Ustawa o elektrowniach wiatrowych

Podpisana przez prezydenta ustawa określa warunki i tryb budowy oraz lokalizacji elektrowni wiatrowych. Została uchwalona w związku z dynamicznym rozwojem energetyki wiatrowej i jednoczesnym brakiem odpowiednich ram prawnych. Ustawa wprowadza definicję elektrowni wiatrowej i ustala, że instalacje tego typu będą mogły być lokalizowane wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Elektrownię wiatrową będzie można postawić w odległości nie mniejszej niż dziesięciokrotność jej wysokości (wraz z wirnikiem i łopatami) od zabudowań mieszkalnych i mieszanych, w skład których wchodzi funkcja mieszkaniowa oraz obszary szczególnie cennych pod względem przyrodniczym (np. parków narodowych czy krajobrazowych i rezerwatów).

Nowe przepisy dotyczą elektrowni wiatrowych o mocy większej niż 40 kW, czyli nie obejmują mikro instalacji.

W przypadku elektrowni wiatrowych użytkowanych w dniu wejścia w życie ustawy, niespełniających wymogów odległości, dopuszcza się jedynie przeprowadzenie remontu oraz wykonywanie innych czynności niezbędnych do prawidłowego użytkowania elektrowni, z wyłączeniem działań prowadzących do zwiększenia parametrów użytkowych farm wiatrowych lub zwiększenia ich oddziaływań na środowisko.

Pozwolenia na budowę dotyczące elektrowni wiatrowych, wydane przed dniem wejścia w życie ustawy, zachowują moc, o ile w ciągu 3 lat od momentu wprowadzenia przepisów wydana zostanie decyzja o pozwoleniu na użytkowanie. Postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, wszczęte i niezakończone do dnia wejścia w życie ustawy, prowadzi się na podstawie dotychczasowych przepisów. Zgłoszenia budowy, w stosunku do których organ przed dniem wejścia w życie ustawy nie wniósł sprzeciwu, pozostają skuteczne. Zgłoszenia budowy dokonane przed wejściem w życie ustawy, dla których do tego dnia nie upłynął termin na wniesienie sprzeciwu, ocenia się według dotychczasowych przepisów.

Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.