Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 18 czerwca 2004 roku stwierdził, że właściciel gruntu na, którym znajduje się budynek służący za pomieszczenie dla urządzeń do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz innych podobnych wchodzących w skład przedsiębiorstwa, nie może domagać się wynagrodzenia za takie wykorzystanie budynku (art. 49 k.c.)

Podstawą rozstrzygnięcia jest sprawa, w której właścicielka gruntu domaga się wynagrodzenia za korzystanie z budynku znajdującego się na gruncie. Budynek przeznaczony został na miejsce dla urządzeń stacji trafo zakładu energetycznego. Szczególne znaczenie w postępowaniu mają dwa przepisy kodeksu cywilnego. Pierwszy to art. 48 k.c., który ustanawia zasadę, że każdy budynek oraz urządzenie trwale z gruntem związane stanowi część nieruchomości. Istotne jest również postanowienie art. 49 k.c. Wskazuje ono na wyjątek od wspomnianej zasady stanowiącą, że urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa lub zakładu. Właścicielka gruntu, którego częścią był wspomniany budynek, domagała się wynagrodzenia za korzystanie z budynku od zakładu energetycznego. Sąd I instancji zdecydował o przyznaniu kobiecie wynagrodzenia. Zakład odwołał się jednak. Sąd II instancji stwierdził na podstawie art. 49 k.c., że cały budynek wraz ze znajdującymi się w nim urządzeniami stacji trafo stanowi urządzenie, o którym mowa wyżej, dlatego należy ono do zakładu energetycznego i właścicielka gruntu nie może się domagać wynagrodzenia za korzystanie z budynku. Właścicielka wniosła o kasację orzeczenia. Sąd Najwyższy odrzucił wniosek uznając rozstrzygnięcie sądu II instancji za właściwe. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2004 r (sygn. II CK 259/03)