W związku z pojawiającymi się wątpliwościami dotyczącymi budowy obiektów letniskowych, Główny Urząd Nadzoru Budowlanego przedstawił swoją interpretację tego problemu. Zgodnie z nią, ustawa Prawo budowlane w zależności od tego, jak dany obiekt letniskowy zostanie zakwalifikowany, przewiduje różne konsekwencje prawne związane z jego realizacją. Należy wskazać, że zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z wyjątkiem robót budowlanych zwolnionych z tego obowiązku na podstawie art. 29-31 ww. ustawy.
Przepisy te zawierają zamknięty katalog budów i robót budowlanych, których wykonywanie nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę – wymagają one tylko zgłoszenia bądź są zwolnione z obu tych obowiązków. Obiekty letniskowe trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach, w świetle art. 3 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane, należy uznać za budynki. Domki letniskowe, zgodnie z Załącznikiem do ustawy Prawo budowlane, zostały zaliczone do III Kategorii, tj.: innych niewielkich budynków. Budowa domków letniskowych, stosownie do art. 28 ust. 1 ww. ustawy, wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, ponieważ nie została wymieniona w art. 29-31 ww. ustawy. Natomiast za tymczasowe obiekty budowlane należy uznać te obiekty letniskowe, które są przeznaczone do czasowego użytkowania w okresie krótszym od ich trwałości technicznej, przewidziane do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki albo są nietrwale związane z gruntem, jak np. barakowozy czy obiekty kontenerowe (zob. art. 3 pkt 5 ustawy – Prawo budowlane). Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 12 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane, budowa tymczasowych obiektów budowlanych niepołączonych trwale z gruntem, przewidzianych do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1, ale nie później niż przed upływem 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy określonego w zgłoszeniu, nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, lecz jedynie dokonania zgłoszenia. Trzeba zaznaczyć, że przepis art. 29 ust. 1 pkt 12 w zw. z art .30 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane odnosi się wyłącznie do tymczasowych obiektów spełniających łącznie następujące przesłanki: po pierwsze nietrwałego związania z gruntem, po drugie przeniesienia w inne miejsce lub rozebrania przed upływem 120 dni. W związku z powyższym, tymczasowe obiekty budowlane, które nie mieszczą się we wskazanym zakresie, będą wymagać uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Ponadto w przypadku, gdy termin przewidziany do rozbiórki lub przeniesienia tymczasowego obiektu budowlanego niezwiązanego trwale z gruntem ma być dłuższy niż 120 dni, wówczas do budowy takiego obiektu również konieczne będzie uzyskanie pozwolenia na budowę. Nie ma natomiast znaczenia sposób posadowienia na nieruchomości tymczasowego obiektu budowlanego niezwiązanego trwale z gruntem. Może on być zatem posadowiony na bloczkach, kółkach czy podpórkach.
Ponadto przepisy ustawy – Prawo budowlane nie definiują pojęcia „trwałego związania z gruntem”. Jednakże Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wypowiadał się, że cecha "trwałego związania z gruntem" sprowadza się do posadowienia obiektu na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie na inne miejsce (zob. wyrok NSA z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt: II OSK 514/10 oraz z dnia 4 marca 2011 r., sygn. akt: II OSK 427/10). Naczelny Sąd Administracyjny zwracał również uwagę na fakt, że dla przyjęcia trwałego związania z gruntem nie ma znaczenia okoliczność posiadania przez obiekt fundamentów czy wielkość zagłębienia w gruncie. Istotne jest, czy posadowienie jest na tyle trwałe, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję (zob. wyrok NSA z dnia 23 czerwca 2006 r., sygn. akt: II OSK 923/05).
aktualności prawne
