Nabycie nieruchomości rolnej przez cudzoziemca

Ustawa z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców sama nie definiuje pojęcia nieruchomości rolnej, definicje zaś zawarte w innych aktach prawnych nie są ze sobą spójne, co może powodować wątpliwości przy zakwalifikowaniu określonej nieruchomości jako nieruchomości rolnej. Sytuacja, w której określona nieruchomość została objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie jest powszechnym zjawiskiem w Polsce. W sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

 

1) lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2) sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy. Niniejsze stanowisko znajduje potwierdzenie w doktrynie. A zatem w przypadku gdy dla danego terenu brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, o charakterze gruntu decyduje decyzja o warunkach zabudowy terenu określająca przeznaczenie nieruchomości na inne cele niż rolne lub leśne.

 

Ustawodawca nie określił w ustawie o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców podstawy, w oparciu o którą należy zakwalifikować nieruchomość jako rolną lub leśną, toteż zasadnym jest stanowisko doktryny podparte dodatkowo informacją pochodzącą z oficjalnej strony Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, iż kwalifikacja taka może zostać oparta na decyzji o warunkach zabudowy określającej przeznaczenie nieruchomości na cele inne niż rolne lub leśne.

 

Podsumowując, w przypadku uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla nieruchomości w Polsce określających przeznaczenie tych nieruchomości na cele inne niż rolne, zbędne będzie uzyskanie decyzji ministra spraw wewnętrznych i administracji zezwalającej na nabycie takiej nieruchomości przez cudzoziemca.