Sąd Najwyższy.
Dz.U.2019.825 t.j. z dnia 2019.05.06
Status: Akt obowiązujący
Wersja od: 6 maja 2019r.
tekst jednolity
Wejście
w życie:
3
kwietnia 2018 r.
USTAWA
z
dnia 8 grudnia 2017 r.
o
Sądzie Najwyższym
Rozdział
1
Przepisy
ogólne
Art.
1. [Zadania Sądu Najwyższego]
Sąd
Najwyższy jest organem władzy sądowniczej, powołanym
do:
1)
sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez:
a)
zapewnienie zgodności z prawem i jednolitości orzecznictwa
sądów powszechnych i sądów wojskowych przez
rozpoznawanie środków odwoławczych oraz podejmowanie
uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne,
b)
kontrolę nadzwyczajną prawomocnych orzeczeń sądowych
w celu zapewnienia ich zgodności z zasadą demokratycznego
państwa prawnego urzeczywistniającego zasady
sprawiedliwości społecznej przez rozpoznawanie skarg
nadzwyczajnych;
2)
rozpatrywania spraw dyscyplinarnych w zakresie określonym w
ustawie;
3)
rozpoznawania protestów wyborczych oraz stwierdzania ważności
wyborów do Sejmu i Senatu, wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej, wyborów do Parlamentu Europejskiego oraz
rozpoznawania protestów przeciwko ważności
referendum ogólnokrajowego i referendum konstytucyjnego oraz
stwierdzania ważności referendum;
4)
opiniowania projektów ustaw i innych aktów
normatywnych, na podstawie których orzekają i funkcjonują
sądy, a także innych projektów ustaw w zakresie, w
jakim mają one wpływ na sprawy należące do
właściwości Sądu Najwyższego;
5)
wykonywania innych czynności określonych w ustawach.
Art.
2. [Siedziba Sądu Najwyższego]
Sąd
Najwyższy ma siedzibę w Warszawie.
Art.
3. [Izby Sądu Najwyższego]
Sąd
Najwyższy dzieli się na Izby:
1)
Cywilną;
2)
Karną;
3)
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych;
4)
Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych;
5)
Dyscyplinarną.
Art.
4. [Regulamin Sądu Najwyższego]
Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii Kolegium
Sądu Najwyższego, określi, w drodze rozporządzenia,
regulamin Sądu Najwyższego, w którym ustali liczbę
stanowisk sędziego Sądu Najwyższego nie mniejszą
niż 120, w tym ich liczbę w poszczególnych izbach,
wewnętrzną organizację Sądu Najwyższego,
zasady wewnętrznego postępowania oraz szczegółowy
zakres i sposób wykonywania czynności przez asystentów
sędziego, biorąc pod uwagę konieczność
zapewnienia sprawnego funkcjonowania Sądu Najwyższego, jego
izb i organów, specyfikę postępowań
prowadzonych przed Sądem Najwyższym, w tym postępowań
dyscyplinarnych, oraz liczbę i rodzaj rozpoznawanych spraw.
Art.
5. [Coroczna informacja o działalności Sądu
Najwyższego]
§
1. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego corocznie składa Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej oraz Krajowej Radzie Sądownictwa
informację o działalności Sądu Najwyższego
oraz stwierdzonych w związku z nią istotnych problemach, w
tym wynikających z orzecznictwa. Do informacji Pierwszy Prezes
Sądu Najwyższego dołącza informację Prezesa
Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby
Dyscyplinarnej o działalności Izby Dyscyplinarnej Sądu
Najwyższego.
§
2. Informację,
o której mowa w § 1, Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego składa również Sejmowi i Senatowi.
Głosowania w sprawie informacji nie przeprowadza się.
Art.
6. [Sygnalizowanie nieprawidłowości lub luk w prawie]
§
1. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego przedstawia właściwym
organom uwagi o stwierdzonych nieprawidłowościach lub
lukach w prawie, których usunięcie jest niezbędne
dla zapewnienia praworządności, sprawiedliwości
społecznej i spójności systemu prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej.
§
2. Prezes
Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby
Dyscyplinarnej przedstawia właściwym organom uwagi o
stwierdzonych nieprawidłowościach lub lukach w prawie,
których usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia
sprawnego rozpoznawania spraw należących do właściwości
tej izby lub ograniczenia liczby przewinień dyscyplinarnych.
Art.
7. [Budżet Sądu Najwyższego]
§
1. Projekt
dochodów i wydatków Sądu Najwyższego, w
brzmieniu uchwalonym przez Kolegium Sądu Najwyższego,
minister właściwy do spraw finansów publicznych
włącza do projektu budżetu państwa.
§
2. Kolegium
Sądu Najwyższego włącza projekt dochodów i
wydatków związanych z funkcjonowaniem Izby
Dyscyplinarnej, w brzmieniu uchwalonym przez zgromadzenie sędziów
Izby Dyscyplinarnej, do projektu dochodów i wydatków
Sądu Najwyższego.
§
3. W
zakresie wykonywania budżetu Sądu Najwyższego
Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego przysługują
uprawnienia ministra właściwego do spraw finansów
publicznych.
§
4. W
zakresie wykonywania budżetu Sądu Najwyższego
związanego z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej uprawnienia
ministra właściwego do spraw finansów publicznych
przysługują Prezesowi Sądu Najwyższego
kierującemu pracą Izby Dyscyplinarnej.
§
5. Przeniesienia
wydatków skutkujące zmniejszeniem wydatków
związanych z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej wymagają
zgody Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą
Izby Dyscyplinarnej.
§
6. Prezes
Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby
Dyscyplinarnej wykonuje budżet Sądu Najwyższego w
zakresie związanym z funkcjonowaniem Izby Dyscyplinarnej.
Art.
8. [Publikowanie orzeczeń Sądu Najwyższego w
BIP]
Sąd
Najwyższy niezwłocznie publikuje wydane przez siebie
orzeczenie, a po sporządzeniu jego uzasadnienia - również
uzasadnienie orzeczenia, w Biuletynie Informacji Publicznej na
stronie podmiotowej Sądu Najwyższego.
Art.
9. [Zbiór orzeczeń Sądu Najwyższego]
Sąd
Najwyższy może wydawać zbiór swoich orzeczeń.
Nazwa "Orzecznictwo Sądu Najwyższego" z
oznaczeniem odpowiedniej izby podlega ochronie prawnej.
Art.
9a. [Sąd Najwyższy jako administrator danych
osobowych]
§
1. Sąd
Najwyższy jest administratorem danych osobowych przetwarzanych w
postępowaniach sądowych.
§
2. Do
przetwarzania danych osobowych w postępowaniach sądowych
przepisów art. 15, art. 16 - w zakresie, w jakim przepisy
szczególne przewidują odrębny tryb sprostowania,
oraz art.
18
i art.
19
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z
dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w
związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego
przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE
(ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L
119 z 04.05.2016, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej
"rozporządzeniem 2016/679", nie stosuje się.
§
3. W
związku z przetwarzaniem danych osobowych w postępowaniach
sądowych wykonanie obowiązków, o których mowa
w art.
13
rozporządzenia 2016/679, następuje przez umieszczenie
informacji określonych w art.
13 ust. 2
rozporządzenia 2016/679 w Biuletynie Informacji Publicznej na
stronie podmiotowej oraz w widocznym miejscu w budynku Sądu
Najwyższego.
Art.
10. [Stosowanie przepisów o ustroju sądów
powszechnych, o pracownikach urzędów państwowych
oraz Kodeksu pracy]
§
1. W
zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się odpowiednio
przepisy ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 52, 55, 60 i 125).
§
2. W
zakresie nieuregulowanym w ustawie do pracowników Sądu
Najwyższego niebędących sędziami stosuje się
odpowiednio przepisy ustawy
z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1915), a w zakresie
nieuregulowanym także w tej ustawie - przepisy ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917,
z późn. zm.).
Rozdział
2
Organy
Sądu Najwyższego
Art.
11. [Organy Sądu Najwyższego]
Organami
Sądu Najwyższego są Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego, Prezes Sądu Najwyższego, Zgromadzenie
Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego,
zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego oraz
Kolegium Sądu Najwyższego.
Art.
12. [Powołanie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego]
§
1. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego jest powoływany przez
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na sześcioletnią
kadencję spośród 5 kandydatów wybranych przez
Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego
i może zostać ponownie powołany tylko raz. Osoba
powołana na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
może zajmować to stanowisko tylko do czasu przejścia w
stan spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo wygaśnięcia
stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego.
§
2. Zgromadzenie
Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego wybiera
kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego spośród sędziów Sądu
Najwyższego w stanie czynnym, nie później niż
na 6 tygodni przed upływem kadencji Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego albo w terminie 14 dni od dnia przejścia w stan
spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo wygaśnięcia
stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego
albo zrzeczenia się stanowiska Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego.
Art.
13. [Wybór kandydatów na stanowisko Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego]
§
1. Zgromadzeniu
Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego
dokonującemu wyboru, o którym mowa w art. 12 § 2,
przewodniczy Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, a w
przypadku gdy nie jest to możliwe lub gdy zgłoszono jego
kandydaturę - Prezes Sądu Najwyższego najstarszy
służbą na stanowisku sędziego. Jeżeli na
stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zgłoszono
również kandydaturę Prezesa Sądu Najwyższego
najstarszego służbą na stanowisku sędziego,
Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów Sądu
Najwyższego przewodniczy najstarszy służbą sędzia
Sądu Najwyższego, którego kandydatura nie została
zgłoszona.
§
2. Do
podjęcia uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów
Sądu Najwyższego w sprawie wyboru kandydatów na
stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, wymagana
jest obecność co najmniej 2/3 liczby sędziów
każdej z izb. Jeżeli uchwały nie podjęto ze
względu na brak wymaganego kworum, do podjęcia uchwały
na kolejnym posiedzeniu wymagana jest obecność co najmniej
3/5 liczby sędziów Sądu Najwyższego.
§
3. Każdy
sędzia uczestniczący w głosowaniu może oddać
tylko jeden głos. Głosowanie jest tajne.
§
4. Kandydatami
na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wybranymi
przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu
Najwyższego są kandydaci, którzy uzyskali największą
liczbę głosów. Jeżeli 2 lub więcej
kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego uzyskało równą liczbę głosów,
w wyniku czego nie jest możliwe wybranie 5 kandydatów,
przeprowadza się ponowne głosowanie z udziałem tylko
tych kandydatów. Przepis § 3 stosuje się.
§
5. Niezwłocznie
po wybraniu kandydatów na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego, sędzia przewodniczący Zgromadzeniu
Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego albo
inna osoba wskazana przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów
Sądu Najwyższego przekazuje Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej uchwałę, o której mowa w § 2, wraz z
protokołem głosowania.
Art.
14. [Zadania i kompetencje Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego]
§
1. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego kieruje pracami Sądu
Najwyższego i reprezentuje Sąd Najwyższy na zewnątrz,
w szczególności:
1)
powołuje i odwołuje, na wniosek Prezesa Sądu
Najwyższego kierującego pracą danej izby,
przewodniczących wydziałów w tej izbie;
2)
reprezentuje Sąd Najwyższy przed Trybunałem
Konstytucyjnym lub w pracach komisji sejmowych i senackich albo
wyznacza inną osobę reprezentującą Sąd
Najwyższy;
3)
opiniuje i przedstawia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej
kandydatów na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego,
wybranych przez zgromadzenie sędziów izby Sądu
Najwyższego;
4)
(uchylony);
5)
przedstawia Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów Sądu
Najwyższego projekt informacji, o której mowa w art. 5 §
1 zdanie pierwsze;
6)
określa, po zasięgnięciu opinii Kolegium Sądu
Najwyższego, w drodze zarządzenia, regulamin Kancelarii
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, organizację i
zakres działania sekretariatów sądowych oraz innych
jednostek administracyjnych w Sądzie Najwyższym, regulamin
Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, a także
regulamin pracy i wynagradzania pracowników Sądu
Najwyższego niebędących sędziami;
7)
wykonuje określone w ustawie czynności związane z
wyborem ławników Sądu Najwyższego;
8)
wykonuje inne czynności określone w ustawie, regulaminie
Sądu Najwyższego i innych aktach normatywnych.
§
2. W
czasie nieobecności Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
zastępuje go wyznaczony przez niego Prezes Sądu
Najwyższego, a w przypadku niemożności wyznaczenia -
Prezes Sądu Najwyższego najstarszy służbą na
stanowisku sędziego.
Art.
15. [Prezes Sądu Najwyższego]
§
1. Prezes
Sądu Najwyższego kieruje pracą danej izby.
§
2. Prezes
Sądu Najwyższego jest powoływany przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, na trzyletnią
kadencję spośród 3 kandydatów wybranych przez
zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego i
może zostać ponownie powołany tylko dwukrotnie. Osoba
powołana na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego może
zajmować to stanowisko tylko do czasu przejścia w stan
spoczynku, przeniesienia w stan spoczynku albo wygaśnięcia
stosunku służbowego sędziego Sądu Najwyższego.
§
3. Do
kandydatów na stanowisko Prezesa Sądu Najwyższego
oraz ich wyboru przez zgromadzenie sędziów izby Sądu
Najwyższego przepisy art. 12 § 2 i art. 13 stosuje się
odpowiednio.
Art.
16. [Samorząd sędziów Sądu Najwyższego;
organy samorządu]
§
1. Samorząd
sędziów Sądu Najwyższego stanowią wszyscy
sędziowie Sądu Najwyższego w stanie czynnym. W skład
samorządu nie wchodzą sędziowie delegowani do
pełnienia czynności sędziowskich w Sądzie
Najwyższym.
§
2. Organami
samorządu sędziów Sądu Najwyższego są
Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego,
zgromadzenie sędziów izby Sądu Najwyższego oraz
Kolegium Sądu Najwyższego.
Art.
17. [Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu
Najwyższego - kompetencje i podejmowanie uchwał]
§
1. Do
kompetencji Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu
Najwyższego należy:
1)
dokonywanie wyboru 5 kandydatów na stanowisko Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego oraz przedstawianie ich
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej;
2)
rozpatrywanie projektu informacji, o której mowa w art. 5 §
1 zdanie pierwsze, i przyjmowanie tej informacji;
3)
rozpatrywanie innych spraw z inicjatywy Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego, Prezesa Sądu Najwyższego, Kolegium Sądu
Najwyższego lub co najmniej 5 sędziów Sądu
Najwyższego;
4)
podejmowanie uchwał w innych ważnych sprawach dotyczących
Sądu Najwyższego.
§
2. Zgromadzeniu
Ogólnemu Sędziów Sądu Najwyższego
przewodniczy Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, z
uwzględnieniem art. 13 § 1 i art. 14 § 2.
§
3. Do
podjęcia uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów
Sądu Najwyższego wymagana jest obecność co
najmniej 2/3 liczby sędziów każdej z izb. Uchwały
zapadają zwykłą większością głosów.
Głosowanie jest tajne, jeżeli żądanie takie
zgłosi co najmniej 3 sędziów z obecnych na
posiedzeniu członków zgromadzenia.
Art.
18. [Udział Prezydenta RP oraz przedstawicieli innych
organów władzy publicznej w Zgromadzeniu Ogólnym
Sędziów Sądu Najwyższego]
Do
wzięcia udziału w Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów
Sądu Najwyższego zwoływanym w celu przedstawienia
informacji, o której mowa w art. 5 § 1, Pierwszy Prezes
Sądu Najwyższego zaprasza Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej oraz przedstawicieli innych organów władzy
publicznej.
Art.
19. [Kompetencje zgromadzenia sędziów izby Sądu
Najwyższego]
§
1. Do
kompetencji zgromadzenia sędziów izby Sądu
Najwyższego należy:
1)
dokonywanie wyboru 3 kandydatów na stanowisko Prezesa Sądu
Najwyższego kierującego pracą danej izby;
2)
rozpatrywanie projektu informacji o działalności izby oraz
stwierdzonych w związku z nią istotnych problemach, w tym
wynikających z orzecznictwa izby oraz przyjmowanie tej
informacji;
3)
opiniowanie przedstawionych przez Prezesa Sądu Najwyższego
kandydatów na stanowiska przewodniczących wydziałów
w danej izbie;
4)
wybór 2 członków oraz 1 zastępcy członka
Kolegium Sądu Najwyższego;
5)
rozpatrywanie innych problemów dotyczących funkcjonowania
izby.
§
2. Zgromadzeniu
sędziów izby Sądu Najwyższego przewodniczy
Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą danej
izby.
§
3. Do
podjęcia uchwały zgromadzenia sędziów izby Sądu
Najwyższego wymagana jest obecność co najmniej 2/3
liczby sędziów tej izby. Uchwały zapadają
zwykłą większością głosów.
Głosowanie jest tajne, jeżeli żądanie takie
zgłosi 1 z obecnych na posiedzeniu członków
zgromadzenia.
Art.
20. [Wykonywanie uprawnień Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego w Izbie Dyscyplinarnej]
W
zakresie dotyczącym Izby Dyscyplinarnej oraz sędziów
orzekających w Izbie Dyscyplinarnej uprawnienia Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego określone w:
1)
art. 14 § 1 pkt 1 i 7, art. 31 § 1, art. 35 § 2, art.
36 § 6, art. 40 § 1 i 4 i art. 51 § 7 i 14 - wykonuje
Prezes Sądu Najwyższego kierujący pracą Izby
Dyscyplinarnej;
2)
art. 14 § 1 pkt 2 oraz art. 55 § 3 zdanie drugie - Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego wykonuje w porozumieniu z Prezesem
Sądu Najwyższego kierującym pracą Izby
Dyscyplinarnej.
Art.
21. [Kolegium Sądu Najwyższego - skład i
podejmowanie uchwał]
§
1. Kolegium
Sądu Najwyższego tworzą Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego, Prezesi Sądu Najwyższego oraz sędziowie
wybrani przez zgromadzenia sędziów izby Sądu
Najwyższego na okres 3 lat.
§
2. Przewodniczącym
Kolegium Sądu Najwyższego jest Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego.
§
3. Do
podjęcia uchwały Kolegium Sądu Najwyższego
wymagana jest obecność co najmniej 2/3 liczby członków
Kolegium Sądu Najwyższego. Uchwały zapadają
zwykłą większością głosów. W
przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos
przewodniczącego.
Art.
22. [Kompetencje Kolegium Sądu Najwyższego]
§
1. Kolegium
Sądu Najwyższego przygotowuje stanowisko w sprawach
związanych z działalnością Sądu Najwyższego
oraz współdziała z Pierwszym Prezesem Sądu
Najwyższego w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania
Sądu Najwyższego.
§
2. Do
kompetencji Kolegium Sądu Najwyższego należy w
szczególności:
1)
opiniowanie projektów aktów, o których mowa w
art. 4, art. 14 § 1 pkt 6 i art. 98 § 2 i 3;
2)
(uchylony);
3)
opiniowanie kandydatów na stanowiska kierownicze w jednostkach
administracyjnych Sądu Najwyższego;
4)
uchwalanie projektu dochodów i wydatków Sądu
Najwyższego;
5)
ustalanie liczby ławników Sądu Najwyższego;
6)
wybór Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i
jego zastępcy.
Rozdział
3
Właściwość
izb Sądu Najwyższego
Art.
23. [Właściwość Izby Cywilnej]
Do
właściwości Izby Cywilnej należą sprawy z
zakresu prawa cywilnego, gospodarczego, rodzinnego i opiekuńczego,
a także sprawy dotyczące rejestracji przedsiębiorców
i rejestracji zastawów.
Art.
24. [Właściwość Izby Karnej]
Do
właściwości Izby Karnej należą sprawy
rozpoznawane na podstawie ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z
2018 r. poz. 1987 i 2399 oraz z 2019 r. poz. 150), ustawy
z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z
2018 r. poz. 1958, 2192, 2193, 2227 i 2354), ustawy
z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia (Dz. U. z 2018 r. poz. 475, z późn. zm.),
oraz inne sprawy, do których stosuje się przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego, a także
sprawy podlegające orzecznictwu sądów wojskowych.
Art.
25. [Właściwość Izby Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych]
Do
właściwości Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
należą sprawy z zakresu prawa pracy, ubezpieczeń
społecznych, sprawy o roszczenia twórców
wynalazków, wzorów użytkowych i przemysłowych
oraz topografii układów scalonych o wynagrodzenie, sprawy
rejestrowe, z wyłączeniem spraw dotyczących
rejestracji przedsiębiorców i rejestracji zastawów.
Art.
26. [Właściwość Izby Kontroli Nadzwyczajnej
i Spraw Publicznych]
Do
właściwości Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw
Publicznych należy rozpatrywanie skarg nadzwyczajnych,
rozpoznawanie protestów wyborczych i protestów
przeciwko ważności referendum ogólnokrajowego i
referendum konstytucyjnego oraz stwierdzanie ważności
wyborów i referendum, inne sprawy z zakresu prawa publicznego,
w tym sprawy z zakresu ochrony konkurencji, regulacji energetyki,
telekomunikacji i transportu kolejowego oraz sprawy, w których
złożono odwołanie od decyzji Przewodniczącego
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, a także skargi dotyczące
przewlekłości postępowania przed sądami
powszechnymi i wojskowymi oraz Sądem Najwyższym.
Art.
27. [Właściwość Izby Dyscyplinarnej]
§
1. Do
właściwości Izby Dyscyplinarnej należą
sprawy:
1)
dyscyplinarne:
a)
sędziów Sądu Najwyższego,
b)
rozpatrywane przez Sąd Najwyższy w związku z
postępowaniami dyscyplinarnymi prowadzonymi na podstawie ustaw:
– z
dnia 26 maja 1982 r.
- Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2018 r. poz. 1184, 1467, 1669 i
2193),
– z
dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2115 i 2193),
– z
dnia 14 lutego 1991 r.
- Prawo o notariacie (Dz. U. z 2019 r. poz. 540),
– z
dnia 21 sierpnia 1997 r.
- Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2018 r. poz.
1921 oraz z 2019 r. poz. 125),
– z
dnia 18 grudnia 1998 r.
o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z 2018 r. poz. 2032 i 2529 oraz
z 2019 r. poz. 131),
– z
dnia 27 lipca 2001 r.
- Prawo o ustroju sądów powszechnych,
– z
dnia 28 stycznia 2016 r.
- Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 1767, z 2018 r. poz. 5,
1000, 1443 i 1669 oraz z 2019 r. poz. 125),
– z
dnia 22 marca 2018 r.
o komornikach sądowych (Dz. U. poz. 771, 1443, 1669 i 2244 oraz
z 2019 r. poz. 55);
2)
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych dotyczące
sędziów Sądu Najwyższego;
3)
z zakresu przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego w
stan spoczynku.
§
2. Izba
Dyscyplinarna składa się z:
1)
Wydziału Pierwszego;
2)
Wydziału Drugiego.
§
3. Wydział
Pierwszy rozpatruje w szczególności sprawy:
1)
sędziów Sądu Najwyższego;
2)
sędziów i prokuratorów dotyczące przewinień
dyscyplinarnych wyczerpujących znamiona umyślnych
przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego oraz
przewinień wskazanych we wniosku, o którym mowa w art. 97
§ 3.
§
4. Wydział
Drugi rozpatruje w szczególności:
1)
odwołania od orzeczeń sądów dyscyplinarnych
pierwszej instancji w sprawach sędziów i prokuratorów
oraz postanowień i zarządzeń zamykających drogę
do wydania wyroku;
2)
kasacje od orzeczeń dyscyplinarnych;
3)
odwołania od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa.
Art.
28. [Przekazanie sprawy do właściwej izby]
§
1. W
przypadku, gdy Prezes Sądu Najwyższego uzna, że sprawa
nie należy do właściwości izby, której
pracą kieruje, przekazuje sprawę do właściwej
izby.
§
2. Prezes
Sądu Najwyższego kierujący pracą izby, do której
sprawa została przekazana, uznając, że izba ta nie
jest właściwa do jej rozpoznania, zwraca się do
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o wskazanie właściwej
izby. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego może odmówić
przekazania sprawy do innej izby. W zakresie przekazania sprawy do
lub z Izby Dyscyplinarnej rozstrzyga Prezes Sądu Najwyższego
kierujący pracą Izby Dyscyplinarnej.
Rozdział
4
Nawiązanie,
zmiana i wygaśniecie stosunku służbowego sędziego
Sądu Najwyższego
Art.
29. [Powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziego Sądu Najwyższego]
Do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Najwyższego powołuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa.
Art.
30. [Wymagania na stanowisku sędziego Sądu
Najwyższego]
§
1. Do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Najwyższego może być powołana osoba, która:
1)
posiada wyłącznie obywatelstwo polskie i korzysta z pełni
praw cywilnych i publicznych;
2)
nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo
ścigane z oskarżenia publicznego lub umyślne
przestępstwo skarbowe lub wobec której nie wydano
prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie
karne w sprawie popełnienia przestępstwa umyślnego
ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego
przestępstwa skarbowego;
3)
ukończyła 40 lat;
4)
jest nieskazitelnego charakteru;
5)
ukończyła wyższe studia prawnicze w Rzeczypospolitej
Polskiej i uzyskała tytuł magistra lub zagraniczne studia
prawnicze uznane w Rzeczypospolitej Polskiej;
6)
wyróżnia się wysokim poziomem wiedzy prawniczej;
7)
jest zdolna, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia
obowiązków sędziego;
8)
posiada co najmniej dziesięcioletni staż na stanowisku
sędziego, prokuratora, Prezesa Prokuratorii Generalnej
Rzeczypospolitej Polskiej, jej wiceprezesa, radcy, albo przez co
najmniej dziesięć lat wykonywała w Polsce zawód
adwokata, radcy prawnego lub notariusza;
9)
nie pełniła służby, nie pracowała ani nie
była współpracownikiem organów bezpieczeństwa
państwa, wymienionych w art.
5
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej
- Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.
§
2. Wymagania,
o których mowa w § 1 pkt 8, nie dotyczą osoby, która
posiada tytuł naukowy profesora albo stopień naukowy
doktora habilitowanego nauk prawnych i pracowała w polskiej
szkole wyższej, Polskiej Akademii Nauk, instytucie
naukowo-badawczym lub innej placówce naukowej.
§
3. Staż
lub wykonywanie zawodu, o których mowa w § 1 pkt 8,
liczone są łącznie w przypadku zajmowania różnych
stanowisk lub wykonywania różnych zawodów.
§
4. Wymagania,
o których mowa w § 1 pkt 9, stosuje się do osób
urodzonych przed dniem 1 sierpnia 1972 r.
Art.
31. [Zgłoszenie kandydatury na wolne stanowisko sędziego
Sądu Najwyższego]
§
1. Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej, po zasięgnięciu opinii
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, obwieszcza w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski"
liczbę wolnych stanowisk sędziego przewidzianych do objęcia
w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego.
§
2. Każda
osoba, która spełnia warunki do objęcia stanowiska
sędziego Sądu Najwyższego, może zgłosić
swoją kandydaturę Krajowej Radzie Sądownictwa w
terminie miesiąca od dnia obwieszczenia, o którym mowa w
§ 1.
§
3. Kandydaturę
zgłasza się przez złożenie karty zgłoszenia
kandydata na wolne stanowisko sędziego Sądu Najwyższego
we wskazanej w obwieszczeniu izbie oraz dołącza się do
niej - z wyjątkiem gdy kandydatem jest sędzia albo
prokurator - informację z Krajowego Rejestru Karnego dotyczącą
kandydata oraz zaświadczenie stwierdzające, że jest
zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków
sędziego.
§
3a. Do
karty zgłoszenia kandydata na wolne stanowisko sędziego
Sądu Najwyższego kandydat może dołączyć
również inne dokumenty potwierdzające jego
kwalifikacje, w szczególności informacje o dorobku
naukowym, spis publikacji, opinie przełożonych i
rekomendacje.
§
3b. Zgłaszający
urodzony przed dniem 1 sierpnia 1972 r. składa w postaci
papierowej oświadczenie, o którym mowa w art.
7 ust. 1
ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o
dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat
1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2019 r.
poz. 430, 399, 447 i 534), albo informację, o której mowa
w art.
7 ust. 3a
tej ustawy.
§
3c. Jeżeli
swoją kandydaturę na wolne stanowisko sędziego Sądu
Najwyższego zgłosiła osoba, która nie spełnia
warunków do objęcia stanowiska sędziego Sądu
Najwyższego, o których mowa w art. 30 § 1 pkt 1-3, 5
oraz 7-9 i § 2, zgłoszenie nastąpiło po upływie
terminu albo nie spełnia wymogów formalnych, Krajowa Rada
Sądownictwa pozostawia zgłoszenie bez rozpoznania. Od
uchwały w przedmiocie pozostawienia zgłoszenia bez
rozpoznania odwołanie nie przysługuje.
§
3d. Przewodniczący
Krajowej Rady Sądownictwa po stwierdzeniu spełniania przez
kandydata warunków oraz wymogów formalnych zgłoszenia,
wyznacza zespół, o którym mowa w art.
31 ust. 1
ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.
U. z 2019 r. poz. 84 i 609).
§
4. Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia,
wzór karty zgłoszenia kandydata na wolne stanowisko
sędziego Sądu Najwyższego, mając na uwadze
konieczność zapewnienia przejrzystości oraz sprawności
postępowania w sprawie wyboru kandydata na stanowisko sędziego
Sądu Najwyższego.
Art.
32. [Pokrewieństwo, powinowactwo lub małżeństwo
jako przeszkoda do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Najwyższego]
Osoby
pozostające ze sobą w stosunku pokrewieństwa do
drugiego stopnia lub powinowactwa pierwszego stopnia oraz małżonkowie
nie mogą być jednocześnie sędziami Sądu
Najwyższego.
Art.
33. [Nawiązanie stosunku służbowego sędziego
Sądu Najwyższego]
§
1. Stosunek
służbowy sędziego Sądu Najwyższego nawiązuje
się z chwilą doręczenia mu aktu powołania. Odmowa
odebrania aktu powołania jest równoznaczna ze zrzeczeniem
się pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Najwyższego.
§
2. Sędzia
zgłasza się w celu objęcia stanowiska w terminie 14
dni od dnia odebrania aktu powołania.
§
3. W
przypadku nieusprawiedliwionego nieobjęcia stanowiska w terminie
określonym w § 2, powołanie traci moc. Okoliczność
tę stwierdza Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.
Art.
34. [Ślubowanie]
§
1. Przy
powołaniu sędzia Sądu Najwyższego składa
ślubowanie wobec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej według
następującej roty:
"Ślubuję
uroczyście jako sędzia Sądu Najwyższego służyć
wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa i
praworządności, obowiązki sędziego wypełniać
sumiennie, sprawiedliwość wymierzać zgodnie z
przepisami prawa i zasadami słuszności, bezstronnie, według
mego sumienia, dochować tajemnicy prawnie chronionej, a w
postępowaniu kierować się zasadami godności i
uczciwości".
§
2. Składający
ślubowanie może dodać na końcu zwrot: "Tak
mi dopomóż Bóg".
§
3. Odmowa
złożenia ślubowania jest równoznaczna ze
zrzeczeniem się pełnienia urzędu na stanowisku
sędziego Sądu Najwyższego.
Art.
35. [Objęcie stanowiska w izbie Sądu Najwyższego;
przeniesienie na stanowisko w innej izbie; wyznaczenie do udziału
w rozpoznaniu sprawy w innej izbie]
§
1. Sędzia
obejmuje stanowisko w izbie Sądu Najwyższego wskazane przez
niego w karcie zgłoszenia kandydata, o której mowa w art.
31 § 3.
§
2. Sędzia,
za jego zgodą, może zostać przeniesiony przez
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na stanowisko w innej
izbie.
§
3. Sędzia
może być wyznaczony przez Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego do udziału w rozpoznaniu określonej sprawy
w innej izbie oraz, za zgodą sędziego, do orzekania na czas
określony w innej izbie. Wyznaczenie sędziego do orzekania
w innej izbie, bez jego zgody, może nastąpić na okres
nie dłuższy niż 6 miesięcy w roku. Po upływie
okresu wyznaczenia sędziego do orzekania w innej izbie, sędzia
podejmuje czynności w sprawach przydzielonych mu w tej izbie do
ich zakończenia. Wyznaczenie sędziego Sądu Najwyższego
orzekającego w Izbie Dyscyplinarnej do udziału w
rozpoznaniu określonej sprawy lub do orzekania na czas określony
w innej izbie wymaga także zgody Prezesa Sądu Najwyższego
kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej.
Art.
36. [Wygaśnięcie stosunku służbowego
sędziego Sądu Najwyższego]
§
1. Stosunek
służbowy sędziego Sądu Najwyższego wygasa w
przypadku:
1)
śmierci;
2)
zrzeczenia się pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Najwyższego lub statusu sędziego w stanie
spoczynku;
3)
prawomocnego wyroku skazującego sędziego za umyślne
przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub
umyślne przestępstwo skarbowe lub warunkowo umarzającego
postępowanie karne w sprawie popełnienia przestępstwa
umyślnego ściganego z oskarżenia publicznego lub
umyślnego przestępstwa skarbowego;
4)
prawomocnego orzeczenia przez sąd środka karnego w postaci
pozbawienia praw publicznych lub zakazu zajmowania stanowiska
sędziego;
5)
prawomocnego orzeczenia sądu dyscyplinarnego o złożeniu
sędziego z urzędu;
6)
utraty obywatelstwa polskiego;
7)
nabycia obywatelstwa obcego państwa, chyba że sędzia
zrzekł się tego obywatelstwa w terminie 30 dni od dnia jego
nabycia;
8)
stwierdzenia, że pełnił służbę,
pracował lub był współpracownikiem organów
bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art.
5
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej
- Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.
§
2. O
zaistnieniu okoliczności, o których mowa w § 1 pkt
2-7, sędzia Sądu Najwyższego, którego dotyczy
dana okoliczność, niezwłocznie informuje Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej za pośrednictwem Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego. Jeżeli dana okoliczność
dotyczy Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego informuje Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej.
§
3. Datę
wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego
Sądu Najwyższego stwierdza Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej, nie później niż w terminie 3 miesięcy
od:
1)
zaistnienia okoliczności, o której mowa w § 1 pkt 1;
2)
uzyskania informacji o zaistnieniu okoliczności, o której
mowa w § 1 pkt 2-8.
§
4. O
zaistnieniu okoliczności, o której mowa w § 2:
1)
zdanie pierwsze - Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
zawiadamia Krajową Radę Sądownictwa i Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej;
2)
zdanie drugie - Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej zawiadamia
Krajową Radę Sądownictwa.
§
5. Przepis
§ 1 pkt 8 stosuje się do osób urodzonych przed dniem
1 sierpnia 1972 r.
§
6. W
celu ustalenia, czy zachodzi okoliczność, o której
mowa w § 1 pkt 8, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
zwraca się do Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu o przedstawienie
informacji Dyrektora Biura Lustracyjnego Instytutu Pamięci
Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi
Polskiemu w tym zakresie. O przedstawienie informacji w odniesieniu
do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, zwraca się
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.
§
7. W
przypadku przedstawienia informacji potwierdzającej okoliczność,
o której mowa w § 1 pkt 8, Dyrektor Biura Lustracyjnego
Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu wskazuje, że wymieniona okoliczność
wynika z:
1)
oświadczenia dotyczącego pracy lub służby w
organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy
z tymi organami w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca
1990 r., o którym mowa w art.
7 ust. 1
ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o
dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat
1944-1990 oraz treści tych dokumentów;
2)
prawomocnego orzeczenia sądu okręgowego, o którym
mowa w art.
17
ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o
dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat
1944-1990 oraz treści tych dokumentów, stwierdzającego
fakt złożenia przez osobę poddaną postępowaniu
lustracyjnemu niezgodnego z prawdą oświadczenia dotyczącego
pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa
lub współpracy z tymi organami w okresie od dnia 22 lipca
1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r., o którym mowa w art.
21a ust. 2
tej ustawy.
§
8. W
przypadku, gdy Prezes Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu lub Dyrektor Biura
Lustracyjnego tego instytutu poweźmie informację
potwierdzającą okoliczność, o której mowa
w § 1 pkt 8, przekazuje ją niezwłocznie Pierwszemu
Prezesowi Sądu Najwyższego i Prezesowi Sądu
Najwyższego kierującemu pracą Izby Dyscyplinarnej.
Przepisy ustawy
z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o
dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat
1944-1990 oraz treści tych dokumentów, stosuje się
odpowiednio.
§
9. Sędzia
Sądu Najwyższego, który zrzekł się
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Najwyższego lub statusu sędziego w stanie spoczynku ma
prawo uzyskać wpis na listę adwokatów lub radców
prawnych albo zostać powołany na stanowisko notariusza bez
konieczności spełnienia wymagań określonych w
stosunku do innych sędziów w ustawie
z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, ustawie
z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych oraz ustawie
z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie.
Art.
37. [Przejście w stan spoczynku]
§
1. Sędzia
Sądu Najwyższego przechodzi w stan spoczynku z dniem
ukończenia 65. roku życia.
§
1a. (uchylony).
§
1b. (uchylony).
§
2. (uchylony).
§
3. (uchylony).
§
4. (uchylony).
§
5. Sędzia
Sądu Najwyższego będący kobietą może
przejść w stan spoczynku z dniem ukończenia 60. roku
życia, składając oświadczenie Pierwszemu
Prezesowi Sądu Najwyższego, który przekazuje je
niezwłocznie Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego składa oświadczenie
bezpośrednio Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.
Art.
38. [Przeniesienie w stan spoczynku]
§
1. Sędziego
Sądu Najwyższego przenosi się w stan spoczynku na jego
wniosek albo na wniosek Kolegium Sądu Najwyższego, jeżeli
z powodu choroby lub utraty sił został uznany przez lekarza
orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za trwale
niezdolnego do pełnienia obowiązków sędziego.
§
2. Z
wnioskiem o zbadanie zdolności do pełnienia obowiązków
może wystąpić zainteresowany sędzia oraz Kolegium
Sądu Najwyższego.
§
3. Sędzia
Sądu Najwyższego może być przeniesiony w stan
spoczynku, jeżeli bez uzasadnionej przyczyny nie poddał się
badaniu, o którym mowa w § 2, w sytuacji gdy z wnioskiem
o zbadanie wystąpiło Kolegium Sądu Najwyższego.
§
4. W
sprawach przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego w
stan spoczynku, o którym mowa w § 1 i 3, uchwałę
podejmuje Krajowa Rada Sądownictwa, na wniosek zainteresowanego
sędziego albo Kolegium Sądu Najwyższego.
§
5. Od
uchwały Krajowej Rady Sądownictwa w sprawach, o których
mowa w § 4, zainteresowanemu sędziemu, a w przypadku gdy z
wnioskiem o przeniesienie sędziego Sądu Najwyższego w
stan spoczynku wystąpiło Kolegium Sądu Najwyższego
także temu kolegium, przysługuje odwołanie do Sądu
Najwyższego.
Art.
39. [Dzień przejścia w stan spoczynku lub
przeniesienia w stan spoczynku]
Datę
przejścia sędziego Sądu Najwyższego w stan
spoczynku albo przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego
w stan spoczynku stwierdza Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.
Art.
40. [Delegowanie sędziego sądu powszechnego do Sądu
Najwyższego]
§
1. Na
wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Minister
Sprawiedliwości, może delegować, na czas określony,
nie dłuższy niż 2 lata, sędziego posiadającego
co najmniej dziesięcioletni staż na stanowisku sędziego,
za jego zgodą do pełnienia czynności sędziowskich
w Sądzie Najwyższym.
§
2. W
okresie delegowania do pełnienia czynności, o których
mowa w § 1, do sędziego mają odpowiednio zastosowanie
przepisy określające prawa i obowiązki sędziego
Sądu Najwyższego.
§
3. Liczba
sędziów delegowanych do pełnienia czynności
sędziowskich w Sądzie Najwyższym nie może być
większa niż 30% liczby stanowisk sędziów Sądu
Najwyższego.
§
4. Na
wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego Minister
Sprawiedliwości może delegować, na czas nieokreślony,
sędziego, za jego zgodą do pełnienia funkcji asystenta
sędziego Sądu Najwyższego oraz wykonywania innych
czynności w Sądzie Najwyższym.
§
5. Sędziemu
delegowanemu do pełnienia czynności, o których mowa
w § 1, przysługuje wynagrodzenie w stawce podstawowej
sędziego sądu apelacyjnego.
§
6. Po
3 miesiącach delegowania do pełnienia czynności, o
których mowa w § 1, przez pozostały okres delegacji
sędziemu sądu apelacyjnego przysługuje wynagrodzenie w
stawce podstawowej sędziego Sądu Najwyższego, chyba że
dotychczasowe wynagrodzenie jest wyższe od przysługującego
w Sądzie Najwyższym.
§
7. Zasady
wynagradzania, o których mowa w § 6, stosuje się do
sędziów delegowanych do pełnienia funkcji lub
wykonywania czynności, o których mowa w § 4, z tym
że sędziemu sądu apelacyjnego przysługuje
wynagrodzenie w stawce bezpośrednio wyższej od posiadanej,
z wyłączeniem wynagrodzenia sędziego Sądu
Najwyższego, natomiast sędziemu sądu rejonowego -
wynagrodzenie sędziego sądu okręgowego.
Rozdział
5
Obowiązki
i prawa sędziego Sądu Najwyższego
Art.
41. [Podstawowe obowiązki sędziego Sądu
Najwyższego]
§
1. Sędzia
jest obowiązany postępować zgodnie ze ślubowaniem
sędziowskim.
§
2. Sędzia
strzeże wartości związanych ze sprawowaniem władzy
sądowniczej i unika wszystkiego, co mogłoby przynieść
ujmę godności urzędu lub osłabić zaufanie do
jego bezstronności.
Art.
42. [Tajemnica sędziowska]
§
1. Sędzia
jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności
sprawy, o których poza jawną rozprawą sądową
powziął wiadomość ze względu na swoje
stanowisko sędziego.
§
2. Obowiązek
zachowania tajemnicy trwa także po wygaśnięciu
stosunku służbowego.
§
3. Obowiązek
zachowania tajemnicy ustaje, gdy sędzia składa zeznania
jako świadek przed sądem, chyba że ujawnienie
tajemnicy zagraża dobru państwa albo ważnemu
interesowi prywatnemu, który nie jest sprzeczny z celami
wymiaru sprawiedliwości. W tych przypadkach od obowiązku
zachowania tajemnicy może zwolnić sędziego Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego. Od obowiązku zachowania
tajemnicy, o którym mowa w tym przepisie, Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego może zwolnić Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej.
§
4. Sędzia
nie podlega postępowaniu sprawdzającemu przewidzianemu w
ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.
Art.
43. [Czas pracy sędziego Sądu Najwyższego]
Czas
pracy sędziego określony jest wymiarem jego zadań.
Art.
44. [Zakaz pozostawania w innym stosunku służbowym,
stosunku pracy i podejmowania innych zajęć i sposobów
zarobkowania; prowadzenie zajęć dydaktycznych]
§
1. Sędzia
Sądu Najwyższego nie może pozostawać w innym
stosunku służbowym lub podejmować dodatkowego
zatrudnienia, z wyjątkiem zatrudnienia w charakterze pracownika
naukowo-dydaktycznego, dydaktycznego lub naukowego u jednego
pracodawcy, w łącznym wymiarze nieprzekraczającym
pełnego wymiaru czasu pracy pracowników zatrudnionych w
takim charakterze, o ile nie utrudnia to pełnienia obowiązków
sędziego Sądu Najwyższego.
§
2. Sędzia
Sądu Najwyższego nie może podejmować innego
zajęcia, o charakterze zarobkowym lub niezarobkowym, które
utrudniałoby pełnienie przez niego obowiązków
sędziego Sądu Najwyższego, uchybiałoby godności
urzędu lub mogłoby podważać zaufanie do jego
bezstronności lub niezawisłości.
§
3. O
zamiarze podjęcia zatrudnienia lub innego zajęcia, o
których mowa w § 1 i 2, a także o zamiarze ich
kontynuowania przez sędziego obejmującego stanowisko w
Sądzie Najwyższym, sędzia Sądu Najwyższego
zawiadamia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego pisemnie informuje o sprzeciwie,
jeżeli uzna, że podjęcie albo kontynuowanie
zatrudnienia lub innego zajęcia będzie utrudniało
pełnienie obowiązków, uchybiało godności
urzędu sędziego Sądu Najwyższego lub podważało
zaufanie do jego bezstronności lub niezawisłości.
§
4. O
zamiarze podjęcia zatrudnienia lub innego zajęcia, o
których mowa w § 1 i 2, a także o zamiarze ich
kontynuowania przez sędziego obejmującego stanowisko
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego zawiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej pisemnie informuje o sprzeciwie,
jeżeli uzna, że podjęcie albo kontynuowanie
zatrudnienia lub innego zajęcia będzie utrudniało
pełnienie obowiązków, uchybiało godności
urzędu Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego lub
podważało zaufanie do jego bezstronności lub
niezawisłości.
§
5. Sędzia
Sądu Najwyższego nie może:
1)
być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji
rewizyjnej spółki prawa handlowego;
2)
być członkiem zarządu, rady nadzorczej lub komisji
rewizyjnej spółdzielni;
3)
być członkiem zarządu fundacji prowadzącej
działalność gospodarczą;
4)
posiadać w spółce prawa handlowego więcej niż
10% akcji lub udziałów przedstawiających więcej
niż 10% kapitału zakładowego;
5)
prowadzić działalności gospodarczej na własny
rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać
taką działalnością lub być przedstawicielem
lub pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności.
§
6. Przez
spółkę prawa handlowego rozumie się spółkę
handlową, a także inną spółkę, do
której stosuje się przepisy prawa handlowego, w tym
spółkę według prawa obcego.
§
7. Zyski
z tytułu posiadania akcji lub udziałów w spółce
prawa handlowego określonych w § 5 pkt 4, sędzia Sądu
Najwyższego przekazuje na wskazane przez siebie cele publiczne
albo na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez bank wskazany
przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do dnia 31 marca
roku następującego po roku, w którym je uzyskał.
Sędzia Sądu Najwyższego może korzystać ze
środków zgromadzonych na rachunku bankowym po przejściu
w stan spoczynku.
§
8. Niewykonanie
obowiązku, o którym mowa w § 7, jest równoznaczne
ze zrzeczeniem się pełnienia urzędu na stanowisku
sędziego Sądu Najwyższego.
§
9. Wybór
lub powołanie do władz spółki, spółdzielni
lub fundacji z naruszeniem zakazów określonych w § 5
pkt 1-3 są z mocy prawa nieważne i nie podlegają
wpisowi do właściwego rejestru.
§
10. Przepisy
§ 1-3, 5, 6 i 9 stosuje się odpowiednio do sędziów
Sądu Najwyższego w stanie spoczynku.
§
11. Sędzia
Sądu Najwyższego orzekający w Izbie Dyscyplinarnej nie
może pozostawać w innym stosunku służbowym lub
podejmować dodatkowego zatrudnienia ani innego zajęcia, o
których mowa w § 1 i 2, z wyjątkiem zatrudnienia
sędziego posiadającego stopień naukowy doktora
habilitowanego lub tytuł profesora w charakterze pracownika
naukowo-dydaktycznego lub naukowego u jednego pracodawcy, w łącznym
wymiarze nieprzekraczającym pełnego wymiaru czasu pracy
pracowników zatrudnionych w takim charakterze, oraz z
wyjątkiem udziału w konferencjach lub szkoleniach, za które
sędzia nie otrzymuje wynagrodzenia. Zatrudnienie w charakterze
pracownika naukowo-dydaktycznego lub naukowego oraz udział w
konferencjach lub szkoleniach wymaga zgody Prezesa Sądu
Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej.
Art.
45. [Oświadczenie o stanie majątkowym]
§
1. Oświadczenie
o stanie majątkowym, o którym mowa w art.
87
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych sędzia Sądu Najwyższego składa
Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego.
§
2. Analizy
danych zawartych w oświadczeniu o stanie majątkowym
składanym przez sędziego Sądu Najwyższego
dokonuje Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego. O stwierdzonych
nieprawidłowościach Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
zawiadamia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Art.
46. [Spory ze stosunku służbowego sędziego Sądu
Najwyższego]
§
1. Żądania,
wystąpienia i zażalenia w sprawach związanych z
pełnionym urzędem sędzia może wnosić tylko
do Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą
izby, w której orzeka, lub Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego.
§
2. W
sprawach, o których mowa w § 1, sędzia nie może
zwracać się do instytucji i osób postronnych ani
podawać sprawy do wiadomości publicznej.
Art.
47. [Obowiązek zawiadomienia o toczącej się
sprawie sądowej z udziałem sędziego Sądu
Najwyższego]
Sędzia
niezwłocznie zawiadamia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
oraz Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą
Izby Dyscyplinarnej o toczącej się sprawie sądowej, w
której występuje w charakterze strony lub uczestnika
postępowania.
Art.
48. [Wynagrodzenie]
§
1. Wynagrodzenie
zasadnicze sędziego Sądu Najwyższego stanowi
wielokrotność podstawy ustalenia tego wynagrodzenia, z
zastosowaniem mnożnika 4,13.
§
2. Podstawę
ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego Sądu
Najwyższego w danym roku stanowi przeciętne wynagrodzenie w
drugim kwartale roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski"
przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na
podstawie art.
20 pkt 2
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 i 2245
oraz z 2019 r. poz. 39).
§
3. Jeżeli
przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w § 2, jest
niższe od przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za
drugi kwartał roku poprzedniego - przyjmuje się podstawę
ustalenia wynagrodzenia zasadniczego sędziego Sądu
Najwyższego w dotychczasowej wysokości.
§
4. Wynagrodzenie
sędziego Sądu Najwyższego określa się w
stawce podstawowej albo awansowej. Stawka awansowa stanowi 115%
stawki podstawowej.
§
5. Sędzia
Sądu Najwyższego, obejmując stanowisko, otrzymuje
wynagrodzenie zasadnicze w stawce podstawowej. Po 7 latach służby
w Sądzie Najwyższym wynagrodzenie zasadnicze sędziego
Sądu Najwyższego podwyższa się do stawki
awansowej.
§
6. W
związku z pełnioną funkcją sędziemu Sądu
Najwyższego przysługuje dodatek funkcyjny, którego
wysokość ustala się z zastosowaniem mnożników
podstawy ustalenia wynagrodzenia, o której mowa w § 2.
§
7. Sędziemu
Sądu Najwyższego orzekającemu w Izbie Dyscyplinarnej
oraz sędziemu delegowanemu do wykonywania czynności w tej
izbie w związku z zakazem zatrudnienia określonym w art. 44
§ 11 przysługuje dodatek w wysokości 40% wynagrodzenia
zasadniczego i dodatku funkcyjnego łącznie. Dodatek nie
przysługuje za okres nieobecności w pracy z powodu choroby
sędziego, chyba że łączny okres tej nieobecności
nie przekracza 30 dni w roku kalendarzowym. Dodatek nie przysługuje
w przypadku podjęcia przez sędziego zatrudnienia w
charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego lub naukowego, za okres
od dnia rozpoczęcia wykonywania pracy na tym stanowisku do dnia
ustania zatrudnienia.
§
8. Tabelę
mnożników służących do ustalenia wysokości
dodatków funkcyjnych określa załącznik do
ustawy.
Art.
49. [Dodatek za długoletnią służbę]
Sędziemu
Sądu Najwyższego przysługuje dodatek za długoletnią
służbę wynoszący 1% wynagrodzenia zasadniczego,
za każdy rok służby, nie więcej jednak niż
20% tego wynagrodzenia. Do okresu służby, od którego
zależy wysokość dodatku, wlicza się również
przypadający przed powołaniem na stanowisko sędziego
Sądu Najwyższego okres stosunku służbowego lub
stosunku pracy, jak również okres wykonywania zawodu
adwokata, radcy prawnego lub notariusza.
Art.
50. [Gratyfikacja jubileuszowa]
§
1. Sędziemu
Sądu Najwyższego przysługuje gratyfikacja jubileuszowa
w wysokości:
1)
po 20 latach służby - 100% wynagrodzenia miesięcznego;
2)
po 25 latach służby - 150% wynagrodzenia miesięcznego;
3)
po 30 latach służby - 200% wynagrodzenia miesięcznego;
4)
po 35 latach służby - 250% wynagrodzenia miesięcznego;
5)
po 40 latach służby - 350% wynagrodzenia miesięcznego;
6)
po 45 latach służby - 400% wynagrodzenia miesięcznego.
§
2. Do
okresu służby uprawniającego do gratyfikacji
jubileuszowej wlicza się wszystkie poprzednie okresy służby
i zatrudnienia, w tym okres wykonywania zawodu adwokata, radcy
prawnego lub notariusza, oraz inne okresy, jeżeli z mocy
odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do
okresu pracy, od którego zależą uprawnienia
pracownicze.
Art.
51. [Urlop dodatkowy; urlop dla poratowania zdrowia;
wynagrodzenie za okres nieobecności z powodu choroby lub
niemożliwości wykonywania pracy]
§
1. Sędziemu
Sądu Najwyższego przysługuje corocznie urlop dodatkowy
w wymiarze 12 dni roboczych.
§
2. Sędziemu
może być na jego wniosek udzielony płatny urlop dla
poratowania zdrowia.
§
3. Urlop
dla poratowania zdrowia nie może przekraczać 6 miesięcy.
§
4. W
okresie nieobecności z powodu choroby sędzia otrzymuje 80%
wynagrodzenia, nie dłużej jednak niż przez okres roku.
Do okresu tego wlicza się okresy poprzedniej przerwy w pełnieniu
służby z powodu choroby lub urlopu dla poratowania zdrowia,
jeżeli okres czynnej służby nie przekroczył 30
dni. Po upływie roku nieobecności z powodu choroby sędzia
otrzymuje 50% wynagrodzenia.
§
5. Jeżeli
nieobecność sędziego nastąpiła z powodu:
1)
wypadku przy pracy albo w drodze do pracy lub z pracy,
2)
choroby przypadającej w okresie ciąży,
3)
choroby powstałej w związku ze szczególnymi
właściwościami lub warunkami wykonywania czynności
sędziego,
4)
choroby spowodowanej przez inną osobę w wyniku popełnienia
przez nią umyślnego czynu zabronionego, w związku z
wykonywaniem czynności sędziego, stwierdzonego orzeczeniem
wydanym przez uprawniony organ,
5)
poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym
dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i
narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania
komórek, tkanek i narządów
-
sędzia zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia, nie dłużej
jednak niż przez okres roku.
§
6. Do
nieobecności sędziego z powodów, o których
mowa w § 5, przepis § 4 zdanie drugie i trzecie stosuje
się.
§
7. W
przypadku stwierdzenia u sędziego choroby, co do której
zachodzi podejrzenie, że powstała w związku ze
szczególnymi właściwościami lub warunkami
wykonywania czynności sędziego, Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego kieruje sędziego, z urzędu lub na wniosek
sędziego, do lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. Od orzeczenia lekarza orzecznika sędziemu
przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, w terminie 14 dni od dnia
doręczenia tego orzeczenia.
§
8. Za
chorobę powstałą w związku ze szczególnymi
właściwościami lub warunkami wykonywania czynności
sędziego uznaje się chorobę spowodowaną
działaniem czynników szkodliwych występujących
w miejscu wykonywania czynności sędziego.
§
9. Koszty
badania i wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika oraz komisję
lekarską Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pokrywa
Skarb Państwa ze środków pozostających w
dyspozycji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
§
10. W
przypadku niemożności wykonywania obowiązków
służbowych z innych przyczyn, uprawniających do
uzyskania świadczeń określonych w ustawie
z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2017 r. poz. 1368, z późn zm.), sędziemu
przysługuje wynagrodzenie w wysokości świadczeń i
przez okres, które są przewidziane w tej ustawie.
§
11. Okres
nieobecności z powodu choroby oraz niemożności
wykonywania obowiązków służbowych, o której
mowa w § 10, stwierdza zaświadczenie lekarskie wystawione
zgodnie z art.
55 ust. 1
i art.
55a ust. 7
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
albo wydruk zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w
art.
55a ust. 6
tej ustawy, z tym że w przypadku:
1)
poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym
dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i
narządów oraz niezdolności do pracy wskutek poddania
się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów
- zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym druku,
zgodnie z art.
53 ust. 3
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
2)
o którym mowa w art.
6 ust. 2 pkt 1
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
- decyzja wydana przez właściwy organ albo uprawniony
podmiot na podstawie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń
i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2018 r. poz. 151 i
1669);
3)
urlopu macierzyńskiego - zaświadczenie lekarskie wystawione
na zwykłym druku, określające przewidywaną datę
porodu - za okres przed porodem a odpis skrócony aktu
urodzenia dziecka lub jego kopia - za okres po porodzie;
4)
konieczności osobistego sprawowania przez sędziego opieki
nad dzieckiem własnym lub małżonka sędziego,
dzieckiem przysposobionym, dzieckiem przyjętym na wychowanie i
utrzymanie, do ukończenia przez nie 8. roku życia, w
przypadku:
a)
nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, klubu
dziecięcego, przedszkola lub szkoły, do których
dziecko uczęszcza, a także w przypadku choroby niani, z
którą rodzice mają zawartą umowę
uaktywniającą, o której mowa w art.
50
ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o opiece nad dziećmi w wieku do
lat 3 (Dz. U. z 2019 r. poz. 409), lub dziennego opiekuna,
sprawujących opiekę nad dzieckiem,
b)
porodu lub choroby małżonka sędziego lub rodzica
dziecka sędziego, stale opiekujących się dzieckiem,
jeżeli poród lub choroba uniemożliwia temu
małżonkowi lub rodzicowi sprawowanie opieki nad dzieckiem,
c)
pobytu małżonka sędziego lub rodzica dziecka sędziego,
stale opiekujących się dzieckiem, w szpitalu lub innym
zakładzie leczniczym podmiotu leczniczego wykonującego
działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i
całodobowe świadczenia zdrowotne
-
oświadczenie sędziego.
§
12. Doręczenie
zaświadczenia lekarskiego odbywa się przy wykorzystaniu
profilu informacyjnego, o którym mowa w art.
58 ust. 1
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,
na zasadach określonych w tej ustawie.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wykorzystuje lub tworzy
profil informacyjny, o którym mowa w art.
58 ust. 1
tej ustawy.
§
13. Wydruk
zaświadczenia lekarskiego, o którym mowa w art.
55a ust. 6
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,
zaświadczenie lekarskie, o którym mowa w art.
55a ust. 7
tej ustawy, zaświadczenie wystawione przez lekarza na zwykłym
druku w przypadkach, o których mowa w § 11 pkt 1 i 3,
decyzję oraz odpis skrócony aktu urodzenia dziecka lub
jego kopię, sędzia jest obowiązany dostarczyć
Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego, w terminie 7 dni od
dnia ich otrzymania.
§
14. Sędzia
jest obowiązany złożyć Pierwszemu Prezesowi Sądu
Najwyższego oświadczenie o wystąpieniu okoliczności,
o których mowa w § 11 pkt 4, w terminie 7 dni od dnia ich
zaistnienia.
§
15. W
przypadku niedopełnienia obowiązków, o których
mowa w § 13 i 14, nieobecność uznaje się za
nieusprawiedliwioną, chyba że niedostarczenie
zaświadczenia, decyzji, odpisu skróconego aktu urodzenia
dziecka lub jego kopii lub niezłożenie oświadczenia
nastąpiło z przyczyn niezależnych od sędziego.
§
16. Za
inną usprawiedliwioną nieobecność sędziemu
przysługuje wynagrodzenie.
§
17. W
przypadkach, w których pracownikom podlegającym
ubezpieczeniu społecznemu przysługują zasiłki
niezależnie od prawa do wynagrodzenia, sędziemu przysługuje
świadczenie pieniężne w wysokości zasiłku z
ubezpieczenia społecznego.
§
18. Sędziemu
może zostać udzielony urlop rehabilitacyjny na zasadach
określonych w art.
94d-94g
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych.
Art.
52. [Obowiązek zrzeczenia się urzędu sędziego
Sądu Najwyższego]
§
1. Sędzia
Sądu Najwyższego mianowany, powołany lub wybrany do
pełnienia funkcji w organach państwowych, służbie
dyplomatycznej, konsularnej lub organach organizacji międzynarodowych
oraz ponadnarodowych działających na podstawie umów
międzynarodowych ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską
jest obowiązany zrzec się niezwłocznie swojego urzędu.
§
2. Sędzia,
który zrzekł się urzędu z przyczyn określonych
w § 1, ma prawo powrotu do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Najwyższego, jeżeli
przerwa w pełnieniu obowiązków sędziego nie
przekracza 9 lat, chyba że pełnił funkcje sędziowskie
lub prokuratorskie w międzynarodowych lub ponadnarodowych
organach sądowych.
§
3. W
przypadku przewidzianym w § 2 Krajowa Rada Sądownictwa, z
inicjatywy zainteresowanego, przedstawia Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.
§
4. W
przypadku odmowy przedstawienia wniosku, o którym mowa w §
3, zainteresowanemu służy odwołanie do Sądu
Najwyższego.
Art.
53. [Miejsce zamieszkania sędziego]
§
1. Sędziemu
Sądu Najwyższego stale zamieszkałemu poza Warszawą
przysługuje bezpłatne zakwaterowanie w Warszawie oraz zwrot
kosztów przejazdu i dodatek z tytułu rozłąki z
rodziną na zasadach określonych w przepisach wykonawczych
wydanych na podstawie art.
26 ust. 2a
ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych.
§
2. Świadczenia
i należności, o których mowa w § 1, nie
przysługują, gdy odległość od miejscowości,
w której sędzia Sądu Najwyższego ma miejsce
stałego zamieszkania do Warszawy nie przekracza 60 km, chyba że
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, na wniosek sędziego
Sądu Najwyższego uzna, że jest to uzasadnione ze
względu na zakres obowiązków i warunki dojazdu.
Art.
54. [Odprawa]
Sędziemu
Sądu Najwyższego przechodzącemu w stan spoczynku
przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości
sześciomiesięcznego wynagrodzenia.
Art.
55. [Immunitet sądowy]
§
1. Sędzia
Sądu Najwyższego nie może być pozbawiony wolności
ani pociągnięty do odpowiedzialności karnej bez
zezwolenia sądu dyscyplinarnego. Nie dotyczy to ujęcia na
gorącym uczynku przestępstwa, jeżeli zatrzymanie
sędziego jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego
toku postępowania. Do czasu wydania uchwały zezwalającej
na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej wolno podejmować tylko czynności niecierpiące
zwłoki.
§
2. Jeżeli
wniosek o zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności
karnej lub tymczasowe aresztowanie dotyczy sędziego ujętego
na gorącym uczynku zbrodni lub występku zagrożonego
karą pozbawienia wolności, której górna
granica wynosi co najmniej 8 lat, występku, o którym mowa
w art.
177 § 1
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz.
1600 i 2077) w związku z art.
178 § 1
tej ustawy, a także w art.
178a § 1
lub 4
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny, i pozostającego
nadal zatrzymanym, sąd dyscyplinarny podejmuje uchwałę
w przedmiocie wniosku niezwłocznie, nie później niż
przed upływem 24 godzin od jego wpływu do sądu
dyscyplinarnego. Uchwała zezwalająca na pociągnięcie
do odpowiedzialności karnej lub tymczasowe aresztowanie sędziego
jest natychmiast wykonalna.
§
3. O
zatrzymaniu sędziego niezwłocznie zawiadamia się
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Prezesa Sądu
Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej.
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego może nakazać
natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.
§
4. W
terminie 7 dni od dnia doręczenia uchwały odmawiającej
zezwolenia na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej przysługuje organowi lub osobie,
która wniosła o zezwolenie, oraz Rzecznikowi
Dyscyplinarnemu Sądu Najwyższego zażalenie do sądu
dyscyplinarnego drugiej instancji. W tym samym terminie
zainteresowanemu sędziemu przysługuje zażalenie na
uchwałę zezwalającą na pociągnięcie go
do odpowiedzialności karnej.
Art.
56. [Uposażenie sędziego Sądu Najwyższego w
stanie spoczynku]
Sędziemu
Sądu Najwyższego w stanie spoczynku przysługuje
uposażenie w wysokości 75% wynagrodzenia zasadniczego i
dodatku za wysługę lat, pobieranych na ostatnio zajmowanym
stanowisku. Uposażenie to jest waloryzowane w terminach i
wysokości stosownie do zmian wynagrodzenia zasadniczego sędziów
Sądu Najwyższego czynnych zawodowo.
Art.
57. [Asystenci sędziów]
Sąd
Najwyższy może zatrudniać asystentów sędziego.
Asystentem sędziego może być osoba posiadająca
wyższe wykształcenie prawnicze.
Art.
58. [Zakaz zatrudnienia w Sądzie Najwyższym osoby
pozostającej z sędzią Sądu Najwyższego w
bliskiej relacji]
Osoba
pozostająca z sędzią Sądu Najwyższego w
relacji, która uprawniałaby tę osobę do odmowy
składania zeznań na podstawie art.
261 § 1
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1360, z późn. zm.) nie
może zostać zatrudniona w Sądzie Najwyższym.
Rozdział
6
Ławnicy
Sądu Najwyższego
Art.
59. [Wymagania na stanowisku ławnika Sądu
Najwyższego]
§
1. W
rozpoznawaniu skarg nadzwyczajnych, spraw, o których mowa w
art. 27 § 1 pkt 1, oraz w innych postępowaniach
dyscyplinarnych, w których Sąd Najwyższy jest
właściwy na podstawie przepisów odrębnych
ustaw, uczestniczą ławnicy Sądu Najwyższego.
§
2. Jeżeli
ustawa nie stanowi inaczej, w sprawach wskazanych w § 1, Sąd
Najwyższy orzeka w składzie 2 sędziów Sądu
Najwyższego i 1 ławnika Sądu Najwyższego.
§
3. Ławnikiem
Sądu Najwyższego może być osoba, która:
1)
posiada wyłącznie obywatelstwo polskie i korzysta z pełni
praw cywilnych i publicznych;
2)
jest nieskazitelnego charakteru;
3)
ukończyła 40 lat;
4)
w dniu wyboru nie ukończyła 60 lat;
5)
jest zdolna, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia
obowiązków ławnika Sądu Najwyższego;
6)
posiada co najmniej wykształcenie średnie lub średnie
branżowe.
Art.
60. [Osoby niemogące być ławnikami Sądu
Najwyższego]
Ławnikiem
Sądu Najwyższego nie może być osoba:
1)
zatrudniona w Sądzie Najwyższym i innych sądach oraz
prokuraturze;
2)
wchodząca w skład organów, od których
orzeczenia można żądać skierowania sprawy na
drogę postępowania sądowego;
3)
będąca ławnikiem w sądach powszechnych lub sądach
wojskowych;
4)
będąca funkcjonariuszem Policji oraz pracująca w
służbach związanych ze ściganiem przestępstw
i wykroczeń;
5)
pracująca w urzędach obsługujących centralne
organy państwa;
6)
wykonująca zawód dla którego sądem właściwym
w sprawach dyscyplinarnych może być Sąd Najwyższy;
7)
będąca adwokatem albo aplikantem adwokackim;
8)
będąca radcą prawnym albo aplikantem radcowskim;
9)
będąca notariuszem, zastępcą notarialnym albo
aplikantem notarialnym;
10)
duchowna;
11)
będąca żołnierzem w czynnej służbie
wojskowej;
12)
będąca funkcjonariuszem Służby Więziennej;
13)
będąca posłem, senatorem, posłem do Parlamentu
Europejskiego, radnym gminy, powiatu lub województwa;
14)
która pełniła służbę, pracowała
lub była współpracownikiem organów
bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art.
5
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej
- Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu;
15)
należąca do partii politycznej.
Art.
61. [Liczba i kadencja ławników Sądu
Najwyższego]
§
1. Liczbę
ławników Sądu Najwyższego ustala Kolegium Sądu
Najwyższego.
§
2. Ławników
wybiera Senat w głosowaniu jawnym.
§
3. Kadencja
ławników Sądu Najwyższego trwa 4 lata
kalendarzowe następujące po roku, w którym dokonano
wyborów. Funkcja ławnika Sądu Najwyższego
wybranego w trakcie kadencji wygasa z upływem kadencji ogółu
ławników Sądu Najwyższego.
§
4. Po
upływie kadencji ławnik Sądu Najwyższego może
brać udział jedynie w rozpoznawaniu sprawy rozpoczętej
wcześniej z jego udziałem, do czasu jej zakończenia.
§
5. Wybory
ławników Sądu Najwyższego odbywają się
najpóźniej w październiku roku kalendarzowego, w
którym upływa kadencja dotychczasowych ławników
Sądu Najwyższego.
Art.
62. [Zgłaszanie kandydatów na ławników
Sądu Najwyższego]
§
1. Kandydaci
na ławników Sądu Najwyższego zgłaszani są
Marszałkowi Senatu. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
podaje liczbę ławników Sądu Najwyższego,
ustaloną przez Kolegium Sądu Najwyższego, do
wiadomości Marszałka Senatu najpóźniej na 30
dni przed upływem terminu zgłaszania kandydatów.
§
2. Kandydatów
na ławników Sądu Najwyższego mogą zgłaszać
stowarzyszenia, inne organizacje społeczne i zawodowe,
zarejestrowane na podstawie odrębnych przepisów, z
wyłączeniem partii politycznych, oraz co najmniej 100
obywateli mających czynne prawo wyborcze, w terminie do dnia 30
czerwca roku kalendarzowego, w którym upływa kadencja
dotychczasowych ławników Sądu Najwyższego.
§
3. Marszałek
Senatu zasięga od Komendanta Głównego Policji
informacji o kandydatach na ławników Sądu
Najwyższego. Informacje o kandydacie na ławnika Sądu
Najwyższego uzyskuje się i sporządza na zasadach
określonych dla informacji o kandydacie do objęcia
stanowiska sędziowskiego w sądzie powszechnym.
§
4. Szczegółowy
sposób postępowania z dokumentami złożonymi
Marszałkowi Senatu przy zgłaszaniu kandydatów na
ławników Sadu Najwyższego określa regulamin
Senatu.
§
5. Wzór
karty zgłoszenia kandydatów na ławników Sądu
Najwyższego oraz sposób jego udostępniania ustala, w
drodze zarządzenia, Marszałek Senatu. Zarządzenie
Marszałka Senatu podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
Art.
63. [Wybór i ślubowanie ławników Sądu
Najwyższego]
§
1. Listę
wybranych ławników Sądu Najwyższego wraz z
dokumentami, o których mowa w art. 62 § 4, Marszałek
Senatu niezwłocznie przesyła Pierwszemu Prezesowi Sądu
Najwyższego.
§
2. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego wręcza ławnikom Sądu
Najwyższego zawiadomienie o wyborze i odbiera od nich ślubowanie
według roty w brzmieniu:
"Ślubuję
uroczyście jako ławnik Sądu Najwyższego służyć
wiernie Rzeczypospolitej Polskiej, stać na straży prawa i
praworządności, obowiązki ławnika wypełniać
sumiennie, orzekać zgodnie z przepisami prawa i zasadami
słuszności, bezstronnie według mego sumienia, dochować
tajemnicy prawnie chronionej, a w postępowaniu kierować się
zasadami godności i uczciwości".
§
3. Składający
ślubowanie może dodać na końcu zwrot: "Tak
mi dopomóż Bóg".
§
4. Odmowa
złożenia ślubowania jest równoznaczna ze
zrzeczeniem się funkcji ławnika Sądu Najwyższego.
§
5. Po
odebraniu ślubowania Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
wpisuje ławnika Sądu Najwyższego na listę
ławników Sądu Najwyższego, którzy mogą
być wyznaczani do orzekania, i wydaje mu legitymację.
§
6. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego organizuje szkolenie dla ławników
Sądu Najwyższego na temat skargi nadzwyczajnej oraz
postępowania dyscyplinarnego. Udział ławników
Sądu Najwyższego w szkoleniu jest obowiązkowy.
Art.
64. [Wygaśnięcie funkcji ławnika Sądu
Najwyższego]
§
1. Funkcja
ławnika Sądu Najwyższego wygasa w przypadku
prawomocnego skazania za umyślne przestępstwo ścigane
z oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo
skarbowe lub w przypadku stwierdzenia, że ławnik Sądu
Najwyższego pełnił służbę, pracował
lub był współpracownikiem organów
bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art.
5
ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej
- Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.
Marszałek Senatu stwierdza wygaśnięcie funkcji z tego
powodu i informuje o tym Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.
§
2. Do
ławników Sądu Najwyższego stosuje się
odpowiednio przepisy art. 36 § 5-8.
Art.
65. [Wyłączenie ławnika Sądu Najwyższego
od pełnienia obowiązków]
Nie
wyznacza się ławnika Sądu Najwyższego do
pełnienia obowiązków w przypadku:
1)
ujawnienia okoliczności, które nie pozwalały na jego
wybór;
2)
wszczęcia postępowania o odwołanie ławnika Sądu
Najwyższego - do czasu podjęcia przez Senat uchwały w
przedmiocie odwołania;
3)
wszczęcia przeciwko ławnikowi Sądu Najwyższego
postępowania o umyślne przestępstwo ścigane z
oskarżenia publicznego lub umyślne przestępstwo
skarbowe - do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy.
Art.
66. [Wybory uzupełniające ławników Sądu
Najwyższego]
W
razie potrzeby, zwłaszcza z powodu zmniejszenia w czasie
kadencji liczby ławników Sądu Najwyższego,
Senat, na wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,
przeprowadza wybory uzupełniające. Przepis art. 62 stosuje
się odpowiednio.
Art.
67. [Niezawisłość ławników Sądu
Najwyższego]
§
1. W
zakresie orzekania ławnicy Sądu Najwyższego są
niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji
oraz ustawom.
§
2. Ławnik
Sądu Najwyższego nie może przewodniczyć rozprawie
i naradzie ani też wykonywać czynności sędziego
poza rozprawą, chyba że ustawy stanowią inaczej.
Art.
68. [Liczba dni w roku, w których ławnicy Sądu
Najwyższego biorą udział w rozprawach; rekompensata
pieniężna]
§
1. Ławnik
Sądu Najwyższego może zostać wyznaczony do
udziału w rozprawach w wymiarze nie większym niż 20
dni w roku. Liczba dni może być zwiększona przez
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego tylko z ważnych
przyczyn, a zwłaszcza w przypadku konieczności zakończenia
rozprawy z udziałem tego ławnika Sądu Najwyższego.
§
2. Ławnik
Sądu Najwyższego otrzymuje rekompensatę pieniężną
za czas wykonywania czynności w sądzie, którymi są
udział w rozprawie lub posiedzeniu, uczestnictwo w naradzie nad
wyrokiem, sporządzenie uzasadnienia, udział w obowiązkowych
szkoleniach organizowanych przez Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego lub uczestnictwo w posiedzeniu Rady Ławniczej
Sądu Najwyższego, jeżeli został do niej wybrany.
§
3. Wysokość
rekompensaty dla ławników Sądu Najwyższego
biorących udział w rozpoznawaniu spraw w Sądzie
Najwyższym, za 1 dzień pełnienia obowiązków
ławnika w Sądzie Najwyższym, wynosi 5% przeciętnego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej w poprzednim roku kalendarzowym,
ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
"Monitor Polski" przez Prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego na podstawie art.
20 pkt 1 lit. a
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Art.
69. [Diety, zwrot kosztów przejazdu i noclegu]
Ławnicy
Sądu Najwyższego zamieszkali poza Warszawą otrzymują
diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu według zasad
ustalonych dla sędziów sądów powszechnych.
Art.
70. [Rada Ławnicza Sądu Najwyższego]
§
1. Ławnicy
Sądu Najwyższego wybierają ze swego grona Radę
Ławniczą Sądu Najwyższego, jej przewodniczącego
i zastępców.
§
2. Do
zadań Rady Ławniczej Sądu Najwyższego należy
w szczególności podnoszenie poziomu pracy ławników
Sądu Najwyższego i ich reprezentowanie oraz pobudzanie
działalności wychowawczej ławników Sądu
Najwyższego w społeczeństwie.
§
3. Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia,
sposób wyboru, skład i strukturę organizacyjną,
tryb działania oraz szczegółowe zadania Rady
Ławniczej Sądu Najwyższego, uwzględniając
obligatoryjny charakter Rady Ławniczej Sądu Najwyższego
jako samorządu ławniczego, reprezentującego ławników
Sądu Najwyższego, zakres współpracy z Pierwszym
Prezesem Sądu Najwyższego oraz Prezesem Sądu
Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej,
potrzebę uwzględnienia w jej strukturze przewodniczącego
i zastępców oraz określenia ich zadań.
Art.
71. [Stosowanie do ławników Sądu Najwyższego
przepisów ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych]
W
sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale do ławników
Sądu Najwyższego stosuje się odpowiednio przepisy
działu
IV rozdziału 7
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych dotyczące ławników.
Rozdział
7
Odpowiedzialność
dyscyplinarna
Art.
72. [Zakres odpowiedzialności dyscyplinarnej; wyrażenie
przez sędziego Sądu Najwyższego zgody na pociągnięcie
go do odpowiedzialności karnej]
§
1. Sędzia
Sądu Najwyższego odpowiada dyscyplinarnie za przewinienia
służbowe i uchybienia godności urzędu.
§
2. Sędzia
odpowiada dyscyplinarnie także za swoje postępowanie przed
objęciem stanowiska, jeżeli uchybił obowiązkowi
piastowanego urzędu państwowego lub okazał się
niegodnym urzędu sędziego.
§
3. Za
wykroczenia sędzia może odpowiadać tylko
dyscyplinarnie.
§
4. Sędzia
może wyrazić zgodę na pociągnięcie go do
odpowiedzialności karnej za wykroczenie, o którym mowa w
rozdziale
XI
ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2018
r. poz. 618, 911 i 2077 oraz z 2019 r. poz. 53). Wyrażenie zgody
następuje w drodze przyjęcia przez sędziego mandatu
karnego albo uiszczenia grzywny, w przypadku ukarania mandatem karnym
zaocznym, o którym mowa w art.
98 § 1 pkt 3
ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w
sprawach o wykroczenia.
§
5. Wyrażenie
przez sędziego zgody na pociągnięcie go do
odpowiedzialności karnej w trybie określonym w § 4
wyłącza odpowiedzialność dyscyplinarną.
Art.
73. [Sądy dyscyplinarne]
§
1. Sądami
dyscyplinarnymi w sprawach dyscyplinarnych sędziów Sądu
Najwyższego są:
1)
w pierwszej instancji - Sąd Najwyższy w składzie 2
sędziów Izby Dyscyplinarnej i 1 ławnika Sądu
Najwyższego;
2)
w drugiej instancji - Sąd Najwyższy w składzie 3
sędziów Izby Dyscyplinarnej i 2 ławników Sądu
Najwyższego.
§
2. (uchylony).
Art.
74. [Wybór Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu
Najwyższego i jego zastępcy]
Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego i jego zastępcę
wybiera Kolegium Sądu Najwyższego na okres 4 lat.
Art.
75. [Kary dyscyplinarne]
§
1. Karami
dyscyplinarnymi są:
1)
upomnienie;
2)
nagana;
3)
obniżenie wynagrodzenia zasadniczego sędziego o 5%-50% na
okres od 6 miesięcy do 2 lat;
4)
usunięcie z zajmowanej funkcji;
5)
złożenie sędziego z urzędu.
§
2. Sąd
podaje prawomocny wyrok dyscyplinarny do wiadomości publicznej
poprzez zamieszczenie go na stronie internetowej Sądu
Najwyższego. Zamieszczeniu podlega sentencja wyroku, z
wyłączeniem danych dotyczących tożsamości
osoby fizycznej lub innej osoby, jeżeli jest to konieczne dla
ochrony słusznych interesów tych osób.
§
3. Sąd
przekazuje prawomocny wyrok dyscyplinarny do wiadomości
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
§
4. Wymierzenie
kary, o której mowa w § 1 pkt 2-4, pociąga za sobą,
przez okres 5 lat, niemożność udziału w Kolegium
Sądu Najwyższego, orzekania w sądzie dyscyplinarnym
oraz pełnienia funkcji w Sądzie Najwyższym. Sędziego
ukaranego karą dyscyplinarną, o której mowa w zdaniu
pierwszym, orzekającego w Izbie Dyscyplinarnej, Pierwszy Prezes
Sądu Najwyższego wyznacza do rozpoznawania spraw w innej
izbie na okres 5 lat.
§
5. Wymierzenie
kary, o której mowa w § 1 pkt 5, pociąga za sobą
utratę możliwości ponownego powołania ukaranego
na urząd sędziego.
§
6. W
przypadku przewinienia dyscyplinarnego lub wykroczenia mniejszej wagi
sąd dyscyplinarny może odstąpić od wymierzenia
kary.
Art.
76. [Przeprowadzenie czynności wyjaśniających;
przedstawienie zarzutów; odmowa wszczęcia lub umorzenie
postępowania dyscyplinarnego; wyłączenie kasacji;
Nadzwyczajny Rzecznik Dyscyplinarny]
§
1. Rzecznik
Dyscyplinarny Sądu Najwyższego podejmuje czynności
wyjaśniające na żądanie Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego, Prezesa Sądu Najwyższego kierującego
pracą Izby Dyscyplinarnej, Kolegium Sądu Najwyższego,
Prokuratora Generalnego, Prokuratora Krajowego, lub z własnej
inicjatywy, po wstępnym wyjaśnieniu okoliczności
niezbędnych do ustalenia znamion przewinienia, a także
złożeniu wyjaśnień przez sędziego, chyba że
złożenie tych wyjaśnień nie jest możliwe.
Czynności wyjaśniające powinny być przeprowadzone
w terminie 30 dni od dnia podjęcia pierwszej czynności
przez Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego.
§
2. Po
przeprowadzeniu czynności wyjaśniających, jeżeli
zachodzą podstawy do wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego, Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego
wszczyna postępowanie dyscyplinarne i przedstawia sędziemu
na piśmie zarzuty. Po przedstawieniu zarzutów obwiniony,
w terminie 14 dni, może złożyć wyjaśnienia
oraz zgłosić wnioski o przeprowadzenie dowodów.
§
3. Po
upływie terminu, o którym mowa w § 2, a w razie
potrzeby po przeprowadzeniu dalszych dowodów, Rzecznik
Dyscyplinarny Sądu Najwyższego składa wniosek o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego
pierwszej instancji. Wniosek powinien zawierać dokładne
określenie czynu, który jest przedmiotem postępowania,
wykaz dowodów uzasadniających wniosek oraz uzasadnienie.
§
4. Jeżeli
Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego nie znajduje
podstaw do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego na
żądanie uprawnionego organu, wydaje postanowienie o odmowie
jego wszczęcia. Odpis postanowienia doręcza się
organom, o których mowa w § 1, oraz Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej. W terminie 30 dni od dnia doręczenia
tego postanowienia każdemu organowi, o którym mowa w §
1, służy zażalenie do sądu dyscyplinarnego
pierwszej instancji.
§
5. Jeżeli
Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego nie znajduje
podstaw do złożenia wniosku o rozpoznanie sprawy
dyscyplinarnej, wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania
dyscyplinarnego. Odpis postanowienia doręcza się
obwinionemu, organom, o których mowa w § 1, oraz
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej. W terminie 30 dni od dnia
doręczenia tego postanowienia każdemu organowi, o którym
mowa w § 1, służy zażalenie do sądu
dyscyplinarnego pierwszej instancji.
§
6. Zażalenie
powinno być rozpoznane w terminie 14 dni od dnia jego wniesienia
do sądu. W przypadku uchylenia zaskarżonego postanowienia,
wskazania sądu dyscyplinarnego co do dalszego postępowania
są wiążące dla Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu
Najwyższego.
§
7. Od
orzeczeń dyscyplinarnych nie przysługuje kasacja.
§
8. Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej może wyznaczyć z grona sędziów
Sądu Najwyższego, sędziów sądów
powszechnych lub sędziów sądów wojskowych
Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego do prowadzenia określonej
sprawy dotyczącej sędziego Sądu Najwyższego. W
sprawie przewinień dyscyplinarnych wyczerpujących znamiona
umyślnych przestępstw ściganych z oskarżenia
publicznego lub umyślnych przestępstw skarbowych, Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej może wyznaczyć Nadzwyczajnego
Rzecznika Dyscyplinarnego także spośród prokuratorów
Prokuratury Krajowej wskazanych przez Prokuratora Krajowego.
Wyznaczenie Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego jest
równoznaczne z żądaniem podjęcia czynności
wyjaśniających. Nadzwyczajny Rzecznik Dyscyplinarny może
wszcząć postępowanie dyscyplinarne albo wstąpić
do toczącego się postępowania. Wyznaczenie
Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego wyłącza Rzecznika
Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego lub jego zastępcę
od podejmowania czynności w sprawie. W uzasadnionych
przypadkach, w szczególności śmierci lub
przedłużającej się przeszkody w pełnieniu
funkcji Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego, Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej wyznacza w miejsce tej osoby innego
sędziego albo prokuratora. Do czynności podejmowanych przez
Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego przepisy § 1-6 stosuje
się odpowiednio. Funkcja Nadzwyczajnego Rzecznika
Dyscyplinarnego wygasa z chwilą uprawomocnienia się
orzeczenia o odmowie wszczęcia postępowania
dyscyplinarnego, umorzeniu postępowania dyscyplinarnego albo
uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie
dyscyplinarne.
§
9. Jeżeli
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przewinień
dyscyplinarnych wyczerpujących znamiona umyślnych
przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego lub
umyślnych przestępstw skarbowych, nie wyznaczył
Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego, o którym mowa w §
8, w terminie 30 dni od dnia złożenia żądania, o
którym mowa w § 1, Minister Sprawiedliwości, w
przypadku gdy zamierza wyznaczyć Nadzwyczajnego Rzecznika
Dyscyplinarnego, zawiadamia o tym zamiarze Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej nie wyznaczy Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego w
terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia Ministra
Sprawiedliwości, Minister Sprawiedliwości może
wyznaczyć Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego.
§
10. Jeżeli
po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających albo
złożeniu wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do
sądu dyscyplinarnego w sprawie przewinienia dyscyplinarnego
wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa
ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego
przestępstwa skarbowego okaże się, że nie
wychodząc poza granice oskarżenia czyn można
zakwalifikować według innego przepisu prawnego, a wcześniej
powołany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Nadzwyczajny
Rzecznik Dyscyplinarny jest prokuratorem, Prezydent Rzeczypospolitej
Polskiej wyznacza Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego z grona
sędziów Sądu Najwyższego, sędziów
sądów powszechnych lub sędziów sądów
wojskowych do prowadzenia sprawy dotyczącej sędziego Sądu
Najwyższego. Czynności wyjaśniających oraz
dowodów przeprowadzonych przed złożeniem wniosku o
rozpoznanie sprawy do sądu dyscyplinarnego nie przeprowadza się
ponownie.
§
11. Jeżeli
po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających albo
złożeniu wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej do
sądu dyscyplinarnego w sprawie przewinienia dyscyplinarnego
wyczerpującego znamiona umyślnego przestępstwa
ściganego z oskarżenia publicznego lub umyślnego
przestępstwa skarbowego okaże się, że nie
wychodząc poza granice oskarżenia czyn można
zakwalifikować według innego przepisu prawnego, a wcześniej
powołany przez Ministra Sprawiedliwości Nadzwyczajny
Rzecznik Dyscyplinarny jest prokuratorem, Minister Sprawiedliwości
wyznacza Nadzwyczajnego Rzecznika Dyscyplinarnego z grona sędziów
Sądu Najwyższego, sędziów sądów
powszechnych lub sędziów sądów wojskowych do
prowadzenia sprawy dotyczącej sędziego Sądu
Najwyższego. Czynności wyjaśniających oraz
dowodów przeprowadzonych przed złożeniem wniosku o
rozpoznanie sprawy do sądu dyscyplinarnego nie przeprowadza się
ponownie.
Rozdział
8
Postępowanie
przed Sądem Najwyższym
Art.
77. [Liczba sędziów w składach orzekających
Sądu Najwyższego]
§
1. Sąd
Najwyższy orzeka w składzie 3 sędziów, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
§
2. Sąd
Najwyższy w Izbie Dyscyplinarnej, w sprawach, w których
ustawa nie określa składu, orzeka na posiedzeniu w składzie
1 sędziego, chyba że Prezes kierujący pracą tej
izby zarządzi rozpoznanie sprawy w składzie 3 sędziów.
Art.
78. [Liczba sędziów w sądzie dyscyplinarnym]
W
sprawach, o których mowa w art. 55 § 1 i 2, orzeka sąd
dyscyplinarny w składzie 3 sędziów Izby
Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego.
Art.
79. [Skład orzekający Sądu Najwyższego w
sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych
dotyczących sędziów Sądu Najwyższego oraz
w sprawach o przeniesienie sędziego Sądu Najwyższego w
stan spoczynku]
Sprawy
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych dotyczące
sędziów Sądu Najwyższego oraz sprawy z zakresu
przeniesienia sędziego Sądu Najwyższego w stan
spoczynku rozpoznaje:
1)
w pierwszej instancji - Sąd Najwyższy w składzie 1
sędziego Izby Dyscyplinarnej;
2)
w drugiej instancji - Sąd Najwyższy w składzie 3
sędziów Izby Dyscyplinarnej.
Art.
80. [Przydział spraw i wyznaczenie składu
orzekającego]
§
1. Przydziału
spraw i wyznaczenia składu orzekającego dokonuje Prezes
Sądu Najwyższego kierujący pracą danej izby.
§
2. Sprawy
rozpoznaje się według kolejności wpływu do Sądu
Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi
inaczej. W szczególnie uzasadnionych przypadkach Prezes Sądu
Najwyższego kierujący pracą danej izby może
zarządzić rozpoznanie sprawy poza kolejnością.
Art.
81. [Sędzia delegowany w składzie orzekającym]
W
składzie orzekającym Sądu Najwyższego może
brać udział tylko 1 sędzia delegowany do pełnienia
czynności sędziowskich w Sądzie Najwyższym.
Sędzia delegowany nie może być przewodniczącym
składu orzekającego.
Art.
82. [Przedstawienia składowi izby zagadnienia prawnego do
rozstrzygnięcia]
Jeżeli
Sąd Najwyższy, rozpoznając kasację lub inny
środek odwoławczy, poweźmie poważne wątpliwości
co do wykładni przepisów prawa będących
podstawą wydanego rozstrzygnięcia, może odroczyć
rozpoznanie sprawy i przedstawić zagadnienie prawne do
rozstrzygnięcia składowi 7 sędziów tego sądu.
Art.
83. [Wniosek o rozstrzygnięcie rozbieżności w
wykładni prawa]
§
1. Jeżeli
w orzecznictwie sądów powszechnych, sądów
wojskowych lub Sądu Najwyższego ujawnią się
rozbieżności w wykładni przepisów prawa
będących podstawą ich orzekania, Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego lub Prezes Sądu Najwyższego może, w
celu zapewnienia jednolitości orzecznictwa, przedstawić
wniosek o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego Sądowi
Najwyższemu w składzie 7 sędziów lub innym
odpowiednim składzie.
§
2. Z
wnioskiem, o którym mowa w § 1, mogą wystąpić
również Prokurator Generalny, Rzecznik Praw Obywatelskich
oraz, w zakresie swojej właściwości, Prezes
Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, Rzecznik Praw
Dziecka, Rzecznik Praw Pacjenta, Przewodniczący Rady Dialogu
Społecznego, Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego,
Rzecznik Finansowy i Rzecznik Małych i Średnich
Przedsiębiorców.
Art.
84. [Obowiązek uzasadnienia postanowienia o przedstawieniu
zagadnienia prawnego oraz uchwały Sądu Najwyższego]
Postanowienie
o przedstawieniu zagadnienia prawnego oraz uchwała Sądu
Najwyższego wymagają pisemnego uzasadnienia.
Art.
85. [Zawiadamianie o posiedzeniach Sądu Najwyższego]
§
1. O
posiedzeniu pełnego składu Sądu Najwyższego lub
składu izby albo połączonych izb zawiadamia się
Prokuratora Generalnego.
§
2. O
posiedzeniu Sądu Najwyższego wyznaczonym w celu
rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego zawiadamia się ponadto
obrońców oraz pełnomocników w osobach
adwokatów i radców prawnych, a także osoby
uprawnione do sporządzania skargi kasacyjnej w sprawach
cywilnych.
§
3. W
posiedzeniu, w zastępstwie Prokuratora Generalnego, może
brać udział zastępca Prokuratora Generalnego,
prokurator Prokuratury Krajowej lub prokurator innej jednostki
organizacyjnej prokuratury, delegowany do wykonywania czynności
w Prokuraturze Krajowej, wyznaczony przez Prokuratora Generalnego lub
jego zastępcę do udziału w posiedzeniach Sądu
Najwyższego.
§
4. Niestawiennictwo
na posiedzeniu osób, o których mowa w § 1-3, o ile
zostały prawidłowo powiadomione, nie wstrzymuje
postępowania.
§
5. Prezes
Sądu Najwyższego może zobowiązać podmioty
zawiadomione o posiedzeniu, do przedstawienia na piśmie przed
posiedzeniem wniosków co do kierunku rozstrzygnięcia
przedstawionego zagadnienia.
Art.
86. [Uchwała w sprawie rozstrzygnięcia rozbieżności
w wykładni prawa]
§
1. Jeżeli
skład Sądu Najwyższego uzna, że przedstawione
zagadnienie wymaga wyjaśnienia, a rozbieżności -
rozstrzygnięcia, podejmuje uchwałę, w przeciwnym razie
odmawia jej podjęcia, a jeżeli podjęcie uchwały
stało się zbędne - umarza postępowanie.
§
2. Jeżeli
skład 7 sędziów Sądu Najwyższego uzna, że
znaczenie dla praktyki sądowej lub powaga występujących
wątpliwości to uzasadnia, może zagadnienie prawne lub
wniosek o podjęcie uchwały przedstawić składowi
całej izby, natomiast izba - składowi 2 lub większej
liczby połączonych izb albo pełnemu składowi Sądu
Najwyższego.
Art.
87. [Uchwały o mocy zasad prawnych]
§
1. Uchwały
pełnego składu Sądu Najwyższego, składu
połączonych izb oraz składu całej izby, z chwilą
ich podjęcia, uzyskują moc zasad prawnych. Skład 7
sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy
zasady prawnej.
§
2. Uchwały,
które uzyskały moc zasad prawnych, są publikowane
wraz z uzasadnieniem w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie
podmiotowej Sądu Najwyższego.
Art.
88. [Odstąpienie od zasady prawnej]
§
1. Jeżeli
jakikolwiek skład Sądu Najwyższego zamierza odstąpić
od zasady prawnej, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do
rozstrzygnięcia składowi całej izby.
§
2. Odstąpienie
od zasady prawnej uchwalonej przez izbę, połączone
izby albo pełny skład Sądu Najwyższego, wymaga
ponownego rozstrzygnięcia w drodze uchwały odpowiednio
przez właściwą izbę, połączone izby lub
pełny skład Sądu Najwyższego.
§
3. Jeżeli
skład jednej izby Sądu Najwyższego zamierza odstąpić
od zasady prawnej uchwalonej przez inną izbę,
rozstrzygnięcie następuje w drodze uchwały obu izb.
Izby mogą przedstawić zagadnienie prawne do rozpoznania
przez pełny skład Sądu Najwyższego.
Art.
89. [Możliwość wniesienia skargi nadzwyczajnej]
§
1. Jeżeli
jest to konieczne dla zapewnienia zgodności z zasadą
demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego
zasady sprawiedliwości społecznej, od prawomocnego
orzeczenia sądu powszechnego lub sądu wojskowego kończącego
postępowanie w sprawie może być wniesiona skarga
nadzwyczajna, o ile:
1)
orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i
obywatela określone w Konstytucji
lub
2)
orzeczenie w sposób rażący narusza prawo przez
błędną jego wykładnię lub niewłaściwe
zastosowanie, lub
3)
zachodzi oczywista sprzeczność istotnych ustaleń sądu
z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego
-
a orzeczenie nie może być uchylone lub zmienione w trybie
innych nadzwyczajnych środków zaskarżenia.
§
2. Skargę
nadzwyczajną może wnieść Prokurator Generalny,
Rzecznik Praw Obywatelskich oraz, w zakresie swojej właściwości,
Prezes Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, Rzecznik
Praw Dziecka, Rzecznik Praw Pacjenta, Przewodniczący Komisji
Nadzoru Finansowego, Rzecznik Finansowy, Rzecznik Małych i
Średnich Przedsiębiorców i Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
§
3. Skargę
nadzwyczajną wnosi się w terminie 5 lat od dnia
uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli
od orzeczenia została wniesiona kasacja albo skarga kasacyjna -
w terminie roku od dnia ich rozpoznania. Niedopuszczalne jest
uwzględnienie skargi nadzwyczajnej na niekorzyść
oskarżonego wniesionej po upływie roku od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia, a jeżeli od orzeczenia
została wniesiona kasacja albo skarga kasacyjna - po upływie
6 miesięcy od dnia jej rozpoznania.
§
4. Jeżeli
zachodzą przesłanki wskazane w § 1, a zaskarżone
orzeczenie wywołało nieodwracalne skutki prawne, w
szczególności jeżeli od dnia uprawomocnienia się
zaskarżonego orzeczenia upłynęło 5 lat, a także
jeżeli uchylenie orzeczenia naruszyłoby międzynarodowe
zobowiązania Rzeczypospolitej Polskiej, Sąd Najwyższy
ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonego
orzeczenia z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z
powodu których wydał takie rozstrzygnięcie, chyba że
zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone
w Konstytucji
przemawiają za wydaniem rozstrzygnięcia, o którym
mowa w art. 91 § 1.
Art.
90. [Warunki dopuszczalności wniesienia skargi
nadzwyczajnej]
§
1. Od
tego samego orzeczenia w interesie tej samej strony skarga
nadzwyczajna może być wniesiona tylko raz.
§
2. Skargi
nadzwyczajnej nie można oprzeć na zarzutach, które
były przedmiotem rozpoznawania skargi kasacyjnej lub kasacji
przyjętej do rozpoznania przez Sąd Najwyższy.
§
3. Skarga
nadzwyczajna nie jest dopuszczalna od wyroku ustalającego
nieistnienie małżeństwa, orzekającego
unieważnienie małżeństwa albo rozwód,
jeżeli choćby jedna ze stron po uprawomocnieniu się
takiego orzeczenia zawarła związek małżeński,
oraz od postanowienia o przysposobieniu.
§
4. Skarga
nadzwyczajna nie jest dopuszczalna w sprawach o wykroczenia i
wykroczenia skarbowe.
Art.
91. [Uwzględnienie lub oddalenie skargi nadzwyczajnej]
§
1. W
przypadku uwzględnienia skargi nadzwyczajnej, Sąd Najwyższy
uchyla zaskarżone orzeczenie w całości lub w części
i stosownie do wyników postępowania orzeka co do istoty
sprawy albo przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania
właściwemu sądowi, w razie potrzeby uchylając
także orzeczenie sądu pierwszej instancji, albo umarza
postępowanie. Sąd Najwyższy oddala skargę
nadzwyczajną, jeżeli stwierdzi brak podstawy do uchylenia
zaskarżonego orzeczenia.
§
2. Jeżeli
Sąd Najwyższy przy rozpatrywaniu skargi nadzwyczajnej uzna,
że przyczyną naruszenia przez orzeczenie zasad lub wolności
i praw człowieka i obywatela, określonych w Konstytucji,
jest niezgodność ustawy z Konstytucją,
występuje z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego.
Sąd Najwyższy może zawiesić postępowanie z
urzędu jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od
wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem
Konstytucyjnym.
Art.
92. [Żądanie sporządzenia uzasadnienia
zaskarżonego orzeczenia]
Sąd
Najwyższy może zażądać sporządzenia
uzasadnienia, jeżeli nie zawiera go zaskarżone orzeczenie.
Art.
93. [Rzecznik interesu społecznego]
§
1. Jeżeli
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego lub Prezes Sądu
Najwyższego uzna, że ochrona praworządności i
sprawiedliwości społecznej to uzasadnia, zwłaszcza w
przypadku rozpatrywania skargi nadzwyczajnej, może powołać
uczestnika postępowania występującego w charakterze
rzecznika interesu społecznego, w szczególności
osobę spełniającą wymagania do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.
Rzecznik interesu społecznego zmierza do urzeczywistnienia się
zasad praworządności i sprawiedliwości społecznej.
§
2. Rzecznika
interesu społecznego zawiadamia się o posiedzeniu Sądu
Najwyższego w sprawie, do której został wyznaczony.
Rzecznik interesu społecznego może składać
oświadczenia na piśmie, uczestniczyć w posiedzeniu i
wypowiadać się.
Art.
94. [Skład Sądu Najwyższego rozpatrujący
skargę nadzwyczajną]
§
1. Skargę
nadzwyczajną rozpoznaje Sąd Najwyższy w składzie
2 sędziów Sądu Najwyższego orzekających w
Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oraz 1 ławnika
Sądu Najwyższego.
§
2. Jeżeli
skarga nadzwyczajna dotyczy orzeczenia zapadłego w wyniku
postępowania, w którego toku orzeczenie wydał Sąd
Najwyższy, sprawę rozpoznaje Sąd Najwyższy w
składzie 5 sędziów Sądu Najwyższego
orzekających w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych
oraz 2 ławników Sądu Najwyższego.
§
3. Jeżeli
skład Sądu Najwyższego wskazany w § 1 lub 2
zamierza odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez izbę
Sądu Najwyższego, przedstawia powstałe zagadnienie
prawne do rozstrzygnięcia składowi:
1)
całej Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych - jeżeli
zamierza odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez skład
Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych; rozstrzygnięcie
następuje w drodze uchwały składu całej izby;
2)
Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oraz izby, która
uchwaliła zasadę prawną - jeżeli zamierza
odstąpić od zasady prawnej uchwalonej przez skład izby
innej niż Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych;
rozstrzygnięcie następuje w drodze uchwały całych
składów obu izb.
§
4. W
przypadku wskazanym w § 3 pkt 2 przepis art. 88 § 3 zdanie
drugie stosuje się odpowiednio.
Art.
95. [Przepisy stosowane do skargi nadzwyczajnej w zakresie
nieuregulowanym]
W
zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy do skargi nadzwyczajnej, w
tym postępowania w sprawie tej skargi, stosuje się w
zakresie spraw:
1)
cywilnych - przepisy ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego
dotyczące skargi kasacyjnej, z wyłączeniem art.
3984
§ 2
oraz art.
3989;
2)
karnych - przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego dotyczące
kasacji.
Art.
96. [Unieważnienie prawomocnego orzeczenia przez Sąd
Najwyższy]
§
1. Sąd
Najwyższy na wniosek Prokuratora Generalnego unieważnia
prawomocne orzeczenie wydane w sprawie, która w chwili
orzekania ze względu na osobę nie podlegała
orzecznictwu sądów polskich lub w której w chwili
orzekania droga sądowa była niedopuszczalna, jeżeli
orzeczenie to nie może być wzruszone w trybie przewidzianym
w ustawach o postępowaniach sądowych.
§
2. Wniosek
powinien czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla
pisma procesowego i zawierać:
1)
oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiony, ze
wskazaniem zakresu zaskarżenia;
2)
przytoczenie podstaw wniosku oraz ich uzasadnienie;
3)
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w trybie
przewidzianym we właściwej ustawie o postępowaniu
sądowym nie jest możliwe;
4)
wniosek o unieważnienie zaskarżonego orzeczenia, a jeżeli
orzeczenie to zostało wydane przez sąd drugiej instancji -
również wniosek o unieważnienie poprzedzającego
je orzeczenia sądu pierwszej instancji.
§
3. Do
wniosku - oprócz jego odpisów dla doręczenia ich
uczestniczącym w sprawie osobom - Prokurator Generalny dołącza
dwa odpisy przeznaczone do akt Sądu Najwyższego.
§
4. Sąd
Najwyższy rozpoznaje wniosek na posiedzeniu niejawnym, chyba że
Prokurator Generalny domagał się rozpoznania wniosku na
rozprawie albo przemawiają za tym inne ważne względy.
§
5. Sąd
Najwyższy po rozpoznaniu sprawy oddala wniosek albo unieważnia
zaskarżone orzeczenie. W przypadku uwzględnienia wniosku,
jeżeli orzeczenie zostało wydane przez sąd drugiej
instancji, Sąd Najwyższy unieważnia również
orzeczenie sądu pierwszej instancji.
§
6. Postanowienie
Sądu Najwyższego wraz z uzasadnieniem doręcza się
Prokuratorowi Generalnemu oraz stronom bądź uczestnikom
postępowania, w którym zostało wydane zaskarżone
orzeczenie.
§
7. W
sprawach nieuregulowanych w § 1-6 do postępowania o
unieważnienie orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy
ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego o
skardze kasacyjnej albo ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego o
kasacji.
Art.
97. [Wytyk sędziowski]
§
1. Sąd
Najwyższy, w przypadku stwierdzenia przy rozpoznawaniu sprawy
oczywistej obrazy przepisów - niezależnie od innych
uprawnień - wytyka uchybienie właściwemu sądowi.
Przed wytknięciem uchybienia obowiązany jest pouczyć
sędziego lub sędziów wchodzących w skład
sądu orzekającego o możliwości złożenia
na piśmie wyjaśnień w terminie 7 dni. Stwierdzenie i
wytknięcie uchybienia nie ma wpływu na rozstrzygnięcie
sprawy.
§
2. O
wytknięciu uchybienia Sąd Najwyższy zawiadamia prezesa
właściwego sądu.
§
3. Sąd
Najwyższy, w przypadku wytknięcia uchybienia, może
zwrócić się z wnioskiem o rozpoznanie sprawy
dyscyplinarnej do sądu dyscyplinarnego. Sądem
dyscyplinarnym pierwszej instancji jest Sąd Najwyższy.
Art.
97a. [Nadzór nad przetwarzaniem danych osobowych w
postępowaniach sądowych]
§
1. Nadzór
nad przetwarzaniem danych osobowych w postępowaniach sądowych
wykonuje Krajowa Rada Sądownictwa.
§
2. Do
nadzoru, o którym mowa w § 1, przepisy art.
175dd § 2
i 3
oraz działu
I rozdziału 5a
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych stosuje się odpowiednio.
Rozdział
9
Kancelaria
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Kancelaria Prezesa
Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby
Dyscyplinarnej oraz Biuro Studiów i Analiz Sądu
Najwyższego
Art.
98. [Kancelarie działające w Sądzie Najwyższym;
Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego; regulaminy]
§
1. W
Sądzie Najwyższym działa Kancelaria Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego, Kancelaria Prezesa Sądu Najwyższego
kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej oraz Biuro Studiów
i Analiz Sądu Najwyższego.
§
2. Regulamin
Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Biura
Studiów i Analiz Sądu Najwyższego określa
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego po zasięgnięciu
opinii Kolegium Sądu Najwyższego.
§
3. Regulamin
Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą
Izby Dyscyplinarnej określa Prezes kierujący pracą tej
izby, po zasięgnięciu opinii Kolegium Sądu
Najwyższego.
Art.
99. [Kancelaria Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego]
§
1. Kancelaria
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wykonuje zadania
związane z wykonywaniem przez Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego czynności w zakresie funkcjonowania Sądu
Najwyższego, w szczególności w zakresie spraw
finansowych, kadrowych i administracyjno-gospodarczych.
§
2. Kancelarią
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego kieruje Szef Kancelarii
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, którego
powołuje i odwołuje Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.
Art.
100. [Kancelaria Prezesa Sądu Najwyższego]
§
1. Kancelaria
Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby
Dyscyplinarnej wykonuje zadania związane z wykonywaniem
czynności przez Prezesa kierującego pracą tej izby w
zakresie jej funkcjonowania, w szczególności w zakresie
spraw finansowych, kadrowych i administracyjno-gospodarczych.
§
2. Kancelarią
Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby
Dyscyplinarnej kieruje Szef Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego
kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej, którego
powołuje i odwołuje Prezes kierujący pracą tej
izby.
Art.
101. [Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyższego]
§
1. Biuro
Studiów i Analiz Sądu Najwyższego wykonuje w
szczególności zadania związane z pełnieniem
przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Sąd
Najwyższy funkcji związanych z pieczą nad zgodnością
z prawem i jednolitością orzecznictwa sądów
powszechnych i wojskowych oraz oceną spójności i
jednolitości prawa stosowanego przez sądy, w tym w zakresie
orzecznictwa dyscyplinarnego.
§
2. Biurem
Studiów i Analiz Sądu Najwyższego kieruje Dyrektor
Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, którego
powołuje i odwołuje Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego.
Art.
102. [Dokonywanie czynności z zakresu stosunku pracy]
§
1. Czynności
w sprawach z zakresu prawa pracy dokonuje Pierwszy Prezes Sądu
Najwyższego lub upoważniona przez niego osoba.
§
2. Czynności
w sprawach z zakresu prawa pracy w stosunku do osób
wykonujących czynności służbowe w Kancelarii
Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby
Dyscyplinarnej dokonuje Prezes kierujący pracą tej izby lub
upoważniona przez niego osoba.
Art.
103. [Wynagrodzenia]
§
1. Wynagrodzenie
Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz
Szefa Kancelarii Prezesa Sądu Najwyższego kierującego
pracą Izby Dyscyplinarnej jest ustalane na podstawie przepisów
o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe w zakresie dotyczącym sekretarza stanu.
§
2. Wynagrodzenie
członków Biura Studiów i Analiz Sądu
Najwyższego niebędących sędziami jest równe
wynagrodzeniu zasadniczemu sędziego sądu apelacyjnego w
stawce podstawowej, z tym że wynagrodzenie to podwyższa się
o wartość składki obciążającej
pracownika z tytułu podlegania obowiązkowi ubezpieczenia
społecznego.
§
3. Osoby,
o których mowa w § 2, mogą podejmować dodatkowe
zatrudnienie lub inne zajęcie lub sposób zarobkowania
wyłącznie za zgodą Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego. Zgoda może być cofnięta w każdym
czasie.
§
4. W
związku z pełnioną funkcją członkowi Biura
Studiów i Analiz Sądu Najwyższego przysługuje
dodatek funkcyjny.
§
5. Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej określi, w drodze rozporządzenia,
stawki dodatku funkcyjnego członków Biura Studiów
i Analiz Sądu Najwyższego mając na uwadze rodzaj oraz
zakres zadań związanych z pełnioną funkcją.
Rozdział
10
Zmiany
w przepisach
Art.
104.
W
ustawie
z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.
U. z 2016 r. poz. 1822, z późn. zm.) wprowadza się
następujące zmiany: (zmiany pominięte).
Art.
105.
W
ustawie
z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z
2017 r. poz. 1904 i 2405) wprowadza się następujące
zmiany: (zmiany pominięte).
Art.
106.
W
ustawie
z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów
wojskowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2243 i 2265 oraz z 2018 r. poz. 3)
wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).
Art.
107.
W
ustawie
z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej -
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z
2016 r. poz. 1575) w art.
51:
(zmiany pominięte).
Art.
108.
W
ustawie
z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2062, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).
Art.
109.
W
ustawie
z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1713, z późn. zm.)
wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięte).
Art.
110.
W
ustawie
z dnia 28 stycznia 2016 r. - Prawo o prokuraturze (Dz. U. z 2017 r.
poz. 1767) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany
pominięte).
Rozdział
11
Przepisy
przejściowe i dostosowujące
Art.
111. [Przejście sędziów Sądu Najwyższego
w stan spoczynku]
§
1. (uchylony).
§
1a. (uchylony).
§
1b. (uchylony).
§
2. W
terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie
niniejszej ustawy sędzia Sądu Najwyższego może
przejść w stan spoczynku, składając za
pośrednictwem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
oświadczenie Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.
§
3. Z
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy sędziowie
orzekający w Izbie Wojskowej przechodzą w stan spoczynku.
§
4. Jeżeli
stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego lub Prezesa
Sądu Najwyższego zostanie zwolnione po wejściu w życie
niniejszej ustawy, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzy
kierowanie Sądem Najwyższym lub izbą wskazanemu
sędziemu Sądu Najwyższego do czasu powołania
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego lub Prezesa Sądu
Najwyższego.
§
5. (uchylony).
Art.
111a. [Obowiązki i uprawnienia sędziego, któremu
Prezydent RP powierzył kierowanie Sądem Najwyższym lub
izbą]
Sędzia
Sądu Najwyższego, któremu w trybie określonym w
art. 111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył
kierowanie Sądem Najwyższym lub izbą, wykonuje
obowiązki i uprawnienia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego
lub Prezesa Sądu Najwyższego określone w ustawie.
Art.
112. [Pierwszy regulamin Sądu Najwyższego - brak
obowiązku zaopiniowania przez Kolegium Sądu Najwyższego]
W
okresie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy przepisy wydane na podstawie art. 4 nie wymagają
zaopiniowania przez Kolegium Sądu Najwyższego.
Art.
112a. [Obwieszczenie o liczbie wolnych stanowisk sędziów
przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu
Najwyższego - brak obowiązku zasięgnięcia opinii
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego]
W
okresie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może obwieszczać
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor
Polski" liczbę wolnych stanowisk sędziów
przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu
Najwyższego bez zasięgnięcia opinii Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego.
Art.
113. [Umorzenie niezakończonych postępowań o o
powołanie na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego]
Postępowania
w przedmiocie powołania do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Najwyższego wszczęte i
niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy podlegają umorzeniu, chyba że Krajowa Rada
Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej wniosek o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Najwyższego.
Art.
114. [Delegowanie sędziego sądu powszechnego do
pełnienia obowiązków w Sądzie Najwyższym]
Minister
Sprawiedliwości na wniosek sędziego kierującego Sądem
Najwyższym lub izbą Sądu Najwyższego, wskazanego
przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w trybie określonym w
art. 111 § 4, może delegować sędziego sądu
powszechnego z co najmniej 10-letnim stażem pracy do pełnienia
obowiązków w Sądzie Najwyższym.
Art.
115. [Wnoszenie skargi nadzwyczajnej w okresie 3 lat od dnia
wejścia w życie ustawy]
§
1. W
okresie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy
skarga nadzwyczajna może być wniesiona od prawomocnych
orzeczeń kończących postępowanie w sprawach,
które uprawomocniły się po dniu 17 października
1997 r. Przepisu art. 89 § 3 zdanie pierwsze nie stosuje się.
§
1a. Skarga
nadzwyczajna od prawomocnego orzeczenia kończącego
postępowanie w sprawie, które uprawomocniło się
przed wejściem w życie niniejszej ustawy, może być
wniesiona przez Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw
Obywatelskich. Przepisu art. 89 § 2 nie stosuje się.
§
2. Jeżeli
zachodzą przesłanki wskazane w art. 89 § 1, a
zaskarżone orzeczenie wywołało nieodwracalne skutki
prawne, w szczególności jeżeli od dnia
uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia upłynęło
5 lat, a także jeżeli uchylenie orzeczenia naruszyłoby
międzynarodowe zobowiązania Rzeczypospolitej Polskiej, Sąd
Najwyższy ogranicza się do stwierdzenia wydania
zaskarżonego orzeczenia z naruszeniem prawa oraz wskazania
okoliczności, z powodu których wydał takie
rozstrzygnięcie, chyba że zasady lub wolności i prawa
człowieka i obywatela określone w Konstytucji przemawiają
za wydaniem rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 91 §
1.
Art.
116. [Wygaśnięcie kadencji rzeczników
dyscyplinarnych sędziów sądów powszechnych i
sędziów sądów wojskowych]
§
1. Kadencje
rzeczników dyscyplinarnych sędziów sądów
powszechnych, rzeczników dyscyplinarnych sędziów
sądów wojskowych i ich zastępców, powołanych
na podstawie przepisów ustawy
zmienianej w art. 106 i ustawy
zmienianej w art. 108, w brzmieniu dotychczasowym, wygasają po
upływie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy.
§
2. Rzecznicy
dyscyplinarni i ich zastępcy, o których mowa w § 1,
pełnią obowiązki do czasu powołania rzeczników
dyscyplinarnych i ich zastępców na podstawie przepisów
ustawy
zmienianej w art. 106 i ustawy
zmienianej w art. 108, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
Art.
117. [Obowiązek zrzeczenia się przez sędziego
lub asesora sądowego obywatelstwa obcego państwa]
§
1. Sędzia
albo asesor sądowy, który w dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy nie spełnia wymogu posiadania wyłącznie
obywatelstwa polskiego, powinien w terminie 6 miesięcy od dnia
wejścia w życie niniejszej ustawy zrzec się
obywatelstwa obcego państwa.
§
2. W
przypadku bezskutecznego upływu terminu, o którym mowa w
§ 1, stosunek służbowy sędziego albo asesora
sądowego wygasa.
§
3. Sędzia
albo asesor sądowy, który w dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy nie spełnia wymogu posiadania wyłącznie
obywatelstwa polskiego, może przed upływem terminu, o
którym mowa w § 1, złożyć do Krajowej Rady
Sądownictwa wniosek o wyrażenie zgody na zajmowanie
stanowiska sędziowskiego pomimo posiadania obywatelstwa obcego
państwa.
§
4. Krajowa
Rada Sądownictwa może wyrazić zgodę na zajmowanie
stanowiska sędziowskiego albo asesorskiego pomimo posiadania
obywatelstwa obcego państwa przez sędziego albo asesora
sądowego, o którym mowa w § 1, mając w
szczególności na względzie okoliczności
związane z nabyciem obywatelstwa oraz konsekwencje wynikające
z jego zrzeczenia się. Krajowa Rada Sądownictwa wydaje
uchwałę w terminie trzech miesięcy od dnia wpływu
wniosku. Od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa odwołanie
nie przysługuje.
§
5. W
przypadku złożenia wniosku, o którym mowa w §
3, i wydania przez Krajową Radę Sądownictwa uchwały
odmawiającej zgody na zajmowanie stanowiska sędziowskiego
pomimo posiadania obywatelstwa obcego państwa sędzia albo
asesor sądowy przedstawia Krajowej Radzie Sądownictwa, w
terminie 2 miesięcy od dnia wydania uchwały, dokumenty
potwierdzające podjęcie czynności zmierzających
do zrzeczenia się obywatelstwa obcego państwa. W przypadku
bezskutecznego upływu tego terminu stosunek służbowy
sędziego albo asesora sądowego wygasa.
Art.
118. [Ograniczenie zakresu stosowania przepisów o
wygaśnięciu stosunku służbowego w przypadku
sędziów Sądu Najwyższego powołanych przed
dniem wejścia w życie ustawy]
Przepisy
art. 36 § 1 pkt 3 i 8 stosuje się do osób powołanych
do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Najwyższego po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art.
119. [Stosowanie przepisu o wydłużeniu okresu pracy,
po upływie którego sędziemu przysługuje wyższe
wynagrodzenie]
Do
sędziego, który przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy został ukarany karą dyscyplinarną
lub któremu dwukrotnie zwrócono uwagę w trybie
art.
37 § 4
ustawy zmienianej w art. 108 lub dwukrotnie wytknięto uchybienie
w trybie art.
40
ustawy zmienianej w art. 108, stosuje się przepis art.
91a § 6
ustawy zmienianej w art. 108, w brzmieniu dotychczasowym, do czasu
ustania określonego w nim skutku.
Art.
120. [Przedawnienie karalności w zakresie czynów
popełnionych przed dniem wejścia w życie ustawy]
Do
czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy stosuje się przepisy o przedawnieniu
karalności przewinienia dyscyplinarnego w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, chyba że termin przedawnienia
upłynął przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy.
Art.
121. [Odpowiedzialność dyscyplinarna za czyny
popełnione przed dniem wejścia w życie ustawy]
Do
czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy stosuje się przepisy o odpowiedzialności
dyscyplinarnej w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, o ile
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie upłynął
termin do wniesienia kasacji.
Art.
122. [Postępowania dyscyplinarne prowadzone na podstawie
odrębnych ustaw]
Do
postępowań dyscyplinarnych prowadzonych na podstawie:
1)
ustawy
z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze,
2)
ustawy
z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych,
3)
ustawy
z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach
lekarsko-weterynaryjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1479),
4)
ustawy
z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie,
5)
ustawy
z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (Dz. U. z 2016 r.
poz. 1496),
6)
ustawy
zmienianej w art. 106,
7)
ustawy
zmienianej w art. 107,
8)
ustawy
z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych (Dz. U. z 2017
r. poz. 1314 i 2201),
9)
ustawy
zmienianej w art. 108,
10)
ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz. U. z 2016
r. poz. 2245 oraz z 2017 r. poz. 1524),
11)
ustawy
z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. z 2016 r. poz.
522 i 2020 oraz z 2017 r. poz. 836),
12)
ustawy
z dnia 1 lipca 2011 r. o samorządzie pielęgniarek i
położnych (Dz. U. poz. 1038, z późn. zm.),
13)
ustawy
zmienianej w art. 110,
14)
ustawy
z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (Dz. U.
poz. 1994 oraz z 2017 r. poz. 599)
-
stosuje się przepisy dotychczasowe do zakończenia
postępowania wyjaśniającego lub postępowania w
instancji, w której się toczy.
Art.
123. [Utrzymanie w mocy czynności dokonanych w
postępowaniach dyscyplinarnych przed dniem wejścia w życie
ustawy]
Czynności
dokonane w postępowaniach dyscyplinarnych przed dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy pozostają w mocy o ile zostały
dokonane z zachowaniem przepisów dotychczasowych.
Art.
124. [Wznowienie zakończonego postępowania
dyscyplinarnego]
§
1. Postępowanie
dyscyplinarne zakończone prawomocnym orzeczeniem wydanym przez
rzecznika dyscyplinarnego przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy, można wznowić na wniosek Ministra
Sprawiedliwości, jeżeli w związku z postępowaniem
dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona
podstawa do przyjęcia, że mogło ono mieć wpływ
na treść orzeczenia, lub po wydaniu orzeczenia ujawnią
się nowe okoliczności faktyczne lub dowody.
§
2. Na
postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające wniosek
bez rozpoznania przysługuje zażalenie do sądu
dyscyplinarnego drugiej instancji.
§
3. Uchylając
postanowienie, o którym mowa w § 2, sąd
dyscyplinarny wskazuje powody uchylenia, a w miarę potrzeby
także okoliczności, które należy wyjaśnić,
lub czynności, które należy przeprowadzić.
Wskazania te są dla rzecznika dyscyplinarnego wiążące.
Art.
125. [Przeniesienie planowanych dochodów i wydatków
budżetowych]
Prezes
Rady Ministrów dokona, w drodze rozporządzenia,
przeniesienia planowanych dochodów i wydatków
budżetowych, w tym wynagrodzeń, z części budżetu
odpowiadających sądom powszechnym oraz powszechnym
jednostkom organizacyjnym prokuratury do części
odpowiadającej Sądowi Najwyższemu z przeznaczeniem na
powołanie i funkcjonowanie nowych izb w Sądzie Najwyższym,
powołanie do tych izb sędziów Sądu Najwyższego
oraz wybór i funkcjonowanie ławników Sądu
Najwyższego.
Art.
126. [Wybór ławników Sądu Najwyższego
pierwszej kadencji]
§
1. Wybór
ławników Sądu Najwyższego pierwszej kadencji
Senat przeprowadza w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w
życie niniejszej ustawy.
§
2. W
terminie miesiąca od dnia wejścia w życie niniejszej
ustawy Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego albo sędzia
Sądu Najwyższego, któremu w trybie określonym w
art. 111 § 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył
kierowanie Sądem Najwyższym, ustala liczbę ławników
Sądu Najwyższego.
§
3. Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego albo sędzia kierujący
Sądem Najwyższym, wskazany przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej w trybie określonym w art. 111 §
4, podaje liczbę ławników Sądu Najwyższego
do wiadomości Marszałka Senatu najpóźniej w
dniu następującym po dniu jej ustalenia.
§
4. Pierwsza
kadencja ławników Sądu Najwyższego rozpoczyna
się w dniu złożenia ślubowania przez ławników
Sądu Najwyższego i kończy się z dniem 31 grudnia
2021 r.
Art.
127. [Wykonywanie obowiązków ławników
do dnia rozpoczęcia pierwszej kadencji ławników Sądu
Najwyższego]
§
1. Do
dnia rozpoczęcia pierwszej kadencji ławników Sądu
Najwyższego obowiązki ławników Sądu
Najwyższego wykonują ławnicy wskazani przez Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego albo sędziego Sądu
Najwyższego, któremu w trybie określonym w art. 111
§ 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył
kierowanie Sądem Najwyższym, spośród ławników
Sądu Okręgowego w Warszawie oraz Sądu Okręgowego
Warszawa-Praga w Warszawie, którzy zgłosili gotowość
orzekania w Sądzie Najwyższym. Uprawnienia Pierwszego
Prezesa Sądu Najwyższego albo sędziego Sądu
Najwyższego, któremu w trybie określonym w art. 111
§ 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył
kierowanie Sądem Najwyższym w zakresie wskazania ławników
orzekających w postępowaniach określonych w art. 27 §
1 pkt 1 wykonuje sędzia, o którym mowa w art. 130.
§
2. W
dniu następującym po dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy Prezes Sądu Okręgowego w Warszawie oraz
Prezes Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie
zawiadamiają ławników Sądu Okręgowego w
Warszawie oraz Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie
o możliwości orzekania przez nich w postępowaniach
dyscyplinarnych w Sądzie Najwyższym. W terminie 30 dni od
dnia wejścia w życie niniejszej ustawy ławnicy sądów
okręgowych wskazani w zdaniu pierwszym mogą zgłosić
gotowość orzekania w sprawach dyscyplinarnych Pierwszemu
Prezesowi Sądu Najwyższego albo sędziemu Sądu
Najwyższego, któremu w trybie określonym w art. 111
§ 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył
kierowanie Sądem Najwyższym.
§
3. Wyznaczając
ławników, o których mowa w § 1, Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego albo sędzia Sądu
Najwyższego, któremu w trybie określonym w art. 111
§ 4 Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej powierzył
kierowanie Sądem Najwyższym, oraz sędzia, o którym
mowa w art. 130, współdziałają z Prezesem Sądu
Okręgowego w Warszawie oraz Prezesem Sądu Okręgowego
Warszawa - Praga w Warszawie, tak aby nie doszło do zakłócenia
czynności z udziałem tych ławników prowadzonych
odpowiednio w Sądzie Okręgowym w Warszawie oraz Sądzie
Okręgowym Warszawa - Praga w Warszawie.
§
4. Do
ławników, o których mowa w § 1, przepis art.
63 § 6 stosuje się odpowiednio.
§
5. Po
rozpoczęciu kadencji ławników Sądu Najwyższego,
ławnik, o którym mowa w § 1, może brać
udział jedynie w rozpoznawaniu sprawy rozpoczętej wcześniej
z jego udziałem, do czasu jej zakończenia.
Art.
128. [Izby Sądu Najwyższego w innych przepisach]
Ilekroć
w przepisach odrębnych jest mowa o:
1)
Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sądu Najwyższego - należy przez to rozumieć,
odpowiednio, Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych albo
Izbę Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych Sądu
Najwyższego;
2)
Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego - należy przez to
rozumieć Izbę Karną Sądu Najwyższego.
Art.
129. [Utrzymanie w mocy przepisów wykonawczych]
Dotychczasowe
przepisy wykonawcze wydane na podstawie:
1)
art.
23
ustawy uchylanej w art. 135 zachowują moc do dnia wejścia w
życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 4
niniejszej ustawy,
2)
art.
70 § 5
ustawy uchylanej w art. 135 zachowują moc do dnia wejścia w
życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art.
103 § 5 niniejszej ustawy
-
nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od
dnia jej wejścia w życie.
Art.
129a. [Przejście w stan spoczynku - zakres podmiotowy
stosowania przepisów ustawy obowiązującej oraz
ustawy uchylanej]
§
1. Przepis
art. 37 § 1 stosuje się do sędziów Sądu
Najwyższego, którzy objęli stanowisko sędziego
Sądu
Najwyższego po dniu wejścia w życie ustawy
z dnia 21 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym
(Dz. U. poz. 2507).
§
2. Do
sędziów Sądu Najwyższego, którzy objęli
stanowisko sędziego Sądu Najwyższego przed dniem
wejścia w życie ustawy
z dnia 21 listopada 2018 r. o zmianie ustawy o Sądzie Najwyższym
(Dz. U. poz. 2507) stosuje się przepis art. 30 ustawy uchylanej
w art. 135.
Art.
130. [Sędzia pełniący obowiązki Prezesa
Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby
Dyscyplinarnej]
Do
dnia powołania Prezesa Sądu Najwyższego kierującego
pracą Izby Dyscyplinarnej obowiązki tego prezesa wykonuje
najstarszy wiekiem sędzia powołany na stanowisko sędziego
Sądu Najwyższego orzekającego w Izbie Dyscyplinarnej.
Art.
131. [Przeniesienie sędziego Sądu Najwyższego z
innej izby na stanowisko w Izbie Dyscyplinarnej]
Sędziowie
zajmujący w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
stanowiska w innych izbach Sądu Najwyższego mogą
zostać przeniesieni na stanowiska w Izbie Dyscyplinarnej. Do
dnia obsadzenia po raz pierwszy wszystkich stanowisk sędziów
Sądu Najwyższego w Izbie Dyscyplinarnej, sędzia
zajmujący stanowisko w innej izbie Sądu Najwyższego
składa wniosek o przeniesienie na stanowisko w Izbie
Dyscyplinarnej do Krajowej Rady Sądownictwa, po uzyskaniu zgody
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego oraz Prezesa Sądu
Najwyższego kierującego pracą Izby Dyscyplinarnej oraz
izby, w której zajmuje stanowisko sędzia składający
wniosek o przeniesienie. Do pełnienia urzędu na stanowisku
sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Dyscyplinarnej, do
dnia obsadzenia po raz pierwszy wszystkich stanowisk w tej izbie,
powołuje Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, na wniosek
Krajowej Rady Sądownictwa.
Art.
132. [Publikacja w BIP orzeczeń Sądu Najwyższego
wydanych przed dniem wejścia w życie ustawy]
Niezwłocznie,
nie później jednak niż w terminie 2 lat od wejścia
w życie niniejszej ustawy, Sąd Najwyższy opublikuje w
Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Sądu
Najwyższego orzeczenia wraz z uzasadnieniami wydane przez Sąd
Najwyższy przed wejściem w życie niniejszej ustawy.
Art.
133. [Zniesienie wybranych Izb Sądu Najwyższego i
utworzenie nowych Izb Sądu Najwyższego]
§
1. Z
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy znosi się Izbę
Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych oraz
Izbę Wojskową.
§
2. Z
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy tworzy się
Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Izbę
Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych oraz Izbę
Dyscyplinarną.
§
3. Sprawy
wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie
niniejszej ustawy, rozpatrywane przez Izbę Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych oraz Izbę Wojskową
przejmują i prowadzą izby właściwe w tych
sprawach na podstawie przepisów art. 23-27.
Art.
134. [Sędziowie Sądu Najwyższego dotychczas
orzekający w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i
Spraw Publicznych]
Z
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy sędziowie Sądu
Najwyższego orzekający w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych stają się sędziami
orzekającymi w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.
Rozdział
12
Przepisy
końcowe
Art.
135. [Przepis derogacyjny]
Traci
moc ustawa
z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. z
2016 r. poz. 1254, 2103 i 2261, z 2017 r. poz. 38 i 1452 oraz z 2018
r. poz. 3).
Art.
136. [Wejście w życie]
Ustawa
wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia
ogłoszenia.
ZAŁĄCZNIK
TABELA
MNOŻNIKÓW SŁUŻĄCYCH DO USTALENIA WYSOKOŚCI
DODATKÓW FUNKCYJNYCH
Lp.
|
Stanowisko
|
Mnożnik
|
1
|
Pierwszy
Prezes Sądu Najwyższego
|
1,2
|
2
|
Prezes
Sądu Najwyższego
|
1,0
|
3
|
Przewodniczący
wydziału, Rzecznik Dyscyplinarny Sądu Najwyższego,
Nadzwyczajny Rzecznik Dyscyplinarny
|
0,7
|
4
|
Rzecznik
Prasowy, zastępca przewodniczącego wydziału,
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Najwyższego
|
0,5
|