Zgodnie ze wskazaną uchwałą składu 7 sędziów SN z 11 kwietnia 2008 r. (sygn. akt III CZP 130/07), nabywcą nieruchomości, o którym mowa w art. 68 ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. DzU z 2004 r., Nr 261, poz. 2603), przed jej zmianą ustawą z 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (DzU Nr 173, poz. 1218), jest wyłącznie kupujący nieruchomość od Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Jest to związane ze ścisłym stosowaniem tego przepisu. Za taką wykładnią opowiedział się też dr G. Bieniek, autor licznych komentarzy z dziedziny prawa rzeczowego oraz sędzia Izby Cywilnej Sądu Najwyższego. Uznając tą ścisłą wykładnię, należy dojść do wniosku, że o ile sprzedanie lokalu w dniu jego darowania nie wpłynęłoby na uznanie, że darowizna miała na celu obejście prawa (art. 58 par. 1 kc), a tym samym jest nieważna, to taka transakcja nie powinna nastręczać żadnych kłopotów i być podstawą do żądania zwrotu bonifikaty od córki. Kwestię obejścia prawa rozpatruje się w kontekście konkretnych okoliczności darowania/zbycia nieruchomości. Przechodząc do meritum, trzeba zauważyć, że obowiązek zwrotu bonifikaty obciąża jedynie nabywcę nieruchomości, który uiścił cenę z zastrzeżeniem bonifikaty, tak więc – z powyższym zastrzeżeniem – córka nie będzie zobowiązana do zwrotu bonifikaty, a ewentualne powództwo skierowane przeciwko niej winno zostać oddalone.