Zgodnie z art. 77 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego (dalej: u.k.w.h) do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej.

Strona skarżąca wskazała, że na podstawie zaskarżonego przepisu sąd I instancji oddalił jej powództwo w części, w której domagała się pozbawienia wykonalności nakazu zapłaty należności wynikającej z umowy kredytu zabezpieczonego hipoteką na nieruchomości będącej własnością osoby trzeciej, którą jest skarżąca. Została ona zobowiązana do spłaty wierzytelności hipotecznej jako dłużnik rzeczowy. Sąd nie uwzględnił stanowiska skarżącej, w którym podnosiła, że nastąpiło przedawnienie wierzytelności i druga strona nie może dochodzić od niej wyżej wspomnianej wierzytelności. Odwołała się od powyższego orzeczenia, ale sąd II instancji oddalił jej apelację.

Zdaniem skarżącej zastosowanie przez sąd przepisu art. 77 u.k.w.h. doprowadziło do naruszenia praw do własności i zasady równej ochrony tego prawa, tj. art. 64 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Skarżąca podnosiła, że art. 77 u.k.w.h. narusza prawa do własności i zasady równej ochrony tego prawa przede wszystkim w ten sposób, że uniemożliwia dłużnikowi rzeczowemu podniesienie zarzutu przedawnienia.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 77 u.k.w.h. jest zgodny z art. 64 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Na podstawie przedstawionego stanowiska przez Trybunał Konstytucyjny należy uznać, że art. 77 u.k.w.h. nie narusza praw do własności i zasady równej ochrony tego prawa w zakresie, w jakim stosuje się wyżej wymieniony przepis zarówno do dłużnika osobistego, jak i do dłużnika rzeczowego, tj. w sytuacji osoby trzeciej, która jest właścicielem nieruchomości obciążonej hipoteką.