2)
tryb legalizacji tablic rejestracyjnych, warunki techniczne oraz wzór
znaku legalizacyjnego, o którym mowa w art. 75b;
3)
materiały mające szczególne znaczenie do produkcji
tablic rejestracyjnych.
Art.
75d. [Wybór producenta blankietów dowodów
rejestracyjnych, pozwoleń czasowych, znaków
legalizacyjnych, nalepek kontrolnych oraz kart pojazdów]
Minister
właściwy do spraw transportu dokona wyboru producenta
blankietów dowodów rejestracyjnych, pozwoleń
czasowych, znaków legalizacyjnych, nalepek kontrolnych oraz
kart pojazdów na zasadach określonych przepisami o
zamówieniach publicznych.
Art.
76. [Delegacja ustawowa]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
informatyzacji, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
oraz Ministrem Obrony Narodowej:
a)
warunki i tryb rejestracji pojazdów, czasowej rejestracji
pojazdów, wyrejestrowania pojazdów, z zastrzeżeniem
ust. 2-3, oraz wzory dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego,
nalepki kontrolnej, tablic rejestracyjnych oraz innych tablic, cech
identyfikacyjnych i oznaczeń, w które zaopatruje się
pojazd, a także ich opis,
b)
warunki dystrybucji blankietów dowodów rejestracyjnych,
pozwoleń czasowych i nalepek kontrolnych,
c)
szczegółowe wymagania techniczne dla tablic
rejestracyjnych oraz zakres i sposób ich badania;
2)
wysokość opłat za wydanie dowodu rejestracyjnego,
pozwolenia czasowego, tablic (tablicy) rejestracyjnych i nalepki
kontrolnej oraz ich wtórników;
3)
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
informatyzacji, szczegółowe czynności organów
w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz
wzory dokumentów w tych sprawach.
2.
Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw informatyzacji, ministrem właściwym do spraw
transportu oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb
rejestracji oraz wzory dowodu rejestracyjnego i tablic
rejestracyjnych pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz pojazdów należących do obcych sił
zbrojnych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, na podstawie umów międzynarodowych, o których
mowa w art. 73 ust. 2b, a także jednostki organizacyjne właściwe
w tych sprawach.
2a.
Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw informatyzacji, ministrem właściwym do spraw
transportu oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb
rejestracji oraz wzory dowodu rejestracyjnego i tablic
rejestracyjnych pojazdów Służby Kontrwywiadu
Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego, a także
jednostki organizacyjne właściwe w tych sprawach.
3.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu, ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, ministrem
właściwym do spraw informatyzacji oraz Ministrem Obrony
Narodowej oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu, Szefa
Centralnego Biura Antykorupcyjnego określi, w drodze
rozporządzenia, warunki i tryb rejestracji oraz wzory dowodu
rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych pojazdów Służby
Ochrony Państwa, Policji, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę
Celno-Skarbową, a także jednostki organizacyjne właściwe
w tych sprawach.
4.
Prezes Rady Ministrów, uwzględniając wymagania
wynikające z obowiązku ochrony informacji niejawnych
określi, w drodze zarządzenia niepodlegającego
ogłoszeniu:
1)
warunki i tryb rejestracji pojazdów resortu spraw
wewnętrznych, obrony narodowej, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego i Krajowej Administracji Skarbowej wykorzystywanych
przez Służbę Celno-Skarbową, wykorzystywanych do
prowadzenia czynności operacyjno-rozpoznawczych;
2)
szczególny tryb i warunki przekazywania blankietów
dowodów rejestracyjnych, pozwoleń czasowych, nalepek
kontrolnych i innych dokumentów wymaganych do rejestracji oraz
tablic rejestracyjnych, o których mowa w art. 73 ust. 3a;
3)
szczególne wymagania w zakresie personalizacji tych
blankietów.
5.
W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1-3, należy
uwzględnić w szczególności:
1)
konieczność przeciwdziałania dopuszczeniu do ruchu
pojazdów pochodzących z kradzieży;
2)
prawidłowe zabezpieczenie dokumentów związanych z
rejestracją, tablicami rejestracyjnymi i innymi oznaczeniami;
3)
koszty działania administracji publicznej w sprawach rejestracji
pojazdów;
4)
sposób wykorzystania pojazdów, o których mowa w
ust. 2-3, przy wykonywaniu zadań określonych w przepisach
dotyczących Służby Ochrony Państwa, Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży
Granicznej i Krajowej Administracji Skarbowej.
Art.
77. [Karta pojazdu]
1.
Producent lub importer nowych pojazdów jest obowiązany
wydać kartę pojazdu dla każdego pojazdu samochodowego
wprowadzonego do obrotu handlowego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
2.
Karta pojazdu jest przekazywana właścicielowi pojazdu.
3.
Kartę pojazdu dla pojazdu samochodowego, innego niż
określony w ust. 1, wydaje, za opłatą i po uiszczeniu
opłaty ewidencyjnej, właściwy w sprawach rejestracji
starosta przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, z wyłączeniem pojazdów
zabytkowych i pojazdów, o których mowa w art. 73 ust.
2a, 2b i 4.
3a.
Wtórnik karty pojazdu wydaje, za opłatą i po
uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, właściwy starosta.
4.
Minister właściwy do spraw transportu:
1)
w porozumieniu z ministrami właściwym do spraw wewnętrznych
oraz Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i tryb wydawania kart pojazdów oraz wzór karty
pojazdu, a także jej opis;
2)
określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłat
za kartę pojazdu oraz jej wtórnik;
3)
określi, w drodze rozporządzenia, dokumenty stanowiące
podstawę wpisu danych do karty pojazdu oraz czynności
jednostek zajmujących się dystrybucją, przechowywaniem
i wydawaniem kart pojazdów;
4)
określi, w drodze rozporządzenia, warunki dystrybucji kart
pojazdów.
5.
W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 4, należy
uwzględnić znaczenie tych dokumentów dla rejestracji
pojazdu oraz wysokość kosztów związanych z
drukiem i dystrybucją kart pojazdów oraz ich wtórników.
Art.
78. [Przeniesienie własności pojazdu]
1.
W razie przeniesienia na inną osobę własności
pojazdu zarejestrowanego, dotychczasowy właściciel
przekazuje nowemu właścicielowi dowód rejestracyjny
i kartę pojazdu, jeżeli była wydana.
1a.
W razie przeniesienia na inną osobę własności
pojazdu czasowo wycofanego z ruchu dotychczasowy właściciel
przekazuje nowemu właścicielowi decyzję o czasowym
wycofaniu pojazdu i kartę pojazdu, jeżeli była wydana.
2.
Właściciel pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany
zawiadomić w terminie nieprzekraczającym 30 dni starostę
o:
1)
nabyciu lub zbyciu pojazdu;
2)
zmianie stanu faktycznego wymagającej zmiany danych
zamieszczonych w dowodzie rejestracyjnym.
3.
Zdarzenia, o których mowa w ust. 2, są dokumentowane w
karcie pojazdu; odpowiednich wpisów dokonuje starosta.
4.
Właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany
wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył
pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że
pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną
osobę, czemu nie mógł zapobiec.
5.
W przypadku, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest:
1)
osoba prawna,
2)
jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej,
której odrębne przepisy przyznają zdolność
prawną,
3)
jednostka samorządu terytorialnego,
4)
spółka kapitałowa w organizacji,
5)
podmiot w stanie likwidacji,
6)
przedsiębiorca niebędący osobą fizyczną,
7)
zagraniczna jednostka organizacyjna
- do
udzielenia informacji, o której mowa w ust. 4, obowiązana
jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego
podmiotu na zewnątrz, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby
- osoby wchodzące w skład tego organu zgodnie z żądaniem
organu, o którym mowa w ust. 4, oraz sposobem reprezentacji
podmiotu.
Art.
78a. [Czasowe wycofanie pojazdu z ruchu]
1.
Czasowego wycofania pojazdu z ruchu dokonuje, na wniosek właściciela
pojazdu lub podmiotu, któremu powierzono pojazd w trybie
przepisu art. 73 ust. 5, starosta właściwy ze względu
na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, wydając decyzję o
czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu.
2.
Wycofaniu czasowemu, na wniosek podmiotów, o których
mowa w ust. 1, podlegają zarejestrowane:
1)
samochody ciężarowe i przyczepy o dopuszczalnej masie
całkowitej od 3,5 t;
2)
ciągniki samochodowe;
3)
pojazdy specjalne;
4)
autobusy.
3.
Decyzję o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu wydaje za opłatą
organ, o którym mowa w ust. 1, po złożeniu przez
właściciela pojazdu lub podmiot, któremu powierzono
pojazd w trybie przepisu art. 73 ust. 5, do depozytu w tym organie
dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych.
4.
Pojazd może być czasowo wycofany z ruchu na okres od 2 do
24 miesięcy. Okres ten może być przedłużony,
jednak łączny okres wycofania pojazdu z ruchu nie może
przekraczać 48 miesięcy, licząc od dnia wydania
decyzji o jego czasowym wycofaniu z ruchu.
5.
Właściciel pojazdu lub podmiot, któremu powierzono
pojazd w trybie przepisu art. 73 ust. 5, jest obowiązany
zapewnić wycofanemu z ruchu pojazdowi postój poza drogą
publiczną, strefą zamieszkania i strefą ruchu. Przepis
art. 46 ust. 5 stosuje się odpowiednio.
6.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, tryb i warunki czasowego wycofania
pojazdów z ruchu, wysokość opłat w zależności
od okresu wycofania z ruchu, w wysokości nie wyższej niż
150 zł, oraz wzory dokumentów stosowanych w tym zakresie,
mając na względzie konieczność przeciwdziałania
używaniu pojazdów czasowo wycofanych z ruchu oraz koszty
ponoszone przez organy administracji publicznej.
Art.
79. [Wyrejestrowanie pojazdu]
1.
Pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze
względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek
jego właściciela, w przypadku:
1)
przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację
demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt
zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o
demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź
w art.
24 ust. 1 pkt 2
lub art.
33 ust. 3
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu
wydanego w innym państwie;
2)
kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył
stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością karną
za fałszywe zeznania;
3)
wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany
za granicą lub zbyty za granicę;
4)
zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;
5)
udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania
pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności;
6)
przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy
prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy
prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie
zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym
mowa w art.
25 ust. 1
lub art.
33 ust. 3
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu
wydanego w innym państwie;
7)
wycofania pojazdu z obrotu, o którym mowa w art. 70g ust. 5.
2.
W przypadku przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację
demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącemu punkt
zbierania pojazdów pojazdu innego niż określony w
art.
3 pkt 4
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji, w celu jego wyrejestrowania,
przedsiębiorca wydaje zaświadczenie o demontażu tego
pojazdu, odpowiadające wymogom określonym dla
zaświadczenia, o którym mowa w art.
24 ust. 1 pkt 2
lub art.
33 ust. 3
tej ustawy.
3.
W przypadku nieprzedłożenia przez właściciela
pojazdu zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym
mowa w ust. 2 bądź w art.
24 ust. 1 pkt 2
lub art.
33 ust. 3
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji, lub zaświadczenia o przyjęciu
niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art.
25 ust. 1
lub art.
33 ust. 3
tej ustawy, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym
państwie, organ rejestrujący, po upływie 30 dni od
dnia otrzymania informacji od administratora danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji o przekazaniu przez stację demontażu
lub punkt zbierania pojazdów danych, o których mowa w
art. 80b ust. 1 pkt 16, dokonuje wyrejestrowania pojazdu z urzędu.
3a.
W przypadku otrzymania informacji od organu właściwego do
rejestracji pojazdów państwa członkowskiego, innego
niż Rzeczpospolita Polska, o zarejestrowaniu pojazdu, organ
rejestrujący dokonuje wyrejestrowania pojazdu z urzędu.
4.
Pojazd wyrejestrowany nie podlega powtórnej rejestracji, z
wyjątkiem pojazdu:
1)
odzyskanego po kradzieży;
2)
zabytkowego;
3)
mającego co najmniej 25 lat uznanego przez rzeczoznawcę
samochodowego za unikatowy lub mający szczególne
znaczenie dla udokumentowania historii motoryzacji;
4)
ciągnika i przyczepy rolniczej;
5)
wywiezionego z kraju lub zbytego za granicą, o którym
mowa w ust. 1 pkt 3.
5.
W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, warunkiem
wyrejestrowania pojazdu jest wniesienie przez właściciela
pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań
związanych z utrzymaniem czystości i porządku w
gminach. Przepisu nie stosuje się do pojazdów Policji i
jednostek ochrony przeciwpożarowej.
6.
Minister właściwy do spraw administracji publicznej,
uwzględniając w szczególności koszty ponoszone
przez gminy związane z usuwaniem negatywnych skutków
utraty pojazdu oraz kosztów związanych z usuwaniem
wraków, określi, w drodze rozporządzenia, wysokość
opłaty, o której mowa w ust. 5.
Art.
79a. [Rzeczoznawca samochodowy]
1.
Rzeczoznawcą samochodowym jest osoba, która:
1)
(uchylony);
2)
posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie
branżowe;
3)
posiada 2-letnią praktykę zawodową w dziedzinie
związanej z motoryzacją;
4)
posiada prawo jazdy kategorii A, B oraz C1 lub C;
5)
nie była karana wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne;
6)
posiada certyfikat w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego wydany
przez jednostkę akredytowaną w polskim systemie
akredytacji;
7)
została wpisana na listę rzeczoznawców
samochodowych.
1a.
Wymogu, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się do
osób, które posiadają dyplom ukończenia
studiów wyższych na kierunku studiów w obszarze
nauk technicznych o specjalności samochodowej.
2.
Minister właściwy do spraw transportu wpisuje na listę
rzeczoznawców samochodowych osobę, która spełnia
wymagania określone w ust. 1 pkt 2-6, i potwierdza wpis, wydając
zaświadczenie.
3.
Wpis dokonywany jest za opłatą, na okres wynikający z
terminu ważności certyfikatu, o którym mowa w ust. 1
pkt 6.
4.
Na liście rzeczoznawców samochodowych umieszcza się
imię i nazwisko rzeczoznawcy oraz jego numer identyfikacyjny.
5.
Lista rzeczoznawców jest ogólnie dostępna.
6.
Minister właściwy do spraw transportu prowadzi ewidencję
i listę rzeczoznawców samochodowych.
7.
Minister właściwy do spraw transportu skreśla
rzeczoznawcę z listy rzeczoznawców samochodowych:
1)
po upływie terminu, o którym mowa w ust. 3;
2)
niespełniającego wymagań, o których mowa w ust.
1 pkt 2-6;
3)
w razie śmierci rzeczoznawcy.
8.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, wysokość opłaty za wpis na
listę rzeczoznawców samochodowych oraz wzory dokumentów
z tym związanych, w szczególności zaświadczenia
potwierdzającego wpis.
Art.
79b. [Zmniejszenie lub zwolnienie z opłaty za wydanie
nowego dowodu rejestracyjnego]
W
przypadku gdy zmiana stanu faktycznego w zakresie adresu właściciela
lub posiadacza pojazdu, wymagająca wydania nowego dowodu
rejestracyjnego pojazdu, spowodowana została zmianami
administracyjnymi, rada powiatu może, w drodze uchwały,
zmniejszyć opłatę lub zwolnić od jej uiszczenia
osoby obowiązane do ubiegania się o wydanie tego dokumentu.
Art.
79c. [Zachowanie ważności dokumentów, tablic i
znaków pojazdu]
W
przypadku utworzenia, połączenia, podzielenia lub
zniesienia powiatów lub zmiany nazwy powiatu albo
miejscowości, dowody rejestracyjne, pozwolenia czasowe, tablice
rejestracyjne, znaki legalizacyjne i nalepki kontrolne wydane przed
dniem wejścia w życie przepisów tworzących,
łączących, dzielących lub znoszących powiaty
lub zmieniających nazwę powiatu albo miejscowości,
zachowują ważność.
Art.
80. [Zakaz powierzenia zadań i kompetencji gminom]
Zadania
i kompetencje określone w art. 73 ust. 1 i 2, art. 74 ust. 1,
art. 75, art. 77 ust. 3 i art. 78 ust. 3 nie mogą być
powierzone w drodze porozumienia gminie. Przepis ten nie dotyczy
powiatu
warszawskiego
5
.
Rozdział
2a
Centralna
ewidencja pojazdów
Art.
80a. [Utworzenie CEP. Organ prowadzący ewidencję]
1.
Tworzy się centralną ewidencję pojazdów, zwaną
dalej "ewidencją".
2.
W ewidencji gromadzi się dane o pojazdach:
1)
zarejestrowanych na podstawie art. 73 albo art. 74 oraz o ich
właścicielach lub niektórych kategoriach posiadaczy;
2)
w stosunku do których wydano ostateczną decyzję
uchylającą decyzję wydaną na podstawie art. 73
albo art. 74 albo decyzję o stwierdzeniu nieważności
decyzji wydanej na podstawie art. 73 albo art. 74, albo wydano
decyzję odmowną na podstawie art. 74, albo decyzję
umarzającą postępowanie po wydaniu decyzji w trybie
art. 74, oraz o ich właścicielach lub niektórych
kategoriach posiadaczy;
3)
wymienionych w art. 71 ust. 1, które nie zostały
zarejestrowane, w stosunku do których:
a)
przeprowadzono badania techniczne,
b)
zawarto umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadaczy pojazdów.
3.
W ewidencji wyodrębnia się zbiór danych i informacji
o pojazdach, o których mowa w art. 73 ust. 3, poprzez jego
umieszczenie w odrębnym środowisku informatycznym,
spełniającym wymogi w zakresie bezpieczeństwa
teleinformatycznego, o których mowa w ustawie
z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z
2018 r. poz. 412, 650, 1000, 1083 i 1669).
4.
Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw
informatyzacji w systemie teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej
ustawy minister ten jest administratorem danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji.
Art.
80b. [Dane gromadzone w ewidencji]
1.
W ewidencji gromadzi się następujące dane:
1)
identyfikujące pojazd:
a)
numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu,
b)
numer rejestracyjny pojazdu;
2)
o właścicielu pojazdu:
a)
imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument,
c)
datę i miejsce urodzenia,
d)
numer identyfikacyjny REGON,
e)
adres zamieszkania (siedziby),
f)
datę zgonu;
3)
o posiadaczu pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5:
a)
imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument,
c)
datę i miejsce urodzenia,
d)
numer identyfikacyjny REGON,
e)
adres zamieszkania (siedziby),
f)
datę zgonu;
4)
o użytkowniku pojazdu użytkowanego na podstawie umowy
leasingu, o rejestrację którego wnioskował
leasingodawca (właściciel pojazdu):
a)
imię i nazwisko (nazwę lub firmę),
b)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument,
c)
datę i miejsce urodzenia,
d)
numer identyfikacyjny REGON,
e)
adres zamieszkania (siedziby),
f)
datę zgonu;
5)
o zbyciu pojazdu:
a)
datę zgłoszenia zbycia pojazdu,
b)
datę zbycia pojazdu,
c)
dane nabywcy:
– imię
i nazwisko (nazwę lub firmę),
– numer
PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL - serię,
numer i nazwę dokumentu potwierdzającego tożsamość
oraz nazwę państwa, które wydało ten dokument,
– datę
i miejsce urodzenia,
– numer
identyfikacyjny REGON,
– adres
zamieszkania (siedziby),
– datę
zgonu;
6)
o obowiązkowym ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej
posiadacza pojazdu:
a)
imię i nazwisko (nazwę lub firmę) ubezpieczonego i
jego adres zamieszkania (siedziby),
b)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument,
c)
datę i miejsce urodzenia,
d)
numer identyfikacyjny REGON,
e)
dane zakładu ubezpieczeń, który zawarł umowę,
f)
dane o umowie;
7)
o zastawach rejestrowych ustanowionych na pojeździe:
a)
dane o pojeździe, na którym ustanowiono zastaw
rejestrowy,
b)
(uchylona),
c)
numer pozycji w rejestrze zastawów,
d)
datę dokonania wpisu w rejestrze zastawów,
e)
imię i nazwisko (nazwę lub firmę) zastawnika,
f)
numer PESEL zastawnika,
g)
numer identyfikacyjny REGON zastawnika,
h)
datę wykreślenia zastawu z rejestru zastawów,
i)
nazwę (oznaczenie) sądu, który dokonał wpisu;
8)
o dokumentach pojazdu:
a)
dane o dowodzie rejestracyjnym,
b)
dane o pozwoleniu czasowym,
c)
dane o karcie pojazdu
-
oraz o ich wtórnikach;
9)
o tablicach rejestracyjnych pojazdu i ich legalizacji, o nalepkach
kontrolnych, oraz o ich wtórnikach;
10)
o badaniach technicznych pojazdu;
11)
o szkodach istotnych;
12)
o nadaniu i wybiciu nowego numeru nadwozia (podwozia);
13)
techniczne o pojeździe;
14)
o kradzieży i odnalezieniu pojazdu;
15)
o zatrzymaniu dowodu rejestracyjnego albo pozwolenia czasowego;
16)
o demontażu pojazdu lub przyjęciu niekompletnego pojazdu;
16a)
o stacjach demontażu lub punktach zbierania pojazdów;
17)
o czasowym wycofaniu i ponownym dopuszczeniu do ruchu pojazdu oraz o
jego wyrejestrowaniu;
18)
o homologacji pojazdu, dopuszczeniu jednostkowym pojazdu,
dopuszczeniu indywidualnym WE pojazdu albo dopuszczeniu do ruchu
drogowego pojazdu z końcowej partii produkcji;
19)
identyfikator osoby lub podmiotu dokonujących w ewidencji
wprowadzenia lub zmiany danych;
20)
o zabezpieczeniach ustanowionych na pojeździe, w tym o zajęciu
pojazdu przez organ egzekucyjny, oraz o ich zniesieniu.
2.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, szczegółowy katalog
gromadzonych w ewidencji danych, o których mowa w ust. 1 pkt 6
lit. e i f, pkt 7 lit. a oraz pkt 8-18 i 20, przekazywanych przez
podmioty, o których mowa w art. 80ba ust. 1, oraz
uzupełnianych automatycznie przez system teleinformatyczny
obsługujący ewidencję, mając na względzie
użyteczność oraz proporcjonalność zakresu i
rodzaju przetwarzanych danych, a także obowiązek
monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji CO2.
3.
Danych zgromadzonych w ewidencji nie usuwa się.
4.
6
(uchylony).
Art.
80ba. [Przekazywanie i wprowadzanie danych do ewidencji.
Przekazywanie danych pomiędzy ewidencją a rejestrami]
1.
Dane, o których mowa w art. 80b ust. 1, są przekazywane
do ewidencji:
1)
przez organ właściwy w sprawach rejestracji pojazdów
- w zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 1,
pkt 2-5 z wyłączeniem daty zgonu, pkt 8 i 9, pkt 10 w
zakresie terminu okresowego badania technicznego pojazdu w przypadku
rejestracji pojazdu wcześniej niezarejestrowanego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, pkt 12, 13, 17, 18 i 20;
2)
przez zakłady ubezpieczeń - w zakresie danych, o których
mowa w art. 80b ust. 1 pkt 6 i 11, oraz w przypadku zawierania umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
posiadaczy pojazdów dla pojazdu niezarejestrowanego także
pkt 1 i 13;
3)
przez właściwą jednostkę organizacyjną
Policji - w zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust. 1
pkt 14;
4)
przez właściwą jednostkę organizacyjną
Policji, Straży Granicznej, Inspekcji Transportu Drogowego lub
Żandarmerii Wojskowej - w zakresie danych, o których mowa
w art. 80b ust. 1 pkt 15;
5)
przez centralną informację o zastawach rejestrowych, za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego Ministra
Sprawiedliwości, niezwłocznie po dokonaniu przez sąd
wpisu zastawu rejestrowego do rejestru zastawów - w zakresie
danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 7;
6)
przez stacje kontroli pojazdów - z wyłączeniem
pojazdów, o których mowa w art. 73 ust. 3, w zakresie
danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 10 i 15, oraz w
przypadku przeprowadzania badania technicznego pojazdu
niezarejestrowanego także pkt 1 i 13;
7)
przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny - w zakresie danych, o
których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 11.
8)
przez marszałka województwa - w zakresie danych, o
których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 16a;
9)
przez stacje demontażu lub punkty zbierania pojazdów - w
zakresie danych, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 16.
1a.
Dane, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 6 lit. e i f, pkt 7
lit. a oraz pkt 8-18 i 20, mogą zawierać dodatkowo dane
uzupełniane automatycznie przez system teleinformatyczny
obsługujący ewidencję.
2.
Dane, o których mowa w art. 80b ust. 1 pkt 19, są
uzupełniane w sposób automatyczny przez system
teleinformatyczny obsługujący ewidencję.
3.
Podmioty wymienione w ust. 1 wprowadzają dane do ewidencji w
czasie wykonania czynności skutkującej koniecznością
przekazania danych do ewidencji, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za
pomocą systemów teleinformatycznych obsługujących
zadania realizowane przez te podmioty.
4.
Podmioty wymienione w ust. 1 pkt 2 wprowadzają dane do ewidencji
za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego
Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, o którym mowa w ustawie
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 473).
4a.
Podmiot wymieniony w ust. 1 pkt 8 może wprowadzać dane za
pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego
bazę danych, o której mowa w art.
79
ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2018 r. poz.
992, z późn. zm.).
5.
Dane gromadzone w ewidencji są do niej przekazywane z rejestru
Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL),
krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki
narodowej (REGON), krajowego rejestru urzędowego podziału
terytorialnego kraju (TERYT), centralnej ewidencji kierowców,
centralnej ewidencji posiadaczy kart parkingowych, rejestru zastawów
oraz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, o ile są w nich
gromadzone.
6.
Minister właściwy do spraw informatyzacji:
1)
może określić, w drodze rozporządzenia, tryb i
terminy przekazywania danych pomiędzy ewidencją a
rejestrami PESEL, REGON, TERYT, centralną ewidencją
kierowców i centralną ewidencją posiadaczy kart
parkingowych, uwzględniając potrzebę zapewnienia
płynności przepływu danych pomiędzy ewidencją
a innymi rejestrami i ewidencjami, poprawności i aktualności
gromadzonych danych oraz konieczność zapewnienia ochrony
danych osobowych;
2)
(uchylony);
3)
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw instytucji
finansowych określi, w drodze rozporządzenia, tryb i
terminy przekazywania danych pomiędzy ewidencją a
Ubezpieczeniowym Funduszem Gwarancyjnym oraz warunki, sposób i
tryb współdziałania ewidencji i funduszu w zakresie
przekazywania danych przez zakłady ubezpieczeń,
uwzględniając potrzebę zapewnienia płynności
przepływu danych pomiędzy ewidencją a Ubezpieczeniowym
Funduszem Gwarancyjnym, poprawności i aktualności
gromadzonych danych oraz konieczność zapewnienia ochrony
danych osobowych.
Art.
80bb. [Dostęp do danych zgromadzonych w ewidencji.
Wprowadzanie danych do ewidencji]
1.
W celu umożliwienia wprowadzenia danych do ewidencji, podmiotom
wymienionym w art. 80ba ust. 1, zapewnia się dostęp do
danych zgromadzonych w ewidencji.
2.
Wprowadzenie danych do ewidencji następuje przez pobranie danych
zgromadzonych w ewidencji, ich weryfikację, w szczególności
w oparciu o posiadane dokumenty lub dane, oraz wpisanie do ewidencji
nowych danych. W przypadku rozbieżności między danymi
a danymi zawartymi w rejestrze PESEL lub w REGON, rozstrzygające
są dane zgromadzone w tych rejestrach.
2a.
W przypadku wprowadzenia do ewidencji danych dotyczących nowego
podmiotu, dane te są pobierane z rejestru PESEL, REGON,
centralnej ewidencji kierowców oraz centralnej ewidencji
posiadaczy kart parkingowych, o ile są w nich gromadzone.
3.
System teleinformatyczny obsługujący ewidencję
generuje komunikat o:
1)
wprowadzeniu danych do ewidencji - w przypadku poprawnego
wprowadzenia nowych danych do ewidencji, który jest
równoznaczny z wypełnieniem obowiązku wprowadzenia
danych do ewidencji;
2)
niewprowadzeniu danych do ewidencji - w przypadku gdy nowe dane nie
zostały wprowadzone do ewidencji i konieczne jest ponowne ich
wprowadzenie w celu wypełnienia obowiązku wprowadzenia
danych do ewidencji.
4.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
zakres danych, do których zapewnia się dostęp
podmiotom wymienionym w art. 80ba ust. 1, mając na względzie
prawidłowość wykonywania przez poszczególne
podmioty zadań wynikających z niniejszej ustawy;
2)
wymagania techniczne i jakościowe w zakresie danych
wprowadzanych do ewidencji oraz tryb i sposób ich
wprowadzania, mając na względzie zapewnienie wysokiej
jakości danych przekazywanych do ewidencji i jej referencyjny
charakter.
Art.
80bc. [Termin wprowadzenia danych do ewidencji]
W
przypadku braku możliwości wprowadzenia danych do
ewidencji, spowodowanego przyczynami niezależnymi od podmiotu,
wprowadzenia danych dokonuje się niezwłocznie, nie później
niż w terminie 3 dni roboczych od dnia, w którym powstał
obowiązek ich wprowadzenia.
Art.
80bd. [Usunięcie niezgodności danych zgromadzonych w
ewidencji]
1.
Podmiot, który stwierdzi niezgodność danych
zgromadzonych w ewidencji, wyjaśnia tę niezgodność
w zakresie danych, do których przekazania jest obowiązany
na podstawie ustawy, i wprowadza dane do ewidencji na zasadach
określonych w art. 80bb.
2.
W przypadku gdy nie jest możliwe wyjaśnienie niezgodności,
podmiot, o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie powiadamia
o niezgodności administratora danych i informacji zgromadzonych
w ewidencji, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot.
3.
W celu wyjaśnienia niezgodności administrator danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji niezwłocznie powiadamia, za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję, o niezgodności podmiot, który wprowadził
dane, których niezgodność dotyczy, w przypadku:
1)
stwierdzenia niezgodności przez administratora danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji;
2)
o którym mowa w ust. 2.
4.
Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, wyjaśnia tę
niezgodność, w szczególności w oparciu o
posiadane dokumenty lub dane.
5.
Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, niezwłocznie
informuje, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot,
administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji o
wyjaśnieniu tej niezgodności w przypadku:
1)
wprowadzenia poprawnych danych do ewidencji za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
zadania realizowane przez podmiot wprowadzający dane;
2)
stwierdzenia, że wprowadzone do ewidencji dane są poprawne;
3)
stwierdzenia braku możliwości usunięcia niezgodności,
z podaniem uzasadnienia.
6.
Wprowadzenie do ewidencji danych, w stosunku do których
stwierdzono niezgodność, o której mowa w ust. 2,
wymaga uprzedniego wyjaśnienia tej niezgodności.
7.
Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji umożliwi
wprowadzenie do ewidencji danych bez uprzedniego wyjaśnienia
niezgodności, jeżeli jest to niezbędne do realizacji
zadań wynikających z przepisów odrębnych
realizowanych przez podmioty obowiązane do wprowadzania danych
do ewidencji w terminach wynikających z przepisów
ustawowych.
8.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, sposób i tryb wyjaśniania
niezgodności danych zgromadzonych w centralnej ewidencji
pojazdów przez podmioty, które je przekazują,
mając na uwadze konieczność zapewnienia kompletności
i poprawności danych w ewidencji, zapewnienie terminowej obsługi
procesów administracyjnych powiązanych z ewidencją i
ich bezpieczeństwo.
Art.
80be. [Przekazanie i aktualizacja danych o przedsiębiorcach
prowadzących stacje kontroli pojazdów]
1.
Organy właściwe do prowadzenia rejestru przedsiębiorców
prowadzących stacje kontroli pojazdów przekazują
administratorowi danych i informacji zgromadzonych w ewidencji oraz
aktualizują następujące dane o przedsiębiorcach
prowadzących stacje kontroli pojazdów:
1)
firmę przedsiębiorcy oraz jego adres i siedzibę albo
miejsce zamieszkania;
2)
adres stacji kontroli pojazdów;
3)
numer identyfikacyjny REGON;
4)
kod rozpoznawczy stacji kontroli pojazdów;
5)
zakres badań;
6)
datę wpisu do rejestru;
7)
datę wykreślenia z rejestru;
8)
imiona i nazwiska zatrudnionych diagnostów wraz z numerami ich
uprawnień.
2.
Przekazanie danych, o których mowa w ust. 1, następuje
niezwłocznie nie później niż w terminie 2 dni
roboczych, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemów teleinformatycznych
obsługujących zadania realizowane przez te podmioty.
Art.
80bf.
(uchylony).
Art.
80bg. [Dostęp ABW i AW do ewidencji]
W
celu zapewnienia możliwości realizacji zadań
wynikających z art.
35 ust. 4
ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2017 r. poz. 1920, z
późn. zm.) minister właściwy do spraw
informatyzacji zapewnia Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
dostęp do ewidencji.
Art.
80bh. [Elektroniczny katalog marek i typów pojazdów
homologowanych oraz dopuszczonych do ruchu w Polsce]
1.
Tworzy się elektroniczny katalog marek i typów pojazdów
homologowanych oraz dopuszczonych do ruchu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, zwany dalej "katalogiem".
2.
Katalog jest katalogiem referencyjnym służącym do
wprowadzenia danych pojazdów do ewidencji na podstawie danych
określonych w dokumentach przedstawionych do rejestracji
pojazdu.
3.
W katalogu prowadzonym w systemie teleinformatycznym podmiotu
odpowiedzialnego za prowadzenie katalogu gromadzi się dane o
typach pojazdów lub pojazdach, które mają być
dopuszczone do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, takie
jak dane o:
1)
typie pojazdu, na który zostało wydane świadectwo
homologacji typu pojazdu albo świadectwo homologacji typu WE
pojazdu;
2)
typie pojazdu, na który zostało udzielone zezwolenie na
dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z końcowej partii
produkcji;
3)
typie pojazdu, na który zostało wydane świadectwo
homologacji typu pojazdu, uznane przez Dyrektora Transportowego
Dozoru Technicznego w przypadkach, o których mowa w art. 70j
ust. 1 albo art. 70k ust. 1;
4)
pojeździe, na który udzielono dopuszczenia jednostkowego
pojazdu;
5)
pojeździe, na który udzielono dopuszczenia jednostkowego
pojazdu, uznanego przez Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego
w przypadku, o którym mowa w art. 70zp ust. 1;
6)
pojeździe, na który udzielono świadectwa
dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
7)
typach pojazdów albo pojazdach, dopuszczonych do ruchu
drogowego, innych niż wymienione w pkt 1-6.
4.
Dane, o których mowa w ust. 2 i 3, przekazuje do katalogu:
1)
Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego na podstawie:
a)
wydanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu
pojazdu albo wydanego na terytorium innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego świadectwa homologacji
typu WE pojazdu,
b)
udzielonego zezwolenia na dopuszczenie do ruchu drogowego pojazdu z
końcowej partii produkcji,
c)
wydanego uznania świadectwa homologacji typu pojazdu w
przypadkach, o których mowa w art. 70j ust. 1 albo art. 70k
ust. 1,
d)
posiadanych informacji o wygaśnięciu albo cofnięciu
dokumentów, o których mowa w lit. a, informacji o
upływie terminu ważności zezwolenia, o którym
mowa w lit. b, albo w przypadku uchylenia uznania, o którym
mowa w lit. c,
e)
udzielonego dopuszczenia jednostkowego pojazdu,
f)
wydanego uznania dopuszczenia jednostkowego pojazdu w przypadku, o
którym mowa w art. 70zp ust. 1,
g)
udzielonego świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
2)
organ właściwy w sprawach rejestracji pojazdów - na
podstawie dokumentów załączonych do wniosku o
rejestrację pojazdu, w przypadkach innych niż określone
w pkt 1;
3)
7
producent lub importer nowego pojazdu samochodowego, ciągnika
rolniczego, motoroweru, trolejbusu lub przyczepy na podstawie:
a)
wydanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej świadectwa
homologacji typu WE pojazdu albo świadectwa homologacji typu
pojazdu albo wydanego na terytorium innego niż Rzeczpospolita
Polska państwa członkowskiego świadectwa homologacji
typu WE pojazdu,
b)
wydanego świadectwa homologacji typu pojazdu w przypadku, o
którym mowa w art. 70k ust. 1.
5.
Katalog opracowuje podmiot odpowiedzialny za jego prowadzenie, który
gromadzi w nim dane oraz dokonuje ich weryfikacji na podstawie danych
pochodzących z dokumentów, o których mowa w ust.
4.
6.
Podmiot odpowiedzialny za prowadzenie katalogu udostępnia
bezpłatnie, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego,
dane gromadzone w tym katalogu:
1)
Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego;
2)
organowi właściwemu w sprawach rejestracji pojazdów;
3)
administratorowi danych i informacji zgromadzonych w ewidencji - na
potrzeby przetwarzania i udostępniania danych zgromadzonych w
ewidencji;
4)
podmiotowi obowiązanemu do przekazywania danych do centralnej
ewidencji pojazdów - na potrzeby przekazywania tych danych.
7.
Zadania związane z utworzeniem, rozwojem i funkcjonowaniem
katalogu są finansowane z przychodów funduszu, o którym
mowa w art. 80d ust. 2.
8.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, podmiot odpowiedzialny za prowadzenie
katalogu, w tym gromadzenie danych w katalogu oraz ich weryfikację,
mając na względzie konieczność zapewnienia
przejrzystego, obiektywnego i konkurencyjnego sposobu wyboru tego
podmiotu, a także prawidłowego i sprawnego funkcjonowania
procesu gromadzenia i weryfikacji danych w katalogu, jednolity system
ich przekazywania i udostępniania oraz możliwości
techniczne realizacji tych zadań.
9.
Minister właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, zakres, sposób i tryb
przekazywania danych do katalogu oraz ich udostępniania, a także
gromadzenia danych w katalogu oraz ich weryfikacji, mając na
względzie konieczność zapewnienia prawidłowego i
sprawnego funkcjonowania procesu gromadzenia i weryfikacji danych w
katalogu, jednolity system ich przekazywania i udostępniania
oraz możliwości techniczne realizacji tych zadań.
Art.
80c. [Udostępnianie danych z ewidencji]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się, o ile są
one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań,
następującym podmiotom:
1)
Policji;
2)
Żandarmerii Wojskowej;
3)
Straży Granicznej;
4)
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu;
5)
Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu;
6)
Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie
Wywiadu Wojskowego;
7)
Komendantowi Służby Ochrony Państwa;
7a)
Inspektorowi Nadzoru Wewnętrznego;
8)
sądom;
9)
prokuraturze;
10)
organom Krajowej Administracji Skarbowej;
11)
Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
12)
Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych;
13)
Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych - w celu
umożliwienia zabezpieczenia ustawowym prawem zastawu należności
z tytułu składek, do których poboru Zakład
Ubezpieczeń Społecznych jest obowiązany;
14)
organom właściwym w sprawach rejestracji pojazdów;
15)
strażom gminnym (miejskim);
16)
Inspekcji Transportu Drogowego;
17)
Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych;
18)
komornikom sądowym;
19)
administracyjnym organom egzekucyjnym oraz organom podatkowym;
20)
wojskowym komendantom uzupełnień;
21)
ministrowi właściwemu do spraw środowiska;
22)
ministrowi właściwemu do spraw transportu;
23)
(uchylony);
24)
Prezesowi Głównego Urzędu Statystycznego;
25)
zakładom ubezpieczeń;
26)
stacjom kontroli pojazdów;
27)
Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego;
28)
organom właściwym w sprawach realizacji zadań
związanych z funkcjonowaniem stref płatnego parkowania;
29)
ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego,
kierownikowi ośrodka pomocy społecznej lub pracownikowi
socjalnemu;
30)
organowi prowadzącemu Rejestr Zastawów Skarbowych;
31)
organom Inspekcji Ochrony Środowiska;
32)
organom administracji miar.
2.
Dane o pojazdach, o których mowa w art. 73 ust. 3, udostępnia
się wyłącznie podmiotom określonym w ust. 1 pkt
1-10 i 16 oraz w ust. 2a.
2a.
Dane lub informacje zgromadzone w ewidencji udostępnia się
także ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych,
w celu realizacji jego ustawowych zadań, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku.
3.
Zgromadzone w ewidencji dane mogą być udostępniane
sądom za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, którego
administratorem jest Minister Sprawiedliwości.
3a.
Zgromadzone w ewidencji dane udostępnia się zakładom
ubezpieczeń za pośrednictwem systemu teleinformatycznego
obsługującego Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, o którym
mowa w ustawie
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
4.
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się w postaci elektronicznej za pomocą
środków komunikacji elektronicznej na zasadach
określonych w ustawie
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne. Udostępnienie
danych w innej postaci może nastąpić wyłącznie
w przypadku, gdy nie będzie możliwe udostępnienie w
postaci elektronicznej.
5.
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony
w postaci papierowej albo w postaci elektronicznej opatrzonej
kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo podpisem zaufanym.
Odpowiedź w postaci papierowej może stanowić wydruk z
systemu teleinformatycznego obsługującego ewidencję.
Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.
6.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić
zgodę, w drodze decyzji, na udostępnienie danych
zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których mowa w ust. 1,
albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku, jeżeli spełniają łącznie
następujące warunki:
1)
posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w
systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2)
posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne
uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem
ich uzyskania;
3)
jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań
albo prowadzonej działalności.
7.
Decyzji, o której mowa w ust. 6, nie wydaje się w
przypadku, o którym mowa w ust. 2a.
Art.
80ca. [Udostępnianie podmiotom zagranicznym danych
ewidencyjnych]
Dane
zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane
podmiotom zagranicznym w celu wypełnienia postanowień
ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów
międzynarodowych, a także wykonania aktu prawa stanowionego
przez organizację międzynarodową, której
Rzeczpospolita Polska jest członkiem. Tryb i sposób
udostępniania danych określają ratyfikowane przez
Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowe, akty prawa
stanowionego przez organizację międzynarodową, której
Rzeczpospolita Polska jest członkiem lub porozumienia zawarte
pomiędzy właściwymi ministrami państw
członkowskich Unii Europejskiej.
Art.
80cb. [Elektroniczne udostępnianie zainteresowanym danych
ewidencyjnych]
1.
Każdemu zainteresowanemu, po podaniu danych określonych w
przepisach wydanych na podstawie ust. 3, dane zgromadzone w ewidencji
udostępnia się w postaci elektronicznej przy użyciu
systemu teleinformatycznego.
2.
Dane osobowe zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane
po uwierzytelnieniu zainteresowanego na zasadach określonych w
art.
20a ust. 1
ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne.
3.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
dane, których podanie jest wymagane do udostępnienia
poszczególnych danych,
2)
szczegółowy zakres udostępnianych danych
-
mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
danych.
Art.
80cc. [Wniosek o udostępnienie danych ewidencyjnych]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także na
wniosek właściciela pojazdu, posiadacza pojazdu
wymienionego w art. 73 ust. 5 oraz użytkownika pojazdu
użytkowanego na podstawie umowy leasingu, o rejestrację
którego wnioskował leasingodawca (właściciel
pojazdu), których one dotyczą.
2.
8
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się na wniosek złożony w
postaci papierowej albo w postaci elektronicznej opatrzonej
kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo
podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może
stanowić wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję. Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.
Art.
80cd. [Udostępnienie danych innym podmiotom, które
wykażą swój interes prawny]
1.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może
udostępnić dane zgromadzone w ewidencji innym podmiotom niż
wymienione w art. 80c-80cc, w tym osobom fizycznym, osobom prawnym
lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości
prawnej, jeżeli wykażą swój interes prawny.
2.
9
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony
w postaci papierowej albo w postaci elektronicznej opatrzonej
kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo
podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może
stanowić wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję. Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.
Art.
80ce. [Ponowne wykorzystywanie danych lub informacji
ewidencyjnych]
1.
Dane lub informacje zgromadzone w ewidencji są przekazywane do
ponownego wykorzystywania, w sposób wykluczający
możliwość identyfikacji osób lub pojazdów,
z zachowaniem przepisów ustawy
z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji
sektora publicznego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1243 i 1669), jeżeli
przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
2.
10
Dane zgromadzone w ewidencji są przekazywane do ponownego
wykorzystywania na wniosek złożony w postaci papierowej
albo w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem
elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym.
3.
Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane do
ponownego wykorzystywania także za pośrednictwem usług
sieciowych.
Art.
80cf. [Wzory wniosków. Rodzaj i zakres udostępnianych
danych]
1.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa
w art. 80c ust. 5, art. 80cc ust. 2, art. 80cd ust. 2 oraz art. 80ce
ust. 2, kierując się potrzebami usprawnienia procesu
udostępniania i przekazywania danych z ewidencji.
2.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, rodzaj i zakres danych udostępnianych
na podstawie art. 80c i art. 80cc-80ce, uwzględniając
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa danych
przetwarzanych w ewidencji i ich ochrony przed nieuprawnionym
ujawnieniem i dostępem.
Art.
80cg. [Odpłatność za udostępnienie danych
ewidencyjnych]
Udostępnienie
i przekazywanie danych zgromadzonych w ewidencji następuje:
1)
nieodpłatnie, w przypadku danych:
a)
udostępnianych na podstawie art. 80c-80cc,
b)
przekazywanych na podstawie art. 80ce w sposób określony
w art. 80ce ust. 2 organom administracji publicznej, niewymienionym w
art. 80c ust. 1, w celach niekomercyjnych,
c)
udostępnianych na podstawie art. 80ce w sposób określony
w art. 80ce ust. 3, w celach komercyjnych i niekomercyjnych;
2)
odpłatnie, w przypadku danych:
a)
udostępnianych na podstawie art. 80cd,
b)
przekazywanych na podstawie art. 80ce w sposób określony
w art. 80ce ust. 2, w celach komercyjnych i niekomercyjnych.
Art.
80ch. [Opłaty za udostępnienie danych ewidencyjnych]
1.
Wysokość opłaty za udostępnienie danych
jednostkowych dotyczących jednego pojazdu lub jednej osoby nie
może być wyższa niż 2% przeciętnego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej, o którym mowa w art.
20 pkt 1 lit. a
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270).
2.
Wysokość opłaty za udostępnianie danych z
ewidencji do celów komercyjnych i niekomercyjnych określa
się według wzoru:
O
= K x (A + B) + M
gdzie:
O
- łączna kwota opłaty za udostępnienie danych do
celów komercyjnych i niekomercyjnych,
K
- współczynnik wynoszący:
a)
1,0 - do celów niekomercyjnych,
b)
1,5 - do celów komercyjnych,
A
- opłata za prace informatyczne,
gdzie
A
= 0,5H1 x Z + 0,5H2 x Z + 0,75H3 x Z + 10H4 x Z + H5 x Z
B
- opłata za prace eksploatacyjne,
gdzie
B
= 1,5H6 x 10Z + H7 x 10Z + 1,5H8 x 10Z + 0,6H9 x 10Z + 0,5H10 x 10Z
M
- koszt materiałów eksploatacyjnych doliczany, w
przypadku gdy przekroczy 5% wartości usługi, a poszczególne
symbole oznaczają:
H
- ilość godzin przeznaczonych na realizację zadania:
H1
- czas trwania prac programowo-projektowych,
H2
- czas opracowania dokumentacji programowej,
H3
- czas trwania prac analitycznych i projektowych,
H4
- czas opracowania nowego programu,
H5
- czas opracowania programu z gotowych modułów,
H6
- czas wyboru podzbioru z bazy danych,
H7
- czas przetwarzania wybranych danych,
H8
- czas wykonania tablicy statystycznej,
H9
- czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego
do 300 danych jednostkowych,
H10
- czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego
powyżej 300 danych jednostkowych,
Z
- opłatę za udostępnienie danych jednostkowych z
ewidencji.
3.
Maksymalna wysokość opłaty, o której mowa w
ust. 2, wynosi 23 000 zł.
4.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
wysokość opłaty za udostępnienie danych
jednostkowych z ewidencji,
2)
warunki i sposób wnoszenia opłaty za udostępnienie
danych z ewidencji,
3)
sposób dokumentowania wniesienia opłaty za udostępnienie
danych z ewidencji
-
mając na względzie zróżnicowaną postać
składania wniosku o udostępnienie danych oraz tryb ich
udostępniania do celów komercyjnych i niekomercyjnych.
Art.
80d. [Fundusz - Centralna Ewidencja Pojazdów i
Kierowców. Opłata ewidencyjna]
1.
(uchylony).
2.
Tworzy się Fundusz - Centralna Ewidencja Pojazdów i
Kierowców, zwany dalej "Funduszem", którego
dysponentem jest minister właściwy do spraw informatyzacji.
3.
Fundusz jest państwowym funduszem celowym.
3a.
Organy i podmioty obowiązane do pobrania i przekazania lub
uiszczenia opłaty ewidencyjnej mają obowiązek, w
terminie, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie
ust. 7:
1)
przekazywać należne kwoty na rachunek Funduszu;
2)
sporządzać i przesyłać ministrowi właściwemu
do spraw informatyzacji miesięczne sprawozdania z pobranych i
przekazanych lub uiszczonych opłat ewidencyjnych.
3b.
Od nieterminowo przekazanych lub uiszczonych opłat pobiera się
odsetki za zwłokę, w wysokości odsetek należnych
za nieterminowe regulowanie zobowiązań podatkowych.
3c.
Do należności z tytułu opłat ewidencyjnych oraz
odsetek za zwłokę stosuje się odpowiednio przepisy
działu
III
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z
2018 r. poz. 800, z późn. zm.), z wyłączeniem
art. 75 § 4a w zakresie określenia w decyzji stwierdzającej
nadpłatę wysokości zobowiązania podatkowego oraz
art. 75 § 4b, z tym że uprawnienia organów
podatkowych przysługują ministrowi właściwemu do
spraw informatyzacji.
4.
Przychodami Funduszu są:
1)
opłaty pobrane za udostępnienie danych lub informacji z
centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji
kierowców;
2)
opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 75 ust. 2, art.
77 ust. 3 i 3a, art. 83 ust. 1 i art. 150 ust. 1;
2a)
opłata ewidencyjna, o której mowa w art. 8 ust. 4 i 5;
3)
opłata ewidencyjna, o której mowa w art.
30 ust. 1
ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych;
4)
opłata ewidencyjna, o której mowa w art.
10 ust. 1,
art.
13 ust. 6,
art.
14 ust. 1,
art.
15 ust. 5,
art.
16 ust. 1
i 5,
art.
18 ust. 2,
art.
28 ust. 8
i 9,
art.
31 ust. 3,
art.
33 ust. 2 pkt 1,
art.
38 ust. 2 pkt 1,
art.
58 ust. 2 pkt 1,
art.
77 ust. 2 pkt 1,
art.
85 ust. 8,
art.
87 ust. 3 pkt 1,
art.
97 ust. 3,
art.
101 ust. 1 pkt 3
oraz ust.
2 pkt 3,
art.
102 ust. 2,
art.
103 ust. 3
i 3a,
art.
109 ust. 1,
3
i 4,
art.
110,
art.
115 ust. 6,
art.
117 ust. 3 pkt 1
i art.
124 ust. 1
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, a
także w art.
39g ust. 9 pkt 2
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U.
z 2017 r. poz. 2200, z późn. zm.);
4a)
opłata ewidencyjna, o której mowa w art.
25 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 169, 650, 1481 i 1629);
5)
odsetki za zwłokę pobierane z tytułu nieterminowo
przekazywanych lub uiszczanych opłat ewidencyjnych;
6)
odsetki od wolnych środków przekazanych w zarządzanie
zgodnie z przepisami o finansach publicznych;
7)
inne przychody.
4a.
Ściągnięcie należności z tytułu
należnych opłat ewidencyjnych i odsetek, o których
mowa w ust. 3b, następuje na podstawie przepisów ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1314, 1356, 1499 i 1629) - w
zakresie egzekucji obowiązków o charakterze pieniężnym.
5.
Wydatki Funduszu są przeznaczone na finansowanie wydatków
związanych z utworzeniem, rozwojem i funkcjonowaniem centralnej
ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji kierowców, w
tym Krajowego Punktu Kontaktowego, centralnej ewidencji posiadaczy
kart parkingowych oraz elektronicznego katalogu marek i typów
pojazdów homologowanych oraz dopuszczonych do ruchu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
5a.
11
Ze środków Funduszu może być dokonana
wpłata na rachunek budżetu państwa.
6.
Wysokość każdej opłaty ewidencyjnej, o której
mowa w art. 75 ust. 2, art. 77 ust. 3 i 3a, art. 83 ust. 1 i art. 150
ust. 1 ustawy oraz w art.
10 ust. 1,
art.
13 ust. 6,
art.
14 ust. 1,
art.
15 ust. 5,
art.
16 ust. 1
i 5,
art.
18 ust. 2,
art.
28 ust. 8
i 9,
art.
31 ust. 3,
art.
33 ust. 2 pkt 1,
art.
38 ust. 2 pkt 1,
art.
58 ust. 2 pkt 1,
art.
77 ust. 2 pkt 1,
art.
85 ust. 8,
art.
87 ust. 3 pkt 1,
art.
97 ust. 3,
art.
101 ust. 1 pkt 3
oraz ust.
2 pkt 3,
art.
102 ust. 2,
art.
103 ust. 3
i 3a,
art.
109 ust. 1,
3
i 4,
art.
110,
art.
115 ust. 6,
art.
117 ust. 3 pkt 1
i art.
124 ust. 3
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, a
także w art.
39g ust. 9 pkt 2
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i w art.
25 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych, nie może przekroczyć równowartości
w złotych 2 euro, a w przypadku opłaty, o której
mowa w art. 8 ust. 4 i 5 ustawy, równowartości w złotych
50 eurocentów, ustalonej przy zastosowaniu kursu średniego
ustalonego przez Narodowy Bank Polski w dniu ogłoszenia
rozporządzenia, o którym mowa w ust. 7.
7.
Minister właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw transportu, ministrem
właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego oraz
ministrem właściwym do spraw instytucji finansowych
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
wysokość opłaty ewidencyjnej, o której mowa w
art. 8 ust. 4 i 5, art. 75 ust. 2, art. 77 ust. 3 i 3a, art. 83 ust.
1 i art. 150 ust. 1 ustawy oraz w art.
10 ust. 1,
art.
13 ust. 6,
art.
14 ust. 1,
art.
15 ust. 5,
art.
16 ust. 1
i 5,
art.
18 ust. 2,
art.
28 ust. 8
i 9,
art.
31 ust. 3,
art.
33 ust. 2 pkt 1,
art.
38 ust. 2 pkt 1,
art.
58 ust. 2 pkt 1,
art.
77 ust. 2 pkt 1,
art.
85 ust. 8,
art.
87 ust. 3 pkt 1,
art.
97 ust. 3,
art.
101 ust. 1 pkt 3
oraz ust.
2 pkt 3,
art.
102 ust. 2,
art.
103 ust. 3
i 3a,
art.
109 ust. 1,
3
i 4,
art.
110,
art.
115 ust. 6,
art.
117 ust. 3 pkt 1
i art.
124 ust. 3
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, a
także w art.
39g ust. 9 pkt 2
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i w art.
25 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych, oraz sposób jej wnoszenia;
2)
tryb i zasady pobierania, ewidencjonowania, przekazywania i
rozliczania opłaty ewidencyjnej przez organy i podmioty
zobowiązane do jej pobierania;
3)
wzór miesięcznego sprawozdania zawierającego kwoty
opłat ewidencyjnych pobranych i przekazanych lub uiszczonych na
rachunek Funduszu.
8.
W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 7, należy
uwzględnić w szczególności:
1)
przypadki uiszczania opłaty ewidencyjnej;
2)
zróżnicowaną wysokość opłaty w
zależności od rodzaju czynności, której
dokonanie jest uzależnione od jej uiszczenia;
3)
koszty związane z funkcjonowaniem centralnej ewidencji pojazdów
i centralnej ewidencji kierowców;
4)
terminy przekazywania i rozliczania opłaty ewidencyjnej oraz
przekazywania miesięcznego sprawozdania z opłat
ewidencyjnych pobranych i przekazanych lub uiszczonych przez organy i
podmioty zobowiązane do jej pobierania.
Art.
80e.
1.
(uchylony).
2.
(uchylony).
Rozdział
2b
(uchylony).
Art.
80f.
(uchylony).
Art.
80g.
(uchylony).
Art.
80h.
(uchylony).
Art.
80i.
(uchylony).
Art.
80j.
(uchylony).
Rozdział
2c
Krajowy
Punkt Kontaktowy
Art.
80k. [Podmiot prowadzący; krajowe podmioty uprawnione;
cele wymiany informacji]
1.
Tworzy się Krajowy Punkt Kontaktowy przy centralnej ewidencji
pojazdów.
2.
Krajowy Punkt Kontaktowy prowadzi minister właściwy do
spraw informatyzacji w systemie teleinformatycznym, o którym
mowa w art. 80a ust. 4.
3.
Krajowy Punkt Kontaktowy umożliwia wymianę informacji z
właściwymi krajowymi punktami kontaktowymi innych państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz z krajowymi podmiotami
uprawnionymi - w zakresie danych dotyczących pojazdów
oraz ich właścicieli lub posiadaczy.
4.
Krajowymi podmiotami uprawnionymi są, w zakresie niezbędnym
do realizacji ich ustawowych zadań:
1)
Policja;
2)
Inspekcja Transportu Drogowego;
3)
straże gminne (miejskie);
4)
organy celne;
5)
Straż Graniczna.
5.
Wymiana informacji, o której mowa w ust. 3, następuje w
związku z popełnieniem naruszeń, o których mowa
w ust. 6, w szczególności w celu ułatwienia
identyfikacji osób podejrzanych o popełnienie naruszenia
podczas kierowania pojazdem zarejestrowanym w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub podczas kierowania pojazdem zarejestrowanym w
Rzeczypospolitej Polskiej na terytorium innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej.
6.
Wymiana informacji, o której mowa w ust. 3, następuje w
związku z popełnieniem następujących naruszeń
przepisów ruchu drogowego:
1)
niestosowaniem się do ograniczenia prędkości;
2)
niedopełnieniem obowiązku korzystania z pasów
bezpieczeństwa lub przewożenia dziecka w foteliku
bezpieczeństwa dla dziecka lub innym urządzeniu
przytrzymującym dla dzieci;
3)
niestosowaniem się do sygnałów świetlnych lub
znaków nakazujących zatrzymanie pojazdu;
4)
prowadzeniem pojazdu po użyciu alkoholu albo w stanie
nietrzeźwości;
5)
prowadzeniem pojazdu po użyciu lub pod wpływem środka
odurzającego;
6)
niedopełnieniem obowiązku używania w czasie jazdy
kasków ochronnych;
7)
wykorzystywaniem drogi lub poszczególnych jej części
w sposób niezgodny z przeznaczeniem;
8)
korzystaniem podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania
słuchawki lub mikrofonu w ręku.
Art.
80l. [Realizacja wymiany informacji z punktami kontaktowymi
innych państw członkowskich UE]
1.
Wymianę informacji, o której mowa w art. 80k ust. 3,
Krajowy Punkt Kontaktowy realizuje przy użyciu urządzeń
teletransmisji danych oraz z wykorzystaniem oprogramowania, o którym
mowa w art.
15 ust. 1
decyzji Rady 2008/616/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie
wdrożenia decyzji 2008/615/WSiSW w sprawie intensyfikacji
współpracy transgranicznej, szczególnie w
zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (Dz.
Urz. UE L 210 z 06.08.2008, str. 12), przez:
1)
udostępnianie danych na zapytania krajowych punktów
kontaktowych innych państw członkowskich Unii Europejskiej;
2)
przekazywanie zapytań krajowych podmiotów uprawnionych do
krajowych punktów kontaktowych innych państw
członkowskich Unii Europejskiej;
3)
przekazywanie krajowym podmiotom uprawnionym odpowiedzi na złożone
przez nie zapytania, o których mowa w pkt 2, udzielonych przez
krajowe punkty kontaktowe innych państw członkowskich Unii
Europejskiej.
2.
Krajowy Punkt Kontaktowy realizuje wymianę informacji z
krajowymi punktami kontaktowymi innych państw członkowskich
Unii Europejskiej zgodnie z procedurami określonymi w rozdziale
3 pkt 2 i 3 załącznika
do decyzji, o której mowa w ust. 1.
Art.
80m. [Zadania krajowych podmiotów]
Krajowe
podmioty uprawnione:
1)
składają zapytania o udzielenie informacji, o których
mowa w art. 80k ust. 3, za pośrednictwem Krajowego Punktu
Kontaktowego przy użyciu urządzeń teletransmisji
danych;
2)
udostępniają uzyskane informacje właściwym
funkcjonariuszom lub pracownikom krajowych podmiotów
uprawnionych na potrzeby prowadzonych postępowań;
3)
wykorzystują rozwiązania teleinformatyczne przystosowane do
współpracy z Krajowym Punktem Kontaktowym.
Art.
80n. [Cel przetwarzania danych]
Krajowe
podmioty uprawnione przetwarzają dane uzyskane za pośrednictwem
Krajowego Punktu Kontaktowego wyłącznie w związku z
popełnieniem naruszeń, o których mowa w art. 80k
ust. 6.
Art.
80o. [Zakres danych udostępnianych punktów
kontaktowych innych państw członkowskich UE]
1.
Krajowy Punkt Kontaktowy, na zapytania krajowych punktów
kontaktowych innych państw członkowskich Unii Europejskiej,
udostępnia tym punktom dane o:
1)
pojeździe:
a)
numer rejestracyjny,
b)
numer VIN albo numer nadwozia, podwozia lub ramy pojazdu,
c)
kraj rejestracji,
d)
marka,
e)
model,
f)
kategoria;
2)
właścicielu pojazdu oraz o posiadaczu, o którym mowa
w art. 73 ust. 5:
a)
imię i nazwisko (nazwa lub firma),
b)
adres zamieszkania (siedziba),
c)
numer PESEL,
d)
numer identyfikacyjny REGON,
e)
datę i miejsce urodzenia.
2.
Krajowe podmioty uprawnione w zapytaniach o udzielenie informacji
podają:
1)
kraj rejestracji pojazdu;
2)
numer rejestracyjny pojazdu;
3)
państwo popełnienia naruszenia;
4)
datę popełnienia naruszenia;
5)
godzinę popełnienia naruszenia;
6)
rodzaj naruszenia, o którym mowa w art. 80k ust. 6.
Art.
80p. [Sprawozdanie]
1.
Minister właściwy do spraw informatyzacji sporządza
sprawozdanie zawierające:
1)
liczbę zapytań o udzielenie informacji kierowanych za
pośrednictwem Krajowego Punktu Kontaktowego do krajowych punktów
kontaktowych innych państw członkowskich Unii Europejskiej
w związku z popełnieniem naruszeń, o których
mowa w art. 80k ust. 6, wraz z podaniem rodzaju naruszeń,
których dotyczyły zapytania i liczby zapytań, które
nie skutkowały przekazaniem przez krajowe punkty kontaktowe
innych państw członkowskich Unii Europejskiej informacji, o
których mowa w art. 80k ust. 3;
2)
liczbę naruszeń, o których mowa w art. 80k ust. 6, w
związku z którymi kierowano zapytania za pośrednictwem
Krajowego Punktu Kontaktowego, w tym liczbę naruszeń:
a)
ujawnionych przy pomocy urządzeń rejestrujących,
b)
w związku z którymi wysłano zawiadomienie o
popełnieniu naruszenia;
3)
liczbę wypadków śmiertelnych z udziałem
pojazdów zarejestrowanych w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej.
2.
Minister właściwy do spraw informatyzacji przekazuje
Komisji Europejskiej sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, co
dwa lata, w terminie do dnia 6 maja za okres dwóch poprzednich
lat kalendarzowych.
3.
Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, jest sporządzane:
1)
w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 - w oparciu o
informacje uzyskane z Krajowego Punktu Kontaktowego;
2)
w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3 - w oparciu o
informacje uzyskane od krajowych podmiotów uprawnionych.
4.
Krajowe podmioty uprawnione przekazują ministrowi właściwemu
do spraw informatyzacji informacje, o których mowa w ust. 1
pkt 2 i 3, na formularzu w postaci elektronicznej, przy użyciu
urządzeń teletransmisji danych.
5.
Krajowe podmioty uprawnione przekazują ministrowi właściwemu
do spraw informatyzacji informacje, o których mowa w ust. 1
pkt 2 i 3, co dwa lata, w terminie do dnia 15 marca za okres dwóch
poprzednich lat kalendarzowych.
Art.
80q. [Wykorzystanie danych osobowych. Prawo do uzyskania
informacji na temat własnych, przekazanych danych osobowych]
1.
Do danych osobowych przetwarzanych na podstawie przepisów
niniejszego rozdziału przez Krajowy Punkt Kontaktowy oraz
krajowe podmioty uprawnione stosuje się odpowiednio przepisy
rozdziału
4
ustawy z dnia 16 września 2011 r. o wymianie informacji z
organami ścigania państw członkowskich Unii
Europejskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 484).
2.
Dane osobowe, o których mowa w ust. 1, mogą być
wykorzystywane wyłącznie do celów określonych w
art. 80k ust. 5 oraz w związku z popełnieniem naruszeń,
o których mowa w art. 80k ust. 6.
3.
Każda zainteresowana osoba ma prawo do uzyskania informacji na
temat własnych danych osobowych, które zostały
przekazane innemu państwu członkowskiemu Unii Europejskiej,
w tym informacji o dacie złożenia wniosku oraz o właściwym
organie innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
który te dane osobowe uzyskał.
Art.
80r. [Delegacja ustawowa - wzór formularza do
przekazywania informacji]
Minister
właściwy do spraw informatyzacji w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia, wzór formularza do przekazywania
informacji, o którym mowa w art. 80p ust. 4, kierując się
zakresem informacji określonym w art. 80p ust. 1 oraz
koniecznością ujednolicenia formy przekazywanych danych.
Rozdział
3
Badania
techniczne pojazdów
Art.
81. [Rodzaje badań technicznych. Zakres obowiązku.
Terminy przeprowadzenia badań]
1.
Właściciel pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego,
pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład kolejki
turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest obowiązany
przedstawiać go do badania technicznego.
2.
Badania techniczne dzieli się na badania okresowe, badania
dodatkowe oraz badania co do zgodności z warunkami technicznymi.
3.
Okresowe badanie techniczne po raz pierwszy jest przeprowadzane przed
pierwszą rejestracją pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
4.
Badaniu, o którym mowa w ust. 3, nie podlega:
1)
nowy pojazd, dla którego wydano świadectwo zgodności
WE, świadectwo zgodności, dopuszczenie jednostkowe pojazdu,
decyzję o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo
świadectwo dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu;
2)
zarejestrowany pojazd:
a)
na którego typ wydano świadectwo homologacji typu WE
pojazdu - w okresie od dnia pierwszej rejestracji za granicą do
dnia terminu okresowego badania technicznego, ustalonego na podstawie
ust. 5, lub
b)
w którego dowodzie rejestracyjnym lub innym dokumencie wydanym
przez właściwy organ państwa członkowskiego
przedstawionym do rejestracji, zawarta jest informacja o wykonanym
badaniu technicznym i jego terminie ważności
-
z wyjątkiem taksówki, pojazdu uprzywilejowanego lub
pojazdu odpowiednio przystosowanego lub wyposażonego zgodnie z
przepisami o przewozie towarów niebezpiecznych, pojazdu z
zamontowanym urządzeniem technicznym podlegającym dozorowi
technicznemu oraz pojazdu przystosowanego konstrukcyjnie do ruchu
lewostronnego.
5.
Okresowe badanie techniczne pojazdu przeprowadza się corocznie,
z zastrzeżeniem ust. 6-10.
6.
Okresowe badanie techniczne samochodu osobowego, samochodu
ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej
nieprzekraczającej 3,5 t, motocykla lub przyczepy o
dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t
przeprowadza się przed upływem 3 lat od dnia pierwszej
rejestracji, następnie przed upływem 5 lat od dnia
pierwszej rejestracji i nie później niż 2 lata od
dnia przeprowadzenia poprzedniego badania technicznego, a następnie
przed upływem kolejnego roku od dnia przeprowadzenia badania.
Nie dotyczy to pojazdu przewożącego towary niebezpieczne,
taksówki, pojazdu samochodowego konstrukcyjnie przeznaczonego
do przewozu osób w liczbie od 5 do 9, wykorzystywanego do
zarobkowego transportu drogowego osób, pojazdu marki "SAM",
pojazdu zasilanego gazem, pojazdu uprzywilejowanego oraz pojazdu
używanego do nauki jazdy lub egzaminu państwowego, które
podlegają corocznym badaniom technicznym.
7.
Okresowe badanie techniczne ciągnika rolniczego, przyczepy
rolniczej oraz motoroweru przeprowadza się przed upływem 3
lat od dnia pierwszej rejestracji, a następnie przed upływem
każdych kolejnych 2 lat od dnia przeprowadzenia badania.
8.
Przepisy ust. 6 i 7 dotyczą również pojazdów,
o których mowa w ust. 6 i 7, zarejestrowanych po raz pierwszy
za granicą. W tym przypadku za dzień pierwszej rejestracji,
o której mowa w ust. 6 i 7, przyjmuje się dzień
pierwszej rejestracji za granicą.
9.
Okresowe badanie techniczne autobusu przeprowadza się przed
upływem roku od dnia pierwszej rejestracji i następnie co 6
miesięcy.
10.
Przyczepa lekka i pojazd zabytkowy nie podlegają okresowym
badaniom technicznym. W przypadku pojazdu zabytkowego,
wykorzystywanego do zarobkowego transportu drogowego podlega on
corocznym badaniom technicznym.
11.
Niezależnie od badań, o których mowa w ust. 3-5,
dodatkowemu badaniu technicznemu podlega pojazd:
1)
skierowany przez organ kontroli ruchu drogowego:
a)
w razie uzasadnionego przypuszczenia, że zagraża
bezpieczeństwu ruchu lub narusza wymagania ochrony środowiska,
b)
który uczestniczył w wypadku drogowym, w którym
zostały uszkodzone zasadnicze elementy nośne konstrukcji
nadwozia, podwozia lub ramy, z zastrzeżeniem pkt 5, lub noszący
ślady uszkodzeń albo którego stan techniczny
wskazuje na naruszenie elementów nośnych konstrukcji
pojazdu, mogące stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
2)
skierowany przez starostę albo na wniosek posiadacza pojazdu:
a)
w celu identyfikacji lub ustalenia danych niezbędnych do jego
rejestracji,
b)
jeżeli z dokumentów wymaganych do jego rejestracji
wynika, że uczestniczył on w wypadku drogowym, lub narusza
wymagania ochrony środowiska;
3)
w którym dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów
powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym, z
zastrzeżeniem art. 66 ust. 4 pkt 5 i 6, z wyłączeniem
montażu instalacji do zasilania gazem;
4)
który ma być używany jako taksówka, pojazd
uprzywilejowany, pojazd do nauki jazdy, pojazd do przeprowadzania
egzaminu państwowego lub pojazd odpowiednio przystosowany lub
wyposażony zgodnie z przepisami o przewozie drogowym towarów
niebezpiecznych;
5)
w którym została dokonana naprawa wynikająca ze
szkody istotnej;
6)
w którym w czasie badania technicznego stwierdzono ślady
uszkodzeń lub naruszenie elementów nośnych
konstrukcji pojazdu, mogących stwarzać zagrożenie dla
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
7)
dla którego określono wymagania techniczne w przepisach o
podatku od towarów i usług, w przepisach o podatku
dochodowym od osób fizycznych lub w przepisach o podatku
dochodowym od osób prawnych;
8)
autobus, którego dopuszczalna prędkość na
autostradzie i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h, co do zgodności
z dodatkowymi warunkami technicznymi;
9)
dla którego określono dodatkowe wymagania techniczne w
międzynarodowych porozumieniach dotyczących
międzynarodowego transportu drogowego;
10)
wyposażony w blokadę alkoholową.
11a.
Badaniu co do zgodności z warunkami technicznymi podlega pojazd
zabytkowy przed pierwszą rejestracją na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
12.
Badanie techniczne pojazdu z zamontowanym urządzeniem
technicznym podlegającym dozorowi technicznemu może być
przeprowadzone po przedstawieniu dokumentu wydanego przez właściwy
organ dozoru technicznego, stwierdzającego sprawność
urządzenia technicznego.
12a.
Badanie techniczne pojazdu wyposażonego w blokadę
alkoholową przeprowadza się po przedstawieniu dokumentu
potwierdzającego kalibrację blokady alkoholowej,
wystawionego przez producenta urządzenia lub jego upoważnionego
przedstawiciela, ważnego przez okres 12 miesięcy od dnia
wystawienia.
13.
W razie powstania trudności w ustaleniu parametrów
pojazdu, badanie techniczne może być przeprowadzone po
przedstawieniu opinii rzeczoznawcy samochodowego, o którym
mowa w art. 79a.
14.
Termin ważności badania technicznego pojazdu, o którym
mowa w ust. 4 pkt 3 lit. b, uznaje się, o ile nie jest dłuższy
niż termin ważności badania technicznego ustalany na
podstawie ust. 5-10.
15.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, zakres i sposób przeprowadzenia
badań technicznych oraz wzory dokumentów stosowanych przy
tych badaniach, uwzględniając w szczególności
zakres warunków technicznych pojazdów podlegających
badaniu.
16.
Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając
konieczność zapewnienia bezpiecznego korzystania z pojazdów
zabytkowych oraz zakres warunków technicznych tych pojazdów
podlegających badaniu, określi, w drodze rozporządzenia,
zakres i sposób przeprowadzania badań zgodności tych
pojazdów z warunkami technicznymi, wzory dokumentów
związanych z tymi badaniami.
Art.
82. [Wpis do dowodu rejestracyjnego terminu badania
technicznego]
1.
Organ dokonujący rejestracji pojazdu wpisuje do dowodu
rejestracyjnego termin badania technicznego pojazdu.
2.
Jeżeli pojazd jest zarejestrowany, kolejny termin badania
technicznego wpisuje do dowodu rejestracyjnego uprawniony diagnosta
po stwierdzeniu pozytywnego wyniku badania technicznego.
Art.
83. [Stacje kontroli pojazdów; uiszczenie opłaty za
przeprowadzenie badania technicznego i opłaty ewidencyjnej]
1.
Badanie techniczne przeprowadza się po uiszczeniu przez
właściciela lub posiadacza pojazdu opłaty za
przeprowadzenie badania technicznego i opłaty ewidencyjnej, w:
1)
podstawowej stacji kontroli pojazdów - w zakresie:
a)
okresowego badania technicznego pojazdów o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, z zastrzeżeniem
lit. c,
b)
dodatkowych badań technicznych w odniesieniu do pojazdów,
o których mowa w lit. a, z zastrzeżeniem ust. 1a,
c)
badań technicznych przyczep przeznaczonych do łączenia
z pojazdami określonymi w lit. a, o ile stacja spełnia
wymagania, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 84a ust. 1 pkt 1 ustawy w zakresie długości stanowiska
kontrolnego;
2)
okręgowej stacji kontroli pojazdów - w zakresie:
a)
okresowego badania technicznego wszystkich pojazdów,
b)
dodatkowych badań technicznych w odniesieniu do pojazdów,
o których mowa w lit. a,
c)
badań co do zgodności z warunkami technicznymi pojazdów
zabytkowych.
1a.
Badanie techniczne w zakresie badań co do zgodności z
warunkami technicznymi autobusu, którego dopuszczalna prędkość
na autostradzie i drodze ekspresowej wynosi 100 km/h, pojazdu
przeznaczonego do przewozu towarów niebezpiecznych, pojazdu
zabytkowego, pojazdu marki "SAM", pojazdu, w którym
dokonano zmian konstrukcyjnych lub wymiany elementów
powodujących zmianę danych w dowodzie rejestracyjnym oraz
pojazdu, dla którego określono wymagania techniczne w
przepisach ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych lub ustawy
z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych, a także dla którego określono dodatkowe
wymagania w międzynarodowych porozumieniach dotyczących
międzynarodowego transportu drogowego jest przeprowadzane
wyłącznie w okręgowej stacji kontroli pojazdów.
1b.
W przypadku dokonywania opłat, o których mowa w ust. 1, w
obrocie bezgotówkowym za ich uiszczenie uważa się
złożenie przez właściciela lub posiadacza pojazdu
dyspozycji obciążenia rachunku bankowego, rachunku w
spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej,
rachunku płatniczego w instytucji płatniczej lub instytucji
pieniądza elektronicznego na podstawie polecenia przelewu albo
zapłaty za pomocą innego niż polecenie przelewu
instrumentu płatniczego.
1c.
Opłaty, o których mowa w ust. 1, mogą być
uiszczone po przeprowadzeniu badania technicznego, jeżeli
przewiduje to umowa zawarta między przedsiębiorcą
prowadzącym stację kontroli pojazdów a właścicielem
lub posiadaczem pojazdu.
1d.
Obowiązek uiszczenia opłaty ewidencyjnej, o której
mowa w ust. 1, nie dotyczy pojazdów niepodlegających
rejestracji i pojazdów, o których mowa w art. 73 ust.
3.
2.
Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia stacji
kontroli pojazdów jest działalnością regulowaną
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo
przedsiębiorców i wymaga uzyskania wpisu do rejestru
przedsiębiorców prowadzących stację kontroli
pojazdów.
2a.
Stację kontroli pojazdów mogą prowadzić
następujące podmioty niebędące przedsiębiorcami:
1)
szkoła lub centrum kształcenia, kształcące w
zawodach związanych z naprawą i eksploatacją pojazdów;
2)
jednostka:
a)
organizacyjna służb podległych lub nadzorowanych przez
ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
b)
organizacyjna podległa lub nadzorowana przez Ministra Obrony
Narodowej, ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra
właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki lub
ministra właściwego do spraw transportu,
c)
ochrony przeciwpożarowej,
d)
systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego.
2b.
W stosunku do podmiotów, o których mowa w ust. 2a,
stosuje się odpowiednio przepisy odnoszące się do
przedsiębiorców określone w niniejszym rozdziale.
2c.
Środki publiczne przekazywane na działalność
podstawową podmiotów, o których mowa w ust. 2a,
nie mogą być wykorzystane w związku z prowadzeniem
działalności gospodarczej, o której mowa w ust. 2.
3.
Stację kontroli pojazdów może prowadzić
przedsiębiorca, który:
1)
posiada siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej;
2)
nie jest przedsiębiorcą, w stosunku do którego
otwarto likwidację lub ogłoszono upadłość;
3)
nie był prawomocnie skazany za przestępstwo popełnione
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub
przestępstwo przeciwko dokumentom - dotyczy osoby fizycznej lub
członków organów osoby prawnej;
4)
posiada wyposażenie kontrolno-pomiarowe oraz warunki lokalowe
gwarantujące wykonywanie odpowiedniego zakresu badań
technicznych pojazdów zgodnie ze szczegółowymi
warunkami przeprowadzania tych badań;
5)
posiada poświadczenie zgodności wyposażenia i warunków
lokalowych z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych
badań wpisanego do rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów;
6)
zatrudnia uprawnionych diagnostów.
4.
Poświadczenie, o którym mowa w ust. 3 pkt 5, wydaje za
opłatą, w drodze decyzji, Dyrektor Transportowego Dozoru
Technicznego, po dokonaniu sprawdzenia stacji kontroli pojazdów.
Poświadczenie zachowuje ważność do czasu zmiany
stanu faktycznego, dla którego zostało wydane, nie dłużej
niż przez 5 lat od daty jego wydania.
Art.
83a. [Rejestr przedsiębiorców prowadzących
stację kontroli pojazdów]
1.
Organem właściwym do prowadzenia rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów jest starosta
właściwy ze względu na miejsce wykonywania
działalności objętej wpisem.
2.
W przypadku gdy przedsiębiorca wykonuje działalność
gospodarczą, o której mowa w art. 83 ust. 2, w
jednostkach organizacyjnych położonych na obszarze różnych
powiatów, jest on obowiązany uzyskać wpis w
odrębnych właściwych rejestrach na każdą z
tych jednostek.
3.
Wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację
kontroli pojazdów jest dokonywany na wniosek przedsiębiorcy
zawierający następujące dane:
1)
firmę przedsiębiorcy oraz jego adres i siedzibę albo
miejsce zamieszkania;
2)
numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze
Sądowym, o ile przedsiębiorca taki numer posiada, oraz
numer identyfikacyjny REGON, o ile przedsiębiorca taki numer
posiada;
3)
numer identyfikacji podatkowej (NIP) - jeżeli podmiot jest
obowiązany posługiwać się tym numerem na
podstawie przepisów o zasadach ewidencji i identyfikacji
podatników i płatników;
4)
adres stacji kontroli pojazdów przedsiębiorcy;
5)
zakres badań, jakie przedsiębiorca zamierza przeprowadzać;
6)
imiona i nazwiska zatrudnionych diagnostów wraz numerami ich
uprawnień.
4.
Wraz z wnioskiem przedsiębiorca składa oświadczenie
następującej treści:
"Oświadczam,
że:
1)
dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów są
kompletne i zgodne z prawdą;
2)
znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów,
określone w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu
drogowym.".
5.
Oświadczenie powinno również zawierać:
1)
firmę przedsiębiorcy oraz jego miejsce zamieszkania albo
siedzibę i adres;
2)
oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;
3)
podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze
wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
5a.
Minister właściwy do spraw transportu określi wzór
wniosku o zmianę danych zawartych w rejestrze przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów oraz wzór
wniosku o wykreślenie z rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów, w formie
dokumentów elektronicznych w rozumieniu ustawy
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne.
6.
W rejestrze przedsiębiorców prowadzących stację
kontroli pojazdów umieszcza się dane przedsiębiorcy,
o których mowa w ust. 3, z wyjątkiem adresu zamieszkania,
jeżeli jest on inny niż adres siedziby.
7.
Starosta może wyrazić zgodę na umieszczanie nadanych
cech identyfikacyjnych pojazdu przez stację kontroli pojazdów.
Art.
83aa. [Zaświadczenie o dokonaniu wpisu do rejestru]
Właściwy
starosta wydaje z urzędu zaświadczenie o dokonaniu wpisu do
rejestru przedsiębiorców prowadzących stację
kontroli pojazdów.
Art.
83ab. [Prostowanie z urzędu wpisu do rejestru]
1.
Właściwy starosta prostuje z urzędu wpis do rejestru
zawierający oczywiste błędy lub niezgodności ze
stanem faktycznym.
2.
W przypadku zmiany danych wpisanych do rejestru przedsiębiorca
jest obowiązany złożyć wniosek o zmianę
wpisu w rejestrze w terminie 14 dni od dnia, w którym
nastąpiła zmiana tych danych.
Art.
83ac. [Termin dokonania wpisu przedsiębiorcy do rejestru]
1.
Właściwy starosta jest obowiązany dokonać wpisu
przedsiębiorcy do rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów w terminie 7
dni od dnia wpływu do niego wniosku o wpis wraz z oświadczeniem,
o którym mowa w art. 83a ust. 4.
2.
Jeżeli właściwy starosta nie dokona wpisu w terminie,
o którym mowa w ust. 1, a od dnia wpływu wniosku do niego
upłynęło 14 dni, przedsiębiorca może
rozpocząć działalność. Nie dotyczy to
przypadku, gdy starosta wezwał przedsiębiorcę do
uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż
przed upływem 7 dni od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji
termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym, biegnie odpowiednio
od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.
Art.
83b. [Nadzór nad stacjami kontroli pojazdów]
1.
Nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje
starosta.
2.
W ramach wykonywanego nadzoru starosta:
1)
co najmniej raz w roku przeprowadza kontrolę stacji kontroli
pojazdów w zakresie:
a)
zgodności stacji z wymaganiami, o których mowa w art. 83
ust. 3,
b)
prawidłowości wykonywania badań technicznych pojazdów,
c)
prawidłowości prowadzenia wymaganej dokumentacji;
2)
wydaje zalecenia pokontrolne i wyznacza termin usunięcia
naruszeń warunków wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów;
3)
wydaje decyzję o zakazie prowadzenia przez przedsiębiorcę
stacji kontroli pojazdów, skreślając przedsiębiorcę
z rejestru działalności regulowanej, jeżeli
przedsiębiorca:
a)
złożył oświadczenie, o którym mowa w art.
83a ust. 4, niezgodne ze stanem faktycznym,
b)
nie usunął naruszeń warunków wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji
kontroli pojazdów w wyznaczonym przez starostę terminie,
c)
rażąco naruszył warunki wykonywania działalności
gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów.
2a.
Decyzja, o której mowa w ust. 2 pkt 3, podlega
natychmiastowemu wykonaniu.
2b.
W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 2 pkt 3,
jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność
gospodarczą objętą wpisem także na podstawie
wpisów do innych rejestrów działalności
regulowanej w tym samym zakresie działalności gospodarczej,
z urzędu wykreśla się przedsiębiorcę także
z tych rejestrów działalności regulowanej.
3.
Starosta może powierzyć, w drodze porozumienia, czynności
kontrolne Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego.
4.
(uchylony).
Art.
83ba. [Ponowny wpis do rejestru]
1.
Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru
przedsiębiorców prowadzących stację kontroli
pojazdów, może uzyskać ponowny wpis do rejestru w
tym samym zakresie działalności gospodarczej nie wcześniej
niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji, o której
mowa w art. 83b ust. 2 pkt 3.
2.
Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy,
który wykonywał działalność gospodarczą
bez wpisu do rejestru. Nie dotyczy to sytuacji określonej w art.
83ac ust. 2.
Art.
83bb. 12
[Wykreślenie przedsiębiorcy z rejestru]
Właściwy
starosta wykreśla przedsiębiorcę z rejestru
przedsiębiorców prowadzących stację kontroli
pojazdów na jego wniosek, a także po uzyskaniu informacji
z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności
Gospodarczej lub Krajowego Rejestru Sądowego o wykreśleniu
przedsiębiorcy.
Art.
83c. [Stosowanie przepisów ustawy - Prawo
przedsiębiorców w zakresie kontroli]
Do
kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy
stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy z dnia 6 marca 2018
r. - Prawo przedsiębiorców.
Art.
84. [Diagnosta]
1.
Badanie techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony w stacji
kontroli pojazdów uprawniony diagnosta.
2.
Starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych,
jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada
wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła
wymagane szkolenie oraz zdała egzamin kwalifikacyjny.
2a.
Egzamin, o którym mowa w ust. 2, przeprowadza za opłatą
komisja powołana przez Dyrektora Transportowego Dozoru
Technicznego.
2b.
Przez wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, o
których mowa w ust. 2, rozumie się:
1)
wyższe wykształcenie w obszarze nauk technicznych o
specjalności samochodowej i udokumentowane 6 miesięcy
praktyki w stacji kontroli pojazdów lub w zakładzie
(warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku kontroli lub
naprawy pojazdów albo
2)
średnie wykształcenie techniczne lub wykształcenie
średnie branżowe, o specjalności samochodowej i
udokumentowany rok praktyki w stacji kontroli pojazdów lub w
zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku
kontroli lub naprawy pojazdów, albo
3)
wyższe wykształcenie w obszarze nauk technicznych o
specjalności innej niż samochodowa i udokumentowany rok
praktyki w stacji kontroli pojazdów lub w zakładzie
(warsztacie) naprawy pojazdów na stanowisku kontroli lub
naprawy pojazdów, albo
4)
średnie wykształcenie techniczne lub wykształcenie
średnie branżowe, o specjalności innej niż
samochodowa i udokumentowane 2 lata praktyki w stacji kontroli
pojazdów lub w zakładzie (warsztacie) naprawy pojazdów
na stanowisku kontroli lub naprawy pojazdów.
2c.
Z obowiązku odbycia szkolenia, o którym mowa w ust. 2,
jest zwolniona osoba ubiegająca się o wydanie uprawnienia
do wykonywania badań technicznych, która ukończyła
studia wyższe na kierunku studiów w obszarze nauk
technicznych obejmującym wiedzę i umiejętności w
zakresie diagnostyki samochodowej.
2d.
Zwolnienie, o którym mowa w ust. 2c, następuje na
podstawie dołączonych do wniosku dokumentów
poświadczających ukończenie studiów wyższych.
2e.
Do okresu praktyki, o którym mowa w ust. 2b pkt 1 i 3, wlicza
się praktykę objętą programem studiów, pod
warunkiem że praktyka jest odbywana na podstawie umowy zawartej
między uczelnią a stacją kontroli pojazdów lub
podmiotem, o którym mowa w art. 86 ust. 1.
3.
Starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań
technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której
mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1, stwierdzono:
1)
przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie
z określonym zakresem i sposobem wykonania;
2)
wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu
do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub
przepisami.
4.
W przypadku cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania
badań technicznych, ponowne uprawnienie nie może być
wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w
którym decyzja o cofnięciu stała się
ostateczna.
Art.
84a. [Delegacje w zakresie badań technicznych pojazdów]
1.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
szczegółowe wymagania w stosunku do stacji kontroli
pojazdów przeprowadzających badania techniczne w
określonym zakresie;
1a)
wzór wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców
prowadzących stację kontroli pojazdów oraz wzór
zaświadczenia potwierdzającego wpis przedsiębiorcy do
tego rejestru;
2)
program szkolenia diagnostów, sposób przeprowadzania
egzaminu kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 84 ust. 2, i
wysokość opłaty za egzamin oraz wzory dokumentów
związanych z uzyskaniem uprawnień do wykonywania badań
technicznych;
3)
wysokość opłat za:
a)
wydanie poświadczenia, o którym mowa w art. 83 ust. 3 pkt
5,
b)
przeprowadzenie badań technicznych.
2.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1,
minister właściwy do spraw transportu uwzględni w
szczególności warunki techniczne pojazdów
podlegających badaniu, konieczność zapewnienia
odpowiednich kwalifikacji diagnostów wykonujących badanie
oraz koszty wykonywania badań.
Art.
85. [Badania techniczne tramwajów i trolejbusów]
1.
Tramwaj i trolejbus podlegają odrębnym badaniom
technicznym.
2.
Minister właściwy do spraw transportu określi, w
drodze rozporządzenia, zakres, warunki, terminy i sposób
przeprowadzania badań technicznych tramwajów i
trolejbusów oraz jednostki wykonujące te badania,
uwzględniając w szczególności:
1)
warunki techniczne pojazdów podlegających badaniu;
2)
proces zużywania podstawowych części i elementów
wyposażenia tych pojazdów mających bezpośredni
wpływ na bezpieczeństwo ruchu;
3)
odpowiednie wyposażenie jednostek wykonujących te badania.
Art.
86. [Badanie techniczne pojazdów służb
mundurowych]
1.
Do pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji
Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby
Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Służby
Ochrony Państwa, Straży Granicznej i Krajowej Administracji
Skarbowej wykorzystywanych przez Służbę
Celno-Skarbową, których dotyczą warunki i tryb
rejestracji określone w art. 73 ust. 3 oraz w art. 76 ust. 4 pkt
1, oraz pojazdów należących do obcych sił
zbrojnych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
na podstawie umów międzynarodowych, o których mowa
w art. 73 ust. 2b, a także do pojazdów Państwowej
Straży Pożarnej mają zastosowanie przepisy art. 83
ust. 1, z wyłączeniem wymogu posiadania zezwolenia
starosty, o którym mowa w art. 83 ust. 1 pkt 1 lit. b.
2.
Badania techniczne pojazdów służb, o których
mowa w ust. 1, są przeprowadzane:
1)
przez upoważnione komórki organizacyjne lub stacje
kontroli pojazdów prowadzone przez służby, o których
mowa w ust. 1, z wyłączeniem obcych sił zbrojnych
przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2)
w stacjach kontroli pojazdów prowadzących działalność,
o której mowa w art. 83 ust. 2.
3.
Upoważnione do przeprowadzania badań technicznych komórki
organizacyjne lub stacje kontroli, o których mowa w ust. 2 pkt
1, posiadają uprawnienia stacji kontroli pojazdów
wyłącznie w odniesieniu do pojazdów służb,
o których mowa w ust. 1.
4.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych, minister
właściwy do spraw finansów publicznych oraz Minister
Obrony Narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw transportu oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefa Agencji Wywiadu,
Komendanta Służby Ochrony Państwa i Szefa Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, a także Szefa Służby
Kontrwywiadu Wojskowego i Szefa Służby Wywiadu Wojskowego,
uwzględniając specyfikę wynikającą z
przeznaczenia pojazdów służb, o których mowa
w ust. 1, określą, w drodze rozporządzenia:
1)
jednostki organizacyjne sprawujące nadzór nad komórkami
organizacyjnymi i stacjami kontroli pojazdów
przeprowadzającymi badania techniczne pojazdów oraz
wydające upoważnienia do przeprowadzania badań
technicznych, wzory dokumentów związanych z uzyskaniem
upoważnień do wykonywania badań oraz wzór
upoważnienia do ich przeprowadzania;
2)
wymagania w stosunku do komórek organizacyjnych i stacji
kontroli pojazdów upoważnionych do przeprowadzania badań
technicznych pojazdów;
3)
wzory dokumentów stosowanych przy badaniach technicznych
pojazdów;
4)
warunki i terminy przeprowadzania badań technicznych pojazdów;
5)
okoliczności dopuszczające przeprowadzanie badań
technicznych pojazdów, w stacjach kontroli pojazdów
prowadzących działalność, o której mowa w
art. 83 ust. 2, nieposiadających upoważnienia do badań
technicznych pojazdów służb;
6)
zasady i warunki współpracy przy wykonywaniu badań
technicznych pojazdów innej służby niż właściwa
dla komórki organizacyjnej przeprowadzającej badanie.
Art.
86a.
(uchylony).
DZIAŁ
IV
Bezpieczeństwo
ruchu drogowego
Rozdział
1
(uchylony).
Art.
87.
(uchylony).
Art.
88.
(uchylony).
Art.
89.
(uchylony).
Art.
90.
(uchylony).
Art.
91.
(uchylony).
Art.
92.
(uchylony).
Art.
93.
(uchylony).
Art.
94.
(uchylony).
Art.
95.
(uchylony).
Art.
95a.
(uchylony).
Art.
95b.
(uchylony).
Art.
96.
(uchylony).
Art.
97.
(uchylony).
Art.
97a.
(uchylony).
Art.
97b.
(uchylony).
Art.
98.
(uchylony).
Art.
98a.
(uchylony).
Art.
99.
(uchylony).
Art.
99a.
(uchylony).
Art.
100.
(uchylony).
Rozdział
1a
Centralna
ewidencja kierowców
Art.
100a. 13
[Centralna ewidencja kierowców]
1.
Tworzy się centralną ewidencję kierowców, zwaną
dalej "ewidencją".
2.
(uchylony).
3.
(uchylony).
4.
Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw
informatyzacji w systemie teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej
ustawy minister ten jest administratorem danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji.
Art.
100aa. [Dane gromadzone w ewidencji]
1.
W ewidencji gromadzi się dane o:
1)
osobach posiadających lub którym cofnięto
uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi, tramwajami lub
motorowerami, zwane dalej "uprawnieniami";
2)
osobach nieposiadających uprawnień, które kierując
pojazdem popełniły naruszenie określone w przepisach
wydanych na podstawie art.
105 ust. 1 pkt
1
14
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami;
3)
osobach nieposiadających uprawnień, w stosunku do których
orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów;
4)
osobach ubiegających się o uzyskanie uprawnień;
5)
wykładowcach prowadzących szkolenie;
6)
egzaminatorach;
7)
lekarzach uprawnionych do przeprowadzania badań lekarskich w
celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do
kierowania pojazdami;
8)
psychologach uprawnionych do wykonywania badań psychologicznych
w zakresie psychologii transportu;
9)
instruktorach techniki jazdy;
10)
instruktorach prowadzących szkolenie;
11)
ośrodkach szkolenia kierowców i innych jednostkach
prowadzących szkolenie;
12)
pracowniach psychologicznych wykonujących badania psychologiczne
w zakresie psychologii transportu;
13)
ośrodkach doskonalenia techniki jazdy;
14)
ośrodkach egzaminacyjnych i ich oddziałach terenowych;
15)
ośrodkach szkolenia w zakresie świadectw kwalifikacji
zawodowej.
2.
W ewidencji gromadzi się również identyfikator osoby
lub podmiotu dokonujących w ewidencji zamieszczenia lub zmiany
danych.
3.
W ewidencji gromadzi się także dane zgromadzone do dnia 3
czerwca 2018 r. przez organy właściwe w sprawach wydawania
uprawnień do kierowania pojazdami w związku z tworzeniem
profilu kandydata na kierowcę.
4.
W stosunku do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3,
gromadzi się następujące dane:
1)
imię i nazwisko;
2)
datę i miejsce urodzenia;
3)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument;
4)
obywatelstwo;
5)
adres zamieszkania;
6)
datę zgonu;
7)
o uprawnieniach;
8)
o okresie próbnym i jego przedłużeniu;
9)
o skierowaniu na kurs reedukacyjny;
10)
o dokumentach stwierdzających uprawnienia;
11)
o zastosowaniu zakazu prowadzenia pojazdów;
12)
o wykroczeniach lub przestępstwach stanowiących naruszenia
przepisów ruchu drogowego i przypisanych im punktach;
13)
o kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po
użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie
do alkoholu;
14)
o zaświadczeniach ADR, o których mowa w przepisach o
przewozie towarów niebezpiecznych;
15)
o świadectwach kwalifikacji zawodowej potwierdzających
uzyskanie odpowiednich kwalifikacji lub ukończenie szkolenia
okresowego, o których mowa w przepisach o transporcie
drogowym;
16)
o zezwoleniach na kierowanie pojazdami uprzywilejowanymi lub
pojazdami, przewożącymi wartości pieniężne
albo inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne, o których
mowa w ustawie
z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z
2017 r. poz. 2213 oraz z 2018 r. poz. 138, 650 i 1629);
17)
o instruktorze, wykładowcy, ośrodku szkolenia kierowców
i innej jednostce, instruktorze techniki jazdy, ośrodku
doskonalenia techniki jazdy, którzy prowadzili szkolenie;
18)
o egzaminatorze i wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego,
którzy przeprowadzili egzamin państwowy;
19)
o psychologu, który wykonywał badania psychologiczne w
zakresie psychologii transportu oraz lekarzu, który
przeprowadzał badania lekarskie w celu ustalenia istnienia lub
braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami;
20)
o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdami;
20a)
o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań
zdrowotnych do pracy na stanowisku kierowcy;
21)
o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań
psychologicznych do kierowania pojazdami;
22)
o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań
psychologicznych do pracy na stanowisku kierowcy.
5.
W stosunku do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 4,
gromadzi się następujące dane:
1)
identyfikator jednostki podziału terytorialnego kraju;
2)
datę utworzenia profilu kandydata na kierowcę;
3)
unikalny numer identyfikujący profil kandydata na kierowcę;
4)
imię i nazwisko;
5)
datę i miejsce urodzenia;
6)
datę zgonu;
7)
fotografię;
8)
wzór podpisu;
9)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument;
10)
obywatelstwo;
11)
adres zamieszkania;
12)
telefon, adres poczty elektronicznej - o ile został podany we
wniosku;
13)
o posiadanych uprawnieniach;
14)
o dokumentach stwierdzających uprawnienia;
15)
wskazanie, jakiej kategorii prawa jazdy dotyczy profil;
16)
o orzeczeniach stwierdzających istnienie lub brak przeciwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdami i o orzeczeniach stwierdzających
istnienie lub brak przeciwskazań psychologicznych do kierowania
pojazdami;
17)
wskazanie, czy wniosek dotyczy:
a)
wydania prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem,
b)
przywrócenia cofniętego uprawnienia do kierowania
pojazdami,
c)
wymiany wydanego za granicą prawa jazdy nieokreślonego w
konwencjach o ruchu drogowym,
d)
zwrotu zatrzymanego prawa jazdy,
e)
skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji;
18)
dotyczące obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów;
19)
dotyczące obowiązywania decyzji o cofnięciu
uprawnienia do kierowania pojazdami lub zatrzymaniu prawa jazdy;
20)
dotyczące rozpoczęcia szkolenia w ramach kwalifikacji
wstępnej;
21)
dotyczące ukończonego szkolenia dla osób
ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami - w
przypadku jeżeli informacja o ukończonym szkoleniu widnieje
w dokumentach kierowcy;
22)
dotyczące zgód, o których mowa w art.
11 ust. 2
i art.
21 ust. 2
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami -
jeżeli są wymagane;
23)
o egzaminach państwowych;
24)
o posiadanych świadectwach kwalifikacji zawodowej
potwierdzających uzyskanie odpowiednich kwalifikacji lub
ukończenie szkolenia okresowego, o których mowa w
przepisach o transporcie drogowym.
6.
W odniesieniu do osób, o których mowa w ust. 1 pkt
5-10, gromadzi się następujące dane:
1)
imię i nazwisko;
2)
datę i miejsce urodzenia;
3)
numer PESEL, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru PESEL -
serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument;
4)
numer ewidencyjny odpowiednio, wykładowcy, egzaminatora,
lekarza, psychologa, instruktora techniki jazdy lub instruktora;
5)
dotyczące uprawnień oraz dokumentów je
stwierdzających;
6)
datę i przyczynę skreślenia z ewidencji;
7)
datę, do której nie może być dokonany kolejny
wpis do ewidencji.
7.
W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1 pkt
11-13 i 15, gromadzi się następujące dane:
1)
nazwę;
2)
numer ewidencyjny albo numer w rejestrze;
3)
numer identyfikacyjny REGON;
4)
dotyczące prowadzonej działalności objętej
wpisem;
5)
o wpisach i skreśleniach.
7a.
W odniesieniu do podmiotu, o którym mowa w ust. 1 pkt 14,
gromadzi się następujące dane:
1)
nazwę;
2)
adres siedziby albo oddziału terenowego;
3)
numer identyfikacyjny REGON;
4)
numer rozpoznawczy;
5)
dotyczące prowadzonej działalności objętej
wpisem.
8.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, szczegółowy katalog
gromadzonych w ewidencji danych, o których mowa w ust. 4 pkt
7-12 i 14-22, ust. 5 pkt 13, 14, 16 i 18-24, ust. 6 pkt 5, ust. 7 pkt
4 i 5 oraz ust. 7a pkt 5, przekazywanych przez podmioty, o których
mowa w art. 100ac ust. 1, oraz uzupełnianych automatycznie przez
system teleinformatyczny obsługujący ewidencję, mając
na względzie użyteczność oraz proporcjonalność
zakresu i rodzaju przetwarzanych danych, a także konieczność
zapewnienia prawidłowego funkcjonowania ewidencji oraz
bezpieczeństwo gromadzonych w niej danych.
Art.
100ab. [Usuwanie danych ewidencyjnych]
1.
Danych zgromadzonych w ewidencji nie usuwa się, z wyłączeniem
danych, o których mowa w:
1)
art. 100aa ust. 4 pkt 11 oraz ust. 5 pkt 18, które podlegają
usunięciu z ewidencji:
a)
jeżeli dane o zakazie prowadzenia pojazdów podlegają
usunięciu z Krajowego Rejestru Karnego,
b)
po 5 latach od daty uprawomocnienia się orzeczenia o
zastosowaniu zakazu prowadzenia pojazdów, jeżeli dane o
tym zakazie nie podlegają gromadzeniu w Krajowym Rejestrze
Karnym;
2)
art. 100aa ust. 4 pkt 12 i 13, które podlegają usunięciu
z ewidencji na zasadach określonych w art.
98 ust. 5
i 6
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.
1a.
W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b, dane, o
których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 11 i ust. 5 pkt 18, są
usuwane automatycznie.
2.
15
(uchylony).
Art.
100ac. [Przekazywanie i wprowadzanie danych do ewidencji.
Przekazywanie danych pomiędzy ewidencją a rejestrami]
1.
Dane, o których mowa w art. 100aa ust. 2-7a, przekazują
do ewidencji:
1)
organ właściwy w sprawach wydawania dokumentów
stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdami - w zakresie
danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 1-5, pkt 7-10 i
pkt 20 oraz ust. 5 pkt 1-5, pkt 7-17, pkt 19-22 i pkt 24;
2)
sąd, niezwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia -
w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 11 i
13 oraz ust. 5 pkt 18;
3)
odpowiednio do swoich kompetencji: organy kontroli ruchu drogowego,
prokurator, sąd lub organ orzekający w sprawach o
naruszenia w postępowaniu dyscyplinarnym - w zakresie danych, o
których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 12;
4)
odpowiednio do swoich kompetencji: organy kontroli ruchu drogowego,
prokurator lub sąd - w zakresie danych, o których mowa w
art. 100aa ust. 4 pkt 10;
5)
marszałek województwa lub Szef Inspektoratu Wsparcia Sił
Zbrojnych - w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa
ust. 4 pkt 14;
6)
wojewoda lub dyrektor okręgowej komisji egzaminacyjnej - w
zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 15;
7)
kierownik ośrodka szkolenia w zakresie uzyskiwania kwalifikacji
zawodowej, o którym mowa w art.
39e
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - w
zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 15;
8)
starosta - w zakresie danych, o których mowa w:
a)
art. 100aa ust. 4 pkt 16-19 i 21 oraz ust. 6 w stosunku do osób,
o których mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 5 i 10,
b)
art. 100aa ust. 7 w stosunku do podmiotów, o których
mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 11;
9)
wojewoda - w zakresie danych, o których mowa w:
a)
art. 100aa ust. 4 pkt 17 w zakresie danych o instruktorze techniki
jazdy i ośrodku doskonalenia techniki jazdy oraz w ust. 6 w
stosunku do osób, o których mowa w art. 100aa ust. 1
pkt 9,
b)
art. 100aa ust. 7 w stosunku do podmiotów, o których
mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 13 i 15;
10)
marszałek województwa - w zakresie danych, o których
mowa w:
a)
art. 100aa ust. 6 w stosunku do osób, o których mowa w
art. 100aa ust. 1 pkt 6-8,
b)
art. 100aa ust. 7 w stosunku do podmiotów, o których
mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 12;
c)
art. 100aa ust. 7a w stosunku do podmiotów, o których
mowa w art. 100aa ust. 1 pkt 14;
11)
Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego - w zakresie usunięcia
danych o zakazie prowadzenia pojazdów, o którym mowa w
art. 100aa ust. 4 pkt 11 i ust. 5 pkt 18, z Krajowego Rejestru
Karnego;
12)
kierownik ośrodka szkolenia kierowców - w zakresie
danych, o których mowa w art. 100aa ust. 5 pkt 21;
13)
dyrektor wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego - w
zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 5 pkt 23.
2.
Dane, o których mowa w art. 100aa ust. 2 oraz ust. 7a pkt 4,
są uzupełniane automatycznie przez system teleinformatyczny
obsługujący ewidencję.
2a.
Dane, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 7-12 i 14-22,
ust. 5 pkt 13, 14, 16 i 18-24, ust. 6 pkt 5, ust. 7 pkt 4 i 5 oraz
ust. 7a pkt 5, mogą zawierać dodatkowo dane uzupełniane
automatycznie przez system teleinformatyczny obsługujący
ewidencję.
3.
Podmioty wymienione w ust. 1, wprowadzają dane do ewidencji w
czasie wykonania czynności skutkującej koniecznością
przekazania danych do ewidencji, za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za
pomocą systemów teleinformatycznych obsługujących
zadania realizowane przez te podmioty.
4.
Dane gromadzone w ewidencji są do niej przekazywane z rejestrów
PESEL, REGON, TERYT, centralnej ewidencji pojazdów i
centralnej ewidencji posiadaczy kart parkingowych, o ile są
gromadzone w tych rejestrach.
5.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może
określić, w drodze rozporządzenia, tryb i terminy
przekazywania danych pomiędzy ewidencją a rejestrami PESEL,
REGON i TERYT, centralną ewidencją pojazdów i
centralną ewidencją posiadaczy kart parkingowych,
uwzględniając potrzebę zapewnienia płynności
przepływu danych pomiędzy ewidencją a innymi
rejestrami i ewidencjami, poprawności i aktualności
gromadzonych danych oraz konieczność zapewnienia ochrony
danych osobowych.
Art.
100ad. [Dostęp do danych zgromadzonych w ewidencji.
Wprowadzanie danych do ewidencji]
1.
W celu umożliwienia wprowadzenia danych do ewidencji, podmiotom
wymienionym w art. 100ac ust. 1 zapewnia się dostęp do
danych zgromadzonych w ewidencji.
2.
Wprowadzenie danych do ewidencji następuje przez pobranie danych
zgromadzonych w ewidencji, ich weryfikację, w szczególności
w oparciu o posiadane dokumenty lub dane, oraz wpisanie do ewidencji
nowych danych. W przypadku rozbieżności między danymi
a danymi zawartymi w rejestrze PESEL lub REGON, rozstrzygające
są dane zgromadzone w tych rejestrach.
2a.
W przypadku wprowadzenia do ewidencji danych dotyczących nowego
podmiotu, dane te są pobierane z rejestru PESEL, REGON,
centralnej ewidencji pojazdów oraz centralnej ewidencji
posiadaczy kart parkingowych, o ile są w nich gromadzone.
3.
System teleinformatyczny obsługujący ewidencję
generuje komunikat o:
1)
wprowadzeniu danych do ewidencji - w przypadku poprawnego
wprowadzenia nowych danych do ewidencji, który jest
równoznaczny z wypełnieniem obowiązku wprowadzenia
danych do ewidencji;
2)
niewprowadzeniu danych do ewidencji - w przypadku gdy nowe dane nie
zostały wprowadzone do ewidencji i konieczne jest ponowne ich
wprowadzenie w celu wypełnienia obowiązku wprowadzenia
danych do ewidencji.
4.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
zakres danych, do których zapewnia się dostęp
podmiotom wymienionym w art. 100ac ust. 1, mając na względzie
prawidłowość wykonywania przez poszczególne
podmioty zadań wynikających z niniejszej ustawy;
2)
wymagania techniczne i jakościowe w zakresie danych
wprowadzanych do ewidencji oraz tryb i sposób ich
wprowadzania, mając na względzie zapewnienie wysokiej
jakości przekazywanych danych do ewidencji i jej referencyjny
charakter.
Art.
100ae. [Termin wprowadzenia danych do ewidencji]
W
przypadku braku możliwości wprowadzenia danych do
ewidencji, spowodowanego przyczynami niezależnymi od podmiotu,
wprowadzenia danych dokonuje się niezwłocznie, nie później
niż w terminie 3 dni roboczych od dnia, w którym powstał
obowiązek ich wprowadzenia.
Art.
100af. [Usunięcie niezgodności danych zgromadzonych w
ewidencji]
1.
Podmiot, który stwierdzi niezgodność danych
zgromadzonych w ewidencji, wyjaśnia tę niezgodność
w zakresie danych, do których przekazania jest obowiązany
na podstawie ustawy, i wprowadza dane do ewidencji na zasadach
określonych w art. 100ad.
2.
W przypadku gdy nie jest możliwe wyjaśnienie niezgodności,
podmiot, o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie powiadamia
o niezgodności administratora danych i informacji zgromadzonych
w ewidencji, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot.
3.
W celu wyjaśnienia niezgodności administrator danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji niezwłocznie powiadamia, za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję, o niezgodności podmiot, który wprowadził
dane, których niezgodność dotyczy, w przypadku:
1)
stwierdzenia niezgodności przez administratora danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji;
2)
o którym mowa w ust. 2.
4.
Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, wyjaśnia tę
niezgodność, w szczególności w oparciu o
posiadane dokumenty lub dane.
5.
Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, niezwłocznie
informuje, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot,
administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji o
wyjaśnieniu tej niezgodności, w przypadku:
1)
wprowadzenia poprawnych danych do ewidencji za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
zadania realizowane przez podmiot wprowadzający dane;
2)
stwierdzenia, że wprowadzone do ewidencji dane są poprawne;
3)
stwierdzenia braku możliwości usunięcia niezgodności,
z podaniem uzasadnienia.
6.
Wprowadzenie do ewidencji danych, w stosunku do których
stwierdzono niezgodność, o której mowa w ust. 2,
wymaga uprzedniego wyjaśnienia tej niezgodności.
7.
Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji umożliwi
wprowadzenie do ewidencji danych bez uprzedniego wyjaśnienia
niezgodności, jeżeli jest to niezbędne do realizacji
zadań wynikających z przepisów odrębnych
realizowanych przez podmioty obowiązane do wprowadzania danych
do ewidencji w terminach wynikających z przepisów
ustawowych.
8.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, sposób i tryb wyjaśniania
niezgodności danych zgromadzonych w centralnej ewidencji
kierowców przez podmioty, które je przekazują,
mając na uwadze konieczność zapewnienia kompletności
i poprawności danych w ewidencji, zapewnienie terminowej obsługi
procesów administracyjnych powiązanych z ewidencją i
ich bezpieczeństwo.
9.
Przepisów ust. 1-8 nie stosuje się do usunięcia z
ewidencji danych dotyczących zakazu prowadzenia pojazdu.
Art.
100ag. [Dane o przedsiębiorcach prowadzących ośrodki
szkolenia]
(uchylony).
Art.
100ah. [Udostępnianie danych ewidencyjnych]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się, o ile są
one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań,
następującym podmiotom:
1)
Policji;
2)
Inspekcji Transportu Drogowego;
3)
Żandarmerii Wojskowej;
4)
Szefowi Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych;
5)
Straży Granicznej;
6)
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu;
7)
Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu;
8)
Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie
Wywiadu Wojskowego;
9)
Szefowi Biura Ochrony Rządu;
10)
sądom;
11)
prokuraturze;
12)
starostom;
13)
strażom gminnym (miejskim);
14)
Szefowi Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych;
15)
organom Krajowej Administracji Skarbowej;
16)
wojskowym komendantom uzupełnień;
17)
podmiotowi wydającemu karty, o którym mowa w ustawie
z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz.
U. z 2017 r. poz. 891 oraz z 2018 r. poz. 650 i 1480);
18)
ministrowi właściwemu do spraw transportu w celu
umożliwienia organom i służbom uprawnionym do
korzystania z systemu Tachonet wymianę danych z organami i
uprawnionymi służbami w innych państwach, w których
funkcjonuje system tachografu cyfrowego;
19)
marszałkowi województwa;
20)
wojewódzkiemu ośrodkowi ruchu drogowego;
21)
zakładom ubezpieczeń:
a)
w zakresie niezbędnym do wykonywania uprawnień, o których
mowa w art.
43
ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,
b)
w zakresie danych, o których mowa w art. 100aa ust. 4 pkt 7;
22)
Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu;
23)
ministrowi właściwemu do spraw rodziny;
24)
ministrowi właściwemu do spraw zabezpieczenia społecznego;
25)
organowi właściwemu dłużnika, o którym
mowa w art.
2 pkt 9
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów (Dz. U. z 2018 r. poz. 554, 650, 1000, 1544 i 1669).
1a.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także
ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, w celu
realizacji jego ustawowych zadań, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku.
2.
Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane
sądom za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, którego
administratorem jest Minister Sprawiedliwości.
2a.
Zgromadzone w ewidencji dane mogą być udostępniane
zakładom ubezpieczeń za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego, obsługującego Ubezpieczeniowy Fundusz
Gwarancyjny, o którym mowa w ustawie
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.
3.
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się w postaci elektronicznej za pomocą
środków komunikacji elektronicznej na zasadach
określonych w ustawie
z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne. Udostępnienie
danych w innej postaci, może nastąpić wyłącznie
w przypadku, gdy nie będzie możliwe udostępnienie w
postaci elektronicznej.
4.
16
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony
w postaci papierowej albo w postaci elektronicznej opatrzonej
kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo
podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej może
stanowić wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję. Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.
5.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić
zgodę, w drodze decyzji, na udostępnienie danych
zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których mowa w ust. 1,
albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku, jeżeli spełniają łącznie
następujące warunki:
1)
posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w
systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2)
posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne
uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem
ich uzyskania;
3)
jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań
albo prowadzonej działalności.
6.
Decyzji, o której mowa w ust. 5, nie wydaje się w
przypadku, o którym mowa w ust. 1a.
Art.
100ai. [Udostępnianie podmiotom zagranicznym danych
ewidencyjnych]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane
podmiotom zagranicznym w celu wypełnienia postanowień
ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów
międzynarodowych, a także wykonania aktu prawa stanowionego
przez organizację międzynarodową, której
Rzeczpospolita Polska jest członkiem. Tryb i sposób
udostępniania danych określają ratyfikowane przez
Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowe, akty prawa
stanowionego przez organizację międzynarodową, której
Rzeczpospolita Polska jest członkiem lub porozumienia zawarte
pomiędzy właściwymi ministrami państw
członkowskich Unii Europejskiej.
2.
Dane zgromadzone w ewidencji dotyczące praw jazdy udostępnia
się właściwym organom państw członkowskich
Unii Europejskiej przy wykorzystaniu Europejskiej Sieci Praw Jazdy.
Art.
100aj. [Udostępnianie zainteresowanym danych
ewidencyjnych]
1.
Każdemu zainteresowanemu, po podaniu danych określonych w
przepisach wydanych na podstawie ust. 3, dane zgromadzone w
ewidencji, udostępnia się w postaci elektronicznej przy
użyciu systemu teleinformatycznego.
2.
Dane osobowe zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane
po uwierzytelnieniu zainteresowanego na zasadach określonych w
art.
20a ust. 1
ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne.
3.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
dane wymagane do uzyskania dostępu do poszczególnych
danych,
2)
szczegółowy zakres udostępnianych danych
-
mając na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
danych.
Art.
100ak. [Wniosek o udostępnienie danych ewidencyjnych]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się także
osobie, której one dotyczą.
2.
17
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się na
wniosek złożony w postaci papierowej albo w postaci
elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem elektronicznym,
podpisem zaufanym albo podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci
papierowej stanowi wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję. Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.
Art.
100al. [Udostępnienie danych ewidencyjnych innym
podmiotom, które wykażą swój interes prawny]
1.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może
udostępnić dane zgromadzone w ewidencji innym podmiotom niż
wymienione w art. 100ag-100ak, w tym osobom fizycznym, osobom prawnym
lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości
prawnej, jeżeli wykażą swój interes prawny.
2.
18
Podmiotom, o których mowa w ust. 1, dane zgromadzone w
ewidencji udostępnia się na uzasadniony wniosek złożony
w postaci papierowej albo w postaci elektronicznej opatrzonej
kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo
podpisem osobistym. Odpowiedź w postaci papierowej stanowi
wydruk z systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję. Wydruk ten nie wymaga podpisu ani pieczęci.
Art.
100am. [Ponowne wykorzystanie danych ewidencyjnych]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji są przekazywane do ponownego
wykorzystywania, w sposób wykluczający możliwość
identyfikacji osób, z zachowaniem przepisów ustawy
z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji
sektora publicznego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią
inaczej.
2.
19
Dane zgromadzone w ewidencji są przekazywane do ponownego
wykorzystywania na wniosek złożony w postaci papierowej
albo w postaci elektronicznej opatrzonej kwalifikowanym podpisem
elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym.
3.
Dane zgromadzone w ewidencji mogą być udostępniane do
ponownego wykorzystywania także za pośrednictwem usług
sieciowych.
Art.
100an. [Wzory wniosków; rodzaj i zakres udostępnianych
danych]
1.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa
w art. 100ah ust. 4, art. 100ak ust. 2, art. 100al ust. 2 oraz art.
100am ust. 2, kierując się potrzebami usprawnienia procesu
udostępniania i przekazywania danych z ewidencji.
2.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, rodzaj i zakres danych udostępnianych
na podstawie art. 100ah i art. 100ak-100am, uwzględniając
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa danych
przetwarzanych w ewidencji i ich ochrony przed nieuprawnionym
ujawnieniem i dostępem.
Art.
100ao. [Odpłatność za udostępnienie danych
ewidencyjnych]
Udostępnienie
i przekazywanie danych zgromadzonych w ewidencji następuje:
1)
nieodpłatnie, w przypadku danych:
a)
udostępnianych na podstawie art. 100ah-100ak,
b)
przekazywanych na podstawie art. 100am w sposób określony
w art. 100am ust. 2 organom administracji publicznej, niewymienionym
w art. 100ah ust. 1, w celach niekomercyjnych,
c)
udostępnianych na podstawie art. 100am w sposób określony
w art. 100am ust. 3, w celach komercyjnych i niekomercyjnych;
2)
odpłatnie, w przypadku danych:
a)
udostępnianych na podstawie art. 100al,
b)
przekazywanych na podstawie art. 100am w sposób określony
w art. 100am ust. 2, w celach komercyjnych i niekomercyjnych.
Art.
100ap. [Opłaty za udostępnienie danych ewidencyjnych]
1.
Wysokość opłaty za udostępnienie danych
jednostkowych dotyczących jednej osoby lub jednego podmiotu nie
może być wyższa niż 2% przeciętnego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej, o którym mowa w art.
20 pkt 1 lit. a
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
2.
Wysokość opłaty za udostępnianie danych z
ewidencji do celów komercyjnych i niekomercyjnych określa
się według wzoru:
O
= K x (A + B) + M
gdzie:
O
- łączna kwota opłaty za udostępnienie danych do
celów komercyjnych i niekomercyjnych,
K
- współczynnik wynoszący:
a)
1,0 - do celów niekomercyjnych,
b)
1,5 - do celów komercyjnych,
A
- opłata za prace informatyczne,
gdzie
A
= 0,5H1 x Z + 0,5H2 x Z + 0,75H3 x Z + 10H4 x Z + H5 x Z
B
- opłata za prace eksploatacyjne,
gdzie
B
= 1,5H6 x 10Z + H7 x 10Z + 1,5H8 x 10Z + 0,6H9 x 10Z + 0,5H10 x 10Z
M
- koszt materiałów eksploatacyjnych doliczany, w
przypadku gdy przekroczy 5% wartości usługi, a poszczególne
symbole oznaczają:
H
- ilość godzin przeznaczonych na realizację zadania:
H1
- czas trwania prac programowo-projektowych,
H2
- czas opracowania dokumentacji programowej,
H3
- czas trwania prac analitycznych i projektowych,
H4
-czas opracowania nowego programu,
H5
- czas opracowania programu z gotowych modułów,
H6
- czas wyboru podzbioru z bazy danych,
H7
- czas przetwarzania wybranych danych,
H8
- czas wykonania tablicy statystycznej,
H9
- czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego
do 300 danych jednostkowych,
H10
- czas drukowania wykazów z wybranego podzbioru zawierającego
powyżej 300 danych jednostkowych,
Z
- opłatę za udostępnienie danych jednostkowych z
ewidencji.
3.
Maksymalna wysokość opłaty, o której mowa w
ust. 2, wynosi 23 000 zł.
4.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
wysokość opłaty za udostępnienie danych
jednostkowych z ewidencji,
2)
warunki i sposób wnoszenia opłaty za udostępnienie
danych z ewidencji,
3)
sposób dokumentowania wniesienia opłaty za udostępnienie
danych z ewidencji
-
mając na względzie zróżnicowaną postać
składania wniosku o udostępnienie danych oraz tryb ich
udostępniania do celów komercyjnych i niekomercyjnych.
Art.
100aq. [Dostęp ABW i AW do ewidencji]
W
celu zapewnienia możliwości realizacji zadań
wynikających z art.
35 ust. 4
ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, minister właściwy
do spraw informatyzacji zapewnia Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego dostęp do ewidencji.
Art.
100b.
(uchylony).
Art.
100c.
(uchylony).
Art.
100d.
(uchylony).
Art.
100e.
(uchylony).
Rozdział
1b
Centralna
ewidencja posiadaczy kart parkingowych
Art.
100f. [Centralna ewidencja posiadaczy kart parkingowych]
1.
Tworzy się centralną ewidencję posiadaczy kart
parkingowych, o których mowa w art. 8, zwaną dalej
"ewidencją".
2.
Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw
informatyzacji w systemie teleinformatycznym. W rozumieniu niniejszej
ustawy minister ten jest administratorem danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji.
3.
(uchylony).
Art.
100g. [Dane zgromadzone w ewidencji. Przekazywanie i
wprowadzanie danych do ewidencji]
1.
W ewidencji gromadzi się następujące dane:
1)
numer karty;
2)
datę wydania karty;
3)
datę ważności karty;
4)
oznaczenie zespołu, którego przewodniczący wydał
kartę;
5)
imię i nazwisko, numer PESEL osoby niepełnosprawnej, której
wydano kartę, a w przypadku osoby nieposiadającej numeru
PESEL - serię, numer i nazwę dokumentu potwierdzającego
tożsamość oraz nazwę państwa, które
wydało ten dokument;
6)
datę zgonu;
7)
nazwę i adres oraz numer identyfikacyjny REGON placówki,
której wydano kartę, markę, model oraz numer
rejestracyjny pojazdu, którego kierujący jest uprawniony
do posługiwania się kartą - w przypadku kart wydanych
placówce, o której mowa w art. 8 ust. 3a pkt 3;
8)
datę i przyczynę utraty ważności karty;
9)
status karty;
10)
identyfikator osoby lub podmiotu dokonującej w ewidencji
zamieszczenia lub zmiany danych.
2.
Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 1-5 oraz pkt 7 i 8, z
wyłączeniem numeru PESEL, oraz informację o
zaistnieniu okoliczności, o których mowa w art. 8 ust. 5e
pkt 2 i 3, przekazuje do ewidencji powiatowy zespół do
spraw orzekania o niepełnosprawności, którego
przewodniczący wydał kartę.
3.
Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 9 i 10, są uzupełniane
w sposób automatyczny przez system teleinformatyczny
obsługujący ewidencję.
4.
Powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności
wprowadza dane do ewidencji w czasie wykonania czynności
skutkującej koniecznością przekazania danych do
ewidencji za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
zadania realizowane przez ten podmiot.
5.
Dane gromadzone w ewidencji są do niej przekazywane z rejestrów
PESEL, REGON, TERYT, centralnej ewidencji pojazdów i
centralnej ewidencji kierowców, o ile są w tych
rejestrach gromadzone.
6.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może
określić, w drodze rozporządzenia, tryb i terminy
przekazywania danych pomiędzy ewidencją a rejestrami PESEL,
REGON i TERYT, centralną ewidencją pojazdów i
centralną ewidencją kierowców, uwzględniając
potrzebę zapewnienia płynności przepływu danych
pomiędzy ewidencją a innymi rejestrami i ewidencjami,
poprawności i aktualności gromadzonych danych oraz
konieczność zapewnienia ochrony danych osobowych.
7.
20
(uchylony).
8.
Dane, o których mowa w ust. 1, usuwa się z ewidencji po
upływie 3 lat od dnia utraty ważności karty.
Art.
100h. [Dostęp powiatowych zespołów do spraw
orzekania do danych. Wprowadzanie danych]
1.
W celu wprowadzenia danych do ewidencji, powiatowym zespołom do
spraw orzekania o niepełnosprawności zapewnia się
dostęp do danych zgromadzonych w ewidencji.
2.
Wprowadzenie danych do ewidencji następuje przez pobranie danych
zgromadzonych w ewidencji, ich weryfikację, w szczególności
w oparciu o posiadane dokumenty lub dane, oraz wpisanie do ewidencji
nowych danych. W przypadku rozbieżności między danymi
a danymi zawartymi w rejestrze PESEL lub REGON, rozstrzygające
są dane zgromadzone w tych rejestrach.
2a.
W przypadku wprowadzenia do ewidencji danych dotyczących nowego
podmiotu, dane te są pobierane z rejestru PESEL, REGON,
centralnej ewidencji pojazdów oraz centralnej ewidencji
kierowców, o ile są w nich gromadzone. W przypadku
rozbieżności między danymi a danymi zawartymi w
rejestrze PESEL lub REGON, rozstrzygające są dane
zgromadzone w tych rejestrach.
3.
System teleinformatyczny obsługujący ewidencję
generuje komunikat o:
1)
wprowadzeniu danych do ewidencji - w przypadku poprawnego
wprowadzenia nowych danych do ewidencji, który jest
równoznaczny z wypełnieniem obowiązku wprowadzenia
danych do ewidencji;
2)
niewprowadzeniu danych do ewidencji - w przypadku gdy nowe dane nie
zostały wprowadzone do ewidencji i konieczne jest ponowne ich
wprowadzenie w celu wypełnienia obowiązku wprowadzenia
danych do ewidencji.
4.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia:
1)
zakres danych, do których zapewnia się dostęp
powiatowym zespołom do spraw orzekania o niepełnosprawności,
mając na względzie prawidłowość wykonywania
przez nie zadań wynikających z niniejszej ustawy;
2)
wymagania techniczne i jakościowe w zakresie danych
wprowadzanych do ewidencji oraz sposób ich wprowadzania, mając
na względzie zapewnienie wysokiej jakości przekazywanych
danych do ewidencji i jej referencyjny charakter.
Art.
100i. [Usunięcie niezgodności danych ewidencyjnych]
1.
Podmiot, który stwierdzi niezgodność danych
zgromadzonych w ewidencji, wyjaśnia tę niezgodność
w zakresie danych, do których przekazania jest obowiązany
na podstawie ustawy, i wprowadza dane do ewidencji na zasadach
określonych w art. 100h.
2.
W przypadku gdy nie jest możliwe wyjaśnienie niezgodności,
podmiot, o którym mowa w ust. 1, niezwłocznie powiadamia
o niezgodności administratora danych i informacji zgromadzonych
w ewidencji, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot.
3.
W celu wyjaśnienia niezgodności, administrator danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji niezwłocznie powiadamia, za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję, o niezgodności podmiot, który wprowadził
dane, których niezgodność dotyczy, w przypadku:
1)
stwierdzenia niezgodności przez administratora danych i
informacji zgromadzonych w ewidencji;
2)
o którym mowa w ust. 2.
4.
Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, wyjaśnia tę
niezgodność, w szczególności w oparciu o
posiadane dokumenty lub dane.
5.
Podmiot, o którym mowa w ust. 1 i 3, niezwłocznie
informuje, za pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
ewidencję lub za pomocą systemu teleinformatycznego
obsługującego zadania realizowane przez ten podmiot,
administratora danych i informacji zgromadzonych w ewidencji o
wyjaśnieniu tej niezgodności, w przypadku:
1)
wprowadzenia poprawnych danych do ewidencji za pomocą systemu
teleinformatycznego obsługującego ewidencję lub za
pomocą systemu teleinformatycznego obsługującego
zadania realizowane przez podmiot wprowadzający dane;
2)
stwierdzenia, że wprowadzone do ewidencji dane są poprawne;
3)
stwierdzenia braku możliwości usunięcia niezgodności,
z podaniem uzasadnienia.
6.
Wprowadzenie do ewidencji danych, w stosunku do których
stwierdzono niezgodność, o której mowa w ust. 2,
wymaga uprzedniego wyjaśnienia tej niezgodności.
7.
Administrator danych i informacji zgromadzonych w ewidencji umożliwi
wprowadzenie do ewidencji danych bez uprzedniego wyjaśnienia
niezgodności, jeżeli jest to niezbędne do realizacji
zadań wynikających z przepisów odrębnych
realizowanych przez podmioty obowiązane do wprowadzania danych
do ewidencji w terminach wynikających z przepisów
ustawowych.
8.
Minister właściwy do spraw informatyzacji określi, w
drodze rozporządzenia, sposób i tryb wyjaśniania
niezgodności danych zgromadzonych w centralnej ewidencji
posiadaczy kart parkingowych przez podmioty, które je
przekazują, mając na uwadze konieczność
zapewnienia kompletności i poprawności danych w ewidencji,
zapewnienie terminowej obsługi procesów administracyjnych
powiązanych z ewidencją i ich bezpieczeństwo.
Art.
100j. [Termin wprowadzenia danych do ewidencji]
W
przypadku braku możliwości wprowadzenia danych do
ewidencji, spowodowanego przyczynami niezależnymi od podmiotu,
wprowadzenia danych dokonuje się niezwłocznie, nie później
niż w terminie 2 dni roboczych od dnia, w którym powstał
obowiązek ich wprowadzenia.
Art.
100k. [Udostępnianie danych ewidencyjnych]
1.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się, o ile jest to
niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, następującym
podmiotom:
1)
Policji;
2)
Inspekcji Transportu Drogowego;
3)
Żandarmerii Wojskowej;
4)
Straży Granicznej;
5)
starostom;
6)
strażom gminnym (miejskim);
7)
powiatowym zespołom do spraw orzekania o niepełnosprawności.
2.
Dane zgromadzone w ewidencji udostępnia się na umotywowany
wniosek zainteresowanego podmiotu, złożony w postaci
papierowej lub w postaci elektronicznej, uwierzytelniony przy użyciu
mechanizmów określonych w art.
20a ust. 1
ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności
podmiotów realizujących zadania publiczne.
3.
Minister właściwy do spraw informatyzacji może wyrazić
zgodę, w drodze decyzji, na udostępnienie danych
zgromadzonych w ewidencji podmiotom, o których mowa w ust. 1,
albo ich jednostkom organizacyjnym, za pomocą urządzeń
teletransmisji danych, bez konieczności składania pisemnego
wniosku, jeżeli spełniają łącznie
następujące warunki:
1)
posiadają urządzenia umożliwiające odnotowanie w
systemie, kto, kiedy, w jakim celu oraz jakie dane uzyskał;
2)
posiadają zabezpieczenia techniczne i organizacyjne
uniemożliwiające wykorzystanie danych niezgodnie z celem
ich uzyskania;
3)
jest to uzasadnione specyfiką lub zakresem wykonywanych zadań
albo prowadzonej działalności.
Art.
100l. [Udostępnianie danych na wniosek osoby, której
one dotyczą]
Dane
zgromadzone w ewidencji udostępnia się także na
wniosek osoby, której one dotyczą. Dane te mogą być
udostępniane z wykorzystaniem urządzeń teletransmisji
danych.
Art.
100m. [Nieodpłatność udostępnienia danych]
Udostępnianie
danych, o którym mowa w art. 100k i art. 100l, jest
nieodpłatne.
Rozdział
2
(uchylony).
Art.
101.
(uchylony).
Art.
102.
(uchylony).
Art.
103.
(uchylony).
Art.
103a.
(uchylony).
Art.
104.
(uchylony).
Art.
105.
(uchylony).
Art.
106.
(uchylony).
Art.
107.
(uchylony).
Art.
108.
(uchylony).
Art.
109.
(uchylony).
Art.
110.
(uchylony).
Art.
110a.
(uchylony).
Art.
111.
(uchylony).
Art.
112.
(uchylony).
Art.
113.
(uchylony).
Art.
114. 21
(uchylony).
Art.
115.
(uchylony).
Rozdział
2a
(uchylony).
Art.
115a.
(uchylony).
Art.
115b.
(uchylony).
Art.
115c.
(uchylony).
Art.
115d.
(uchylony).
Art.
115e.
(uchylony).
Rozdział
2b
(uchylony).
Art.
115f.
(uchylony).
Art.
115g.
(uchylony).
Art.
115h.
(uchylony).
Art.
115i.
(uchylony).
Art.
115j.
(uchylony).
Art.
115k.
(uchylony).
Art.
115l.
(uchylony).
Rozdział
3
Wojewódzki
ośrodek ruchu drogowego
Art.
116. [Utworzenie, forma prawna i nadzór]
1.
Sejmik województwa tworzy, po uzgodnieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu, wojewódzkie ośrodki
ruchu drogowego na obszarze województwa.
2.
Ośrodek jest samorządową wojewódzką osobą
prawną.
3.
Zarząd województwa sprawuje nadzór nad ośrodkiem.
Art.
117. [Zadania ośrodka]
1.
Do zadań ośrodka należy:
1)
współpraca z wojewódzką radą
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2)
współpraca ze starostami przy sprawowaniu nadzoru nad
szkoleniem;
3)
organizowanie egzaminów państwowych sprawdzających
kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienia do
kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami;
3a)
organizowanie egzaminów sprawdzających kwalifikacje osób
ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w
zakresie określonym umową międzynarodową, której
stroną jest Rzeczpospolita Polska;
4)
prowadzenie kursów kwalifikacyjnych;
5)
prowadzenie 3-dniowych warsztatów doskonalenia zawodowego dla
egzaminatorów;
6)
prowadzenie kursów:
a)
doskonalących dla nauczycieli prowadzących zajęcia
szkolne dla uczniów ubiegających się o kartę
rowerową,
b)
dokształcających w zakresie bezpieczeństwa ruchu
drogowego,
c)
reedukacyjnych w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego,
d)
reedukacyjnych w zakresie problematyki przeciwalkoholowej i
przeciwdziałania narkomanii;
7)
organizowanie zajęć dla uczniów ubiegających
się o kartę rowerową;
8)
przekazywanie marszałkowi województwa oraz starostom
informacji w zakresie statystyki zdawalności dla poszczególnych
ośrodków szkolenia i instruktorów;
9)
inna niż wymieniona w pkt 4-8 działalność
oświatowa w zakresie ruchu i transportu drogowego.
2.
Ośrodek może wykonywać inne zadania z zakresu
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3.
Ośrodek może wykonywać działalność
gospodarczą, której wyniki będą przeznaczane na
działalność, o której mowa w ust. 1 i 2.
Art.
118. [Dyrektor ośrodka]
1.
Działalnością ośrodka kieruje dyrektor.
2.
Dyrektor jest powoływany i odwoływany przez zarząd
województwa.
3.
Zarząd województwa ustala wynagrodzenie dyrektora.
Art.
119. [Gospodarka finansowa ośrodka]
1.
Ośrodek prowadzi samodzielną gospodarkę finansową
na zasadach określonych w niniejszej ustawie.
2.
Przychodami ośrodka są:
1)
wpływy z wykonywania zadań, o których mowa w art.
117 ust. 1;
2)
wpływy z wykonywania innych zadań z zakresu bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
3)
wpływy z działalności, o której mowa w art. 117
ust. 3.
3.
Ośrodek ponosi koszty z tytułu:
1)
bieżącego utrzymania ośrodka;
2)
wykonywania zadań, o których mowa w art. 117 ust. 1;
3)
inwestycji związanych z działalnością ośrodka,
o której mowa w art. 117;
4)
działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego na obszarze województwa, w szczególności
na popularyzację zasad ruchu drogowego i podnoszenie kultury
jazdy kierowców, na które ośrodek przeznacza
pozostałe wolne środki, niewykorzystane z tytułów,
o których mowa w pkt 1-3.
4.
(uchylony).
5.
Ośrodek może zaciągać kredyty, za zgodą
zarządu województwa, na zasadach ogólnych.
6.
Składniki majątkowe nabyte w ramach pierwszego wyposażenia
ośrodka tworzą jego fundusz założycielski.
7.
Ośrodek prowadzi odrębnie ewidencję przychodów
i kosztów związanych z prowadzeniem szkolenia lub
egzaminowaniem jako działalnością oświatową
i odrębnie dla każdej innej działalności.
Art.
120. [Statut ośrodka]
1.
Sejmik województwa nadaje ośrodkowi statut.
2.
Statut ośrodka określa w szczególności jego
organizację i warunki tworzenia oddziałów
terenowych.
Art.
121. [Delegacja ustawowa; wynagrodzenie egzaminatorów i
gospodarka finansowa]
Minister
właściwy do spraw transportu określi, w drodze
rozporządzenia:
1)
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw budżetu,
spraw instytucji finansowych oraz spraw finansów publicznych -
szczegółowe warunki gospodarki finansowej ośrodka
oraz szczegółowe warunki ewidencji przychodów i
kosztów, o których mowa w art. 119 ust. 7;
2)
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy -
warunki wynagradzania egzaminatorów.
Rozdział
4
(uchylony).
Art.
122.
(uchylony).
Art.
123.
(uchylony).
Art.
124.
(uchylony).
Art.
124a.
(uchylony).
Art.
124b.
(uchylony).
Art.
124c.
(uchylony).
Art.
125.
(uchylony).
Art.
126.
(uchylony).
Art.
127.
(uchylony).
Art.
128.
(uchylony).
DZIAŁ
V
Kontrola
ruchu drogowego
Rozdział
1
Uprawnienia
Policji i innych organów
Art.
129. [Uprawnienia policjanta]
1.
Czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach,
kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań
Policji.
2.
Policjant, w związku z wykonywaniem czynności określonych
w ust. 1, jest uprawniony do:
1)
legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących
poleceń co do sposobu korzystania z drogi lub używania
pojazdu;
2)
sprawdzania wymaganych dokumentów, o których mowa w
art. 38, oraz zezwolenia, o którym mowa w art.
106 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami;
21)
weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach
pojazdu w centralnej ewidencji pojazdów;
2a)
żądania okazania dokumentu potwierdzającego prawo do
używania pojazdu, o którym mowa w art. 71 ust. 5, jeżeli
pojazd ten nie jest zarejestrowany na nazwisko osoby nim kierującej;
2b)
sprawdzania zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1,
lub wypisu z tego zezwolenia;
3)
żądania poddania się przez kierującego pojazdem
lub przez inną osobę, w stosunku do której zachodzi
uzasadnione podejrzenie, że mogła kierować pojazdem,
badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu lub
środka działającego podobnie do alkoholu;
4)
sprawdzania stanu technicznego, wyposażenia, ładunku,
wymiarów, masy lub nacisku osi pojazdu znajdującego się
na drodze;
5)
sprawdzania zapisów tachografu;
6)
zatrzymania, w przypadkach przewidzianych w ustawie, dokumentów
stwierdzających uprawnienie do kierowania pojazdem lub jego
używania oraz karty kierowcy w przypadkach przewidzianych w:
a)
art.
26 ust. 7
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014
z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w
transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenie Rady
(EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących
stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniającego
rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych
odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L 60 z
28.02.2014, str. 1),
b)
art.
11 ust. 4 lit. c
załącznika do Umowy europejskiej dotyczącej pracy
załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe
przewozy drogowe (AETR), sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca
1970 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 409);
7)
wydawania poleceń:
a)
osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą
ruch drogowy lub zagrażającą jego bezpieczeństwu,
albo osobie odpowiedzialnej za utrzymanie drogi,
b)
kontrolowanemu uczestnikowi ruchu - co do sposobu jego zachowania;
8)
uniemożliwienia:
a)
kierowania pojazdem osobie znajdującej się w stanie
nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo
środka działającego podobnie do alkoholu,
b)
korzystania z pojazdu, którego stan techniczny, ładunek,
masa lub nacisk osi zagrażają bezpieczeństwu lub
porządkowi ruchu, powodują uszkodzenie drogi albo naruszają
wymagania ochrony środowiska,
c)
korzystania z pojazdu zarejestrowanego w kraju niebędącym
państwem członkowskim, jeżeli kierujący nim nie
okazał dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to
ubezpieczenie,
d)
kierowania pojazdem przez osobę nieposiadającą
wymaganych dokumentów uprawniających do kierowania lub
używania pojazdu;
9)
używania przyrządów kontrolno-pomiarowych, a w
szczególności do badania pojazdu, określania jego
masy, nacisku osi lub prędkości, stwierdzania naruszenia
wymagań ochrony środowiska oraz do stwierdzania stanu
trzeźwości kierującego;
9a)
używania urządzeń rejestrujących;
10)
usuwania lub przemieszczania pojazdu w przypadkach, o których
mowa w art. 130a ust. 1-3;
11)
kontroli przewozu drogowego towarów niebezpiecznych oraz
wymagań związanych z tym przewozem;
11a)
kontroli transportu odpadów w rozumieniu ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach oraz wymagań związanych
z tym transportem;
11b)
zrywania plomb celem fizycznej kontroli przewożonych odpadów;
12)
używania urządzeń nagłaśniających,
sygnalizacyjnych lub świetlnych, służących do
wydawania wiążących poleceń uczestnikowi ruchu;
13)
występowania w uzasadnionym przypadku z wnioskiem o ocenę
stanu zdrowia kierującego pojazdem;
13a)
występowania do starosty z wnioskiem o skierowanie kierowcy lub
osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na egzamin
sprawdzający kwalifikacje, jeżeli istnieją uzasadnione
i poważne zastrzeżenia co do kwalifikacji tej osoby;
14)
pilotowania pojazdów, z wyłączeniem pojazdów
nienormatywnych pilotowanych zgodnie z art. 64 ust. 1 pkt 3.
3.
Przepisów ust. 2 pkt 3, 4 i 6 nie stosuje się do szefów
i cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw dyplomatycznych,
urzędów konsularnych i misji specjalnych państw
obcych oraz organizacji międzynarodowych, korzystających z
przywilejów i immunitetów dyplomatycznych lub
konsularnych na mocy ustaw, umów bądź powszechnie
uznanych zwyczajów międzynarodowych lub na zasadzie
wzajemności, oraz do innych osób korzystających z
tych przywilejów i immunitetów.
4.
Kontrola ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz w stosunku do żołnierzy
pełniących czynną służbę wojskową
kierujących innymi pojazdami, pilotowanie pojazdów, a
także kierowanie ruchem drogowym w związku z pilotowaniem
pojazdów wojskowych należy do Żandarmerii Wojskowej
i wojskowych organów porządkowych. W tym zakresie
Żandarmerii Wojskowej i wojskowym organom porządkowym
przysługują uprawnienia policjantów określone w
ust. 2.
4a.
Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także
funkcjonariusze Straży Granicznej lub funkcjonariusze Służby
Celno-Skarbowej, którym przysługują uprawnienia, o
których mowa w ust. 2 pkt 1-5 i 7-12 oraz w art. 130a ust. 4
pkt 1. Funkcjonariuszom Straży Granicznej przysługuje także
uprawnienie, o którym mowa w ust. 2 pkt 6, w zakresie
dotyczącym dokumentów stwierdzających uprawnienie do
używania pojazdu.
4aa.
Kontrolę ruchu drogowego mogą przeprowadzać także
inspektorzy Inspekcji Ochrony Środowiska, którym
przysługują uprawnienia, o których mowa w ust. 2 pkt
1, 2, 21, 2a, pkt 7 lit. b, pkt 8 lit. b i pkt 11a.
4b.
Dodatkowo funkcjonariusze odmawiają prawa wjazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, jeżeli:
1)
pojazd kierowany jest przez osobę znajdującą się
w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu
albo środka działającego podobnie do alkoholu, jeżeli
nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu w inny sposób;
2)
pojazd kierowany jest przez osobę nieposiadającą przy
sobie wymaganych dokumentów uprawniających do kierowania
pojazdem lub używania pojazdu, dokumentu stwierdzającego
zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu lub stwierdzającego opłacenie
składki tego ubezpieczenia;
3)
stan techniczny pojazdu zagraża bezpieczeństwu ruchu
drogowego, powoduje uszkodzenie drogi przez pojazd albo narusza
wymagania ochrony środowiska;
4)
kierujący pojazdem nienormatywnym nie posiada wymaganego
zezwolenia albo wypisu z tego zezwolenia;
5)
stwierdzono naruszenie przepisów o międzynarodowym
przemieszczaniu odpadów.
5.
(uchylony).
Art.
129a. [Uprawnienia Inspekcji Transportu Drogowego w ramach
wykonywania kontroli ruchu drogowego]
1.
Kontrola ruchu drogowego w odniesieniu do kierującego pojazdem:
1)
który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym,
2)
w zakresie badania w celu ustalenia w organizmie zawartości
alkoholu lub obecności środka działającego
podobnie do alkoholu,
3)
który naruszył przepisy ruchu drogowego, w przypadku
zarejestrowania tego naruszenia przy użyciu:
a)
przyrządów kontrolno-pomiarowych,
b)
przenośnych albo zainstalowanych w pojeździe albo na statku
powietrznym urządzeń rejestrujących,
4)
który rażąco naruszył przepisy ruchu drogowego
lub spowodował zagrożenie jego bezpieczeństwa,
5)
który wykonuje przewóz drogowy w rozumieniu ustawy
z dnia 19 sierpnia 2011 r. o przewozie towarów
niebezpiecznych,
6)
który wykonuje transport odpadów w rozumieniu ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach
- należy
również do Inspekcji Transportu Drogowego.
2.
W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, inspektorom Inspekcji Transportu Drogowego przysługują
uprawnienia określone w art. 129 ust. 1 i 2, w tym również
wobec właściciela lub posiadacza pojazdu.
Art.
129b. [Uprawnienia straży gminnej (miejskiej) w ramach
wykonywania kontroli ruchu drogowego]
1.
Kontrola ruchu drogowego w gminach lub miastach, które
utworzyły straż gminną (miejską) może być
wykonywana przez strażników gminnych (miejskich).
2.
Strażnicy gminni (miejscy) są uprawnieni do wykonywania
kontroli ruchu drogowego wobec:
1)
kierującego pojazdem niestosującego się do zakazu
ruchu w obu kierunkach, określonego odpowiednim znakiem
drogowym;
2)
uczestnika ruchu naruszającego przepisy o:
a)
zatrzymaniu lub postoju pojazdów,
b)
ruchu motorowerów, rowerów, wózków
rowerowych, pojazdów zaprzęgowych oraz o jeździe
wierzchem lub pędzeniu zwierząt,
c)
ruchu pieszych,
d)
ograniczeniu ruchu w strefie czystego transportu, określonej w
uchwale rady gminy, wydanej na podstawie art.
40 ust. 1
ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach
alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356).
3.
W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy gminni (miejscy) są upoważnieni
do:
1)
zatrzymania pojazdu lub jadącego wierzchem;
2)
sprawdzania dokumentów, o których mowa w art. 38, oraz
weryfikacji danych o pojeździe, w tym danych o dokumentach
pojazdu w centralnej ewidencji pojazdów;
3)
(uchylony);
4)
legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących
poleceń, co do sposobu korzystania z drogi lub używania
pojazdu;
5)
wydawania poleceń:
a)
osobie, która spowodowała przeszkodę utrudniającą
ruch drogowy lub zagrażającą jego bezpieczeństwu,
b)
kontrolowanemu uczestnikowi ruchu - co do sposobu jego zachowania;
6)
sprawdzenia wykonania obowiązków określonych w art.
78 ust. 2;
7)
żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu
wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania
w oznaczonym czasie.
4.
(uchylony).
Art.
129c. [Uprawnienia strażników leśnych lub
funkcjonariuszy Straży Parku w ramach wykonywania kontroli ruchu
drogowego]
1.
Kontrola ruchu drogowego na terenach lasów lub parków
narodowych może być wykonywana przez strażników
leśnych lub funkcjonariuszy Straży Parku.
2.
Strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży Parku są
uprawnieni do kontroli kierujących pojazdami niestosujących
się do przepisów lub znaków drogowych
obowiązujących na terenach lasów lub parków
narodowych, dotyczących zakazu wjazdu, zatrzymywania się
lub postoju pojazdów.
3.
W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 2, strażnicy leśni i funkcjonariusze Straży
Parku są upoważnieni do:
1)
zatrzymania pojazdu;
2)
legitymowania uczestnika ruchu drogowego;
3)
wydawania poleceń, co do sposobu zachowania się na drodze.
Art.
129d. [Kontrola wykonywana w imieniu zarządcy drogi]
1.
Osoby działające w imieniu zarządcy drogi mogą
wykonywać, w obecności funkcjonariusza Policji lub
inspektora Inspekcji Transportu Drogowego, kontrolę ruchu
drogowego w stosunku do pojazdów:
1)
w zakresie przestrzegania przepisów o wymiarach, masie lub
nacisku osi;
2)
powodujących uszkadzanie lub niszczenie drogi;
3)
zanieczyszczających lub zaśmiecających drogę.
2.
W ramach wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, osoby działające w imieniu zarządcy
drogi są upoważnione do:
1)
zatrzymania pojazdu;
2)
legitymowania uczestnika ruchu drogowego i wydawania mu poleceń,
co do sposobu korzystania z drogi lub pojazdu;
3)
sprawdzenia dokumentów wymaganych w związku z używaniem
pojazdu;
4)
sprawdzenia stanu technicznego, wyposażenia, ładunku,
wymiarów oraz masy lub nacisku osi pojazdu znajdującego
się na drodze;
5)
używania przyrządów kontrolnych lub pomiarowych
służących w szczególności do badania
pojazdu, określania jego wymiarów, masy lub nacisku osi
oraz stwierdzania naruszenia wymagań ochrony środowiska;
6)
uniemożliwiania jazdy pojazdem przekraczającym dopuszczalną
masę lub nacisk osi albo uszkadzającym lub niszczącym
drogę.
3.
W celu dokonania sprawdzenia masy lub nacisku osi pojazdu osoby
działające w imieniu zarządcy drogi, mające prawo
jazdy odpowiedniej kategorii, mogą kierować tym pojazdem.
4.
Przepisów ust. 1-3 nie stosuje się do osób
działających w imieniu Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad.
Art.
129e. [Upoważnienie do wykonywania kontroli]
1.
Kontrola ruchu drogowego wykonywana przez strażników
gminnych (miejskich), strażników leśnych,
funkcjonariuszy Straży Parku oraz pracowników zarządów
dróg odbywa się na podstawie upoważnienia do
wykonywania kontroli ruchu drogowego wydanego przez właściwego
komendanta powiatowego (miejskiego) Policji.
2.
Art. 129 ust. 3 stosuje się odpowiednio do kontroli ruchu
drogowego wykonywanej przez osoby, o których mowa w ust. 1.
Art.
129f. [Uniemożliwienie kierowania pojazdem osobie
nietrzeźwej]
Strażnicy
straży gminnych (miejskich), strażnicy leśni oraz
funkcjonariusze Straży Parku w związku z wykonywaniem
czynności z zakresu kontroli ruchu drogowego są obowiązani
do czasu przybycia Policji uniemożliwić kierowanie pojazdem
osobie, co do której istnieje uzasadnione podejrzenie, że
znajduje się ona w stanie nietrzeźwości lub w stanie
po użyciu alkoholu albo środka działającego
podobnie do alkoholu.
Art.
129g. [Stacjonarne urządzenia rejestrujące
zainstalowane w pasie drogowym]
1.
Ujawnianie za pomocą stacjonarnych urządzeń
rejestrujących zainstalowanych w pasie drogowym dróg
publicznych następujących naruszeń przepisów
ruchu drogowego:
a)
przekraczania dopuszczalnej prędkości,
b)
niestosowania się do sygnałów świetlnych
-
należy do Inspekcji Transportu Drogowego.
2.
Wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, Inspekcja
Transportu Drogowego:
1)
rejestruje obrazy naruszeń przepisów ruchu drogowego i
przetwarza do celów określonych w niniejszej ustawie
obraz pojazdu, którym naruszono przepisy ruchu drogowego, oraz
wizerunek kierującego pojazdem, jeżeli został on
zarejestrowany oraz dane obejmujące:
a)
numer rejestracyjny pojazdu, którym naruszono przepisy,
b)
datę, czas oraz określenie miejsca popełnienia
naruszenia,
c)
rodzaj naruszenia,
d)
dane właściciela lub posiadacza pojazdu lub kierującego
pojazdem,
e)
numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
2)
w postępowaniach w sprawach o wykroczenia, o których mowa
w ust. 1, prowadzi czynności wyjaśniające, kieruje do
sądu wnioski o ukaranie, oskarża przed sądem oraz
wnosi środki odwoławcze - w trybie i zakresie określonych
w ustawie
z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia (Dz. U. z 2018 r. poz. 475, 1039, 1387, 1467 i 1481);
3)
wnioskuje do zarządców dróg publicznych, z
wyłączeniem dróg zarządzanych przez Generalnego
Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad, o instalację lub
usunięcie urządzenia rejestrującego albo obudowy na to
urządzenie, z zastrzeżeniem iż w sprawach dotyczących
urządzeń rejestrujących naruszenia przepisów
ruchu drogowego o dopuszczalnej prędkości wniosek wymaga
uprzedniego zasięgnięcia opinii właściwego
komendanta wojewódzkiego Policji;
4)
dokonuje zakupu i naprawy oraz wykonuje czynności wynikające
z bieżącej eksploatacji i obsługi urządzeń
rejestrujących oraz obudów na te urządzenia, w tym
czynności obejmujące import danych zarejestrowanych przez
te urządzenia oraz montaż urządzeń w
zainstalowanych obudowach w przypadku urządzeń
zainstalowanych przez Inspekcję Transportu Drogowego lub
zarządcę drogi działającego na wniosek, o którym
mowa w pkt 3, a także w przypadku obudów urządzeń
rejestrujących należących do Policji.
3.
Zadania Inspekcji Transportu Drogowego, o których mowa w ust.
1, wykonuje Główny Inspektor Transportu Drogowego przy
pomocy Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego oraz
jego delegatur terenowych.
4.
(utracił moc).
5.
Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem
Sprawiedliwości, uwzględniając zakres niezbędnych
danych oraz konieczność zapewnienia jednolitości
dokumentów, określi, w drodze rozporządzenia, wzory
dokumentów stosowanych przez Głównego Inspektora
Transportu Drogowego w postępowaniu, o którym mowa w ust.
2 pkt 2.
Art.
129h. [Zakres rejestracji; odcinkowy pomiar prędkości;
ustalenie właściciela lub posiadacza pojazdu]
1.
W zakresie, o którym mowa w art. 129g ust. 1, rejestracji
podlegają w szczególności:
1)
obraz naruszenia, w tym obraz pojazdu, którym kierujący
naruszył przepisy ruchu drogowego, wraz z numerem rejestracyjnym
pojazdu;
2)
data oraz czas popełnienia naruszenia;
3)
numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego;
- a
w przypadku przekroczenia przez kierującego pojazdem
dopuszczalnej prędkości rejestrowane są również:
4)
prędkość, z jaką poruszał się pojazd;
5)
prędkość dopuszczalna w miejscu i czasie popełnienia
naruszenia.
2.
W szczególnie uzasadnionych bezpieczeństwem ruchu
drogowego przypadkach Inspekcja Transportu Drogowego może
ujawniać naruszenia przepisów ruchu drogowego w zakresie,
o którym mowa w art. 129g ust. 1 lit. a, również
za pomocą urządzeń rejestrujących, które
ujawniają naruszenia przepisów ruchu drogowego na
określonym odcinku drogi. W takim przypadku urządzenia te
rejestrują w szczególności:
1)
obraz pojazdu, którym kierujący naruszył przepisy
ruchu drogowego, wraz z numerem rejestracyjnym pojazdu;
2)
datę, czas oraz określenie odcinka drogi, na którym
popełnione zostało naruszenie;
3)
średnią prędkość, z jaką poruszał
się pojazd na odcinku drogi, na którym popełnione
zostało naruszenie;
4)
prędkość dopuszczalną na odcinku drogi, na którym
popełnione zostało naruszenie, w czasie jego popełnienia;
5)
numer identyfikacyjny urządzenia rejestrującego.
3.
Główny Inspektor Transportu Drogowego ustala wpisanego do
dowodu rejestracyjnego właściciela lub posiadacza pojazdu,
którym dokonano naruszenia przepisów ruchu drogowego,
na podstawie danych i informacji:
1)
określonych w ust. 1 i 2;
2)
z centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji
kierowców udostępnianych za pomocą systemu
teleinformatycznego;
3)
uzyskanych w związku z prowadzonym postępowaniem, w
szczególności od polskich i zagranicznych organów
rejestrujących pojazd.
4.
22
Do przetwarzania danych osobowych przez Głównego
Inspektora Transportu Drogowego, w zakresie, o którym mowa w
ust. 3, stosuje się przepis art.
26
ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych
przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem
przestępczości (Dz. U. z 2019 r. poz. 125).
5.
Minister właściwy do spraw transportu, mając na
względzie przyczyny i lokalizację wypadków
drogowych, przeciwdziałanie tym wypadkom oraz wdrażanie
kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ruchu
drogowego, określi, w drodze rozporządzenia:
1)
warunki lokalizacji w pasie drogowym dróg publicznych
stacjonarnych urządzeń rejestrujących oraz obudów
na te urządzenia, z uwzględnieniem zasady, że
instalowana i używana jest obudowa wraz z urządzeniem
rejestrującym;
2)
sposób oznakowania stacjonarnych urządzeń
rejestrujących oraz obudów na te urządzenia, z
uwzględnieniem oddziaływania prewencyjnego poprzez
zapewnienie odpowiedniej widoczności;
3)
sposób dokonywania pomiarów przez urządzenia
rejestrujące, z uwzględnieniem progów prędkości
dostosowanych do obowiązującego na drodze ograniczenia
prędkości, oraz przetwarzania przez te urządzenia
zarejestrowanych danych, a także biorąc pod uwagę
możliwość błędu kierowcy do 10 km/h włącznie
w utrzymaniu dopuszczalnej prędkości;
4)
(uchylony).
Art.
129i. [Badanie zawartości alkoholu w organizmie]
1.
Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu
przeprowadza się przy użyciu urządzeń
elektronicznych dokonujących pomiaru stężenia alkoholu
w wydychanym powietrzu.
2.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby
podlegającej badaniu uniemożliwia jego przeprowadzenie
urządzeniem elektronicznym lub osoba ta odmawia poddania się
takiemu badaniu. W takim przypadku ustalenie zawartości w
organizmie alkoholu następuje na podstawie badania krwi.
3.
Badanie w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu może
być przeprowadzone również w razie braku zgody osoby
podlegającej badaniu, o czym należy ją uprzedzić.
4.
Warunki oraz sposób przeprowadzania badań, o których
mowa w ust. 1 i 2, określają przepisy wydane na podstawie
art.
47 ust. 2
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2016 r. poz. 487, z
2017 r. poz. 2245 i 2439 oraz z 2018 r. poz. 310, 650 i 1669).
Art.
129j. [Badanie obecności środka działającego
podobnie do alkoholu]
1.
Badanie w celu ustalenia w organizmie obecności środka
działającego podobnie do alkoholu przeprowadza się
przy użyciu metod niewymagających badania laboratoryjnego.
2.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli stan osoby
podlegającej badaniu uniemożliwia jego przeprowadzenie
metodą niewymagającą badania laboratoryjnego albo
osoba ta odmawia poddania się takiemu badaniu. W takim przypadku
ustalenie w organizmie obecności środka działającego
podobnie do alkoholu następuje na podstawie badania krwi lub
moczu.
3.
Dopuszcza się badanie krwi lub moczu jako następstwo
badania przeprowadzonego metodą, o której mowa w ust. 1,
albo jeżeli nie ma możliwości wykorzystania tej
metody.
4.
Badanie w celu ustalenia obecności w organizmie środka
działającego podobnie do alkoholu może być
przeprowadzone również w razie braku zgody osoby
podlegającej badaniu, o czym należy ją uprzedzić.
5.
Minister właściwy do spraw zdrowia, uwzględniając
skutki oddziaływania na organizm kierowcy środków
działających podobnie do alkoholu, określi, w drodze
rozporządzenia:
1)
wykaz tych środków;
2)
warunki i sposób przeprowadzania badań na ich obecność
w organizmie.
Art.
129ja. [Badanie na zawartość alkoholu lub na obecność
innego środka w toku kontroli ruchu drogowego]
W
toku kontroli ruchu drogowego uprawniony organ kontroli może
poddać kierującego pojazdem lub inną osobę, w
stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że
mogła kierować pojazdem, badaniu w celu ustalenia w
organizmie zawartości alkoholu lub obecności środka
działającego podobnie do alkoholu.
Art.
129k. [Badanie na zawartość alkoholu lub na obecność
innego środka u osób uczestniczących w wypadku]
1.
W razie uczestniczenia w wypadku drogowym, w którym jest
zabity lub ranny, kierujący pojazdem jest poddawany badaniu w
celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub obecności
środka działającego podobnie do alkoholu.
2.
Badaniu, o którym mowa w ust. 1, można poddać także
inną osobę, jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie,
że mogła kierować pojazdem uczestniczącym w
wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ranny.
3.
Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mają prawo żądać
od organu kontroli ruchu drogowego przeprowadzenia badania krwi lub
moczu w celu ustalenia w organizmie zawartości alkoholu lub
obecności środka działającego podobnie do
alkoholu.
Art.
130.
(uchylony).
Art.
130a. [Usunięcie pojazdu z drogi. Przepadek pojazdu.
Koszty usunięcia]
1.
Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w
przypadku:
1)
pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia
ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2)
nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego
zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za
to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju,
o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
3)
przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub
nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że
istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską
drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
4)
pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w
miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione
w art. 8 ust. 1 i 2;
5)
pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku
wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty
na koszt właściciela;
6)
kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia
do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i
nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez
przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej
uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała
ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.
1a.
Pojazd jest usuwany z drogi na koszt wykonującego przejazd
drogowy w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7.
2.
Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela,
jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny
sposób, w przypadku gdy:
1)
kierowała nim osoba:
a)
znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w
stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego
podobnie do alkoholu,
b)
nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających
do kierowania lub używania pojazdu;
2)
jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu
drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony
środowiska.
2a.
Od usunięcia pojazdu odstępuje się, jeżeli przed
wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu lub w trakcie usuwania
pojazdu ustaną przyczyny jego usunięcia. Jeżeli
wydanie dyspozycji usunięcia pojazdu w przypadkach, o których
mowa w ust. 1-2, spowodowało powstanie kosztów, do ich
pokrycia jest obowiązany właściciel pojazdu. Przepis
ust. 10i stosuje się odpowiednio.
3.
Pojazd może być przemieszczony lub usunięty z drogi,
jeżeli utrudnia prowadzenie akcji ratowniczej.
4.
Dyspozycję przemieszczenia lub usunięcia pojazdu z drogi
wydaje:
1)
policjant - w sytuacjach, o których mowa w ust. 1-3;
2)
strażnik gminny (miejski) - w sytuacjach, o których mowa
w ust. 1 pkt 1, 4 i 5;
3)
osoba dowodząca akcją ratowniczą - w sytuacji, o
której mowa w ust. 3.
5.
(utracił moc).
5a.
(uchylony).
5b.
(uchylony).
5c.
Pojazd usunięty z drogi w przypadkach określonych w ust.
1-2 oraz art. 140ad ust. 7 umieszcza się na wyznaczonym przez
starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty
za jego usunięcie i parkowanie, z uwzględnieniem ust. 7.
5d.
(uchylony).
5e.
(uchylony).
5f.
Usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego
dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których
mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu.
Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek
organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o
zamówieniach publicznych.
6.
Rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność
sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2,
oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze
danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość
opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość
kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość
kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być
wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie
pojazdu, o których mowa w ust. 6a.
6a.
Ustala się maksymalną wysokość stawek kwotowych
opłat, o których mowa w ust. 5c:
a)
rower lub motorower - za usunięcie - 100 zł; za każdą
dobę przechowywania - 15 zł
b)
motocykl - za usunięcie - 200 zł; za każdą dobę
przechowywania - 22 zł,
c)
pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t - za usunięcie
- 440 zł; za każdą dobę przechowywania - 33 zł,
d)
pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 t do
7,5 t - za usunięcie - 550 zł; za każdą dobę
przechowywania - 45 zł,
e)
pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 7,5 t do 16
t - za usunięcie - 780 zł; za każdą dobę
przechowywania - 65 zł,
f)
pojazd o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 16 t - za
usunięcie - 1150 zł; za każdą dobę
przechowywania - 120 zł,
g)
pojazd przewożący materiały niebezpieczne - za
usunięcie - 1400 zł; za każdą dobę
przechowywania - 180 zł.
6b.
Maksymalne stawki opłat określone w ust. 6a, obowiązujące
w danym roku kalendarzowym ulegają corocznie zmianie na następny
rok kalendarzowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen
towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego
półrocza roku, w którym stawki ulegają
zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.
6c.
Na każdy rok kalendarzowy minister właściwy do spraw
finansów publicznych ogłasza, w drodze obwieszczenia, w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor
Polski" maksymalne stawki opłat, o których mowa w
ust. 6a, z uwzględnieniem zasady określonej w ust. 6b,
zaokrąglając je w górę do pełnych złotych.
6d.
Wskaźnik cen, o którym mowa w ust. 6b, ustala się na
podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w terminie 20
dni od dnia jego ogłoszenia.
6e.
Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód
własny powiatu.
7.
Wydanie pojazdu następuje po okazaniu:
1)
dowodu uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 5c;
2)
w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7 - dowodu
uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 5c, oraz dowodu
uiszczenia kaucji, a także po usunięciu przyczyny
umieszczenia pojazdu na parkingu.
8.
Pojazd może być unieruchomiony przez zastosowanie
urządzenia do blokowania kół w przypadku
pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione, lecz
nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego
bezpieczeństwu.
9.
Pojazd unieruchamia Policja lub straż gminna (miejska).
10.
Starosta w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach
określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z
wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli
prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba
uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od
dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach
nieodebrania pojazdu.
10a.
Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10,
nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia
powiadomienia.
10b.
Jeżeli pojazd usunięty w przypadkach określonych w
ust. 1 lub 2 nie jest zarejestrowany w żadnym z państw
członkowskich Unii Europejskiej, przekazuje się go
właściwemu miejscowo naczelnikowi urzędu
celno-skarbowego w celu uregulowania jego sytuacji zgodnie z
przepisami prawa celnego.
10c.
Przepisu ust. 10 nie stosuje się, gdy okoliczności
wskazują, że nieodebranie pojazdu nastąpiło z
przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby
uprawnionej.
10d.
Przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4
miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony
jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo
że w jej poszukiwaniu dołożono należytej
staranności.
10e.
W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały
spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia
przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu
było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego
odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy
orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia
społecznego.
10f.
Do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany
starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach
określonych w ustawie
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej
ustawy.
10g.
Jednostka prowadząca parking strzeżony, w przypadku
nieodebrania pojazdu z parkingu w terminie określonym w ust. 10,
powiadamia o tym fakcie właściwego miejscowo starostę
oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia
pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia
upływu tego terminu.
10h.
Koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem,
sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu
wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia
postępowania ponosi osoba będąca właścicielem
tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu, z
zastrzeżeniem ust. 10d i 10i. Decyzję o zapłacie tych
kosztów wydaje starosta.
10i.
Jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we
władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż
własność tytułu prawnego, osoba ta jest
zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów, o których
mowa w ust. 10h.
10j.
Termin płatności należności ustalonych decyzją,
o której mowa w ust. 10h, wynosi 30 dni od dnia, w którym
decyzja ta stała się ostateczna. Odsetki ustawowe za
opóźnienie nalicza się od dnia następującego
po upływie terminu płatności. Należności te
wraz z odsetkami podlegają egzekucji w trybie i na zasadach
określonych w ustawie
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji.
10k.
Decyzji, o której mowa w ust. 10h, nie wydaje się, jeżeli
od uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu
upłynęło 5 lat.
10l.
Egzekucji, o której mowa w ust. 10j, nie wszczyna się, a
wszczętą umarza, jeżeli od dnia doręczenia
ostatecznej decyzji, o której mowa w ust. 10h, upłynęło
5 lat.
10m.
Jeżeli w przypadku, o którym mowa w art. 140ad ust. 7,
pojazd nie zostanie odebrany z parkingu w ciągu 30 dni od dnia
nałożenia kary pieniężnej, stosuje się
odpowiednio przepisy działu
II rozdziału 6
ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji, dotyczące egzekucji należności
pieniężnych z ruchomości.
11.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych, kierując
się zasadą zagwarantowania ochrony prawa własności
oraz potrzebą zapewnienia porządku na drogach publicznych i
bezpieczeństwa ruchu drogowego, określi, w drodze
rozporządzenia:
1)
tryb oraz warunki współdziałania z Policją i
innymi podmiotami uprawnionymi do podejmowania decyzji o usunięciu
pojazdu jednostek usuwających pojazdy lub prowadzących
strzeżone parkingi;
2)
tryb i warunki wydawania pojazdu z parkingu;
3)
(utracił moc).
Art.
130b. [Sprawozdania ze śmiertelnych wypadków
drogowych]
1.
Z każdego wypadku drogowego, w którym jest zabity,
mającego miejsce w transeuropejskiej sieci drogowej, o której
mowa w art.
4 pkt 26
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, Policja jest
obowiązana sporządzić sprawozdanie.
2.
Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1)
możliwie dokładne określenie miejsca wypadku;
2)
zdjęcia lub schemat miejsca wypadku;
3)
datę i godzinę wypadku;
4)
szczegółowy opis miejsca i okoliczności wypadku:
rodzaj terenu, rodzaj drogi, rodzaj skrzyżowania, w tym
informacje dotyczące sygnalizacji, liczby pasów ruchu,
oznakowania poziomego drogi, oświetlenia, warunków
pogodowych, ograniczenia prędkości, przeszkód na
poboczu drogi;
5)
informację o skutkach wypadku: liczbę zabitych i rannych w
wypadku;
6)
charakterystykę uczestników wypadku: wiek, płeć,
obywatelstwo, poziom alkoholu lub środka odurzającego w
organizmie, stosowanie lub niestosowanie wyposażenia ochronnego;
7)
dane dotyczące pojazdów uczestniczących w wypadku:
rodzaj, wiek, wyposażenie ochronne oraz datę ostatniego
badania technicznego;
8)
informacje dotyczące rodzaju i przebiegu wypadku, z
uwzględnieniem manewrów pojazdu i kierującego;
9)
o ile jest to możliwe informacje dotyczące czasu przybycia
służb ratowniczych oraz przyjęcia zgłoszenia.
3.
Sprawozdania, o których mowa w ust. 1, Policja przekazuje do
Sekretariatu Krajowej Rady, o którym mowa w art. 140f, w
terminie do 31 marca każdego roku, za rok poprzedni.
Art.
131. [Delegacja ustawowa w zakresie kontroli ruchu drogowego]
1.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu, uwzględniając
potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa i porządku podczas
wykonywania kontroli ruchu drogowego oraz sprawnego jej przebiegu,
określi, w drodze rozporządzenia:
1)
organizację, szczegółowe warunki i sposób
wykonywania kontroli ruchu drogowego;
2)
wymagany sposób zachowania się kontrolowanego uczestnika
ruchu;
3)
szczegółowe warunki wykonywania kontroli ruchu drogowego
przez osoby, o których mowa w art. 129e;
4)
szczegółowe warunki udzielania upoważnień do
wykonywania kontroli ruchu drogowego oraz wzór upoważnienia.
2.
Minister Obrony Narodowej, uwzględniając potrzebę
zapewnienia bezpieczeństwa i porządku w czasie wykonywania
kontroli drogowej oraz sprawne wykonywanie czynności w tym
zakresie, w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw
transportu oraz spraw wewnętrznych, określi, w drodze
rozporządzenia:
1)
organizację, warunki i sposób wykonywania czynności,
o których mowa w art. 129 ust. 4;
2)
warunki i tryb współdziałania Żandarmerii
Wojskowej z Policją w sprawach, o których mowa w art. 130
ust. 1.
Rozdział
2
Zatrzymywanie
i zwracanie dowodów rejestracyjnych
Art.
132. [Zatrzymanie dowodu rejestracyjnego]
1.
Policjant albo funkcjonariusz Straży Granicznej zatrzyma dowód
rejestracyjny (pozwolenie czasowe) w razie:
1)
stwierdzenia lub uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd:
a)
zagraża bezpieczeństwu w szczególności po
wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze
elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy,
b)
zagraża porządkowi ruchu,
c)
narusza wymagania ochrony środowiska;
2)
stwierdzenia, że pojazd nie został poddany badaniu
technicznemu w wyznaczonym terminie lub termin badania nie został
wyznaczony prawidłowo;
3)
stwierdzenia, że badanie techniczne zostało dokonane przez
jednostkę do tego nieupoważnioną;
4)
uzasadnionego przypuszczenia, że dane dotyczące dowodu
rejestracyjnego (pozwolenia czasowego) zawarte w centralnej ewidencji
pojazdów nie odpowiadają stanowi faktycznemu.
1a.
W stosunku do kierującego pojazdem zarejestrowanym za granicą
uczestniczącym w ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
policjant albo funkcjonariusz Straży Granicznej zatrzyma dowód
rejestracyjny (pozwolenie czasowe) w razie:
1)
stwierdzenia lub uzasadnionego przypuszczenia, że pojazd:
a)
zagraża bezpieczeństwu w szczególności po
wypadku drogowym, w którym zostały uszkodzone zasadnicze
elementy nośne konstrukcji nadwozia, podwozia lub ramy,
b)
zagraża porządkowi ruchu,
c)
narusza wymagania ochrony środowiska;
2)
stwierdzenia, że pojazd nie został poddany badaniu
technicznemu w wyznaczonym terminie lub termin badania nie został
wyznaczony prawidłowo;
3)
stwierdzenia zniszczenia dowodu rejestracyjnego (pozwolenia
czasowego) w stopniu powodującym jego nieczytelność;
4)
uzasadnionego podejrzenia podrobienia lub przerobienia dowodu
rejestracyjnego (pozwolenia czasowego);
5)
stwierdzenia, że badanie techniczne zostało dokonane przez
jednostkę do tego nieupoważnioną;
6)
nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego
zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za
to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju,
o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
7)
uzasadnionego przypuszczenia, że dane w nim zawarte nie
odpowiadają stanowi faktycznemu.
1b.
Zatrzymanie, o którym mowa w ust. 1, następuje przez
wprowadzenie informacji o zatrzymaniu dowodu rejestracyjnego
(pozwolenia czasowego) do centralnej ewidencji pojazdów.
1c.
Zatrzymanie, o którym mowa w ust. 1a, następuje przez
zatrzymanie okazanego dokumentu.
2.
W razie zatrzymania dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego)
policjant albo funkcjonariusz Straży Granicznej wydaje kierowcy
pokwitowanie. Może on zezwolić na używanie pojazdu
przez czas nieprzekraczający 7 dni, określając warunki
tego używania w pokwitowaniu. Zezwolenie nie może być
wydane w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a i
c, a także w ust. 1a pkt 1 lit. a i c oraz pkt 6.
3.
(uchylony).
3a.
Odpowiednie organy Policji albo Straży Granicznej zawiadomią
właściwego dyrektora izby administracji skarbowej o fakcie
zatrzymania dowodu rejestracyjnego w przypadku powzięcia
uzasadnionego przypuszczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, w
sytuacji gdy dotyczy to spełnienia przez pojazd wymagań
technicznych określonych w przepisach ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
4.
W przypadku określonym w ust. 1 pkt 1 oraz w przypadku
stwierdzenia zniszczenia dowodu rejestracyjnego (pozwolenia
czasowego) w stopniu powodującym jego nieczytelność
lub uzasadnionego podejrzenia podrobienia lub przerobienia dowodu
rejestracyjnego (pozwolenia czasowego), dowód rejestracyjny
(pozwolenie czasowe) zatrzyma również jednostka
upoważniona do przeprowadzania badań technicznych.
Zatrzymany dokument przesyłany jest niezwłocznie organowi,
który go wydał. Przepis ust. 2 stosuje się
odpowiednio.
5.
Zatrzymany dokument pojazdu zarejestrowanego za granicą, z
wyjątkiem przypadków określonych w ust. 1a pkt 4 i
6, pozostawia się w jednostce Policji albo Straży
Granicznej przez okres 7 dni. Po upływie tego terminu dokument
przekazywany jest przedstawicielstwu państwa, w którym
pojazd jest zarejestrowany.
6.
Po ustaniu przyczyny uzasadniającej zatrzymanie dowodu
rejestracyjnego (pozwolenia czasowego) i przekazaniu informacji o
ustaniu tej przyczyny przez posiadacza zatrzymanego dowodu
rejestracyjnego (pozwolenia czasowego) organowi, który
zatrzymał dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe), lub
organowi, który go wydał, organ ten przekazuje do
centralnej ewidencji pojazdów informację o zwrocie
zatrzymanego dowodu rejestracyjnego (pozwolenia czasowego).
7.
W przypadku pojazdu zarejestrowanego za granicą uczestniczącego
w ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwrot zatrzymanego
dokumentu następuje niezwłocznie po ustaniu przyczyny
uzasadniającej jego zatrzymanie, z zastrzeżeniem art. 133.
8.
W przypadku, o którym mowa w ust. 4, zwrot zatrzymanego
dokumentu następuje niezwłocznie po ustaniu przyczyny
uzasadniającej jego zatrzymanie.
Art.
133. [Zwrot zatrzymanego dokumentu]
1.
W przypadku określonym w art. 132 ust. 1a pkt 6 odpowiedni organ
Policji albo Straży Granicznej zwraca zatrzymany dokument po
przedstawieniu dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy
obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to
ubezpieczenie.
2.
Jeżeli z przedstawionego dokumentu potwierdzającego
zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadacza pojazdu wynika, że przed zatrzymaniem dowodu
rejestracyjnego umowa ta nie była zawarta, warunkiem zwrotu
zatrzymanego dokumentu jest dodatkowo wniesienie opłaty za
niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia
określonej w odrębnych przepisach.
Art.
134. [Zatrzymanie i zwrot dowodu rejestracyjnego przez
Żandarmerię Wojskową]
W
stosunku do pojazdów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz innych pojazdów kierowanych przez żołnierzy
pełniących czynną służbę wojskową
uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art.
132 ust. 1-2 i 5-7 oraz w art. 133 wykonują również
żołnierze Żandarmerii Wojskowej.
Art.
134a. [Zatrzymanie i zwrot dowodu rejestracyjnego przez
Inspekcję Transportu Drogowego]
W
stosunku do pojazdów wykonujących przewóz drogowy
w rozumieniu ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, a także w
przypadku kontroli, o której mowa w art. 129a ust. 1 pkt 2-4,
uprawnienia i obowiązki policjantów oraz organów
Policji określone w art. 132 ust. 1-2 i 5-7 oraz w art. 133
wykonują również odpowiednio inspektorzy Inspekcji
Transportu Drogowego oraz organy tej inspekcji.
Rozdział
3
Zatrzymywanie
praw jazdy i pozwoleń oraz cofanie i przywracanie uprawnień
do kierowania pojazdami
Art.
135. [Zatrzymanie prawa jazdy]
1.
Policjant:
1)
zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w razie:
a)
uzasadnionego podejrzenia, że kierujący znajduje się w
stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu
albo środka działającego podobnie do alkoholu,
b)
stwierdzenia zniszczenia prawa jazdy w stopniu powodującym jego
nieczytelność,
c)
podejrzenia podrobienia lub przerobienia prawa jazdy,
d)
gdy upłynął termin ważności prawa jazdy,
e)
gdy wobec kierującego pojazdem wydane zostało postanowienie
lub decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy,
f)
gdy wobec kierującego pojazdem orzeczono zakaz prowadzenia
pojazdów lub wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia
do kierowania pojazdami,
g)
przekroczenia przez kierującego pojazdem liczby 24 punktów
za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie 5 lat od
wydania skierowania na kurs reedukacyjny, o którym mowa w art.
99 ust. 1 pkt 4 lit. a
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami;
h)
przekroczenia przez kierującego pojazdem w okresie 1 roku od
dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy liczby 20 punktów za
naruszenie przepisów ruchu drogowego lub stwierdzenia, na
podstawie prawomocnych rozstrzygnięć, że w okresie 2
lat od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy popełnił on
przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub
trzy wykroczenia określone w art. 86 § 1 lub 2, art. 87 §
1, art. 92a w przypadku przekroczenia dopuszczalnej prędkości
o ponad 30 km/h lub art.
98
ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2018
r. poz. 618 i 911),
i)
stwierdzenia braku dokumentu, o którym mowa w art. 38 pkt 3a
lub 4a, lub prowadzenia pojazdu niewyposażonego w blokadę
alkoholową w przypadku, o którym mowa w art.
13 ust. 5 pkt 7
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami,
j)
popełnienia w okresie próbnym, o którym mowa w
art.
91
ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, trzech
wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub
jednego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w
komunikacji;
1a)
zatrzyma prawo jazdy za pokwitowaniem w przypadku ujawnienia czynu
polegającego na:
a)
kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą
dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze
zabudowanym lub
b)
przewożeniu osób w liczbie przekraczającej liczbę
miejsc określoną w dowodzie rejestracyjnym (pozwoleniu
czasowym) lub wynikającą z konstrukcyjnego przeznaczenia
pojazdu niepodlegającego rejestracji; przepis nie dotyczy
przewozu osób autobusem w publicznym transporcie zbiorowym w
gminnych, powiatowych i wojewódzkich przewozach pasażerskich
w rozumieniu ustawy
z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U.
z 2017 r. poz. 2136 i 2371 oraz z 2018 r. poz. 317, 650, 907 i 1669),
o ile w pojeździe przewidziane są miejsca stojące;
2)
może zatrzymać prawo jazdy za pokwitowaniem w razie
uzasadnionego podejrzenia, że kierowca popełnił
przestępstwo lub wykroczenie, za które może być
orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów.
1a.
Przepisu ust. 1 pkt 1a lit. b nie stosuje się, jeżeli
liczba przewożonych osób w sposób, o którym
mowa w tym przepisie, nie przekracza:
1)
5 - w przypadku przewożenia ich autobusem;
2)
2 - w przypadku przewożenia ich samochodem osobowym, samochodem
ciężarowym lub w przyczepie ciągniętej przez
ciągnik rolniczy lub pojazd wolnobieżny.
1aa.
Przepisu ust. 1 pkt 1a nie stosuje się, jeżeli kierujący
pojazdem dopuścił się naruszenia, o którym mowa
w tym przepisie, działając w celu uchylenia bezpośredniego
niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem,
jeżeli niebezpieczeństwa tego nie można było
uniknąć inaczej, a poświęcone dobro w postaci
bezpieczeństwa na drodze przedstawiało wartość
niższą od dobra ratowanego.
1b.
Kierujący, o którym mowa w art. 136 ust. 1a, jest
obowiązany podać organowi kontroli ruchu drogowego adres do
doręczeń. W przypadku niewskazania adresu do doręczeń
stosuje się przepisy art.
40 § 4
i 5
Kodeksu postępowania administracyjnego, o czym poucza się
kierującego.
2.
Pokwitowanie zatrzymania prawa jazdy z przyczyn, o których
mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b-d oraz w pkt 2, uprawnia do kierowania
pojazdem w ciągu 7 dni.
3.
Pokwitowanie zatrzymania prawa jazdy z przyczyn, o których
mowa w ust. 1 pkt 1 lit. g i j oraz pkt 1a, uprawnia do kierowania
pojazdem w okresie 24 godzin od chwili zatrzymania, a w przypadku, o
którym mowa w art. 136 ust. 1a - w okresie 72 godzin.
4.
W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. i, w zakresie
braku dokumentu, o którym mowa w art. 38 pkt 3a lub 4a,
starosta wydaje zatrzymane prawo jazdy po przedstawieniu dokumentu.
Art.
136. [Przekazanie zatrzymanego prawa jazdy]
1.
Zatrzymane prawo jazdy, z wyjątkiem przypadku określonego w
art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. c, Policja przekazuje niezwłocznie,
nie później niż w ciągu 7 dni, według
właściwości, sądowi uprawnionemu do rozpoznania
sprawy o wykroczenie, prokuratorowi lub staroście.
1a.
Jeżeli prawo jazdy zostało wydane przez państwo inne
niż Rzeczpospolita Polska i kierujący pojazdem nie ma
miejsca zamieszkania na jej terytorium, prawo jazdy przekazuje się
niezwłocznie staroście właściwemu ze względu
na miejsce naruszenia przepisów prawa o ruchu drogowym.
Starosta niezwłocznie przekazuje zatrzymane prawo jazdy do
właściwego organu państwa, w którym zostało
ono wydane.
2.
W razie przeprowadzenia badania krwi lub moczu dla oceny trzeźwości
lub zawartości środka działającego podobnie do
alkoholu, prawo jazdy przekazuje się wraz z wynikiem tego
badania. Jeżeli jednak wynik tego badania nie został
uzyskany w ciągu 30 dni od dnia zatrzymania prawa jazdy, należy
niezwłocznie zwrócić je właścicielowi.
Art.
137. [Postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy]
1.
Postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadkach określonych
w art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz pkt 2, wydaje w terminie 14 dni
od dnia otrzymania prawa jazdy:
1)
prokurator - w toku postępowania przygotowawczego, a sąd -
po przekazaniu sprawy do sądu;
2)
w sprawie o wykroczenie - sąd właściwy do rozpoznania
sprawy.
2.
O wydaniu postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy zawiadamia się
właściwego starostę.
3.
Na postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy służy zażalenie.
Art.
138.
(uchylony).
Art.
139. [Zatrzymanie pozwolenia do kierowania tramwajem. Zakaz
zatrzymania prawa jazdy osobom korzystającym z przywilejów
i immunitetów]
1.
Przepisy art. 135-137 stosuje się odpowiednio do pozwolenia na
kierowanie tramwajem.
2.
Przepisu art. 135 nie stosuje się do szefów i
cudzoziemskiego personelu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów
konsularnych państw obcych oraz misji specjalnych i organizacji
międzynarodowych korzystających z przywilejów i
immunitetów dyplomatycznych lub konsularnych na mocy ustaw,
umów bądź powszechnie uznanych zwyczajów
międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności, a także
do innych osób korzystających z tych przywilejów i
immunitetów.
3.
W stosunku do żołnierzy pełniących czynną
służbę wojskową oraz innych osób
kierujących pojazdami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej uprawnienia i obowiązki policjantów określone
w art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują również
żołnierze Żandarmerii Wojskowej.
4.
W przypadku kontroli, o której mowa w art. 129a ust. 1,
uprawnienia i obowiązki policjantów określone w art.
135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują w stosunku do kierujących
pojazdami również inspektorzy Inspekcji Transportu
Drogowego.
Art.
140.
(uchylony).
Art.
140a.
(uchylony).
Rozdział
4
Kary
pieniężne za przejazd pojazdów nienormatywnych bez
zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu
Art.
140aa. [Nałożenie kary pieniężnej]
1.
Za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych
bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub
niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia nakłada
się karę pieniężną, w drodze decyzji
administracyjnej.
1a.
W przypadku braku:
1)
wymaganej liczby pojazdów wykonujących pilotowanie,
2)
wymaganego wyposażenia lub oznakowania pojazdu wykonującego
pilotowanie,
3)
wymaganego szkolenia, o którym mowa w art. 6 ust. 3a, przez
pilota
-
nakłada się karę pieniężną, w drodze
decyzji administracyjnej.
2.
Decyzję administracyjną o nałożeniu kary
pieniężnej, o której mowa w ust. 1 i 1a, wydaje
właściwy ze względu na miejsce przeprowadzanej
kontroli organ Policji, Inspekcji Transportu Drogowego, Straży
Granicznej, naczelnik urzędu celno-skarbowego lub zarządca
drogi.
3.
Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1,
nakłada się na:
1)
podmiot wykonujący przejazd;
2)
podmiot wykonujący czynności ładunkowe, jeżeli
wykonał te czynności w sposób powodujący
przekroczenie któregokolwiek z wymiarów, nacisków
osi lub masy całkowitej pojazdu lub zespołu pojazdów,
w stosunku do wartości dopuszczalnych lub wartości
określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 64 ust. 1
pkt 1, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że
podmiot ten miał wpływ lub godził się na
powstanie naruszenia określonego w ust. 1;
3)
podmiot wykonujący inne niż wymienione w pkt 2 czynności
związane z przejazdem pojazdu nienormatywnego, w szczególności
na organizatora transportu, nadawcę, odbiorcę lub
spedytora, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że
podmiot ten miał wpływ lub godził się na
powstanie naruszenia określonego w ust. 1.
3a.
Karę pieniężną, o której mowa w ust. 1a,
nakłada się na:
1)
podmiot wykonujący przejazd - w przypadku, o którym mowa
w ust. 1a pkt 1;
2)
podmiot wykonujący pilotowanie - w przypadku, o którym
mowa w ust. 1a pkt 2 i 3.
4.
Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia
kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 i ust. 1a
pkt 1, wobec podmiotu wykonującego przejazd, a postępowanie
wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:
1)
okoliczności sprawy i dowody wskazują, że ten podmiot:
a)
dochował należytej staranności w realizacji czynności
związanych z przejazdem,
b)
nie miał wpływu na powstanie naruszenia, lub
2)
rzeczywista masa całkowita pojazdu nienormatywnego nie
przekracza dopuszczalnej wielkości lub wielkości określonej
w zezwoleniu, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, a
przekroczenie dotyczy wyłącznie nacisku osi pojazdu w
przypadku przewozu ładunków sypkich oraz drewna.
5.
Nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia
kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, wobec
podmiotu wykonującego przejazd oraz inne czynności związane
z przejazdem drogowym pojazdów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
6.
W przypadku stwierdzenia przejazdu po drogach publicznych pojazdów
nienormatywnych należących do Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej bez zezwolenia lub niezgodnie z warunkami
określonymi dla tego zezwolenia organ kontroli, o którym
mowa w ust. 2, powiadamia właściwy terytorialnie ze względu
na miejsce przeprowadzenia kontroli organ Żandarmerii Wojskowej.
7.
Organ Żandarmerii Wojskowej, o którym mowa w ust. 6,
występuje do dowódcy jednostki wojskowej organizującej
przejazd drogowy lub do jego przełożonego z wnioskiem o
wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, na zasadach
określonych w ustawie
z dnia 9 października 2009 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz. U. z
2017 r. poz. 2024 oraz z 2018 r. poz. 1669).
Art.
140ab. [Wysokość kary pieniężnej]
1.
Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa
ust. 1, ustala się w wysokości:
1)
1500 zł - za brak zezwolenia kategorii I i II;
2)
5000 zł - za brak zezwolenia kategorii III-VI;
3)
za brak zezwolenia kategorii VII:
a)
500 zł - gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa
całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne
wartości nie więcej niż o 10%,
b)
2000 zł - gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa
całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne
wartości o więcej niż 10% i nie więcej niż
20%,
c)
15 000 zł - w pozostałych przypadkach;
4)
5000 zł - za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub
wiadukt bez potwierdzonego zawiadomienia zarządcy drogi, o
którym mowa w art. 64c ust. 9;
5)
3000 zł - za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub
wiadukt niezgodnie z warunkami określonymi przez zarządcę
drogi, o którym mowa w art. 64c ust. 9;
6)
6000 zł - za przejazd pojazdu nienormatywnego przez most lub
wiadukt przy zgłoszonym przez zarządcę drogi
sprzeciwie, o którym mowa w art. 64c ust. 10;
7)
2000 zł - za niedotrzymanie warunków przejazdu
określonych dla zezwolenia kategorii VII lub podanych w tym
dokumencie, innych niż parametry techniczne pojazdu lub zespołu
pojazdów.
2.
W przypadku naruszeń zakazu, o którym mowa w art. 64 ust.
2, za przejazd pojazdem nienormatywnym nakłada się karę
jak za przejazd bez zezwolenia.
3.
Karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa
ust. 1a, ustala się w wysokości:
1)
3000 zł - za brak wymaganej liczby pojazdów wykonujących
pilotowanie;
2)
2000 zł - za brak wymaganego wyposażenia lub oznakowania
pojazdu wykonującego pilotowanie;
3)
2000 zł - za brak wymaganego szkolenia, o którym mowa w
art. 6 ust. 3a.
Art.
140ac. [Odwołanie, wykonalność, egzekucja,
przedawnienie]
1.
Od decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej, o której
mowa w art. 140aa ust. 1 i 1a, przysługuje odwołanie do
organu nadrzędnego w stosunku do organu, który tę
karę wymierzył, w terminie 14 dni od dnia doręczenia
decyzji.
2.
Decyzja ostateczna podlega wykonaniu po upływie 30 dni od jej
doręczenia, chyba że wstrzymano jej wykonanie. Organ
kontroli, który wydał decyzję ostateczną, z
urzędu wstrzymuje jej wykonanie, w drodze postanowienia, na
które nie przysługuje zażalenie, w razie wniesienia
skargi do sądu administracyjnego.
3.
Karę pieniężną uiszcza się w formie przekazu
na wskazany w decyzji rachunek bankowy. Koszty związane z jej
przekazaniem pokrywa obowiązany podmiot.
4.
Kara pieniężna, o której mowa w ust. 2, podlega
przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w
przepisach ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji.
5.
Obowiązek uiszczenia kary pieniężnej, o której
mowa w ust. 2, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc
od końca roku kalendarzowego, w którym kara powinna
zostać uiszczona.
Art.
140ad. [Kaucja zagranicznego podmiotu]
1.
W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o
którym mowa w art. 140aa ust. 1, przez zagraniczny podmiot
mający siedzibę w państwie, z którym
Rzeczpospolita Polska nie jest związana umową o wzajemnej
egzekucji kar pieniężnych, osoba przeprowadzająca
kontrolę pobiera kaucję w wysokości odpowiadającej
przewidywanej karze pieniężnej.
2.
Kaucję pobiera się:
1)
podczas kontroli na drodze - w formie gotówkowej, za
pokwitowaniem na druku ścisłego zarachowania, lub za pomocą
karty płatniczej;
2)
w terminie późniejszym - w formie przelewu na
wyodrębniony rachunek bankowy organu prowadzącego
postępowanie administracyjne w sprawie o nałożenie
kary, a w przypadku poboru kaucji przez naczelnika urzędu
celno-skarbowego - na wyodrębniony rachunek bankowy urzędu
skarbowego określony w przepisach odrębnych, przy czym
koszty przelewów ponosi obowiązany podmiot.
3.
Kaucja przechowywana jest na nieoprocentowanym rachunku bankowym, o
którym mowa w ust. 2 pkt 2. Koszty związane z uiszczeniem
kaucji w formie przelewu na rachunek bankowy lub za pomocą karty
płatniczej - związane z autoryzacją transakcji i
przekazem środków na właściwy rachunek bankowy
- pokrywa obowiązany podmiot.
4.
Kaucję przekazuje się:
1)
na rachunek bankowy określony w decyzji o nałożeniu
kary, w terminie, o którym mowa w art. 140 ac ust. 2, albo
2)
na rachunek bankowy podmiotu, który ją wpłacił,
w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji lub
orzeczenia uchylającego decyzję o nałożeniu kary
pieniężnej.
5.
W przypadku gdy wysokość nałożonej kary jest
mniejsza od wysokości pobranej kaucji, do powstałej różnicy
stosuje się odpowiednio przepis ust. 4 pkt 2.
6.
Odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem pojazdów
nienormatywnych ponosi wykonujący przejazd pojazdem
nienormatywnym.
7.
W przypadku gdy podczas kontroli zostanie stwierdzone naruszenie, o
którym mowa w art. 140aa ust. 1 lub 1a, przez podmiot, o
którym mowa w ust. 1, osoba przeprowadzająca kontrolę
na drodze zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty dotyczące
przejazdu pojazdu nienormatywnego oraz dowód rejestracyjny
(pozwolenie czasowe) pojazdu i usuwa pojazd, na koszt podmiotu
wykonującego przejazd pojazdem nienormatywnym, na parking
strzeżony, o którym mowa w art. 130a ust. 5c, a jeżeli
ze względu na wymiary lub masę pojazdu umieszczenie pojazdu
na tym parkingu jest niemożliwe - na inny, w miarę
możliwości najbliższy parking strzeżony, jeżeli:
1)
nie pobrano kaucji lub
2)
nie usunięto stwierdzonego naruszenia.
Art.
140ae. [Przekazywanie i przeznaczenie środków z
tytułu kar; prowizja od pobranych kar]
1.
Kary pieniężne, o których mowa w art. 140aa ust. 1 i
1a, są przekazywane odpowiednio do budżetów
jednostek samorządu terytorialnego lub na wyodrębniony
rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i
Autostrad.
2.
Środki z tytułu kar gromadzone na wyodrębnionym
rachunku bankowym Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i
Autostrad są przekazywane w terminie pierwszych 2 dni roboczych
po upływie tygodnia, w którym wpłynęły, na
rachunek Krajowego Funduszu Drogowego, z przeznaczeniem na budowę
lub przebudowę dróg krajowych, drogowych obiektów
inżynierskich i przepraw promowych oraz na zakup urządzeń
do ważenia pojazdów.
3.
Urzędy celno-skarbowe i wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego otrzymują prowizję od pobranych kar
pieniężnych w wysokości 12% nałożonej kary.
4.
Prowizja, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód
budżetu państwa.
5.
Od kar pieniężnych urzędy celno-skarbowe i wojewódzkie
inspektoraty transportu drogowego odliczają prowizję, a
pozostałą część kary, w terminie 4 dni po
upływie każdych kolejnych 10 dni miesiąca, przekazują
odpowiednio do podmiotów wymienionych w ust. 1.
DZIAŁ
Va
Działania
na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego
Art.
140b. [Krajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego]
1.
Tworzy się Krajową Radę Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego, zwaną dalej "Krajową Radą".
2.
Krajowa Rada działa przy ministrze właściwym do spraw
transportu jako międzyresortowy organ pomocniczy Rady Ministrów
w sprawach bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art.
140c. [Zadania Krajowej Rady]
1.
Krajowa Rada określa kierunki i koordynuje działania
administracji rządowej w sprawach bezpieczeństwa ruchu
drogowego.
2.
Do zadań Krajowej Rady w zakresie poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego należy w szczególności:
1)
proponowanie kierunków polityki państwa;
2)
opracowywanie programów poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego w oparciu o propozycje przedstawiane przez właściwych
ministrów i ocena ich realizacji;
3)
inicjowanie badań naukowych;
4)
inicjowanie i opiniowanie projektów aktów prawnych oraz
umów międzynarodowych;
5)
inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej;
6)
inicjowanie współpracy zagranicznej;
7)
współpraca z właściwymi organizacjami
społecznymi i instytucjami pozarządowymi;
8)
inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
9)
analizowanie i ocena podejmowanych działań;
10)
ustalanie, co najmniej raz na trzy lata, średniego kosztu
społeczno-ekonomicznego wypadku drogowego, w którym jest
zabity, oraz średniego kosztu społeczno-ekonomicznego
wypadku drogowego, w którym osoba doznała obrażeń
ciała w rozumieniu art.
156 § 1
albo art.
157 § 1
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz.
1600), powstałego w transeuropejskiej sieci drogowej.
3.
Przy ustalaniu średniego kosztu społeczno-ekonomicznego
wypadków drogowych, o których mowa w ust. 2 pkt 10,
uwzględnia się:
1)
utratę produktywności zabitych i rannych w wypadkach
drogowych;
2)
koszty leczenia i rehabilitacji poszkodowanych w wypadkach drogowych;
3)
koszty administracyjne wypadków drogowych;
4)
straty materialne powstałe w wyniku wypadków drogowych.
Art.
140d. [Skład Krajowej Rady]
W
skład Krajowej Rady wchodzą:
1)
Przewodniczący - minister właściwy do spraw
transportu;
2)
zastępcy Przewodniczącego:
a)
sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym
do spraw wewnętrznych,
b)
sekretarz lub podsekretarz stanu w ministerstwie właściwym
do spraw transportu;
3)
sekretarz Krajowej Rady wskazany przez ministra właściwego
do spraw transportu;
4)
członkowie Krajowej Rady wskazani przez: Prezesa Rady Ministrów
spośród wojewodów, Ministra Obrony Narodowej,
Ministra Sprawiedliwości oraz ministrów właściwych
do spraw: administracji publicznej, budżetu, finansów
publicznych, gospodarki, budownictwa, planowania i zagospodarowania
przestrzennego oraz mieszkalnictwa, oświaty i wychowania,
środowiska, transportu, wewnętrznych, pracy oraz Komendanta
Głównego Policji, Komendanta Głównego Straży
Pożarnej, Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i
Autostrad.
Art.
140e. [Przewodniczący Krajowej Rady]
1.
Przewodniczący Krajowej Rady kieruje jej pracami i reprezentuje
ją na zewnątrz.
2.
Przewodniczący Krajowej Rady otrzymuje od ministrów i
innych organów, których przedstawiciele są
członkami Krajowej Rady:
1)
sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań
określonych w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2)
informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego,
w szczególności informacje umożliwiające
ustalanie średniego kosztu społeczno-ekonomicznego
wypadków, o których mowa w art. 140c ust. 2 pkt 10.
3.
Przewodniczący Krajowej Rady składa Radzie Ministrów
corocznie, do końca marca, sprawozdanie dotyczące stanu
bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań
realizowanych w tym zakresie.
4.
Prezes Rady Ministrów składa Sejmowi, Senatowi i
Prezydentowi corocznie, do końca kwietnia, sprawozdanie
dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz działań
realizowanych w tym zakresie.
Art.
140f. [Sekretariat Krajowej Rady]
1.
Krajowa Rada wykonuje swoje zadania przy pomocy Sekretariatu Krajowej
Rady.
2.
Sekretariat Krajowej Rady działa jako wewnętrzna jednostka
organizacyjna ministra właściwego do spraw transportu.
3.
Szczegółową organizację i tryb prac Krajowej
Rady określa regulamin przyjęty w drodze uchwały na
pierwszym posiedzeniu Krajowej Rady.
Art.
140g. [Wojewódzka Rada Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego]
1.
Tworzy się Wojewódzką Radę Bezpieczeństwa
Ruchu Drogowego, zwaną dalej "Wojewódzką Radą".
2.
Wojewódzka Rada działa przy marszałku województwa
jako wojewódzki zespół koordynacyjny w sprawach
bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Art.
140h. [Zadania Wojewódzkiej Rady]
1.
Wojewódzka Rada koordynuje i określa kierunki działań
administracji publicznej w sprawach bezpieczeństwa ruchu
drogowego.
2.
Do zadań Wojewódzkiej Rady w zakresie, o którym
mowa w ust. 1, należy w szczególności:
1)
opracowywanie regionalnych programów poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego;
2)
opiniowanie projektów aktów prawa miejscowego w
zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
3)
zatwierdzanie planu wydatków wojewódzkich ośrodków
ruchu drogowego w części przeznaczonej na poprawę
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
4)
inicjowanie kształcenia kadr administracji publicznej i
szkolenie w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;
5)
inicjowanie współpracy międzywojewódzkiej;
6)
współpraca z właściwymi organizacjami
społecznymi i instytucjami pozarządowymi;
7)
inicjowanie działalności edukacyjno-informacyjnej;
8)
analizowanie i ocena podejmowanych działań.
3.
Szczegółową organizację i tryb pracy
Wojewódzkiej Rady określa regulamin przyjęty przez
radę w drodze uchwały.
Art.
140i. [Skład Wojewódzkiej Rady]
W
skład Wojewódzkiej Rady wchodzą:
1)
przewodniczący - marszałek województwa;
2)
zastępcy przewodniczącego:
a)
wojewoda,
b)
wojewódzki komendant Policji;
3)
sekretarz - wskazany przez marszałka województwa;
4)
członkowie Wojewódzkiej Rady:
a)
wojewódzki inspektor transportu drogowego,
b)
dyrektor właściwego terenowo oddziału Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad,
c)
przedstawiciel wojewody,
d)
przedstawiciel wojewódzkiego sztabu wojskowego,
e)
przedstawiciel kuratora oświaty,
f)
przedstawiciel zarządu województwa,
g)
przedstawiciel zarządów powiatu,
h)
przedstawiciel wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast,
i)
przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Policji,
j)
przedstawiciel komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży
Pożarnej,
k)
przedstawiciel zarządu dróg wojewódzkich,
l)
przedstawiciel wojewódzkich ośrodków ruchu
drogowego,
m)
przedstawiciel zarządów dróg powiatowych,
n)
osoby wskazane przez marszałka województwa w
szczególności reprezentujące działające na
terenie województwa organizacje pozarządowe, których
celem statutowym jest problematyka bezpieczeństwa ruchu
drogowego, przy czym marszałek województwa może
wskazać nie więcej niż 12 osób.
Art.
140j. [Przewodniczący Wojewódzkiej Rady]
1.
Przewodniczący Wojewódzkiej Rady kieruje jej pracami i
reprezentuje ją na zewnątrz.
2.
Przewodniczący Wojewódzkiej Rady otrzymuje od organów,
których przedstawiciele są członkami Wojewódzkiej
Rady:
1)
sprawozdania i informacje dotyczące realizacji zadań
określonych w programach bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2)
informacje dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu drogowego.
3.
Przewodniczący Wojewódzkiej Rady składa
Przewodniczącemu Krajowej Rady corocznie, do końca
stycznia, sprawozdanie dotyczące stanu bezpieczeństwa ruchu
drogowego na terenie województwa oraz działań
realizowanych w tym zakresie.
Art.
140k. [Obsługa Wojewódzkiej Rady ]
Obsługę
Wojewódzkiej Rady zapewnia wyznaczony przez marszałka
województwa wojewódzki ośrodek ruchu drogowego.
Art.
140l. [Udział w pracach Rady z głosem doradczym]
W
pracach Krajowej Rady i Wojewódzkiej Rady mogą brać
udział z głosem doradczym:
1)
przedstawiciele organizacji pozarządowych, których
statutowy zakres działalności obejmuje zagadnienia
bezpieczeństwa ruchu drogowego;
2)
pracownicy naukowi wyższych uczelni lub jednostek
badawczo-rozwojowych;
3)
niezależni eksperci.
DZIAŁ
Vb
Kary
pieniężne
Art.
140m. [Kary pieniężne za wprowadzenie pojazdów
do obrotu]
1.
Kto:
1)
wbrew przepisowi art. 70g ust. 1 wprowadził do obrotu nowy
pojazd bez wymaganego odpowiedniego świadectwa homologacji typu
lub innego równoważnego dokumentu, o których mowa
w art. 70j ust. 1, art. 70k ust. 1, art. 70o ust. 1, art. 70zo ust.
1, art. 70zp ust. 1 albo art. 70zu ust. 1,
2)
wbrew przepisowi art. 70g ust. 5 ponownie wprowadził do obrotu
pojazdy wycofane z obrotu,
3)
wbrew przepisowi art. 70g ust. 6 wprowadził do obrotu nowy
przedmiot wyposażenia lub część,
4)
wbrew przepisowi art. 70g ust. 8 ponownie wprowadził do obrotu
przedmiot wyposażenia lub część wycofane z obrotu
- podlega
karze pieniężnej w wysokości nie większej niż
25% wartości sprzedaży wynikającej z wprowadzenia do
obrotu tego pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części.
2.
Kto wbrew obowiązkowi nie wykonuje decyzji, o których
mowa w art. 70g ust. 4 lub ust. 10, podlega karze pieniężnej
w wysokości nie większej niż 50% wartości
sprzedaży wynikającej z wprowadzenia do obrotu tego
pojazdu, przedmiotu wyposażenia lub części.
Art.
140n. [Nałożenie kary pieniężnej]
1.
Kary pieniężne, w sprawach określonych w art. 140m,
nakładane są w drodze decyzji administracyjnej.
2.
Kary pieniężne, o których mowa w art. 140m:
1)
za wprowadzenie do obrotu albo niewycofanie z obrotu pojazdów,
przedmiotów wyposażenia lub części, o których
mowa w art. 70d ust. 1 i ust. 6 pkt 2 przeznaczonych dla konsumentów,
nakłada właściwy organ Inspekcji Handlowej;
2)
za wprowadzenie do obrotu albo niewycofanie z obrotu pojazdów,
o których mowa w art. 70d ust. 1, ust. 4 i ust. 6 pkt 2,
nieprzeznaczonych dla konsumentów, nakłada Dyrektor
Transportowego Dozoru Technicznego.
3.
Kary pieniężne, o których mowa w ust. 2:
1)
pkt 1 stanowią dochód budżetu państwa;
2)
pkt 2 stanowią przychód Transportowego Dozoru
Technicznego.
4.
Ustalając wysokość kary pieniężnej
uwzględnia się zakres naruszenia, powtarzalność
naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu
naruszenia ustawy.
5.
Kary pieniężne są wnoszone na odrębne rachunki
bankowe odpowiednio budżetu państwa albo Transportowego
Dozoru Technicznego, w terminie 14 dni od dnia, w którym
decyzja o nałożeniu kary pieniężnej stała
się ostateczna.
6.
Do kar pieniężnych, o których mowa w art. 140m, w
zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się odpowiednio
przepisy działu
III
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.
DZIAŁ Vc
23
Przetwarzanie
danych osobowych
Art. 140o. Wystąpienie
z żądaniem, o którym mowa w art.
18 ust. 1
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z
dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w
związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego
przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE
(ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L
119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), nie wpływa
na przebieg i wynik kontroli, o których mowa w art. 129 ust.
1, 4 i 4a, art. 129a ust. 1, art. 129b ust. 1, art. 129c ust. 1 oraz
art. 129d ust. 1, ani na uprawnienie właściwego organu do
nałożenia kary.
DZIAŁ
VI
Zmiany
w przepisach obowiązujących, przepisy epizodyczne,
przejściowe i końcowe
Art.
141.
W
ustawie
z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz.
114, z 1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz. 125, z 1983 r.
Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275, z 1985 r.
Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986 r. Nr 39, poz. 193, z 1988
r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34, poz. 180, z
1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r.
Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994
r. Nr 123, poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29 i Nr 60, poz. 310 oraz z
1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr 60, poz. 369 i Nr 85, poz. 539) dodaje
się art. 96a w brzmieniu: (zmiany pominięte).
Art.
142.
W
ustawie
z dnia 20 maja 1971 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks
postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 12, poz. 117, z
1985 r. Nr 23, poz. 100 i z 1991 r. Nr 73, poz. 321) skreśla się
art.
XIV.
Art.
143.
W
ustawie
z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.
U. Nr 41, poz. 324, z 1990 r. Nr 26, poz. 149, Nr 34, poz. 198 i Nr
86, poz. 504, z 1991 r. Nr 31, poz. 128, Nr 41, poz. 179, Nr 73, poz.
321, Nr 105, poz. 452, Nr 106, poz. 457 i Nr 107, poz. 460, z 1993 r.
Nr 28, poz. 127, Nr 47, poz. 213 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 27,
poz. 96 i Nr 127, poz. 627, z 1995 r. Nr 60, poz. 310, Nr 85, poz.
426, Nr 90, poz. 446, Nr 141, poz. 700 i Nr 147, poz. 713, z 1996 r.
Nr 41, poz. 177 i Nr 45, poz. 199 oraz z 1997 r. Nr 9, poz. 44, Nr
23, poz. 117, Nr 43, poz. 272, Nr 54, poz. 348, Nr 60, poz. 369, Nr
79, poz. 471 i Nr 88, poz. 554) w art.
11:
(zmiany pominięte).
Art.
144.
(uchylony).
Art.
145. [Przepis przejściowy]
1.
Ośrodki szkolenia lub szkoły prowadzące szkolenie osób
ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami w
dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych
przepisów uważa się za spełniające
wymagania określone w ustawie przez okres 1 roku od dnia wejścia
jej w życie.
2.
24
Osoby wykonujące czynności instruktora lub wykładowcy
w ośrodkach szkolenia lub w szkołach w dniu wejścia w
życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów mogą
prowadzić szkolenie osób ubiegających się o
uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie dotychczas posiadanym,
jeżeli spełnią wymagania, o których mowa w art.
105 ust. 2 pkt 1, 2, 6 i 7, oraz pod warunkiem zdania w okresie 6
miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy egzaminu, o
którym mowa w art. 105 ust. 2 pkt 5.
3.
Ośrodki egzaminowania, w których odbywa się
sprawdzanie kwalifikacji osób ubiegających się o
uprawnienia do kierowania pojazdami i kierujących pojazdami w
dniu wejścia w życie ustawy na podstawie dotychczasowych
przepisów, uważa się za spełniające
wymagania określone ustawą przez okres 6 miesięcy od
dnia wejścia w życie ustawy.
4.
Osoby wykonujące czynności egzaminatora w dniu wejścia
w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów
uważa się za spełniające wymagania określone
ustawą. Osoby te mogą wykonywać swoje czynności
przez okres 10 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy
na podstawie umowy zlecenia.
5.
Stacje kontroli pojazdów działające w dniu wejścia
w życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów
uważa się za spełniające wymagania określone
ustawą w terminach określonych w wydanych im
upoważnieniach.
6.
Osoby wykonujące czynności diagnosty w dniu wejścia w
życie ustawy na podstawie dotychczasowych przepisów uważa
się za spełniające wymagania określone ustawą.
Art.
146. [Utworzenie wojewódzkiego ośrodka ruchu
drogowego]
1.
Wojewoda utworzy wojewódzki ośrodek ruchu drogowego w
okresie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
2.
Z chwilą utworzenia ośrodka, o którym mowa w ust. 1,
opłaty za egzaminy państwowe na prawo jazdy i pozwolenia do
kierowania tramwajem wpływają na jego rachunek.
3.
Do czasu rozpoczęcia przez ośrodek samodzielnego
przeprowadzania egzaminów państwowych sprawdzających
kwalifikacje osób ubiegających się o uprawnienie do
kierowania pojazdami oraz kierujących pojazdami, z wpływów
z opłat, o których mowa w ust. 2, są finansowane
koszty przeprowadzania egzaminów w ośrodkach, o których
mowa w art. 145 ust. 3.
4.
Upoważnia się wojewodę do udzielenia wojewódzkiemu
ośrodkowi ruchu drogowego jednorazowej pożyczki na cele
inwestycyjne na okres nieprzekraczający 2 lat.
Art.
147. [Spełnienie wymagań ustawowych przez osoby,
które ukończyły lub uczestniczą szkolenie w
dniu 1 lipca 1999 r.]
1.
Osoby w wieku od 17 do 18 lat, ubiegające się o prawo jazdy
kategorii B+E, które ukończyły wymagane szkolenie
lub w nim uczestniczą w dniu 1 lipca 1999 r., uważa się
za spełniające wymagania określone w art. 90 ust. 2
pkt 3.
2.
Osoby ubiegające się o prawo jazdy kategorii C lub D, które
ukończyły wymagane szkolenie lub uczestniczą w nim w
dniu 1 lipca 1999 r., uważa się za spełniające
wymagania, o których mowa w art. 88 ust. 4.
Art.
148. [Utrzymanie w mocy zezwoleń wydanych przed wejściem
w życie ustawy]
1.
Zezwolenia na wykorzystanie pojazdów jako uprzywilejowanych,
wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują
ważność do dnia 15 stycznia 1998 r.
2.
Zezwolenia na wykonanie badań instalacji przystosowującej
pojazdy do zasilania gazem i sposób jej montażu, wydane
przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują ważność
do dnia 31 marca 1998 r.
3.
Zezwolenia na odstępstwo od stosowania się do niektórych
znaków drogowych, wydane przed dniem wejścia w życie
ustawy, zachowują ważność do dnia 31 marca 1998
r.
Art.
148a. [Poruszanie się pojazdów elektrycznych po
buspasach]
1.
Do dnia 1 stycznia 2026 r. dopuszcza się poruszanie pojazdów
elektrycznych, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11
stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych,
po wyznaczonych przez zarządcę drogi pasach ruchu dla
autobusów.
2.
Zarządca drogi może uzależnić poruszanie się
pojazdów elektrycznych po wyznaczonych pasach ruchu dla
autobusów od liczby osób poruszających się
tymi pojazdami.
Art.
148b. [Oznakowanie pojazdów elektrycznych i pojazdów
napędzanych wodorem]
1.
Od dnia 1 lipca 2018 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. pojazdy
elektryczne i pojazdy napędzane wodorem oznacza się nalepką
wskazującą na rodzaj paliwa wykorzystywanego do ich napędu
umieszczaną na przedniej szybie pojazdu według wzoru
określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 76 ust. 1
pkt 1.
2.
Nalepkę, o której mowa w ust. 1, wydaje wójt,
burmistrz albo prezydent miasta właściwy ze względu na
miejsce zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu.
Art.
149. [Karty pojazdów zarejestrowanych przed 1 lipca 1999
r.]
Minister
właściwy do spraw transportu w porozumieniu z Ministrem
Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych
oraz Ministrem Sprawiedliwości, kierując się potrzebą
zapewnienia stabilnego obrotu pojazdami samochodowymi, może
określić, w drodze rozporządzenia:
1)
obowiązek uzyskania karty pojazdu przez właścicieli
pojazdów zarejestrowanych przed dniem, o którym mowa w
art. 152 pkt 3;
2)
warunki, terminy i tryb uzyskiwania karty pojazdu przez osoby, o
których mowa w pkt 1, organy właściwe do ich
wydania, dokumenty stosowane w tych sprawach oraz wysokość
opłaty za wydanie karty pojazdu.
Art.
150. [Wymiana praw jazdy]
1.
Prawa jazdy i inne dokumenty uprawniające do kierowania
pojazdami lub potwierdzające dodatkowe kwalifikacje i wymagania
w stosunku do kierujących pojazdami, wydane na podstawie
dotychczasowych przepisów, zachowują ważność
do czasu ich wymiany dokonywanej na koszt osoby uprawnionej w
zakresie, na jaki zostały wydane. Osoba uprawniona dokonująca
wymiany jest obowiązana do uiszczenia opłaty ewidencyjnej.
2.
Minister właściwy do spraw transportu, uwzględniając
wszystkie wydawane przed dniem wejścia w życie ustawy
dokumenty uprawniające do kierowania pojazdem oraz koszty
związane z ich wymianą, określi, w drodze
rozporządzenia, warunki i terminy wymiany praw jazdy i innych
dokumentów uprawniających do kierowania pojazdami lub
potwierdzających dodatkowe kwalifikacje kierujących
pojazdami oraz wysokość opłat za ich wymianę.
Art.
151. [Przepis derogacyjny]
1.
Traci moc ustawa
z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 1992 r.
poz. 41 i 114 oraz z 1995 r. poz. 515), z wyjątkiem art.
60,
69-70
i 72-82,
które tracą moc z dniem 30 czerwca 1999 r.
2.
Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w
ustawie, nie dłużej jednak niż przez okres 18 miesięcy
od dnia wejścia jej w życie, zachowują moc przepisy
wydane na podstawie ustawy,
o której mowa w ust. 1, jeżeli nie są sprzeczne z
niniejszą ustawą.
Art.
152. [Wejście w życie ustawy]
Ustawa
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1998 r., z wyjątkiem:
1)
art. 49 ust. 2 pkt 5, art. 80, 99 i 109 ust. 4, które wchodzą
w życie z dniem 1 lipca 1998 r.;
2)
art. 39 ust. 3 i art. 85, które wchodzą w życie z
dniem 1 stycznia 1999 r.;
3)
art. 74 ust. 2 pkt 2 lit. a, art. 77, 87, 88, 90-98 i 100-108, które
wchodzą w życie z dniem 1 lipca 1999 r.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK Nr
1
KATEGORIE
ZEZWOLEŃ NA PRZEJAZD POJAZDU NIENORMATYWNEGO
Lp.
|
Zezwolenie
|
Pojazdy
nienormatywne
|
Drogi
|
1
|
2
|
3
|
4
|
1
|
kategorii
I
|
a)
o wymiarach oraz rzeczywistej masie całkowitej nie większych
od dopuszczalnych,
b)
o naciskach osi nieprzekraczających wielkości
przewidzianych dla dróg o dopuszczalnym nacisku pojedynczej
osi napędowej do 11,5 t;
|
gminne,
powiatowe, wojewódzkie wskazane w zezwoleniu
|
2
|
kategorii
II
|
a)
o długości, wysokości oraz rzeczywistej masie
całkowitej nie większych od dopuszczalnych,
b)
o naciskach osi nie większych od dopuszczalnych dla danej
drogi,
c)
o szerokości nieprzekraczającej 3,5 m;
|
publiczne,
z wyjątkiem ekspresowych i autostrad
|
3
|
kategorii
III
|
a)
o naciskach osi i rzeczywistej masie całkowitej nie większych
od dopuszczalnych,
b)
o szerokości nieprzekraczającej 3,2 m,
c)
o długości nieprzekraczającej:
-
15 m dla pojedynczego pojazdu,
-
23 m dla zespołu pojazdów,
d)
o wysokości nieprzekraczającej 4,3 m;
|
publiczne
|
4
|
kategorii
IV
|
a)
o rzeczywistej masie całkowitej nie większej od
dopuszczalnej,
b)
o szerokości nieprzekraczającej 3,4 m,
c)
o długości nieprzekraczającej:
-
15 m dla pojedynczego pojazdu,
-
23 m dla zespołu pojazdów,
-
30 m dla zespołu pojazdów o skrętnych osiach,
d)
o wysokości nieprzekraczającej 4,3 m,
e)
o naciskach osi nieprzekraczających wielkości
przewidzianych dla dróg o dopuszczalnym nacisku pojedynczej
osi napędowej do 11,5 t;
|
krajowe
|
5
|
kategorii
V
|
a)
o naciskach osi nie większych od dopuszczalnych dla danej
drogi,
b)
o szerokości nieprzekraczającej 3,4 m,
c)
o długości nieprzekraczającej:
-
15 m dla pojedynczego pojazdu,
-
23 m dla zespołu pojazdów,
-
30 m dla zespołu pojazdów o skrętnych osiach,
d)
o wysokości nieprzekraczającej 4,3 m,
e)
o rzeczywistej masie całkowitej nieprzekraczającej 60 t;
|
publiczne
|
6
|
kategorii
VI
|
a)
o szerokości nieprzekraczającej:
-
3,4 m dla drogi jednojezdniowej,
-
4 m dla drogi dwujezdniowej klasy A, S i GP,
b)
o długości nieprzekraczającej:
-
15 m dla pojedynczego pojazdu,
-
23 m dla zespołu pojazdów,
-
30 m dla zespołu pojazdów o skrętnych osiach,
c)
o wysokości nieprzekraczającej 4,3 m,
d)
o rzeczywistej masie całkowitej nieprzekraczającej 60 t,
e)
o naciskach osi nieprzekraczających wielkości
przewidzianych dla dróg o dopuszczalnym nacisku pojedynczej
osi napędowej do 11,5 t;
|
krajowe
- zgodnie z wykazem dróg, o którym mowa w art. 64c
ust. 8
|
7
|
kategorii
VII
|
a)
o wymiarach oraz rzeczywistej masie całkowitej większych
od wymienionych w kategoriach I-VI,
b)
o naciskach osi przekraczających wielkości przewidziane
dla dróg o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej
do 11,5 t;
|
wyznaczona
trasa wskazana w zezwoleniu
|
ZAŁĄCZNIK Nr
2
KATEGORIE
POJAZDÓW
1.
Kategoria M: pojazdy samochodowe przeznaczone do przewozu osób
mające co najmniej cztery koła, w tym:
1)
kategoria M1:
pojazdy do przewozu osób, mające nie więcej niż
osiem miejsc oprócz siedzenia kierowcy;
2)
kategoria M2:
pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu osób, mające
więcej niż osiem miejsc oprócz siedzenia kierowcy i
mające maksymalną masę całkowitą
nieprzekraczającą 5 t;
3)
kategoria M3:
pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu osób, mające
więcej niż osiem miejsc oprócz siedzenia kierowcy i
mające maksymalną masę całkowitą
przekraczającą 5 t.
2.
Kategoria N: pojazdy samochodowe mające co najmniej cztery koła
i zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków, w tym:
1)
kategoria N1:
pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków i
mające maksymalną masę całkowitą
nieprzekraczającą 3,5 t;
2)
kategoria N2:
pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków i
mające maksymalną masę całkowitą
przekraczającą 3,5 t, ale nieprzekraczającą 12 t;
3)
kategoria N3:
pojazdy zaprojektowane i wykonane do przewozu ładunków i
mające maksymalną masę całkowitą
przekraczającą 12 t.
3.
Kategoria O: przyczepy, w tym:
1)
kategoria O1:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej nieprzekraczającej
750 kg;
2)
kategoria O2:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej
750 kg, ale nieprzekraczającej 3,5 t;
3)
kategoria O3:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej
3,5 t, ale nieprzekraczającej 10 t;
4)
kategoria O4:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej 10
t.
4.
Kategoria L: pojazdy dwukołowe lub trójkołowe,
niektóre pojazdy czterokołowe, w tym:
1)
kategoria L1e - motorowery dwukołowe;
2)
kategoria L2e - motorowery trójkołowe;
3)
kategoria L3e - motocykle dwukołowe bez bocznego wózka;
4)
kategoria L4e - motocykle dwukołowe z bocznym wózkiem;
5)
kategoria L5e - motocykle trójkołowe;
6)
kategoria L6e - czterokołowce lekkie;
7)
kategoria L7e - czterokołowce.
Do
kategorii L nie mogą być zaliczone pojazdy:
a)
których maksymalna prędkość konstrukcyjna nie
przekracza 6 km/h,
b)
przeznaczone do kierowania przez osobę pieszą,
c)
ciągniki i maszyny używane do celów rolniczych lub
podobnych,
d)
rowery i wózki rowerowe.
5.
Kategoria T: ciągniki rolnicze, w tym:
1)
kategoria T1:
ciągniki kołowe o maksymalnej prędkości
konstrukcyjnej nieprzekraczającej 40 km/h, mające oś
położoną najbliżej kierowcy, o minimalnym
rozstawie kół nie mniejszym niż 1150 mm, masę
własną, w stanie gotowości do jazdy, przekraczającą
600 kg i prześwit nie większy niż 1000 mm. W przypadku
ciągników ze zmianą pozycji kierowcy (zmiana
położenia siedzenia i koła kierownicy), osią
położoną najbliżej kierowcy musi być oś
z zamontowanymi oponami o największej średnicy;
2)
kategoria T2:
ciągniki kołowe o maksymalnej prędkości
konstrukcyjnej nieprzekraczającej 40 km/h, mające minimalny
rozstaw kół mniejszy niż 1150 mm, masę własną,
w stanie gotowości do jazdy, przekraczającą 600 kg i
prześwit nie większy niż 600 mm. W przypadku gdy
wysokość środka ciężkości ciągnika
(mierzona względem podłoża) podzielona przez minimalny
rozstaw kół każdej osi przekracza 0,90, maksymalna
prędkość konstrukcyjna jest ograniczona do 30 km/h;
3)
kategoria T3:
ciągniki kołowe o maksymalnej prędkości
konstrukcyjnej nieprzekraczającej 40 km/h i masie własnej,
w stanie gotowości do jazdy, nieprzekraczającej 600 kg;
4)
kategoria T4:
ciągniki kołowe specjalnej konstrukcji o maksymalnej
prędkości konstrukcyjnej nieprzekraczającej 40 km/h, w
ramach której ze względu na prześwit i szerokość
wyróżnia się kategorie T4.1,
T4.2,
oraz T4.3;
5)
kategoria T5:
ciągniki kołowe o maksymalnej prędkości
konstrukcyjnej przekraczającej 40 km/h.
6.
Kategoria C: ciągniki gąsienicowe, w tym ciągniki
kategorii C1,
C2,
C3,
C4,
C5
-
według kryteriów podziału jak dla kategorii T. W
ramach kategorii C4 wyróżnia się kategorie C4.1,
C4.2, oraz C4.3 według podziału jak dla kategorii T4.1,
T4.2, oraz T4.3.
7.
Kategoria R: przyczepy rolnicze, w tym:
1)
kategoria R1:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej nieprzekraczającej
1,5 t;
2)
kategoria R2:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej
1,5 t, ale nieprzekraczającej 3,5 t;
3)
kategoria R3:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej
3,5 t, ale nieprzekraczającej 21 t;
4)
kategoria R4:
przyczepy o maksymalnej masie całkowitej przekraczającej 21
t.
Każda
kategoria przyczep oznaczona jest także indeksem "a"
lub "b", zależnie od jej konstrukcyjnej prędkości:
-
"a" dla przyczep o maksymalnej prędkości
konstrukcyjnej mniejszej lub równej 40 km/h,
-
"b" dla przyczep o maksymalnej prędkości
konstrukcyjnej większej niż 40 km/h.
1 Niniejsza
ustawa wdraża postanowienia następujących dyrektyw
Wspólnoty Europejskiej:1) dyrektywy
Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. odnoszącej się do
obowiązkowego stosowania pasów bezpieczeństwa i
urządzeń przytrzymujących dla dzieci w pojazdach
(91/671/EWG) (Dz. Urz. WE L 373 z 31.12.1991, str. 26, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 353,
z późn. zm.);2) dyrektywy
Rady 92/6/EWG z dnia 10 lutego 1992 r. w sprawie montowania i
zastosowania urządzeń ograniczenia prędkości w
niektórych kategoriach pojazdów silnikowych we
Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 57 z 02.03.1992, str. 27, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 1, str. 359,
z późn. zm.);3) dyrektywy
Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiającej dla
niektórych pojazdów drogowych poruszających się
na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w
ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne
obciążenia w ruchu międzynarodowym (Dz. Urz. WE L 235
z 17.09.1996, str. 59, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 2, str. 478, z późn.
zm.);4) dyrektywy
97/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 1997 r.
odnoszącej się do mas i wymiarów niektórych
kategorii pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz
zmieniającej dyrektywę 70/156/EWG (Dz. Urz. WE L 233 z
25.08.1997, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 19, str. 200, z późn.
zm.);5) dyrektywy
Rady 1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie dokumentów
rejestracyjnych pojazdów (Dz. Urz. WE L 138 z 01.06.1999, str.
57, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 7, t. 4, str. 351, z późn. zm.);6) dyrektywy
2000/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2000 r. w
sprawie drogowej kontroli przydatności do ruchu pojazdów
użytkowych poruszających się we Wspólnocie (Dz.
Urz. WE L 203 z 10.08.2000, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 5 str. 80, z późn.
zm.);7) dyrektywy
2002/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 marca 2002 r. w
sprawie homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów
mechanicznych i uchylającej dyrektywę Rady 92/61/EWG (Dz.
Urz. WE L 124 z 09.05.2002, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 29, str. 399, z późn.
zm.);8) dyrektywy
2003/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 kwietnia 2003 r.
zmieniającej dyrektywę Rady 91/671/EWG w sprawie zbliżenia
ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się
do obowiązkowego stosowania pasów bezpieczeństwa w
pojazdach poniżej 3,5 tony (Dz. Urz. UE L 115 z 09.05.2003, str.
63; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 7, t. 7, str.
277);9) dyrektywy
2003/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w
sprawie homologacji typu ciągników rolniczych lub
leśnych, ich przyczep i wymiennych holowanych maszyn, łącznie
z ich układami, częściami i oddzielnymi zespołami
technicznymi oraz uchylającej dyrektywę 74/150/EWG (Dz.
Urz. UE L 171 z 09.07.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 31, str. 311, z późn.
zm.);10) dyrektywy
2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września
2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów
silnikowych i ich przyczep oraz układów, części
i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do
tych pojazdów ("dyrektywa ramowa") (Dz. Urz. UE L
263 z 09.10.2007, str. 1, z późn. zm.);11) dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/40/WE z dnia 6 maja 2009 r. w
sprawie badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów
silnikowych i ich przyczep (Dz. Urz. UE L 141 z 06.06.2009, str. 12,
z późn. zm.);12) dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/82/UE z dnia 25 października
2011 r. w sprawie ułatwień w zakresie transgranicznej
wymiany informacji dotyczących przestępstw lub wykroczeń
związanych z bezpieczeństwem ruchu drogowego (Dz. Urz. UE L
288 z 05.11.2011, str. 1).
2 Art.
2 pkt 45 zmieniony przez art. 12 ustawy z dnia 9 listopada 2018 r.
(Dz.U.2018.2244) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1
stycznia 2019 r.
3 Oddział
6 dodany przez art. 55 pkt 1 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r.
(Dz.U.2018.317) zmieniającej nin. ustawę z dniem 22 lutego
2018 r., z tym że art. 65l ust. 4 pkt 3 wchodzi w życie z
dniem 1 lipca 2019 r.
4 Art.
75ah zmieniony przez art. 76 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r.
(Dz.U.2018.1629) zmieniającej nin. ustawę z dniem 25
listopada 2018 r.
5 Obecnie
m.st. Warszawy, stosownie do art.
31
ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego
Warszawy (Dz.U.15.1438), która weszła w życie w dniu
wyborów do organów stanowiących jednostek
samorządu terytorialnego przypadających w związku z
zakończeniem kadencji tych organów wybranych w dniu 11
października 1998 r., zgodnie z art.
33
tej ustawy.
6 Art.
80b ust. 4 uchylony przez art. 41 pkt 1 ustawy z dnia 21 lutego 2019
r. (Dz.U.2019.730) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 maja
2019 r.
7 Art.
80bh ust. 4 pkt 3 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. a tiret drugie
ustawy z dnia 15 września 2017 r. (Dz.U.2017.1926) zmieniającej
nin. ustawę z dniem 18 października 2018 r.
8 Art.
80cc ust. 2 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
9 Art.
80cd ust. 2 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
10 Art.
80ce ust. 2 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
11 Art.
80d ust. 5a dodany przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 9 maja 2018 r.
(Dz.U.2018.957) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia
2019 r.
12 Art.
83bb zmieniony przez art. 76 pkt 2 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r.
(Dz.U.2018.1629) zmieniającej nin. ustawę z dniem 25
listopada 2018 r.
13 Na
podstawie art.
13 ust. 1
ustawy z dnia 9 maja 2018 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu
drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.957) przepisy
art. 100a i art. 100b-100e w brzmieniu obowiązującym do
dnia 4 czerwca 2018 r. stosuje się do czasu wdrożenia
rozwiązań technicznych umożliwiających
wprowadzanie, przekazywanie, gromadzenie i udostępnianie danych,
na zasadach określonych w art. 100aa-100aq, w brzmieniu nadanym
przez ustawę
z dnia 9 maja 2018 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.957). Na podstawie art.
13 ust. 2
minister właściwy do spraw informatyzacji ogłasza w
swoim dzienniku urzędowym komunikat określający termin
wdrożenia rozwiązań technicznych, o których
mowa w zdaniu pierwszym.
14 W
obecnym brzmieniu art. 105 ust. 1 nie zawiera punktów.
15 Art.
100ab ust. 2 uchylony przez art. 41 pkt 2 ustawy z dnia 21 lutego
2019 r. (Dz.U.2019.730) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4
maja 2019 r.
16 Art.
100ah ust. 4 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
17 Art.
100ak ust. 2 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
18 Art.
100al ust. 2 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
19 Art.
100am ust. 2 zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 6 grudnia 2018 r.
(Dz.U.2019.60) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 marca
2019 r.
20 Art.
100g ust. 7 uchylony przez art. 41 pkt 3 ustawy z dnia 21 lutego 2019
r. (Dz.U.2019.730) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 maja
2019 r.
21 Na
podstawie art.
14 ust. 1
ustawy z dnia 9 maja 2018 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu
drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.957), art.
114 ust. 1 pkt 1 lit. b w brzmieniu obowiązującym od dnia 4
czerwca 2018 r. nie stosuje się do czasu wdrożenia
rozwiązań technicznych umożliwiających
przekazywanie danych na zasadach określonych w art. 100aa-100aq,
w brzmieniu nadanym przez ustawę
z dnia 9 maja 2018 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U.2018.957). Na podstawie art.
14 ust. 2
minister właściwy do spraw informatyzacji ogłasza w
swoim dzienniku urzędowym komunikat określający termin
wdrożenia rozwiązań technicznych, o których
mowa w zdaniu pierwszym.
22 Art.
129h ust. 4 zmieniony przez art. 41 pkt 4 ustawy z dnia 21 lutego
2019 r. (Dz.U.2019.730) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4
maja 2019 r.
23 Dział
5c dodany przez art. 41 pkt 5 ustawy z dnia 21 lutego 2019 r.
(Dz.U.2019.730) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 maja
2019 r.
24 Art.
145 ust. 2 utracił moc z dniem 24 grudnia 1999 r. w zakresie, w
jakim uzależnia wykonywanie zawodu przez dotychczasowych
instruktorów i wykładowców nauki jazdy w ośrodkach
szkolenia lub szkołach jazdy, wykonujących te czynności
w dniu wejścia w życie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
1991 r. o zmianie ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu
drogowym (Dz.U.1991.73.321), od posiadania średniego
wykształcenia, stosownie do wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 21 grudnia 1999 r. (Dz.U.1999.106.1216).