Zgodnie z art. 777 § 1 pkt 4 kpc tytułem egzekucyjnym może być między innymi akt notarialny, w którym dłużnik poddał się egzekucji i który obejmuje obowiązek zapłaty sumy pieniężnej lub uiszczenia rzeczy oznaczonych co do gatunku, ilościowo w akcie oznaczonych, albo też obowiązek wydania rzeczy indywidualnie oznaczonej, lokalu, nieruchomości lub statku wpisanego do rejestru, gdy termin zapłaty, uiszczenia lub wydania jest w akcie wskazany. Przy czym oświadczenie dłużnika o poddaniu się egzekucji wprost z aktu notarialnego może być złożone w akcie notarialnym zawierającym inną czynność (np. umowie sprzedaży nieruchomości) albo w odrębnym akcie notarialnym.
Po zaopatrzeniu takiego tytułu egzekucyjnego w klauzulę wykonalności uzyskujemy tytuł wykonawczy, który może stanowić podstawę do wszczęcia egzekucji przeciwko dłużnikowi.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego, z 7 marca 2008 r., sygn. akt III CZP 155/07, w postępowaniu o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu, w którym dłużnik poddał się egzekucji (art. 777 § 1 pkt 4 kpc), nie jest dopuszczalna ocena ważności czynności prawnej. Jednocześnie Sąd Najwyższy podkreślił, że kwestia ważności umowy, z którą związane jest oświadczenie dłużnika o poddaniu się egzekucji wprost z aktu notarialnego może podlegać badaniu przez sąd dopiero wówczas, gdy zostanie wniesione opozycyjne powództwo przeciwegzekucyjne na podstawie art. 840 kpc, nie zaś na etapie postępowania klauzulowego. Tak więc dopiero po wszczęciu egzekucji można poddać ważność takiej czynności prawnej badaniu sądu.